Σύμφωνα με το Άρθρο 31 της νόμου πλαισίου, σκοπός των πειραματικών σχολείων είναι η παιδαγωγική επιμόρφωση του εκπαιδευτικού προσωπικού και η πειραματική εφαρμογή προγραμμάτων και μεθόδων διδασκαλίας, καθώς και η πειραματική χρήση σχολικών βιβλίων, οπτικοακουστικών και άλλων μέσων εκπαιδευτικής τεχνολογίας.
Κρίνεται επομένως ουσιώδης και καίρια η θέση των σχολείων αυτών για τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Η ελληνική πολιτεία δεν έχει παρά να αξιοποιήσει το επίλεκτο εκπαιδευτικό προσωπικό των πειραματικών σχολείων στην κατεύθυνση της έρευνας και την παραγωγής ενός επιστημονικού έργου, που θα βοηθήσει την πολύπαθη ελληνική εκπαίδευση.
Κρίνεται, ωστόσο, αναγκαία η αναβάθμιση του ρόλου των πειραματικών σχολείων στο εκπαιδευτικό σύστημα και η τροποποίηση της λειτουργίας τους έτσι, ώστε να επιτελέσουν με τον καλύτερο τρόπο το ερευνητικό και εκπαιδευτικό τους έργο.
Προτείνονται, επομένως, οι εξής αλλαγές :
• Να δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερο αναλυτικό πρόγραμμα για τα πειραματικά σχολεία με ευέλικτο ωρολόγιο πρόγραμμα μαθημάτων και ευρύτερα πλαίσια στη διδασκαλία τους έτσι ώστε να είναι εφικτή η πειραματική εφαρμογή νέων μεθόδων και μέσων διδασκαλίας.
• Τα πειραματικά σχολεία να συνδεθούν άμεσα με το ερευνητικό έργο των παιδαγωγικών σχολών και να γίνουν χώροι άσκησης και κατάρτισης των φοιτητών.
• Να θεσμοθετηθεί ωράριο έρευνας εντός των 5 ωρών που υπολείπονται του κανονικού ωραρίου με υποχρέωση των εκπαιδευτικών να σχεδιάζουν ερευνητικές προτάσεις και να παραθέτουν αντίστοιχες εκθέσεις αποτελεσμάτων σε μηνιαία ή και ετήσια βάση.
• Να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών που εισάγονται στο σχολείο έτσι ώστε να επιβοηθηθεί η ερευνητική προσπάθεια των εκπαιδευτικών. Η επιλογή των μαθητών να γίνεται με κλήρωση.
• Να δημιουργηθεί θέση συντονιστή ερευνητή εκπαιδευτικού με μειωμένο ωράριο, ο οποίος θα συντονίζει την εκπαιδευτική έρευνα και θα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο πανεπιστήμιο και το πειραματικό σχολείο.
• Να θεσμοθετηθεί υποχρέωση των σχολείων αυτών να προβάλουν και να δημοσιεύουν ερευνητικό έργο σε ετήσια τουλάχιστον βάση. Το πειραματικό σχολείο οφείλει να οργανώνει συνέδρια, ημερίδες, συμπόσια με εκπαιδευτικά αλλά και γενικότερα επιστημονικά θέματα και στο τέλος κάθε έτους να εκδίδει τα πρακτικά.
• Να συνδεθούν τα πειραματικά σχολεία με τα σχολεία της περιοχής τους αλλά και με τα άλλα πειραματικά με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων και την εφαρμογή κοινών ερευνητικών προγραμμάτων.
• Να αξιοποιηθούν τα πειραματικά σχολεία πολύπλευρα, στο πλαίσιο της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων.
• Να θεσμοθετηθεί η δοκιμή και η αξιολόγηση κάθε νέου σχολικού βιβλίου, μεθόδου, και γενικότερα διδακτικού εργαλείου εντός του χώρου των πειραματικών σχολείων.
• Να δημιουργηθούν στα πειραματικά σχολεία θέσεις σχολικών ψυχολόγων με σκοπό την καλύτερη πειραματική εφαρμογή και υποστήριξη ψυχοκοινωνικών ερευνών και δραστηριοτήτων.
• Αναμόρφωση και αναβάθμιση των πειραματικών σχολείων σημαίνει επιπλέον χρηματοδότηση τους σε θέματα λειτουργίας και εξασφάλιση κάθε αναγκαίου μέσου και υλικοτεχνικής υποδομής, για να επιτελέσουν το ερευνητικό τους έργο.
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Αυτή είναι η παιδαγωγική τους αντίληψη και ιδεολογία : Οπισθοδρόμηση και Κοινωνικός Δαρβινισμός
Το πρόσφατο νομοσχέδιο για την ανασυγκρότηση των Πειραματικών σχολείων αποπνέει σκόνη, μούχλα και παλαιάς κοπής ελιτισμό ή και λογιοτατισμό, που σε άλλες εποχές θα είχε εμπνεύσει τον Κωστή Παλαμά σε νέα «Σατυρικά Γυμνάσματα». Η γραφικότητα , ωστόσο, καταντά φενάκη και παγίδα όταν βαφτίζεται «αναβάθμιση και ίδρυση Προτύπων» και εφαρμόζεται στα ανυποψίαστα κεφάλια των παιδιών μας. Από πού να ξεκινήσει κανείς για αυτό το κείμενο που πρεσβεύει δήθεν νέες παιδαγωγικές αντιλήψεις.
Ο θεσμός των «Προτύπων» λειτούργησε σε παλαιότερες εποχές , κυρίως τη δεκαετία του ’50 και του’ 60, όταν η μέση εκπαίδευση, αγαθό των λίγων δεν επαρκούσε για να καλύψει όχι μόνο τις μορφωτικές ανάγκες της εργατικής οικογένειας, αλλά ακόμη και της ίδιας της αστικής και μεγαλοαστικής τάξης που ουσιαστικά κυβερνούσε αυτόν τον τόπο. Καθώς τα ιδιωτικά σχολεία ήταν λίγα και δεν επαρκούσαν, επιστρατεύτηκαν οι κρατικές δομές, για να δημιουργηθούν «Πρότυπα σχολεία» σύμφωνα με το Γερμανικό παράδειγμα, για να φοιτήσουν είτε «χαρισματικά» παιδιά είτε παιδιά των ελίτ , με τη φιλοδοξία να αποτελέσουν σύμφωνα με τους εμπνευστές τους, οι προπομποί των αυριανών ηγετών. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο ότι ο ίδιος ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος φοίτησε στη Σχολή Αναβρύτων, ένα δημόσιο Πρότυπο σχολείο. Σε ένα κοινωνικό σύστημα επομένως , που έθετε αξεπέραστα εμπόδια στην εργατική και την αγροτική οικογένεια, για να μορφώσει τα παιδιά της στη Μέση αλλά και στη Ανώτατη εκπαίδευση, τα Πρότυπα διαιώνιζαν τον φιλελεύθερο μύθο του «φτωχού χαρισματικού» και έδιναν την ευκαιρία στα παιδιά της αστικής και μεγαλοαστικής τάξης να συνεχίσουν σε ανώτερες ή και ανώτατες σπουδές προσόν απαραίτητο και μόνο για την ένταξη στον Δημόσιο Τομέα υπηρεσιών. Η επέκταση της μόρφωσης , καθολικό αίτημα των κοινωνικών αγώνων τη δεκαετία του 1960 σε όλο τον κόσμο απασχόλησε την ελληνική πολιτεία για ένα πολύ σύντομο διάστημα, στο σύντομο πέρασμα της Ένωσης Κέντρου (1964-1965) από την εξουσία. Η κατάργησή των Προτύπων το 1982 δεν υπήρξε τόσο το αποτέλεσμα της πολιτικής βούλησης της τότε κυβέρνησης , όσο της από τα πράγματα αχρήστευσης του κοινωνικού τους ρόλου, αφού οι πρόσβαση στη Μέση εκπαίδευση ήταν πλέον μαζική και η απαίτηση για επέκταση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ήταν πια δεδομένη.
Να όμως που η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Η περιβόητη αξιολόγηση γίνεται η σημαία και το βασικό εργαλείο των νέων Προτύπων Σχολείων. Μια αξιολόγηση που θα αφορά κυρίως στα καθήκοντα και την εργασία των εκπαιδευτικών, μια αφόρητη γραφειοκρατική διαδικασία που θα εξαντλεί αλλά και θα εξανδραποδίζει τον δάσκαλο του Πειραματικού, ο οποίος θα πρέπει να δίνει συνεχώς εξετάσεις για τη δεκτικότητα του στους ορισμούς του υπουργείου και στην «εργασιακή ευελιξία». Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα σχολεία, όπου οι εκπαιδευτικοί απλά δεν θα τυγχάνουν των ωφελημάτων της θετικής αξιολόγησης, στα Πειραματικά οι εκπαιδευτικοί κάθε πέντε χρόνια θα κρίνονται και τα αποτελέσματα θα έχουν ως συνέπεια ακόμη και τον εξοβελισμό τους από το σχολείο.
Το σχολικό ωράριο θα γίνει λάστιχο με δυνατότητα να προγραμματιστούν ώρες εργασίας ακόμη και το απόγευμα χωρίς βέβαια να προβλέπεται αντίστοιχη αύξηση του μισθού.
Καμιά κουβέντα για κρατική χρηματοδότηση, αφού όπως φαίνεται τα πειραματικά θα αποτελέσουν το πείραμα εφαρμογής χορηγιών και αγοραιοποίησης της δημόσιας παιδείας.
Τα υπάρχοντα Πειραματικά θα αξιολογηθούν με οικονομικά και ιδεολογικά κυρίως κριτήρια κατά πόσο δηλαδή εφάρμοσαν την αξιολόγηση και τα νέα κελεύσματα του υπουργείου. Μη πειραματικά σχολεία, επίσης, θα μπορούν να φέρουν τον τίτλο του «Προτύπου», εάν πληρούν τις παραπάνω προϋποθέσεις.
Τα Πρότυπα Γυμνάσια και Λύκεια θα δέχονται μαθητές με εξετάσεις και τεστ δεξιοτήτων. Ποιοι θα εξετάσουν και με ποια κριτήρια την ετοιμότητα ενός παιδιού να παρακολουθήσει το σχολικό μάθημα των Προτύπων ; Πώς θα εξασφαλιστεί το αδιάβλητο και η αξιοπιστία της εξέτασης ; Ποια μέθοδος μπορεί να αποφανθεί για την ιδιοφυία ενός νεαρού εφήβου . Το τεστ IQ μήπως; Αυτή είναι η παιδαγωγική τους φιλοσοφία; Όποιος μπορεί να λύσει μαθηματικά προβλήματα ή γνωρίζει ιστορικά γεγονότα πάνω από τον μέσο όρο μπορεί και να θεωρηθεί «άριστος»;
Σε μια εποχή που η παιδεία αποτελεί όχι μόνο κοινωνικό αγαθό αλλά και όρος επιβίωσης σε έναν κόσμο ακατάσχετης πληροφορίας και οπτικής επίδρασης το ελληνικό υπουργείο πρωτοτυπεί ιδρύοντας «σχολεία των ελίτ», των παιδιών που απλά θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθούν σε άλλη μια εξέταση. Γιατί σήμερα με την επικράτηση της φροντιστηριακής παιδείας δεν μιλάμε πλέον για « χαρισματικό», αλλά για έναν νέο που από την εφηβεία του δοκιμάζεται σε πλήθος εξετάσεων, όπως το Lower, το Proficiency, τα DELF κ.ά., για να ανταποκριθεί στον σκληρό ανταγωνισμό της αγοράς εργασίας.
Ο θεσμός των «Προτύπων» λειτούργησε σε παλαιότερες εποχές , κυρίως τη δεκαετία του ’50 και του’ 60, όταν η μέση εκπαίδευση, αγαθό των λίγων δεν επαρκούσε για να καλύψει όχι μόνο τις μορφωτικές ανάγκες της εργατικής οικογένειας, αλλά ακόμη και της ίδιας της αστικής και μεγαλοαστικής τάξης που ουσιαστικά κυβερνούσε αυτόν τον τόπο. Καθώς τα ιδιωτικά σχολεία ήταν λίγα και δεν επαρκούσαν, επιστρατεύτηκαν οι κρατικές δομές, για να δημιουργηθούν «Πρότυπα σχολεία» σύμφωνα με το Γερμανικό παράδειγμα, για να φοιτήσουν είτε «χαρισματικά» παιδιά είτε παιδιά των ελίτ , με τη φιλοδοξία να αποτελέσουν σύμφωνα με τους εμπνευστές τους, οι προπομποί των αυριανών ηγετών. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο ότι ο ίδιος ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος φοίτησε στη Σχολή Αναβρύτων, ένα δημόσιο Πρότυπο σχολείο. Σε ένα κοινωνικό σύστημα επομένως , που έθετε αξεπέραστα εμπόδια στην εργατική και την αγροτική οικογένεια, για να μορφώσει τα παιδιά της στη Μέση αλλά και στη Ανώτατη εκπαίδευση, τα Πρότυπα διαιώνιζαν τον φιλελεύθερο μύθο του «φτωχού χαρισματικού» και έδιναν την ευκαιρία στα παιδιά της αστικής και μεγαλοαστικής τάξης να συνεχίσουν σε ανώτερες ή και ανώτατες σπουδές προσόν απαραίτητο και μόνο για την ένταξη στον Δημόσιο Τομέα υπηρεσιών. Η επέκταση της μόρφωσης , καθολικό αίτημα των κοινωνικών αγώνων τη δεκαετία του 1960 σε όλο τον κόσμο απασχόλησε την ελληνική πολιτεία για ένα πολύ σύντομο διάστημα, στο σύντομο πέρασμα της Ένωσης Κέντρου (1964-1965) από την εξουσία. Η κατάργησή των Προτύπων το 1982 δεν υπήρξε τόσο το αποτέλεσμα της πολιτικής βούλησης της τότε κυβέρνησης , όσο της από τα πράγματα αχρήστευσης του κοινωνικού τους ρόλου, αφού οι πρόσβαση στη Μέση εκπαίδευση ήταν πλέον μαζική και η απαίτηση για επέκταση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ήταν πια δεδομένη.
Να όμως που η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Η περιβόητη αξιολόγηση γίνεται η σημαία και το βασικό εργαλείο των νέων Προτύπων Σχολείων. Μια αξιολόγηση που θα αφορά κυρίως στα καθήκοντα και την εργασία των εκπαιδευτικών, μια αφόρητη γραφειοκρατική διαδικασία που θα εξαντλεί αλλά και θα εξανδραποδίζει τον δάσκαλο του Πειραματικού, ο οποίος θα πρέπει να δίνει συνεχώς εξετάσεις για τη δεκτικότητα του στους ορισμούς του υπουργείου και στην «εργασιακή ευελιξία». Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα σχολεία, όπου οι εκπαιδευτικοί απλά δεν θα τυγχάνουν των ωφελημάτων της θετικής αξιολόγησης, στα Πειραματικά οι εκπαιδευτικοί κάθε πέντε χρόνια θα κρίνονται και τα αποτελέσματα θα έχουν ως συνέπεια ακόμη και τον εξοβελισμό τους από το σχολείο.
Το σχολικό ωράριο θα γίνει λάστιχο με δυνατότητα να προγραμματιστούν ώρες εργασίας ακόμη και το απόγευμα χωρίς βέβαια να προβλέπεται αντίστοιχη αύξηση του μισθού.
Καμιά κουβέντα για κρατική χρηματοδότηση, αφού όπως φαίνεται τα πειραματικά θα αποτελέσουν το πείραμα εφαρμογής χορηγιών και αγοραιοποίησης της δημόσιας παιδείας.
Τα υπάρχοντα Πειραματικά θα αξιολογηθούν με οικονομικά και ιδεολογικά κυρίως κριτήρια κατά πόσο δηλαδή εφάρμοσαν την αξιολόγηση και τα νέα κελεύσματα του υπουργείου. Μη πειραματικά σχολεία, επίσης, θα μπορούν να φέρουν τον τίτλο του «Προτύπου», εάν πληρούν τις παραπάνω προϋποθέσεις.
Τα Πρότυπα Γυμνάσια και Λύκεια θα δέχονται μαθητές με εξετάσεις και τεστ δεξιοτήτων. Ποιοι θα εξετάσουν και με ποια κριτήρια την ετοιμότητα ενός παιδιού να παρακολουθήσει το σχολικό μάθημα των Προτύπων ; Πώς θα εξασφαλιστεί το αδιάβλητο και η αξιοπιστία της εξέτασης ; Ποια μέθοδος μπορεί να αποφανθεί για την ιδιοφυία ενός νεαρού εφήβου . Το τεστ IQ μήπως; Αυτή είναι η παιδαγωγική τους φιλοσοφία; Όποιος μπορεί να λύσει μαθηματικά προβλήματα ή γνωρίζει ιστορικά γεγονότα πάνω από τον μέσο όρο μπορεί και να θεωρηθεί «άριστος»;
Σε μια εποχή που η παιδεία αποτελεί όχι μόνο κοινωνικό αγαθό αλλά και όρος επιβίωσης σε έναν κόσμο ακατάσχετης πληροφορίας και οπτικής επίδρασης το ελληνικό υπουργείο πρωτοτυπεί ιδρύοντας «σχολεία των ελίτ», των παιδιών που απλά θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθούν σε άλλη μια εξέταση. Γιατί σήμερα με την επικράτηση της φροντιστηριακής παιδείας δεν μιλάμε πλέον για « χαρισματικό», αλλά για έναν νέο που από την εφηβεία του δοκιμάζεται σε πλήθος εξετάσεων, όπως το Lower, το Proficiency, τα DELF κ.ά., για να ανταποκριθεί στον σκληρό ανταγωνισμό της αγοράς εργασίας.
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010
Καλά Χριστούγεννα, αλλά και λίγα λόγια πριν το 2011
Ζούμε στο μέσο μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης. Ένας νέος χρόνος έρχεται με άγνωστα αλλά και σκοτεινά αδιέξοδα για τα κράτη της Ευρώπης. Είμαστε, πιστεύω, όμως και στην αυγή μιας νέας εποχής. Ιστορικά το μεταίχμιο δύο εποχών σημαδεύτηκε από κοσμογονικές αλλαγές οι οποίες δεν ήταν και πάντα ευχάριστες για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Πόλεμοι, μεγάλες επιδημίες, παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις. Θυμηθείτε τις εισβολές των γερμανικών φύλων και το χάος που ακολούθησε τη διάλυση της κραταιής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την πανούκλα , τον «μαύρο θάνατο» με τους είκοσι εκατομμύρια νεκρούς και πώς επηρέασε τη μετάβαση στην Αναγέννηση, τον τριακονταετή θρησκευτικό πόλεμο και πώς έφερε τις νέες ιδέες του Διαφωτισμού στο προσκήνιο, τον α’ παγκόσμιο πόλεμο και την κρίση του 1929 και πώς οδήγησαν στην εργατική επανάσταση αλλά και στο κοινωνικό κράτος ή στον προστατευτισμό σε διάφορες χώρες, το τέλος του β’ παγκόσμιου πολέμου και πώς μια σειρά από απελευθερωτικά κινήματα έδωσαν το αποφασιστικό χτύπημα στις αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες. Πέρα λοιπόν από το άδηλο μέλλον που όλους μας γεμίζει με ανησυχία είναι φυσικός νόμος ότι η δράση φέρνει αντίδραση και μέσα από τη σύγκρουση γεννιέται μια νέα δυναμική που μπορεί να συμπαρασύρει πανίσχυρες αντιλήψεις σχετικά με τον πολιτισμό και την πολιτική. Προετοιμαστείτε, λοιπόν, με γνώση, υπομονή και θάρρος , γιατί τα επόμενα χρόνια θα δούμε την κατάρρευση μιας εποχής με γνωστά αδιέξοδα και αυταπάτες και το δύσκολο τοκετό μιας άλλης με ίσως καλύτερες προοπτικές για την ανθρωπότητα.
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Με αφορμή το νέο νομοσχέδιο για την επέκταση των επιχειρησιακών συμβάσεων ξαναδημοσιεύω την παλαιότερη ανάρτησή μου "Φθηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό"
Αυτό το μέλλον ετοιμάζουν κυβέρνηση και ΕΕ για μας και τα παιδιά μας. Μισή δουλειά, μισή ζωή. Προκειμένου να εξασφαλιστούν, όπως λένε θέσεις εργασίας και επενδύσεις . Ακόμη και στις πανελλαδικές εξετάσεις το θέμα της έκθεσης είχε να κάνει με την ευελιξία στην αγορά εργασίας. Πολλοί ίσως πιστέψετε ότι κρύβεται κάποια λογική σ’ αυτό το εγχείρημα. Θα έρθουν από την Κίνα , τις ΗΠΑ, τα αραβικά εμιράτα να χτίσουν επιχειρήσεις και έτσι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Λοιπόν, αφού οι κυβερνώντες δεν κατάλαβαν τίποτα από την εξέλιξη του καπιταλισμού όλα αυτά τα χρόνια, ας τους θυμίσουμε ορισμένα απλά πράγματα :
Μια κοινωνία δεν είναι supermarket για να προχωράς με βάση τα οικονομικά κέρδη και τις ζημιές. Υπάρχουν και κάποια πράγματα εν πολλοίς άγνωστα στις μέρες μας που τα λένε συνείδηση, όνειρα, ελεύθερος χρόνος, παιδεία, αλληλεγγύη, άμιλλα, που μπορεί να προκαλούν και χασούρα πολλές φορές στο ταμείο αλλά με αυτά επενδύεις σε ότι πιο πολύτιμο, τον άνθρωπο.
Όλα αυτά τα «γιατρικά» για την ανεργία έχουν δοκιμαστεί σε πολύ πιο ανεπτυγμένες χώρες από την Ελλάδα και απέτυχαν παταγωδώς. Η ανεργία παρέμεινε σταθερή ή και αυξήθηκε αφού η επισφαλής εργασία προκαλεί συχνά ακόμη και την παραίτηση ή την περιθωριοποίηση.
Οι ανεξέλεγκτες επιχειρήσεις απομυζούν για ένα χρονικό διάστημα κάποια περιοχή , δημιουργούν προσδοκίες και αφού εξασφαλίσουν τα κέρδη τους αποχωρούν και χτίζουν σε άλλη « φθηνότερη» περιοχή. Αφήνουν πίσω τους εξαθλιωμένα και οργισμένα θύματα, που παίρνουν και αυτά το δρόμο της μετανάστευσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η Αργεντινή, η Ιρλανδία αλλά και αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ.
Οι “ μπανανίες” δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα κράτος, κανένα πολίτη ή πολιτικό. Μόνο η United Fruit Company ωφελήθηκε. Η αιματηρή ιστορία πολλών δικτατοριών και πολέμων το αποδεικνύει.
Το κοινωνικό μοντέλο που ονειρεύονται το ΔΝΤ , η κυβέρνηση και η ΕΕ εμπεριέχει πολύ αίμα, πολύ βία, άγχος, ανταγωνισμό, αποξένωση και κυρίως εξαθλίωση τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο.
Το σχολείο θα γίνει περιττή πολυτέλεια. Λίγες βασικές γνώσεις επαρκούν , αφού τα υπόλοιπα θα τα μάθεις αν έχεις βέβαια χρήματα- στην πορεία καθώς θα αναζητείς πιο πρόσφορο- αν βρεις ποτέ- επάγγελμα.
Χρεοκοπημένες θεωρίες, όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός, το φιλελεύθερο μοντέλο του αυτοδημιούργητου, η αυτορρύθμιση της κοινωνίας, το « λιγότερο κράτος» επανέρχονται και εφαρμόζονται κατά τρόπο βαθιά αντιδημοκρατικό και θα έλεγα φασιστικό. Ενδύονται , δηλαδή, το μανδύα του νέου πατριωτισμού, της φιλοπατρίας αποκλείοντας ως προδοτική οποιαδήποτε αντίδραση.
Θα ξαναθυμηθώ το ιδιοφυίες κρεσέντο των αντιφατικών ιδεολογημάτων από τα το « 1984» του Όργουελ, αλλά θα το παραφράσω λίγο. Ελευθερία είναι η σκλαβιά, κέρδος είναι η φτώχεια, Ευδαιμονία είναι η αδιάκοπη εργασία, δημοκρατία είναι η υποταγή.
Μια κοινωνία δεν είναι supermarket για να προχωράς με βάση τα οικονομικά κέρδη και τις ζημιές. Υπάρχουν και κάποια πράγματα εν πολλοίς άγνωστα στις μέρες μας που τα λένε συνείδηση, όνειρα, ελεύθερος χρόνος, παιδεία, αλληλεγγύη, άμιλλα, που μπορεί να προκαλούν και χασούρα πολλές φορές στο ταμείο αλλά με αυτά επενδύεις σε ότι πιο πολύτιμο, τον άνθρωπο.
Όλα αυτά τα «γιατρικά» για την ανεργία έχουν δοκιμαστεί σε πολύ πιο ανεπτυγμένες χώρες από την Ελλάδα και απέτυχαν παταγωδώς. Η ανεργία παρέμεινε σταθερή ή και αυξήθηκε αφού η επισφαλής εργασία προκαλεί συχνά ακόμη και την παραίτηση ή την περιθωριοποίηση.
Οι ανεξέλεγκτες επιχειρήσεις απομυζούν για ένα χρονικό διάστημα κάποια περιοχή , δημιουργούν προσδοκίες και αφού εξασφαλίσουν τα κέρδη τους αποχωρούν και χτίζουν σε άλλη « φθηνότερη» περιοχή. Αφήνουν πίσω τους εξαθλιωμένα και οργισμένα θύματα, που παίρνουν και αυτά το δρόμο της μετανάστευσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η Αργεντινή, η Ιρλανδία αλλά και αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ.
Οι “ μπανανίες” δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα κράτος, κανένα πολίτη ή πολιτικό. Μόνο η United Fruit Company ωφελήθηκε. Η αιματηρή ιστορία πολλών δικτατοριών και πολέμων το αποδεικνύει.
Το κοινωνικό μοντέλο που ονειρεύονται το ΔΝΤ , η κυβέρνηση και η ΕΕ εμπεριέχει πολύ αίμα, πολύ βία, άγχος, ανταγωνισμό, αποξένωση και κυρίως εξαθλίωση τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο.
Το σχολείο θα γίνει περιττή πολυτέλεια. Λίγες βασικές γνώσεις επαρκούν , αφού τα υπόλοιπα θα τα μάθεις αν έχεις βέβαια χρήματα- στην πορεία καθώς θα αναζητείς πιο πρόσφορο- αν βρεις ποτέ- επάγγελμα.
Χρεοκοπημένες θεωρίες, όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός, το φιλελεύθερο μοντέλο του αυτοδημιούργητου, η αυτορρύθμιση της κοινωνίας, το « λιγότερο κράτος» επανέρχονται και εφαρμόζονται κατά τρόπο βαθιά αντιδημοκρατικό και θα έλεγα φασιστικό. Ενδύονται , δηλαδή, το μανδύα του νέου πατριωτισμού, της φιλοπατρίας αποκλείοντας ως προδοτική οποιαδήποτε αντίδραση.
Θα ξαναθυμηθώ το ιδιοφυίες κρεσέντο των αντιφατικών ιδεολογημάτων από τα το « 1984» του Όργουελ, αλλά θα το παραφράσω λίγο. Ελευθερία είναι η σκλαβιά, κέρδος είναι η φτώχεια, Ευδαιμονία είναι η αδιάκοπη εργασία, δημοκρατία είναι η υποταγή.
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Κανιβαλικός καπιταλισμός
Είναι μέσα στις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος να τρώει τις ίδιες τις σάρκες του , να αδειάζει τις δεξαμενές που το τροφοδοτούν, τους καταναλωτές των προϊόντων που παράγει.
Την ώρα που ολόκληρες χώρες εξαναγκάζονται να διαλύσουν το κράτος πρόνοιας προκειμένου να δανειστούν με δυσβάσταχτους όρους και εκατομμύρια άνθρωποι βυθίζονται στη φτώχεια, μερικές δεκάδες κροίσοι σε ολόκληρο τον κόσμο σπαταλούν ασύστολα περιουσίες σε πύργους, ακριβά αυτοκίνητα, φανταχτερά ρούχα και κάθε λογής χλιδή. Τα περίφημα πια golden boys ετοιμάζονται με τους πακτωλούς χρημάτων που απέκτησαν , να στήσουν νέες « ρουλέτες» σε βάρος των ανυποψίαστων δανειοληπτών. Ωστόσο εάν κοιτάξει κανείς λίγο πιο μακριά, θα αναρωτηθεί, « Τι θα απομείνει μετά το φαγοπότι; ». Όταν τα χρήματα των πολιτών θα έχουν τελειώσει και τα χρέη θα παραμένουν ακάλυπτα, ποια θα είναι η συνέχεια αυτού του « πολιτισμού της χλιδής και της σπατάλης» .
Μάγοι δεν ήμαστε ούτε μάντεις. Ένα είναι , όμως, βέβαιο. Οι επαύλεις, η πολυτέλεια, το ίδιο το χρήμα δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα, καμία αξία. Θα πρέπει οι άνθρωποι να ξαναχτίσουν από την αρχή εκεί από όπου ξεκίνησαν, στο χωράφι. Ο γερό -Λαδάς στον « Χριστό ξεσταυρώνεται» μαζεύει χρόνια ολόκληρα λίρες στο σεντούκι του, για να τις δει στο τέλος να καταστρέφονται. Είναι πια γεγονός ότι ο πολιτισμός των αρχών του 21ου αιώνα δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο . Οι βιομηχανίες παράγουν προϊόντα για τα ράφια και όχι για χρήση. Υπολογιστές, τηλεοράσεις, συσκευές mp3, πακέτα διακοπών στολίζουν διαφημίσεις και βιτρίνες, ίσως και την ανθρώπινη ματαιοδοξία.
Όλοι αναγνωρίζουν την ευθύνη των τραπεζών στην παρούσα κρίση. Καμία χώρα ωστόσο, δεν εννοεί να ασκήσει έλεγχο στην ανεξέλεγκτη τοκογλυφία τους. Το πρόσκαιρο κέρδος μπορεί να είναι μεγάλο , είναι όμως «πρόσκαιρο». Οι νέες οικονομικές δυνάμεις της Κίνας και της Ινδίας στηρίζονται άλλωστε και αυτές στην αλυσίδα ‘παραγωγή- ζήτηση’ και όσο και αν πρωταγωνιστούν στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο εμπόριο θα αναγκαστούν περικόψουν σταδιακά μονάδες παραγωγής και θέσει εργασίας.
Οι ισχυρές βιομηχανικές χώρες του Βορά θα δουν σε μερικές δεκαετίες ότι τα λεφτά τελείωσαν. Οι δυτικές κοινωνίες του μεταπολεμικού κόσμου στηρίχτηκαν στο κράτος δικαίου, στον κοινωνικό έλεγχο (φόροι , δασμοί) , για να στηρίξουν βασικές υποδομές στην παιδεία και την υγεία. Ταυτόχρονα, η ανάγκη για καταναλωτικά αγαθά στήριξε τη βιομηχανία αλλά και ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που έπληξε το φυσικό περιβάλλον και τις κοινωνικές σχέσεις (άγχος, κοινωνική ανισότητα. )
Σήμερα, ο αγώνας της καπιταλιστικής ελίτ είναι να συμπιέσει προς τα κάτω τους μισθούς, για να αντέξει στον ανταγωνισμό. Σύντομα, ωστόσο, θα καταλάβει ότι ο φτωχός πτυχιούχος άνεργος δεν θα καταναλώσει , ούτε θα καταλήξει δουλοπάροικος, αλλά θα επαναστατήσει.
Την ώρα που ολόκληρες χώρες εξαναγκάζονται να διαλύσουν το κράτος πρόνοιας προκειμένου να δανειστούν με δυσβάσταχτους όρους και εκατομμύρια άνθρωποι βυθίζονται στη φτώχεια, μερικές δεκάδες κροίσοι σε ολόκληρο τον κόσμο σπαταλούν ασύστολα περιουσίες σε πύργους, ακριβά αυτοκίνητα, φανταχτερά ρούχα και κάθε λογής χλιδή. Τα περίφημα πια golden boys ετοιμάζονται με τους πακτωλούς χρημάτων που απέκτησαν , να στήσουν νέες « ρουλέτες» σε βάρος των ανυποψίαστων δανειοληπτών. Ωστόσο εάν κοιτάξει κανείς λίγο πιο μακριά, θα αναρωτηθεί, « Τι θα απομείνει μετά το φαγοπότι; ». Όταν τα χρήματα των πολιτών θα έχουν τελειώσει και τα χρέη θα παραμένουν ακάλυπτα, ποια θα είναι η συνέχεια αυτού του « πολιτισμού της χλιδής και της σπατάλης» .
Μάγοι δεν ήμαστε ούτε μάντεις. Ένα είναι , όμως, βέβαιο. Οι επαύλεις, η πολυτέλεια, το ίδιο το χρήμα δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα, καμία αξία. Θα πρέπει οι άνθρωποι να ξαναχτίσουν από την αρχή εκεί από όπου ξεκίνησαν, στο χωράφι. Ο γερό -Λαδάς στον « Χριστό ξεσταυρώνεται» μαζεύει χρόνια ολόκληρα λίρες στο σεντούκι του, για να τις δει στο τέλος να καταστρέφονται. Είναι πια γεγονός ότι ο πολιτισμός των αρχών του 21ου αιώνα δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο . Οι βιομηχανίες παράγουν προϊόντα για τα ράφια και όχι για χρήση. Υπολογιστές, τηλεοράσεις, συσκευές mp3, πακέτα διακοπών στολίζουν διαφημίσεις και βιτρίνες, ίσως και την ανθρώπινη ματαιοδοξία.
Όλοι αναγνωρίζουν την ευθύνη των τραπεζών στην παρούσα κρίση. Καμία χώρα ωστόσο, δεν εννοεί να ασκήσει έλεγχο στην ανεξέλεγκτη τοκογλυφία τους. Το πρόσκαιρο κέρδος μπορεί να είναι μεγάλο , είναι όμως «πρόσκαιρο». Οι νέες οικονομικές δυνάμεις της Κίνας και της Ινδίας στηρίζονται άλλωστε και αυτές στην αλυσίδα ‘παραγωγή- ζήτηση’ και όσο και αν πρωταγωνιστούν στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο εμπόριο θα αναγκαστούν περικόψουν σταδιακά μονάδες παραγωγής και θέσει εργασίας.
Οι ισχυρές βιομηχανικές χώρες του Βορά θα δουν σε μερικές δεκαετίες ότι τα λεφτά τελείωσαν. Οι δυτικές κοινωνίες του μεταπολεμικού κόσμου στηρίχτηκαν στο κράτος δικαίου, στον κοινωνικό έλεγχο (φόροι , δασμοί) , για να στηρίξουν βασικές υποδομές στην παιδεία και την υγεία. Ταυτόχρονα, η ανάγκη για καταναλωτικά αγαθά στήριξε τη βιομηχανία αλλά και ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που έπληξε το φυσικό περιβάλλον και τις κοινωνικές σχέσεις (άγχος, κοινωνική ανισότητα. )
Σήμερα, ο αγώνας της καπιταλιστικής ελίτ είναι να συμπιέσει προς τα κάτω τους μισθούς, για να αντέξει στον ανταγωνισμό. Σύντομα, ωστόσο, θα καταλάβει ότι ο φτωχός πτυχιούχος άνεργος δεν θα καταναλώσει , ούτε θα καταλήξει δουλοπάροικος, αλλά θα επαναστατήσει.
Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010
Είναι δημοκρατία;
Το πολίτευμα που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε σήμερα «δημοκρατία» είναι το σύστημα διακυβέρνησης που μας κληρονόμησε με κάποιες επιμέρους αλλαγές η Γαλλική Επανάσταση. Είναι ένα σύστημα εξουσίας που υπηρέτησε κυρίως την μεγαλοαστική τάξη και εξασφάλισε την διαιώνιση της κυριαρχίας της πάνω στις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις. Το κοινοβούλιο είναι η καρδιά αυτού του πολιτεύματος, αφού οι περισσότερες λειτουργίες εξαρτώνται αλλά και καθορίζονται από αυτό το σώμα. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας εκφράζεται κυρίως μέσα από την εκλογή των βουλευτών αλλά και με μια σειρά από συμβάσεις, όπως η αρχή της πλειοψηφίας αλλά και η «κοινή γνώμη», όπως αποκρυσταλλώνεται κυρίως μέσα από το εν πολλοίς κατευθυνόμενο ιδεολογικά και οικονομικά δίκτυο των ΜΜΕ.
Διασφαλίζεται, ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο πράγματι η υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και πώς νομιμοποιείται μια κυβέρνηση σχετικής πλειοψηφίας να λάβει καίριες αποφάσεις που αφορούν σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας;
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε την διάψευση των ελπίδων που στήριξε ο μεταπολεμικός κόσμος σε αυτή τη «δημοκρατία». Οι πολιτικοί έγιναν πιόνια στα δάχτυλα ορισμένων οικονομικών κολοσσών και παραμέρισαν το δημόσιο συμφέρον προς όφελος του προσωπικού. Κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα σε επιλογές υψηλού ρίσκου και φόρτωσαν τα χρέη στις πλάτες των πολιτών. Αποδέχτηκαν με δουλοπρέπεια τις κεντρικές επιλογές της ΕΕ εξυπηρετώντας αποκλειστικά τους στόχους ορισμένων τραπεζικών οργανισμών. Νέκρωσαν τις τοπικές οικονομίες για εφαρμόσουν τις επιταγές της ελεύθερης αγοράς. Πρόταξαν την παιδεία της αγοράς και υποβάθμισαν την γενική βασική μόρφωση. Και όλα αυτά με το μίνιμουμ της συναίνεσης, την υπερψήφιση δηλαδή από την κομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το δημοψήφισμα θεωρήθηκε επικίνδυνη πολυτέλεια για τα κυβερνητικά επιτελεία, μια πολυτέλεια ωστόσο που αποτελεί περισσότερο νομιμοποιητική βάση από μια νόθα πλειοψηφία που στηρίζεται μάλιστα και σε ένα πλειοψηφικό στις περισσότερες χώρες εκλογικό σύστημα.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτής της δημοκρατίας είναι τα κόμματα, οι κυβερνήσεις και ο έλεγχος τους. Το πολίτευμα που επικρατεί στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες ευνοεί την προστασία του βουλευτή ή και του κυβερνητικού αξιωματούχου σε βαθμό που διαταράσσεται η συνταγματική αρχή της ισότητας απέναντι στο νόμο. Ασυλία αλλά και ευνοϊκοί όροι παραγραφής των αδικημάτων διευκολύνουν τους βουλευτές αλλά και τους υπουργούς να παρανομήσουν και να διαφύγουν οποιονδήποτε ποινικό ή ηθικό έστω στιγματισμό. Η γνωστή τον τελευταίο καιρό φράση «μαζί τα φάγαμε» και ο εύκολος συμψηφισμός προκαλούν σκόπιμη σύγχυση αλλά και αδιαφορία στους πολίτες.
Έτσι τελικά αυτή η αποκαλούμενη «δημοκρατία» γίνεται υπόθεση των λίγων, λίγοι εκλογείς, λίγοι ευνοούμενοι, λίγοι κατατοπισμένοι στις εξελίξεις και κυρίως λίγοι οι συμμετέχοντες στην εξουσία.
Διασφαλίζεται, ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο πράγματι η υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και πώς νομιμοποιείται μια κυβέρνηση σχετικής πλειοψηφίας να λάβει καίριες αποφάσεις που αφορούν σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας;
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε την διάψευση των ελπίδων που στήριξε ο μεταπολεμικός κόσμος σε αυτή τη «δημοκρατία». Οι πολιτικοί έγιναν πιόνια στα δάχτυλα ορισμένων οικονομικών κολοσσών και παραμέρισαν το δημόσιο συμφέρον προς όφελος του προσωπικού. Κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα σε επιλογές υψηλού ρίσκου και φόρτωσαν τα χρέη στις πλάτες των πολιτών. Αποδέχτηκαν με δουλοπρέπεια τις κεντρικές επιλογές της ΕΕ εξυπηρετώντας αποκλειστικά τους στόχους ορισμένων τραπεζικών οργανισμών. Νέκρωσαν τις τοπικές οικονομίες για εφαρμόσουν τις επιταγές της ελεύθερης αγοράς. Πρόταξαν την παιδεία της αγοράς και υποβάθμισαν την γενική βασική μόρφωση. Και όλα αυτά με το μίνιμουμ της συναίνεσης, την υπερψήφιση δηλαδή από την κομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το δημοψήφισμα θεωρήθηκε επικίνδυνη πολυτέλεια για τα κυβερνητικά επιτελεία, μια πολυτέλεια ωστόσο που αποτελεί περισσότερο νομιμοποιητική βάση από μια νόθα πλειοψηφία που στηρίζεται μάλιστα και σε ένα πλειοψηφικό στις περισσότερες χώρες εκλογικό σύστημα.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτής της δημοκρατίας είναι τα κόμματα, οι κυβερνήσεις και ο έλεγχος τους. Το πολίτευμα που επικρατεί στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες ευνοεί την προστασία του βουλευτή ή και του κυβερνητικού αξιωματούχου σε βαθμό που διαταράσσεται η συνταγματική αρχή της ισότητας απέναντι στο νόμο. Ασυλία αλλά και ευνοϊκοί όροι παραγραφής των αδικημάτων διευκολύνουν τους βουλευτές αλλά και τους υπουργούς να παρανομήσουν και να διαφύγουν οποιονδήποτε ποινικό ή ηθικό έστω στιγματισμό. Η γνωστή τον τελευταίο καιρό φράση «μαζί τα φάγαμε» και ο εύκολος συμψηφισμός προκαλούν σκόπιμη σύγχυση αλλά και αδιαφορία στους πολίτες.
Έτσι τελικά αυτή η αποκαλούμενη «δημοκρατία» γίνεται υπόθεση των λίγων, λίγοι εκλογείς, λίγοι ευνοούμενοι, λίγοι κατατοπισμένοι στις εξελίξεις και κυρίως λίγοι οι συμμετέχοντες στην εξουσία.
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Το όπλο του φόβου
Ο φόβος δεν είναι καινούργιο όπλο. Σε κάθε εποχή υπήρχε και βασάνιζε τον άνθρωπο είτε ως απτή πραγματικότητα είτε απλά ως απειλή. Τον είχε και τότε η εκάστοτε εξουσία για να χειραγωγεί τα πλήθη και να απαιτεί την a priori υποταγή τους. Πέρα από τους γνωστούς κινδύνους για την ανθρώπινη επιβίωση, όπως ο πόλεμος, υπήρχε έντονος ο μεταφυσικός φόβος , η θεόσταλτη τιμωρία , η νέμεση που τις περισσότερες συνδεόταν άμεσα με τη θέληση του μονάρχη ή της άρχουσας τάξης.
Σήμερα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι ζούμε τον αιώνα της λογικής και της επιστήμης. Η εξουσία δεν χρειάζεται συμμάχους τη βία και το μεταφυσικό στην προσπάθειά της να κυβερνήσει. Ο φόβος κανονικά θα έπρεπε να περιορίζεται παρά μόνο στην έμφυτη αδυναμία μας να κατανοήσουμε και να προβλέψουμε το μέλλον και το τυχαίο. Παρά την ιδεατή αυτή εικόνα που κάποιοι επιμένουν να προβάλουν , στην πραγματικότητα ο φόβος ως εργαλείο καταστολής και συμμόρφωσης στην εκάστοτε εξουσία ποτέ δεν εξαλείφτηκε.
Η σύγχρονη πολιτική ρητορεία καταφεύγει και σήμερα στον εκφοβισμό, την έμμεση ή άμεση απειλή, για να επιτύχει τους σκοπούς της. Το ποντίκι μπορεί να φοβίζει ακόμη με τη σκιά του και ο σύγχρονος άνθρωπος στην εποχή της πληροφορικής δεν φαίνεται να μπορεί να το ξεσκεπάσει. Σαντάμ, Μπιν Λάντεν, Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, , και άλλα λιγότερο γνωστά «τέρατα» τρόμαξαν και συνεχίζουν να τρομάζουν περισσότερο το κοινό των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων παρά τους ίδιους τους διώκτες τους. Ο Μπιν Λάντεν μπορεί και να είναι ήδη νεκρός, όμως, αυτό δεν φαίνεται να ενδιαφέρει τη σύγχρονη στρατηγική. Ο μύθος του ή και η υποτιθέμενη επιβίωση του αποτελεί ένα πρώτης τάξεως φόβητρο για τον συντηρητικό αμερικάνο ή και τον ευρωπαίο εργάτη, που πριν λίγο είδε τον μισθό του να μειώνεται.
Πέρυσι γίναμε όλοι μάρτυρες του υστερικού παραλογισμού που προκάλεσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας με τη «Γρίπη των Χοίρων». Ένα μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού εμβολιάστηκε ωσάν πειραματόζωο, παρά τη θέλησή του, ζαλισμένο όχι από κάποιο ναρκωτικό αλλά από την καταστροφολογία των τηλεοπτικών καναλιών και των κρατικών υπηρεσιών. Οι φαρμακοβιομηχανίες, αλλά και κάθε κλάδος που συνδέεται με το «αγαθό της υγείας» είδαν τις μετοχές τους να ανεβαίνουν και αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ σπαταλήθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη σε εμβόλια που μόλις είχαν παραχθεί στο εργαστήριο.
Η μεγάλη τραπεζική κρίση που αναμφισβήτητα έπληξε τις ΗΠΑ στις μέρες μας τείνει να πάρει κοσμοϊστορικές διαστάσεις για το μέλλον πολλών χωρών ανά την υφήλιο. Αγνοείται βέβαια ένα ουσιώδες στοιχείο, το γεγονός ότι οι περισσότερες χώρες που «πλήττονται» από την «παγκόσμια» κρίση καρκινοβατούσαν οικονομικά τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η κρίση τις έπληξε κυρίως επειδή οι χώρες αυτές είχαν εγκαταστήσει ένα αποικιοκρατικού τύπου οικονομικό καθεστώς εξάρτησης από τις ΗΠΑ και είχαν ήδη προχωρήσει σε αποβιομηχάνιση της οικονομίας τους και αποκρατικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων τους. Παρόλ’ αυτά η κρίση ερμηνεύεται ως κάτι περίπου το ξαφνικό και το αναπάντεχο, ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπιστεί με τα ίδια τα αίτια που το γέννησαν, νέες αποκρατικοποιήσεις, περιορισμό μισθών, συντάξεων και δαπανών για την παιδεία και την υγεία.
Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αυτά τα κοινωνικά πειράματα ξεκινούν από την ίδια πανάρχαια συντηρητική αντίληψη του «ζαλισμένου κοπαδιού». Χρησιμοποιώντας την τρομερή δύναμη των ΜΜΕ και την εγκυρότητα της υπάκουης υψηλής διανόησης (πανεπιστήμια, παγκόσμιοι οργανισμοί) με την οποία συνεργάζονται καθοδηγούν τον πολίτη σε εύπεπτες και συμφέρουσες για το κυρίαρχο οικονομικό πλαίσιο λύσεις.
Σήμερα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι ζούμε τον αιώνα της λογικής και της επιστήμης. Η εξουσία δεν χρειάζεται συμμάχους τη βία και το μεταφυσικό στην προσπάθειά της να κυβερνήσει. Ο φόβος κανονικά θα έπρεπε να περιορίζεται παρά μόνο στην έμφυτη αδυναμία μας να κατανοήσουμε και να προβλέψουμε το μέλλον και το τυχαίο. Παρά την ιδεατή αυτή εικόνα που κάποιοι επιμένουν να προβάλουν , στην πραγματικότητα ο φόβος ως εργαλείο καταστολής και συμμόρφωσης στην εκάστοτε εξουσία ποτέ δεν εξαλείφτηκε.
Η σύγχρονη πολιτική ρητορεία καταφεύγει και σήμερα στον εκφοβισμό, την έμμεση ή άμεση απειλή, για να επιτύχει τους σκοπούς της. Το ποντίκι μπορεί να φοβίζει ακόμη με τη σκιά του και ο σύγχρονος άνθρωπος στην εποχή της πληροφορικής δεν φαίνεται να μπορεί να το ξεσκεπάσει. Σαντάμ, Μπιν Λάντεν, Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, , και άλλα λιγότερο γνωστά «τέρατα» τρόμαξαν και συνεχίζουν να τρομάζουν περισσότερο το κοινό των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων παρά τους ίδιους τους διώκτες τους. Ο Μπιν Λάντεν μπορεί και να είναι ήδη νεκρός, όμως, αυτό δεν φαίνεται να ενδιαφέρει τη σύγχρονη στρατηγική. Ο μύθος του ή και η υποτιθέμενη επιβίωση του αποτελεί ένα πρώτης τάξεως φόβητρο για τον συντηρητικό αμερικάνο ή και τον ευρωπαίο εργάτη, που πριν λίγο είδε τον μισθό του να μειώνεται.
Πέρυσι γίναμε όλοι μάρτυρες του υστερικού παραλογισμού που προκάλεσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας με τη «Γρίπη των Χοίρων». Ένα μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού εμβολιάστηκε ωσάν πειραματόζωο, παρά τη θέλησή του, ζαλισμένο όχι από κάποιο ναρκωτικό αλλά από την καταστροφολογία των τηλεοπτικών καναλιών και των κρατικών υπηρεσιών. Οι φαρμακοβιομηχανίες, αλλά και κάθε κλάδος που συνδέεται με το «αγαθό της υγείας» είδαν τις μετοχές τους να ανεβαίνουν και αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ σπαταλήθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη σε εμβόλια που μόλις είχαν παραχθεί στο εργαστήριο.
Η μεγάλη τραπεζική κρίση που αναμφισβήτητα έπληξε τις ΗΠΑ στις μέρες μας τείνει να πάρει κοσμοϊστορικές διαστάσεις για το μέλλον πολλών χωρών ανά την υφήλιο. Αγνοείται βέβαια ένα ουσιώδες στοιχείο, το γεγονός ότι οι περισσότερες χώρες που «πλήττονται» από την «παγκόσμια» κρίση καρκινοβατούσαν οικονομικά τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η κρίση τις έπληξε κυρίως επειδή οι χώρες αυτές είχαν εγκαταστήσει ένα αποικιοκρατικού τύπου οικονομικό καθεστώς εξάρτησης από τις ΗΠΑ και είχαν ήδη προχωρήσει σε αποβιομηχάνιση της οικονομίας τους και αποκρατικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων τους. Παρόλ’ αυτά η κρίση ερμηνεύεται ως κάτι περίπου το ξαφνικό και το αναπάντεχο, ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπιστεί με τα ίδια τα αίτια που το γέννησαν, νέες αποκρατικοποιήσεις, περιορισμό μισθών, συντάξεων και δαπανών για την παιδεία και την υγεία.
Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αυτά τα κοινωνικά πειράματα ξεκινούν από την ίδια πανάρχαια συντηρητική αντίληψη του «ζαλισμένου κοπαδιού». Χρησιμοποιώντας την τρομερή δύναμη των ΜΜΕ και την εγκυρότητα της υπάκουης υψηλής διανόησης (πανεπιστήμια, παγκόσμιοι οργανισμοί) με την οποία συνεργάζονται καθοδηγούν τον πολίτη σε εύπεπτες και συμφέρουσες για το κυρίαρχο οικονομικό πλαίσιο λύσεις.
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς
Πριν από λίγο καιρό ο πρωθυπουργός και η ηγεσία του υπουργείου παιδείας έδωσε σε εκπαιδευτικό ίδρυμα της Λήμνου εξοπλισμό υπολογιστών, «ηλεκτρικούς αναγνώστες», ψηφιακούς δίσκους και άλλα σχετικά εργαλεία φιλοδοξώντας να φέρει στην Ελλάδα το λεγόμενο «ψηφιακό σχολείο». Όπως έχω ξαναγράψει («Σχολείο της αγοράς ή της ανθρωπιάς»), ο φετιχισμός με τη νέα τεχνολογία κινδύνους γεννά παρά βοηθά την εκπαίδευση. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα εκθέσω τα εξής :
• Η ενασχόληση με προγράμματα μάθησης μόνο σχετικά οφέλη μπορεί να έχει για το μαθητή. Τόσο η τεχνολογία, τα πολυμέσα αλλά και η γνώση που μεταδίδουν οι ψηφιακοί δίσκοι προσπερνιόνται γρήγορα με τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη. Ο μαθητής στο πλαίσιο της βασικής του εκπαίδευσης θα πρέπει να μάθει να σκέφτεται λογικά αλλά και να στοχάζεται πάνω στην προσφερόμενη γνώση.
• Οι διαδραστικοί πίνακες είναι άλλο ένα εργαλείο, οπωσδήποτε πιο δυναμικό και ενδιαφέρον από τον κοινό μαυροπίνακα αλλά όχι ότι θα βοηθήσει ένα άναρχο και ανιαρό μάθημα. Νέες μέθοδοι διδασκαλίας και νέες τεχνικές θα πρέπει να συνδυαστούν και να σχεδιαστούν πριν τη χρήση του στην τάξη με σκοπό ο διαδραστικός πίνακας να εξυπηρετήσει το διάλογο και τη μαθησιακή διαδικασία.
• Η αντικατάσταση του βιβλίου από τoν “e-reader” δεν νοείται αφού δημιουργούνται δυσεπίλυτα προβλήματα σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Η πρακτικότητα και η ευχρηστία του κοινού βιβλίου είναι δεδομένη. Ο μαθητής σημειώνει, τσακίζει, ανατρέχει άμεσα και γρήγορα και κυρίως χρησιμοποιεί το εποπτικό υλικό του εγχειριδίου. Αντίθετα, ο « ηλεκτρονικός αναγνώστης» προς το παρόν είναι μαυρόασπρος ,σίγουρα είναι πιο ευαίσθητος σε πιθανές βλάβες και κυρίως αποτελεί μια οθόνη που πάντα κουράζει γρηγορότερα τα μάτια.
• Η εμμονή της κυβέρνησης με τη νέα τεχνολογία δικαιολογείται από τρία δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι η νέα τεχνολογία θα έρθει στο σχολείο μαζί με τους χορηγούς και θα συνδυαστεί ομαλότερα με τα «εκπαιδευτικά πακέτα» που εκείνοι θα φέρουν. Ο άλλος παράγοντας είναι το οικονομικό στοιχείο αφού το ψηφιακό βιβλίο είναι φθηνότερο από το σημερινό σχολικό βιβλίο. Το τρίτο δεδομένο είναι η εξάρτηση του ελληνικού κράτους από μεγάλες εταιρείες πληροφορικών συστημάτων οι οποίες περιμένουν ανυπόμονα να βάλουν χέρι στην «ψηφιακή εγκατάσταση» του νέου σχολείου. Οι εταιρείες αυτές δεν θέλουν απλά τον μαθητή να χρησιμοποιεί τον υπολογιστή αλλά να μεγαλώνει και να ζει μ’ αυτόν. Από το Δημοτικό ο Η/Υ των 100 ευρώ θα είναι ο απαραίτητος σύμβουλος του μαθητή. Στη συνέχεια με τις απαιτήσεις να μεγαλώνουν οι γονείς θα αναγκαστούν να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη ενώ και ο νέος δεν θα χρησιμοποιεί το laptop μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς αλλά και ως παιχνιδομηχανή απαιτώντας περισσότερα σε ισχύ αλλά και σε περιφερειακά.
• Στο πεδίο αυτό θα μπει σύντομα και η συσκευή “I-phone” ανοίγοντας έτσι τις πύλες του σχολείου και στις περίφημες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, ξέρετε αυτές που τοποθετούν κεραίες με ισχυρή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία πάνω σε σπίτια, σπάνε το απόρρητο των συνομιλιών κατά το δοκούν αλλά και επιμένουν ότι δεν διατρέχουν κίνδυνο τα παιδιά από τη συνεχή χρήση των κινητών.
• Παράλληλα η ψηφιακή τεχνολογία έρχεται να υποκαταστήσει μετά το σχολείο την τυπική εργασία όπως την γνωρίσαμε έως τώρα. Ο εργαζόμενος στον μελλοντικό καπιταλιστικό κόσμο θα δουλεύει στο σπίτι ή στο δρόμο με το pc του, θα πληρώνεται «με το κομμάτι» και θα είναι αναλώσιμος δηλαδή συνεχώς αναγκασμένος να αναζητά νέα εργασία με βασικό εργαλείο τα ηλεκτρονικά μηνύματα και τα αρχεία του.
• Η ενασχόληση με προγράμματα μάθησης μόνο σχετικά οφέλη μπορεί να έχει για το μαθητή. Τόσο η τεχνολογία, τα πολυμέσα αλλά και η γνώση που μεταδίδουν οι ψηφιακοί δίσκοι προσπερνιόνται γρήγορα με τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη. Ο μαθητής στο πλαίσιο της βασικής του εκπαίδευσης θα πρέπει να μάθει να σκέφτεται λογικά αλλά και να στοχάζεται πάνω στην προσφερόμενη γνώση.
• Οι διαδραστικοί πίνακες είναι άλλο ένα εργαλείο, οπωσδήποτε πιο δυναμικό και ενδιαφέρον από τον κοινό μαυροπίνακα αλλά όχι ότι θα βοηθήσει ένα άναρχο και ανιαρό μάθημα. Νέες μέθοδοι διδασκαλίας και νέες τεχνικές θα πρέπει να συνδυαστούν και να σχεδιαστούν πριν τη χρήση του στην τάξη με σκοπό ο διαδραστικός πίνακας να εξυπηρετήσει το διάλογο και τη μαθησιακή διαδικασία.
• Η αντικατάσταση του βιβλίου από τoν “e-reader” δεν νοείται αφού δημιουργούνται δυσεπίλυτα προβλήματα σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Η πρακτικότητα και η ευχρηστία του κοινού βιβλίου είναι δεδομένη. Ο μαθητής σημειώνει, τσακίζει, ανατρέχει άμεσα και γρήγορα και κυρίως χρησιμοποιεί το εποπτικό υλικό του εγχειριδίου. Αντίθετα, ο « ηλεκτρονικός αναγνώστης» προς το παρόν είναι μαυρόασπρος ,σίγουρα είναι πιο ευαίσθητος σε πιθανές βλάβες και κυρίως αποτελεί μια οθόνη που πάντα κουράζει γρηγορότερα τα μάτια.
• Η εμμονή της κυβέρνησης με τη νέα τεχνολογία δικαιολογείται από τρία δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι η νέα τεχνολογία θα έρθει στο σχολείο μαζί με τους χορηγούς και θα συνδυαστεί ομαλότερα με τα «εκπαιδευτικά πακέτα» που εκείνοι θα φέρουν. Ο άλλος παράγοντας είναι το οικονομικό στοιχείο αφού το ψηφιακό βιβλίο είναι φθηνότερο από το σημερινό σχολικό βιβλίο. Το τρίτο δεδομένο είναι η εξάρτηση του ελληνικού κράτους από μεγάλες εταιρείες πληροφορικών συστημάτων οι οποίες περιμένουν ανυπόμονα να βάλουν χέρι στην «ψηφιακή εγκατάσταση» του νέου σχολείου. Οι εταιρείες αυτές δεν θέλουν απλά τον μαθητή να χρησιμοποιεί τον υπολογιστή αλλά να μεγαλώνει και να ζει μ’ αυτόν. Από το Δημοτικό ο Η/Υ των 100 ευρώ θα είναι ο απαραίτητος σύμβουλος του μαθητή. Στη συνέχεια με τις απαιτήσεις να μεγαλώνουν οι γονείς θα αναγκαστούν να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη ενώ και ο νέος δεν θα χρησιμοποιεί το laptop μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς αλλά και ως παιχνιδομηχανή απαιτώντας περισσότερα σε ισχύ αλλά και σε περιφερειακά.
• Στο πεδίο αυτό θα μπει σύντομα και η συσκευή “I-phone” ανοίγοντας έτσι τις πύλες του σχολείου και στις περίφημες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, ξέρετε αυτές που τοποθετούν κεραίες με ισχυρή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία πάνω σε σπίτια, σπάνε το απόρρητο των συνομιλιών κατά το δοκούν αλλά και επιμένουν ότι δεν διατρέχουν κίνδυνο τα παιδιά από τη συνεχή χρήση των κινητών.
• Παράλληλα η ψηφιακή τεχνολογία έρχεται να υποκαταστήσει μετά το σχολείο την τυπική εργασία όπως την γνωρίσαμε έως τώρα. Ο εργαζόμενος στον μελλοντικό καπιταλιστικό κόσμο θα δουλεύει στο σπίτι ή στο δρόμο με το pc του, θα πληρώνεται «με το κομμάτι» και θα είναι αναλώσιμος δηλαδή συνεχώς αναγκασμένος να αναζητά νέα εργασία με βασικό εργαλείο τα ηλεκτρονικά μηνύματα και τα αρχεία του.
Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010
H "λέσχη Ιστορίας"
Από το σχολικό έτος 2010-2011 ξεκινά τις εργασίες της "η λέσχη Ιστορίας" στο Λύκειο που διδάσκω. Το πρώτο θέμα που παρουσίασα μετά από αίτηση των μαθητών μου ήταν το " Κυπριακό πρόβλημα". Σε ειδικό χώρο στο blog προβάλλονται σχετικές φωτογραφίες.
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
ΤΖΟΓΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ
Οι παλαιές δικτατορίες συνήθιζαν να δίνουν στη μάζα «άρτο». Έκτακτα επιδόματα, ρουσφετολογικά δωράκια, χαριστικά δάνεια σε φίλους ή και πρόθυμους υποστηριχτές του καθεστώτος.
Η νέα διακυβέρνηση που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Νέα Τάξη δίνει «τζόγο», σε συνδυασμό πάντα με «θεάματα». Στα χρόνια της κρίσης «το χρήμα για το λαό» όλο και λιγοστεύει. Έτσι βρέθηκε ένας νέος τρόπος να χειραγωγηθεί ο πολίτης. Ένα εργαλείο επικερδές που παθητικοποιεί , αποχαυνώνει αλλά δημιουργεί ελπίδες και όνειρα στην εξαθλιωμένη πλέμπα. Όλοι έχουν δικαίωμα σ’ αυτό το όνειρο : άνεργοι, ανασφάλιστοι απασχολούμενοι, ακόμη και επιχειρηματίες που ελπίζουν σε μια παράταση στις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους προς τις τράπεζες.
Η γκανιότα, το στοίχημα δεν κάνει διακρίσεις, απλά προϋποθέτει το αυτονόητο, λίγα έστω χρήματα και διάθεση για παιχνίδι. Βέβαια το κέρδος του στοιχηματία συνήθως δε αποταμιεύεται ούτε καλύπτει οικογενειακές ανάγκες. Ο εθισμένος στον τζόγο είναι άνθρωπος παθιασμένος με το κέρδος και την προσωπική ευχαρίστηση που αποκτά από αυτό. Τα κέρδη πηγαίνουν ως επί το πλείστον σε νέα ρουλέτα, καθώς χαίρεται και συναρπάζεται από την αγωνία της πρόβλεψης. Είναι, επομένως αυστηρά ατομική υπόθεση για να μην πω αντρική. Κάποτε ο χαρτοπαίκτης βρισκόταν στα όρια του περιθωρίου, λίγο πριν την ηθική και οικονομική του κατάπτωση. Η εικόνα του ανθρώπου που παίζει τις τελευταίες οικονομίες του για να σώσει την παρτίδα προκαλούσε αποστροφή και προβληματισμό. Σήμερα οι αξίες έχουν αντιστραφεί. Ο τζογαδόρος μπορεί να παίξει στο στοίχημα και ταυτόχρονα να είναι και καταξιωμένος .
Δημοσιογράφοι κυρίως του αθλητικού τύπου υπερηφανεύονται που έπαιξαν αλλά «πήγαν κουβά». Άλλοι θεωρούν τον εαυτό τους Τειρεσία, αφού μάντεψαν την ήττα ή την νίκη της χ ποδοσφαιρικής ομάδας. Ποιος, όμως, αποκλείει το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές ή οι διαιτητές να παίζουν στοίχημα καθορίζοντας οι ίδιοι την δική τους τύχη. Η «ομορφιά του ποδοσφαίρου» σε ορισμένες περιπτώσεις αποδείχτηκε προσυμφωνημένη απάτη. Στην Αγγλία η μακρά παράδοση του στοιχήματος εμπεριέχει προβλέψεις από τις επόμενες πολιτικές εξελίξεις, τα αθλητικά έως τον πόλεμο ή την χρεοκοπία μιας αφρικανικής χώρας. Σήμερα το τυχερό παιχνίδι έχει παγκοσμιοποιηθεί και διαδικτυωθεί. Ακόμη και ένας μαθητής με το μικρό του pc μπορεί πλέον να παίξει στην ηλεκτρονική ρουλέτα και να κερδίσει ένα σεβαστό ποσό αρκετό για να του χαρίσει το νέο του video game.
Τεράστια ποσά παίζονται καθημερινά στις εταιρίες στοιχήματος χωρίς να μπορούν φυσικά να ελεγχθούν ή και να φορολογηθούν. Το «ξέπλυμα» άλλωστε παράνομου χρήματος μέσω των τυχερών παιχνιδιών είναι μια παλαιά συνήθεια.
Οι νέες επενδύσεις επίσης εμπεριέχουν τη δυνατότητα χρηματοδότησης καζίνο , οργανωμένων στα πρότυπα του Las Vegas με χώρους αναψυχής και νυχτερινή διασκέδαση.
Ο τζόγος γίνεται τομέας της επίσημης οικονομικής πολιτικής ενός κράτους, αφού παρουσιάζεται ως μια καθόλα νόμιμη οικονομική δραστηριότητα. Οι ψυχολογικές ή και κοινωνικές επιπτώσεις δεν ενδιαφέρουν, αφού ο τα κέρδη για τις επιχειρήσεις είναι κολοσσιαία και προσφέρουν σύμφωνα με τους κρατούντες θέσεις εργασίας.
Όσο, λοιπόν, η οικονομική κρίση θα χειροτερεύει , τόσο η ανάπτυξη των στοιχηματικών παιχνιδιών θα εντείνεται.
Η νέα διακυβέρνηση που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Νέα Τάξη δίνει «τζόγο», σε συνδυασμό πάντα με «θεάματα». Στα χρόνια της κρίσης «το χρήμα για το λαό» όλο και λιγοστεύει. Έτσι βρέθηκε ένας νέος τρόπος να χειραγωγηθεί ο πολίτης. Ένα εργαλείο επικερδές που παθητικοποιεί , αποχαυνώνει αλλά δημιουργεί ελπίδες και όνειρα στην εξαθλιωμένη πλέμπα. Όλοι έχουν δικαίωμα σ’ αυτό το όνειρο : άνεργοι, ανασφάλιστοι απασχολούμενοι, ακόμη και επιχειρηματίες που ελπίζουν σε μια παράταση στις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους προς τις τράπεζες.
Η γκανιότα, το στοίχημα δεν κάνει διακρίσεις, απλά προϋποθέτει το αυτονόητο, λίγα έστω χρήματα και διάθεση για παιχνίδι. Βέβαια το κέρδος του στοιχηματία συνήθως δε αποταμιεύεται ούτε καλύπτει οικογενειακές ανάγκες. Ο εθισμένος στον τζόγο είναι άνθρωπος παθιασμένος με το κέρδος και την προσωπική ευχαρίστηση που αποκτά από αυτό. Τα κέρδη πηγαίνουν ως επί το πλείστον σε νέα ρουλέτα, καθώς χαίρεται και συναρπάζεται από την αγωνία της πρόβλεψης. Είναι, επομένως αυστηρά ατομική υπόθεση για να μην πω αντρική. Κάποτε ο χαρτοπαίκτης βρισκόταν στα όρια του περιθωρίου, λίγο πριν την ηθική και οικονομική του κατάπτωση. Η εικόνα του ανθρώπου που παίζει τις τελευταίες οικονομίες του για να σώσει την παρτίδα προκαλούσε αποστροφή και προβληματισμό. Σήμερα οι αξίες έχουν αντιστραφεί. Ο τζογαδόρος μπορεί να παίξει στο στοίχημα και ταυτόχρονα να είναι και καταξιωμένος .
Δημοσιογράφοι κυρίως του αθλητικού τύπου υπερηφανεύονται που έπαιξαν αλλά «πήγαν κουβά». Άλλοι θεωρούν τον εαυτό τους Τειρεσία, αφού μάντεψαν την ήττα ή την νίκη της χ ποδοσφαιρικής ομάδας. Ποιος, όμως, αποκλείει το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές ή οι διαιτητές να παίζουν στοίχημα καθορίζοντας οι ίδιοι την δική τους τύχη. Η «ομορφιά του ποδοσφαίρου» σε ορισμένες περιπτώσεις αποδείχτηκε προσυμφωνημένη απάτη. Στην Αγγλία η μακρά παράδοση του στοιχήματος εμπεριέχει προβλέψεις από τις επόμενες πολιτικές εξελίξεις, τα αθλητικά έως τον πόλεμο ή την χρεοκοπία μιας αφρικανικής χώρας. Σήμερα το τυχερό παιχνίδι έχει παγκοσμιοποιηθεί και διαδικτυωθεί. Ακόμη και ένας μαθητής με το μικρό του pc μπορεί πλέον να παίξει στην ηλεκτρονική ρουλέτα και να κερδίσει ένα σεβαστό ποσό αρκετό για να του χαρίσει το νέο του video game.
Τεράστια ποσά παίζονται καθημερινά στις εταιρίες στοιχήματος χωρίς να μπορούν φυσικά να ελεγχθούν ή και να φορολογηθούν. Το «ξέπλυμα» άλλωστε παράνομου χρήματος μέσω των τυχερών παιχνιδιών είναι μια παλαιά συνήθεια.
Οι νέες επενδύσεις επίσης εμπεριέχουν τη δυνατότητα χρηματοδότησης καζίνο , οργανωμένων στα πρότυπα του Las Vegas με χώρους αναψυχής και νυχτερινή διασκέδαση.
Ο τζόγος γίνεται τομέας της επίσημης οικονομικής πολιτικής ενός κράτους, αφού παρουσιάζεται ως μια καθόλα νόμιμη οικονομική δραστηριότητα. Οι ψυχολογικές ή και κοινωνικές επιπτώσεις δεν ενδιαφέρουν, αφού ο τα κέρδη για τις επιχειρήσεις είναι κολοσσιαία και προσφέρουν σύμφωνα με τους κρατούντες θέσεις εργασίας.
Όσο, λοιπόν, η οικονομική κρίση θα χειροτερεύει , τόσο η ανάπτυξη των στοιχηματικών παιχνιδιών θα εντείνεται.
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
Ένας μεγάλος Γάλλος σκηνοθέτης αποδεικνύεται πιο πατριώτης και φιλέλληνας από πολλούς Έλληνες
Σε μια λακωνική επιστολή που έστειλε στη γαλλική εφημερίδα La Liberation o Γκοντάρ δικαιολογώντας τη μη παρουσία του στο Φεστιβάλ Καννών, έγραψε στον διευθυντή Τιερί Φρεμό: «ύστερα από σοβαρά προβλήματα, όπως το ελληνικό ζήτημα, δεν…θα μπορούσα να είμαι μαζί σας στις Κάννες.»
«Θα πἠγαινα στα πέρατα της γης για το φεστιβάλ», πρόσθεσε, “αλλά δυστυχώς, δεν θα κάνω ούτε ένα βήμα παραπέρα. Φιλικά, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. “
Το 2010 σηματοδοτεί την 50ή επέτειο της πρώτης του ταινίας, «Με κομμένη την ανάσα» (À bout de Souffle).
Ζαν Λικ Γκοντάρ: Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα
Σε μια άλλη συνέντευξή του στο «Les Inrocks» περιοδικό ο Γκοντάρ είπε τα εξής:
“Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση η οποία έχει χρέος προς την Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία … Ξεχνάμε πάντα τη σχέση μεταξύ της τραγωδίας και της δημοκρατίας. Χωρίς Σοφοκλή δεν υπάρχει Περικλής. Χωρίς Περικλή δεν υπάρχει Σοφοκλής.
Ο τεχνολογικός κόσμος που ζούμε σήμερα χρωστά τα πάντα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; Ο Αριστοτέλης. Αν «αυτό» και «εκείνο», έπεται «εκείνο». Αυτή ακριβώς τη λογική χρησιμποποιούν οι κυρίαρχες δυνάμεις καθημερινά, εξασφαλίζοντάς να μην υπάρχει αντίφαση, και συνέχεια στους συνειρμούς με λογική. Η Hannah Arendt είπε ότι η λογική θα μας απαλλάξει από τον ολοκληρωτισμό. Έτσι όλοι οφείλουν χρήματα στην Ελλάδα σήμερα. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει τρισεκατομμύρια πνευματικά δικαιώματα στο σύγχρονο κόσμο και θα ήταν λογικό να της τα παρέχουμε αμέσως.
Οι Έλληνες κατηγορούνται ότι είναι ψεύτες … Μου θυμίζει ένα παλιό συλλογισμό που έμαθα στο σχολείο. Ο Επαμεινώνδας είναι ψεύτης και όλοι οι Έλληνες είναι ψεύτες, ως εκ τούτου ο Επαμεινώνδα είναι Έλληνας. Δεν έχουμε προχωρήσει πολύ. “
«Θα πἠγαινα στα πέρατα της γης για το φεστιβάλ», πρόσθεσε, “αλλά δυστυχώς, δεν θα κάνω ούτε ένα βήμα παραπέρα. Φιλικά, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. “
Το 2010 σηματοδοτεί την 50ή επέτειο της πρώτης του ταινίας, «Με κομμένη την ανάσα» (À bout de Souffle).
Ζαν Λικ Γκοντάρ: Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα
Σε μια άλλη συνέντευξή του στο «Les Inrocks» περιοδικό ο Γκοντάρ είπε τα εξής:
“Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση η οποία έχει χρέος προς την Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία … Ξεχνάμε πάντα τη σχέση μεταξύ της τραγωδίας και της δημοκρατίας. Χωρίς Σοφοκλή δεν υπάρχει Περικλής. Χωρίς Περικλή δεν υπάρχει Σοφοκλής.
Ο τεχνολογικός κόσμος που ζούμε σήμερα χρωστά τα πάντα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; Ο Αριστοτέλης. Αν «αυτό» και «εκείνο», έπεται «εκείνο». Αυτή ακριβώς τη λογική χρησιμποποιούν οι κυρίαρχες δυνάμεις καθημερινά, εξασφαλίζοντάς να μην υπάρχει αντίφαση, και συνέχεια στους συνειρμούς με λογική. Η Hannah Arendt είπε ότι η λογική θα μας απαλλάξει από τον ολοκληρωτισμό. Έτσι όλοι οφείλουν χρήματα στην Ελλάδα σήμερα. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει τρισεκατομμύρια πνευματικά δικαιώματα στο σύγχρονο κόσμο και θα ήταν λογικό να της τα παρέχουμε αμέσως.
Οι Έλληνες κατηγορούνται ότι είναι ψεύτες … Μου θυμίζει ένα παλιό συλλογισμό που έμαθα στο σχολείο. Ο Επαμεινώνδας είναι ψεύτης και όλοι οι Έλληνες είναι ψεύτες, ως εκ τούτου ο Επαμεινώνδα είναι Έλληνας. Δεν έχουμε προχωρήσει πολύ. “
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
Το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη " Θεατρίνοι Μ.Α." . Και η παράσταση των ελληνικών κυβερνήσεων συνεχίζεται πάνω στις θυσίες του ελληνικού λαού
Θεατρίνοι Μ.Α
Στήνουμε θέατρα καὶ τὰ χαλνοῦμε
ὅπου σταθοῦμε κι ὅπου βρεθοῦμε
στήνουμε θέατρα καὶ σκηνικά,
ὅμως ἡ μοίρα μας πάντα νικᾶ.
Καὶ τὰ σαρώνει καὶ μᾶς σαρώνει
καὶ τοὺς θεατρίνους καὶ τὸ θεατρώνη
ὑποβολέα καὶ μουσικοὺς
στοὺς πέντε ἀνέμους τοὺς βιαστικούς.
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες αἰσθήματα, πέπλα στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι καὶ κραυγὲς
κι ἐπιφωνήματα καὶ χαραυγὲς
ριγμένα ἀνάκατα μαζὶ μ᾿ ἐμᾶς
(πές μου ποῦ πᾶμε; πές μου ποῦ πᾶς;)
Πάνω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μας γυμνὰ τὰ νεῦρα
σὰν τὶς λουρίδες ὀνάγρου ἢ ζέβρα
γυμνὰ κι ἀνάερα, στεγνὰ στὴν κάψα
(πότε μᾶς γέννησαν; πότε μᾶς θάψαν!)
Καὶ τεντωμένα σὰν τὶς χορδὲς
μιᾶς λύρας ποὺ ὁλοένα βουίζει. Δὲς
καὶ τὴν καρδιά μας ἕνα σφουγγάρι,
στὸ δρόμο σέρνεται καὶ στὸ παζάρι
πίνοντας τὸ αἷμα καὶ τὴ χολὴ
καὶ τοῦ τετράρχη καὶ τοῦ ληστῆ.
Στήνουμε θέατρα καὶ τὰ χαλνοῦμε
ὅπου σταθοῦμε κι ὅπου βρεθοῦμε
στήνουμε θέατρα καὶ σκηνικά,
ὅμως ἡ μοίρα μας πάντα νικᾶ.
Καὶ τὰ σαρώνει καὶ μᾶς σαρώνει
καὶ τοὺς θεατρίνους καὶ τὸ θεατρώνη
ὑποβολέα καὶ μουσικοὺς
στοὺς πέντε ἀνέμους τοὺς βιαστικούς.
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες αἰσθήματα, πέπλα στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι καὶ κραυγὲς
κι ἐπιφωνήματα καὶ χαραυγὲς
ριγμένα ἀνάκατα μαζὶ μ᾿ ἐμᾶς
(πές μου ποῦ πᾶμε; πές μου ποῦ πᾶς;)
Πάνω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μας γυμνὰ τὰ νεῦρα
σὰν τὶς λουρίδες ὀνάγρου ἢ ζέβρα
γυμνὰ κι ἀνάερα, στεγνὰ στὴν κάψα
(πότε μᾶς γέννησαν; πότε μᾶς θάψαν!)
Καὶ τεντωμένα σὰν τὶς χορδὲς
μιᾶς λύρας ποὺ ὁλοένα βουίζει. Δὲς
καὶ τὴν καρδιά μας ἕνα σφουγγάρι,
στὸ δρόμο σέρνεται καὶ στὸ παζάρι
πίνοντας τὸ αἷμα καὶ τὴ χολὴ
καὶ τοῦ τετράρχη καὶ τοῦ ληστῆ.
Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010
Masaki Kobayashi (1916-1996) Ο "ειρηνιστής" σκηνοθέτης
Ιάπωνας σκηνοθέτης, γνωστός για την κοινωνική κριτική μέσα από τον κινηματογράφο των μιλιταριστικών και αριστοκρατικών στοιχείων των ιαπωνικών παραδόσεων και προτύπων. Δημιουργούσε τις ταινίες του με προσοχή, σχολαστικά. Ως αποτέλεσμα, το έργο του δεν είναι μεγάλο σε σύγκριση με σύγχρονους του σκηνοθέτες, αλλά παραμένει σημαντικό.
"Γνωστός για την κριτική του σε θέματα ηθικής και για την ισχυρή αίσθηση στην οπτική λεπτομέρεια, ο Κομπαγιασι έφτιαξε ταινίες εκπληκτικά πολιτικές σε σύγκριση με τους συγχρόνους του στην Ιαπωνία», έγραψε ο Mike Pinksy στον δικτυακό τόπο του DVD Verdict. "Αν και Κομπαγιασι δεν είναι τόσο γνωστός στο εξωτερικό όσο κάποιοι άλλοι Ιάπωνες σκηνοθέτες, η φήμη του βασίζεται στον ανένδοτο έλεγχο της προσωπικής ευθύνης και την επιθυμία του να εκθέσει δυσάρεστες αλήθειες.
Η πρόωρη σταδιοδρομία του διακόπτεται από τον πόλεμο
Γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1916, στο Otaru, στην Ιαπωνία, και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στο βόρειο νησί της Hokkaido, , στο λιμάνι της πόλης του Otaru. Το 1933 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο Waseda του Τόκιο, όπου ξεκίνησε τις σπουδές στη φιλοσοφία και την τέχνη. Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη βουδιστική γλυπτική και προγραμματίζει να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ιστορία της τέχνης, αλλά ο Πόλεμος είχε ήδη αρχίσει. " Ήξερα ότι θα απαιτήσει πολύ περισσότερα χρόνια επίπονης έρευνας η Ιστορία της τέχνης και ο πόλεμος έκανε το μέλλον μου αβέβαιο", δήλωσε ο Κομπαγιασι στο Παγκόσμιο Συνέδριο Σκηνοθετών. "Αλλά με τον κινηματογράφο, σκέφτηκα ότι θα υπήρχε μια πιθανότητα να αφήσω κάτι πίσω."
Μετά την αποφοίτησή του το 1941, πήγε να εργαστεί στο Shochiku Film Company στην πόλη Ofuna. Η εργασία του δεν κράτησε πολύ εξαιτίας της εμπλοκής των Ιαπώνων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Kobayashi, ο οποίος συχνά περιγράφεται από τους ιστορικούς ως ειρηνιστής, κατατάχτηκε στον ιαπωνικό αυτοκρατορικό στρατό το 1942. Ο Κομπαγιασι απεχθανόταν τον στρατό και ως διαμαρτυρία, αρνήθηκε κάθε προαγωγή. Στάλθηκε να πολεμήσει πρώτα στην Μαντζουρία και στη συνέχεια στα νησιά Ryukyu. Συνελήφθη ως αιχμάλωτος πολέμου στη μάχη της Οκινάουα. Παρέμεινε στην Οκινάουα μέχρι το τέλος του πολέμου.
Σταδιοδρομία
Μετά τον πόλεμο, ο Κομπαγιασι ήταν σε θέση να επαναλάβει την καριέρα του στον κινηματογράφο και την επανένταξή του στο στούντιο Shochiku. Το Νοέμβριο του 1946, άρχισε η εξαετής μακρά μαθητεία του ως βοηθού σκηνοθέτη στον Keisuke Kinoshita σε 15 ταινίες. Ο Kinoshita δεν ήταν μόνο η αρχή εποπτείας του Kobayashi , αλλά διετέλεσε επίσης ο μέντοράς του. Οι δύο σκηνοθέτες έγραψαν μία ταινία από κοινού το 1949.
Ο Kobayashi έκανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του το Νοέμβριο του 1952, με την ταινία «Musoko δεν seishun» (Νεολαία Υιοί μου '). Η ταινία παρακολουθούσε τη ζωή μιας μεσο-αστικής οικογένειας με δύο έφηβους γιους. Στη δεύτερη προσπάθεια του ο Kobayashi, χρησιμοποίησε ένα σενάριο γραμμένο από τον μέντορά του με τίτλο «Magakoro» (Ειλικρινείς). Το σενάριο ήταν ένα δώρο από τον Kinoshita για τον εορτασμό της προώθησης του Κομπαγιασι εντός του στούντιο.
Την ίδια χρονιά, ο Κομπαγιασι αποφάσισε ότι ήταν καιρός να ξεκινήσει τη δική του ταινία. Το αποτέλεσμα ήταν μια ανεξάρτητη ταινία που ονόμασε «Kabe atskui Heya» (Δωμάτιο με χοντρούς τοίχους). Για την πραγματοποίηση αυτής της ταινίας, ο Κομπαγιασι ξεκίνησε τη δική του εταιρεία παραγωγής, Shinei Productions. Το θέμα που επέλεξε να εξετάσει για αυτή την ταινία ήταν μια αντικειμενική ματιά στις θηριωδίες του πολέμου. Το σενάριο έγραψε η μυθιστοριογράφος Kobo Abe, που βασίστηκε στο ημερολόγια Ιαπώνων εγκληματιών πολέμου. Η ταινία δεν κυκλοφόρησε μέχρι το 1956. Το στούντιο φοβήθηκε μήπως προσβάλλουν με το θέμα του τους Αμερικανούς Τελικά, η ταινία κέρδισε το Βραβείο Πολιτισμού και Ειρήνη του έθνους για το έτος αυτό.
Τα επίμαχα θέματα
Ο Kobayashi γύρισε τέσσερις ταινίες με την εταιρεία Shochiku. Το 1956 ο Kobayashi είχε εδραιωθεί ως καταξιωμένος σκηνοθέτης , και είχε αρκετή πείρα, για να γράψει την αμφιλεγόμενη ταινία «Anata kaimasu» (θα αγοράσετε). για τη διαφθορά στο εσωτερικό του επαγγελματικού μπέιζμπολ, Η ταινία που ακολούθησε δεν ήταν λιγότερο αμφιλεγόμενη, to «Kuroi Kawa» (Black River, 1957) Αυτή τη φορά Κομπαγιασι έβαλε στο στόχαστρό του τη διαφθορά και τα εγκληματικά στοιχεία γύρω από τις στρατιωτικές βάσεις στην Ιαπωνία.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες γύρισε to 1958 την περισσότερο επική ταινία του Ningen δεν joken (Η ανθρώπινη κατάσταση). Η επική αυτή σειρά του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν βασισμένη στο μυθιστόρημα έξι τόμων του Jumpei Gomikawa. Η ταινία ακολουθεί ένα μόνο αρσενικό χαρακτήρα από την περίοδο της ιαπωνικής κατοχής της Μαντζουρίας, μέχρι την αιχμαλωσία των ιαπωνικών δυνάμεων από τους Ρώσους το 1945, μετά την ιαπωνική παράδοση
«Η Ανθρώπινη Κατάσταση» είναι πάνω από όλα χωρίς συμβιβασμούς ρεαλιστική. Η αποτελεσματική χρήση των εξωτερικών χώρων, τα λεπτομερή σύνολα, η ελάχιστη χρήση της μουσικής, και το φρικτό αποτέλεσμα του πολέμου για τον άνθρωπο (αιχμάλωτοι σκοτώνονται από τον ατμό, τα βασανιστήρια, ακόμη και οι εκτελέσεις on camera), μας αναγκάζουν να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικότητες του πολέμου », έγραψε Pinksy. "Υπάρχει μια ισχυρή αίσθηση ότι παρακολουθούμε κάτι αληθινό, σαν ένα ντοκιμαντέρ σε αφηγηματική μορφή."
Ο Kobayashi επέλεξε να σπάσει την ταινία σε τρία μέρη, καθένα από τα οποία ήταν τρεις ή περισσότερες ώρες στο μήκος. Η ταινία έχει εισαχθεί στο βιβλίο Γκίνες ως η μεγαλύτερη ταινία σε διάρκεια Η πρώτη ταινία της τριλογίας που είναι γνωστή ως Greater Love (1959), που κέρδισε το San Giorgio Βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας και θεωρείται ως ένα αριστούργημα. Οι άλλες δύο ταινίες της τριλογίας είναι Road to Eternity (1959) και μια Προσευχή του Στρατιώτη (1961). Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο Βρετανός σκηνοθέτης ταινιών, συμπεριλαμβανομένων του 2001 και ο Δρ Strangelove, φέρεται να έχει εμπνευστεί από την τελευταία ταινία της τριλογίας, για τη δημιουργία του πρώτου τμήματος της δικής ταινίας Full Metal Jacket.
Απογοήτευση και Επιτυχίες
Η πρώτη υπερπαραγωγή του Κομπαγιάσι ήταν η ταινία Kwaidan (Kaidan, 1964), μια ταινία που αποτελείται από τέσσερις διαφορετικές ιστορίες φαντασμάτων που έγραψε ο ποιητής Λευκάδιος Χερν, και βασίστηκαν σε παραδοσιακά ιαπωνικά παραμύθια. Με το Kaidan ο Κομπαγιασι εγκατέλειψε το ρεαλιστικό ύφος για το οποίο είχε γίνει γνωστός υπέρ της διερεύνησης της ομορφιάς με έναν πιο τυποποιημένο τρόπο. Ήταν επίσης η πρώτη του ταινία με χρώμα και θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες του. Η φωτογραφία της ταινίας κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.
Το έργο του στη δεκαετία του 1960 ήταν ακόμη πιο επιτυχημένο. Ένα δοκίμιο στο Διεθνές Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών για τα λήμματα «Seppuku» (Χαρακίρι, 1962) και «Joiuchi» (Rebellion, 1967) τις αναφέρει ως τις "δύο καλύτερες ταινίες του Kobayashi." Οι ταινίες αυτές χρησιμοποιούν τις ιστορικές συνθήκες, για να επικεντρωθούν στη διαχρονικότητα του αντιφρονούντος ατόμου. Το αριστοτεχνικό μίγμα ύφους και περιεχομένου, η σύγκρουση με το με το καταπιεστικό τελετουργικό των σαμουράι, η επιφυλακτική κίνηση της κάμερας και η κομψά γεωμετρική σύνθεση, αναδεικνύουν αυτές τις ταινίες ως τις κορυφαίες του.
Το 1970 ήταν δύσκολο για Κομπαγιασι. Οι ταινίες του έχουν κατηγορηματικά απορριφθεί από το στούντιο για την κοινωνική κριτική τους. Η βιομηχανία είχε πάρει μια εμφανώς διαφορετικά θέση απέναντι στα βασικά θέματα των ταινιών του. Kobayashi. Με τον Ακίρα Κουροσάβα [γνωστός για τις ταινίες του Επτά Σαμουράι (1954) και Rashomon (1951)], καθώς και δύο άλλους σκηνοθέτες σχηματίζουν το «Yonki δεν Kai» («Η λέσχη των Τεσσάρων Ιπποτών»). Η ιδέα ήταν για τους τέσσερις να συνεργαστούν σε ένα ενιαίο πρόγραμμα ταινιών. Η εταιρική σχέση ματαιώθηκε και καθένας από τους συμμετέχοντες απρόθυμα αποφάσισε να κάνει μια ταινία για την τηλεόραση.
Για τον Κομπαγιασι, το αποτέλεσμα αυτό ήταν το Kaseki, μια τηλεοπτική ταινία, που βασίζεται στο βιβλίο του Yasushi Inoue. Το έργο αποτελείται από οκτώ, επεισόδια μιας ώρας. Η μαγνητοσκόπηση έγινε σε διαφορετικές τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης. Το έργο προβλήθηκε στην τηλεόραση το 1972. Σύμφωνα με το Διεθνή Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών, ο Κομπαγιασι λέγεται ότι εξέτασε «ακατέργαστα πλάνα" για την έκδοση του έργου στον κινηματογράφο. Η σειρά εκδόθηκε αργότερα σε 213 λεπτά και κυκλοφόρησε ως ταινία μεγάλου μήκους το 1975.
Εγκλήματα Πολέμου σε Ντοκιμαντέρ
Η επόμενη ταινία του ήταν το «saiban» (Οι δίκη του Τόκιο, 1983), ένα ντοκιμαντέρ 5 ωρών. Η ταινία καταγράφει τα γεγονότα του πολέμου του Ειρηνικού και την περίοδο μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και τις Δίκες της Νυρεμβέργης. Κατά τις δικές αυτές για εγκλήματα πολέμου ενώπιον του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου για την Άπω Ανατολή, 28 υψηλόβαθμοι Ιάπωνες που είχαν στρατιωτική ή πολιτική ευθύνη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δικάστηκαν από τους Συμμάχους. Όλοι κρίθηκαν ένοχοι. Επτά, συμπεριλαμβανομένου του Hideki Tojo, πρώην πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, απαγχονίστηκαν. Γι 'αυτό το ντοκιμαντέρ ο Κομπαγιασι επεξεργάστηκε χιλιάδες επίκαιρα και εφημερίδες αλλά και επίσημα έγγραφα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Πεντάγωνο.
Η Joan Mellen εξηγεί ότι η ταινία «εξετάζει τη δίκη του Τόκιο για εγκλήματα πολέμου υπό το πρίσμα της αμερικανικής περιπέτειας στο Βιετνάμ Η ταινία κλείνει με τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα. Κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1984 και κέρδισε το Βραβείο FIRPRESI του 1985 στο Βερολίνο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Η τελευταία ταινία Kobayashi ήταν το « Shokutaku δεν nai», (μεταφράζεται ποικιλοτρόπως ως είτε το άδειο τραπέζι, το Σώμα χωρίς τραπέζι, ή Τύχη της Οικογένειας, 1985). Το έργο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και τη σύγκρουση της αστυνομίας με μια τρομοκρατική οργάνωση Στην ταινία, πολλοί από τους γονείς ζητούν δημοσίως συγγνώμη για τα παιδιά τους, Ένα από τους γονείς, ωστόσο, αρνείται, και ο Κομπαγιάσι είναι σε θέση να κάνει ένα καυστικό σχόλιο στην εμμονή της σύγχρονης κοινωνίας με την παράδοση.
Μεταξύ των στενών του συνεργατών του ήταν ο Toru Takemitsu, συνθέτης και ο ηθοποιός Tatsuya Nakadai. Kobayashi και Takemitsu ξεκίνησαν να εργάζονται από κοινού το 1962 στην Karamiai (Η κληρονομιά).
Ο Kobayashi ήταν γνωστός ως τελειομανής. Κάθε μία από τις ταινίες του περείχε προσεκτικά δημιουργημένα σύνολα Έφθασε μάλιστα στο σημείο να ζωγραφίζει τα κοστούμια αλλά και τα σκηνικά των ταινιών του ο ίδιος.
Σε μια ιστοσελίδα αφιερωμένη σε μια αναδρομική έκθεση του Κομπαγιάσι στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, το corpus του έργου του χαρακτηρίζεται ως «απόλυτα βασισμένο στην εμπειρία του κατά τη διάρκεια του πολέμου. "Είτε ιστορικά δράματα είτε ιστορίες στη σύγχρονη Ιαπωνία, εκφράζουν όλα την απόρριψη της στρατιωτικής ή της κοινωνικής αρχής που ασκείται σε βάρος του ατόμου. Λίγοι καλλιτέχνες έχουν υποστηρίξει με περισσότερο πάθος από τον Κομπαγιασι τη θέση τους ενάντια στην κατάχρηση της εξουσίας.
Πηγές
Διεθνές Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών, τόμος 2, St James Press, 1996.
Κόσμος Σκηνοθετών, Τόμος 2 1945-1985, η HW Wilson Company, 1988.
Ασία Wire Intelligence Αφρική (From The Yomiuri Shimbun / Daily Yomiuri), 8 Αυγούστου 2002.
Πανεπιστήμιο Κολούμπια: http://www.columbia.edu/cu/ealac/jfm/ (10 Φλεβάρη 2003).
"Deep Focus: Masaki Kobayashi (1916-1996)," DVD Verdict, 11 Οκτ 2000, http://www.dvdverdict.com/columns/deepfocus/kobayashi.shtml (10 Φεβρουαρίου 2003).
"Γνωστός για την κριτική του σε θέματα ηθικής και για την ισχυρή αίσθηση στην οπτική λεπτομέρεια, ο Κομπαγιασι έφτιαξε ταινίες εκπληκτικά πολιτικές σε σύγκριση με τους συγχρόνους του στην Ιαπωνία», έγραψε ο Mike Pinksy στον δικτυακό τόπο του DVD Verdict. "Αν και Κομπαγιασι δεν είναι τόσο γνωστός στο εξωτερικό όσο κάποιοι άλλοι Ιάπωνες σκηνοθέτες, η φήμη του βασίζεται στον ανένδοτο έλεγχο της προσωπικής ευθύνης και την επιθυμία του να εκθέσει δυσάρεστες αλήθειες.
Η πρόωρη σταδιοδρομία του διακόπτεται από τον πόλεμο
Γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1916, στο Otaru, στην Ιαπωνία, και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στο βόρειο νησί της Hokkaido, , στο λιμάνι της πόλης του Otaru. Το 1933 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο Waseda του Τόκιο, όπου ξεκίνησε τις σπουδές στη φιλοσοφία και την τέχνη. Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη βουδιστική γλυπτική και προγραμματίζει να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ιστορία της τέχνης, αλλά ο Πόλεμος είχε ήδη αρχίσει. " Ήξερα ότι θα απαιτήσει πολύ περισσότερα χρόνια επίπονης έρευνας η Ιστορία της τέχνης και ο πόλεμος έκανε το μέλλον μου αβέβαιο", δήλωσε ο Κομπαγιασι στο Παγκόσμιο Συνέδριο Σκηνοθετών. "Αλλά με τον κινηματογράφο, σκέφτηκα ότι θα υπήρχε μια πιθανότητα να αφήσω κάτι πίσω."
Μετά την αποφοίτησή του το 1941, πήγε να εργαστεί στο Shochiku Film Company στην πόλη Ofuna. Η εργασία του δεν κράτησε πολύ εξαιτίας της εμπλοκής των Ιαπώνων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Kobayashi, ο οποίος συχνά περιγράφεται από τους ιστορικούς ως ειρηνιστής, κατατάχτηκε στον ιαπωνικό αυτοκρατορικό στρατό το 1942. Ο Κομπαγιασι απεχθανόταν τον στρατό και ως διαμαρτυρία, αρνήθηκε κάθε προαγωγή. Στάλθηκε να πολεμήσει πρώτα στην Μαντζουρία και στη συνέχεια στα νησιά Ryukyu. Συνελήφθη ως αιχμάλωτος πολέμου στη μάχη της Οκινάουα. Παρέμεινε στην Οκινάουα μέχρι το τέλος του πολέμου.
Σταδιοδρομία
Μετά τον πόλεμο, ο Κομπαγιασι ήταν σε θέση να επαναλάβει την καριέρα του στον κινηματογράφο και την επανένταξή του στο στούντιο Shochiku. Το Νοέμβριο του 1946, άρχισε η εξαετής μακρά μαθητεία του ως βοηθού σκηνοθέτη στον Keisuke Kinoshita σε 15 ταινίες. Ο Kinoshita δεν ήταν μόνο η αρχή εποπτείας του Kobayashi , αλλά διετέλεσε επίσης ο μέντοράς του. Οι δύο σκηνοθέτες έγραψαν μία ταινία από κοινού το 1949.
Ο Kobayashi έκανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του το Νοέμβριο του 1952, με την ταινία «Musoko δεν seishun» (Νεολαία Υιοί μου '). Η ταινία παρακολουθούσε τη ζωή μιας μεσο-αστικής οικογένειας με δύο έφηβους γιους. Στη δεύτερη προσπάθεια του ο Kobayashi, χρησιμοποίησε ένα σενάριο γραμμένο από τον μέντορά του με τίτλο «Magakoro» (Ειλικρινείς). Το σενάριο ήταν ένα δώρο από τον Kinoshita για τον εορτασμό της προώθησης του Κομπαγιασι εντός του στούντιο.
Την ίδια χρονιά, ο Κομπαγιασι αποφάσισε ότι ήταν καιρός να ξεκινήσει τη δική του ταινία. Το αποτέλεσμα ήταν μια ανεξάρτητη ταινία που ονόμασε «Kabe atskui Heya» (Δωμάτιο με χοντρούς τοίχους). Για την πραγματοποίηση αυτής της ταινίας, ο Κομπαγιασι ξεκίνησε τη δική του εταιρεία παραγωγής, Shinei Productions. Το θέμα που επέλεξε να εξετάσει για αυτή την ταινία ήταν μια αντικειμενική ματιά στις θηριωδίες του πολέμου. Το σενάριο έγραψε η μυθιστοριογράφος Kobo Abe, που βασίστηκε στο ημερολόγια Ιαπώνων εγκληματιών πολέμου. Η ταινία δεν κυκλοφόρησε μέχρι το 1956. Το στούντιο φοβήθηκε μήπως προσβάλλουν με το θέμα του τους Αμερικανούς Τελικά, η ταινία κέρδισε το Βραβείο Πολιτισμού και Ειρήνη του έθνους για το έτος αυτό.
Τα επίμαχα θέματα
Ο Kobayashi γύρισε τέσσερις ταινίες με την εταιρεία Shochiku. Το 1956 ο Kobayashi είχε εδραιωθεί ως καταξιωμένος σκηνοθέτης , και είχε αρκετή πείρα, για να γράψει την αμφιλεγόμενη ταινία «Anata kaimasu» (θα αγοράσετε). για τη διαφθορά στο εσωτερικό του επαγγελματικού μπέιζμπολ, Η ταινία που ακολούθησε δεν ήταν λιγότερο αμφιλεγόμενη, to «Kuroi Kawa» (Black River, 1957) Αυτή τη φορά Κομπαγιασι έβαλε στο στόχαστρό του τη διαφθορά και τα εγκληματικά στοιχεία γύρω από τις στρατιωτικές βάσεις στην Ιαπωνία.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες γύρισε to 1958 την περισσότερο επική ταινία του Ningen δεν joken (Η ανθρώπινη κατάσταση). Η επική αυτή σειρά του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν βασισμένη στο μυθιστόρημα έξι τόμων του Jumpei Gomikawa. Η ταινία ακολουθεί ένα μόνο αρσενικό χαρακτήρα από την περίοδο της ιαπωνικής κατοχής της Μαντζουρίας, μέχρι την αιχμαλωσία των ιαπωνικών δυνάμεων από τους Ρώσους το 1945, μετά την ιαπωνική παράδοση
«Η Ανθρώπινη Κατάσταση» είναι πάνω από όλα χωρίς συμβιβασμούς ρεαλιστική. Η αποτελεσματική χρήση των εξωτερικών χώρων, τα λεπτομερή σύνολα, η ελάχιστη χρήση της μουσικής, και το φρικτό αποτέλεσμα του πολέμου για τον άνθρωπο (αιχμάλωτοι σκοτώνονται από τον ατμό, τα βασανιστήρια, ακόμη και οι εκτελέσεις on camera), μας αναγκάζουν να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικότητες του πολέμου », έγραψε Pinksy. "Υπάρχει μια ισχυρή αίσθηση ότι παρακολουθούμε κάτι αληθινό, σαν ένα ντοκιμαντέρ σε αφηγηματική μορφή."
Ο Kobayashi επέλεξε να σπάσει την ταινία σε τρία μέρη, καθένα από τα οποία ήταν τρεις ή περισσότερες ώρες στο μήκος. Η ταινία έχει εισαχθεί στο βιβλίο Γκίνες ως η μεγαλύτερη ταινία σε διάρκεια Η πρώτη ταινία της τριλογίας που είναι γνωστή ως Greater Love (1959), που κέρδισε το San Giorgio Βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας και θεωρείται ως ένα αριστούργημα. Οι άλλες δύο ταινίες της τριλογίας είναι Road to Eternity (1959) και μια Προσευχή του Στρατιώτη (1961). Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο Βρετανός σκηνοθέτης ταινιών, συμπεριλαμβανομένων του 2001 και ο Δρ Strangelove, φέρεται να έχει εμπνευστεί από την τελευταία ταινία της τριλογίας, για τη δημιουργία του πρώτου τμήματος της δικής ταινίας Full Metal Jacket.
Απογοήτευση και Επιτυχίες
Η πρώτη υπερπαραγωγή του Κομπαγιάσι ήταν η ταινία Kwaidan (Kaidan, 1964), μια ταινία που αποτελείται από τέσσερις διαφορετικές ιστορίες φαντασμάτων που έγραψε ο ποιητής Λευκάδιος Χερν, και βασίστηκαν σε παραδοσιακά ιαπωνικά παραμύθια. Με το Kaidan ο Κομπαγιασι εγκατέλειψε το ρεαλιστικό ύφος για το οποίο είχε γίνει γνωστός υπέρ της διερεύνησης της ομορφιάς με έναν πιο τυποποιημένο τρόπο. Ήταν επίσης η πρώτη του ταινία με χρώμα και θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες του. Η φωτογραφία της ταινίας κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.
Το έργο του στη δεκαετία του 1960 ήταν ακόμη πιο επιτυχημένο. Ένα δοκίμιο στο Διεθνές Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών για τα λήμματα «Seppuku» (Χαρακίρι, 1962) και «Joiuchi» (Rebellion, 1967) τις αναφέρει ως τις "δύο καλύτερες ταινίες του Kobayashi." Οι ταινίες αυτές χρησιμοποιούν τις ιστορικές συνθήκες, για να επικεντρωθούν στη διαχρονικότητα του αντιφρονούντος ατόμου. Το αριστοτεχνικό μίγμα ύφους και περιεχομένου, η σύγκρουση με το με το καταπιεστικό τελετουργικό των σαμουράι, η επιφυλακτική κίνηση της κάμερας και η κομψά γεωμετρική σύνθεση, αναδεικνύουν αυτές τις ταινίες ως τις κορυφαίες του.
Το 1970 ήταν δύσκολο για Κομπαγιασι. Οι ταινίες του έχουν κατηγορηματικά απορριφθεί από το στούντιο για την κοινωνική κριτική τους. Η βιομηχανία είχε πάρει μια εμφανώς διαφορετικά θέση απέναντι στα βασικά θέματα των ταινιών του. Kobayashi. Με τον Ακίρα Κουροσάβα [γνωστός για τις ταινίες του Επτά Σαμουράι (1954) και Rashomon (1951)], καθώς και δύο άλλους σκηνοθέτες σχηματίζουν το «Yonki δεν Kai» («Η λέσχη των Τεσσάρων Ιπποτών»). Η ιδέα ήταν για τους τέσσερις να συνεργαστούν σε ένα ενιαίο πρόγραμμα ταινιών. Η εταιρική σχέση ματαιώθηκε και καθένας από τους συμμετέχοντες απρόθυμα αποφάσισε να κάνει μια ταινία για την τηλεόραση.
Για τον Κομπαγιασι, το αποτέλεσμα αυτό ήταν το Kaseki, μια τηλεοπτική ταινία, που βασίζεται στο βιβλίο του Yasushi Inoue. Το έργο αποτελείται από οκτώ, επεισόδια μιας ώρας. Η μαγνητοσκόπηση έγινε σε διαφορετικές τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης. Το έργο προβλήθηκε στην τηλεόραση το 1972. Σύμφωνα με το Διεθνή Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών, ο Κομπαγιασι λέγεται ότι εξέτασε «ακατέργαστα πλάνα" για την έκδοση του έργου στον κινηματογράφο. Η σειρά εκδόθηκε αργότερα σε 213 λεπτά και κυκλοφόρησε ως ταινία μεγάλου μήκους το 1975.
Εγκλήματα Πολέμου σε Ντοκιμαντέρ
Η επόμενη ταινία του ήταν το «saiban» (Οι δίκη του Τόκιο, 1983), ένα ντοκιμαντέρ 5 ωρών. Η ταινία καταγράφει τα γεγονότα του πολέμου του Ειρηνικού και την περίοδο μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και τις Δίκες της Νυρεμβέργης. Κατά τις δικές αυτές για εγκλήματα πολέμου ενώπιον του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου για την Άπω Ανατολή, 28 υψηλόβαθμοι Ιάπωνες που είχαν στρατιωτική ή πολιτική ευθύνη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δικάστηκαν από τους Συμμάχους. Όλοι κρίθηκαν ένοχοι. Επτά, συμπεριλαμβανομένου του Hideki Tojo, πρώην πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, απαγχονίστηκαν. Γι 'αυτό το ντοκιμαντέρ ο Κομπαγιασι επεξεργάστηκε χιλιάδες επίκαιρα και εφημερίδες αλλά και επίσημα έγγραφα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Πεντάγωνο.
Η Joan Mellen εξηγεί ότι η ταινία «εξετάζει τη δίκη του Τόκιο για εγκλήματα πολέμου υπό το πρίσμα της αμερικανικής περιπέτειας στο Βιετνάμ Η ταινία κλείνει με τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα. Κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1984 και κέρδισε το Βραβείο FIRPRESI του 1985 στο Βερολίνο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Η τελευταία ταινία Kobayashi ήταν το « Shokutaku δεν nai», (μεταφράζεται ποικιλοτρόπως ως είτε το άδειο τραπέζι, το Σώμα χωρίς τραπέζι, ή Τύχη της Οικογένειας, 1985). Το έργο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και τη σύγκρουση της αστυνομίας με μια τρομοκρατική οργάνωση Στην ταινία, πολλοί από τους γονείς ζητούν δημοσίως συγγνώμη για τα παιδιά τους, Ένα από τους γονείς, ωστόσο, αρνείται, και ο Κομπαγιάσι είναι σε θέση να κάνει ένα καυστικό σχόλιο στην εμμονή της σύγχρονης κοινωνίας με την παράδοση.
Μεταξύ των στενών του συνεργατών του ήταν ο Toru Takemitsu, συνθέτης και ο ηθοποιός Tatsuya Nakadai. Kobayashi και Takemitsu ξεκίνησαν να εργάζονται από κοινού το 1962 στην Karamiai (Η κληρονομιά).
Ο Kobayashi ήταν γνωστός ως τελειομανής. Κάθε μία από τις ταινίες του περείχε προσεκτικά δημιουργημένα σύνολα Έφθασε μάλιστα στο σημείο να ζωγραφίζει τα κοστούμια αλλά και τα σκηνικά των ταινιών του ο ίδιος.
Σε μια ιστοσελίδα αφιερωμένη σε μια αναδρομική έκθεση του Κομπαγιάσι στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, το corpus του έργου του χαρακτηρίζεται ως «απόλυτα βασισμένο στην εμπειρία του κατά τη διάρκεια του πολέμου. "Είτε ιστορικά δράματα είτε ιστορίες στη σύγχρονη Ιαπωνία, εκφράζουν όλα την απόρριψη της στρατιωτικής ή της κοινωνικής αρχής που ασκείται σε βάρος του ατόμου. Λίγοι καλλιτέχνες έχουν υποστηρίξει με περισσότερο πάθος από τον Κομπαγιασι τη θέση τους ενάντια στην κατάχρηση της εξουσίας.
Πηγές
Διεθνές Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών, τόμος 2, St James Press, 1996.
Κόσμος Σκηνοθετών, Τόμος 2 1945-1985, η HW Wilson Company, 1988.
Ασία Wire Intelligence Αφρική (From The Yomiuri Shimbun / Daily Yomiuri), 8 Αυγούστου 2002.
Πανεπιστήμιο Κολούμπια: http://www.columbia.edu/cu/ealac/jfm/ (10 Φλεβάρη 2003).
"Deep Focus: Masaki Kobayashi (1916-1996)," DVD Verdict, 11 Οκτ 2000, http://www.dvdverdict.com/columns/deepfocus/kobayashi.shtml (10 Φεβρουαρίου 2003).
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
Ανοικτές κοινωνίες ή φρουρούμενες;
Πριν λίγα χρόνια παίχτηκε στους κινηματογράφους η ταινία του George Romero «Η χώρα των νεκρών», ένα ιδιαίτερα αποκρουστικό και ωμό στη βία του έργο σχετικά με το υποτιθέμενο σενάριο μιας γης, που έχει κατακλειστεί από ζωντανούς νεκρούς, όντα δηλαδή, που ενδιαφέρονται μόνο πώς θα τραφούν με ανθρώπινη σάρκα και τους λίγους εναπομείναντες ανθρώπους, που έχουν αποκλειστεί σε «πόλεις κλουβιά» με γιγαντιαία τείχη, υπερσύγχρονες μεθόδους ασφάλειας και φονικά όπλα που μπορούν να εξαφανίσουν μεγάλο αριθμό από τα εχθρικά όντα.
Μια πρώτη ανάγνωση της ταινίας δείχνει ότι απευθύνεται κυρίως στους λάτρεις των ταινιών τρόμου, ωμής βίας ή και επιστημονικής φαντασίας. Μια πιο βαθιά ερμηνεία της, ωστόσο, θίγει ένα κοινωνικό φαινόμενο της εποχής μας. Αν στη θέση των ζωντανών νεκρών τοποθετούσαμε τους σύγχρονους ανέργους, τους εξαθλιωμένους μετανάστες, τις εγκληματικές συμμορίες που κυνηγούν κάποια τελευταία ελπίδα να ξεπεράσουν το περιθώριο και τη δυστυχία τους, δεν θα μιλούσαμε για μια ταινία μελλοντολογικού τρόμου, αλλά για ένα θέμα κοινωνικού ρεαλισμού.
Μια ματιά σε κατοικίες των βορείων προαστίων της Αττικής θα επιβεβαίωνε το γεγονός ότι πληθαίνουν οι χώροι, που οι άνθρωποι ανταλλάσουν την ελευθερία και την κοινωνικότητά τους με την ησυχία και την ασφάλεια τους. Συγκροτήματα κατοικιών στο πρότυπο των αμερικάνικων «αποικιών» όπου ο «οικειακός νόμος» υπερισχύει του ομοσπονδιακού με υπερσύγχρονες κάμερες και εικοσιτετράωρη ασφάλεια αρχίζουν να εμφανίζονται και στην Ευρώπη. Το σημαντικότερο «πλεονέκτημα» των φρουρίων αυτών θεωρείται η προφύλαξη των ενοίκων από οποιονδήποτε παρείσακτο ή απρόσκλητο επισκέπτη. Ξενοδοχειακά συγκροτήματα μέσα από ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και ιδιωτική φρούρηση προσφέρουν πλήρως απομονωμένες διακοπές στους εκλεκτούς καλεσμένους που θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν ένα σεβαστό ποσό, για να απολάυσουν τον ήλιο, τη θάλασσα, τα εξαίσια κρασία αλλά όχι και την φιλοξενία της τοπικής κοινωνίας.
Πολλαπλασιάζονται, λοιπόν, οι χώροι, όπου η ασφάλεια, η καθαρότητα, η ομοιογένεια και η νομιμοφροσύνη θεωρούνται πολυτιμότερα αγαθά από την κοινωνικότητα, την επαφή με το διαφορετικό, την επικοινωνία Το ίδιο τείνει να ισχύσει στο σχολικό χώρο, τον αθλητικό χώρο, την εκκλησία, το κοινοβούλιο αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή ΄Ένωση δηλαδή, η φρούρηση ως προυπόθεση της ασφάλειας.
Η απομόνωση και ο αποκλεισμός υπέρ της ασφάλειας και της καθαρότητας θυμίζουν άλλες παλαιότερες εποχές, τη μεσαιωνική Ευρώπη με τους φεουδάρχες, τύραννους άλλά και επιτηρητές της τάξης, το φασισμό του Μεσοπολέμου που προειδοποιούσε για τους ¨εχθρούς της φυλής¨. Σαν να μην εξελίχτηκε η ανθρωπότητα και να μην έμαθε από τους καταστρεπτικούς πολέμους που συγκλόνισαν την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Η επανάσταση ενάντια στην αδικία ξεσπούσε πάντα και καμιά βαστίλη με τα τείχη της δεν την εμπόδιζε. Λουδοβίκοι και Αντουανέτες υπάρχουν και σήμερα. Όπως έλεγε, όμως, ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζήσει με άλλους ανθρώπους. Η απομόνωση θα επιφέρει την παρακμή και την καταστροφή του. Με το να κλείνεις τα μάτια σου δεν εξαφανίζεται το πρόβλημα. Όταν το ατομικό–ιδωτικό διαχωρίζεται από το κοινωνικό συμφέρον επέρχεται σύντομα η αποχάυνωση, η διάλυση και τελικά η πτώση.
Μια πρώτη ανάγνωση της ταινίας δείχνει ότι απευθύνεται κυρίως στους λάτρεις των ταινιών τρόμου, ωμής βίας ή και επιστημονικής φαντασίας. Μια πιο βαθιά ερμηνεία της, ωστόσο, θίγει ένα κοινωνικό φαινόμενο της εποχής μας. Αν στη θέση των ζωντανών νεκρών τοποθετούσαμε τους σύγχρονους ανέργους, τους εξαθλιωμένους μετανάστες, τις εγκληματικές συμμορίες που κυνηγούν κάποια τελευταία ελπίδα να ξεπεράσουν το περιθώριο και τη δυστυχία τους, δεν θα μιλούσαμε για μια ταινία μελλοντολογικού τρόμου, αλλά για ένα θέμα κοινωνικού ρεαλισμού.
Μια ματιά σε κατοικίες των βορείων προαστίων της Αττικής θα επιβεβαίωνε το γεγονός ότι πληθαίνουν οι χώροι, που οι άνθρωποι ανταλλάσουν την ελευθερία και την κοινωνικότητά τους με την ησυχία και την ασφάλεια τους. Συγκροτήματα κατοικιών στο πρότυπο των αμερικάνικων «αποικιών» όπου ο «οικειακός νόμος» υπερισχύει του ομοσπονδιακού με υπερσύγχρονες κάμερες και εικοσιτετράωρη ασφάλεια αρχίζουν να εμφανίζονται και στην Ευρώπη. Το σημαντικότερο «πλεονέκτημα» των φρουρίων αυτών θεωρείται η προφύλαξη των ενοίκων από οποιονδήποτε παρείσακτο ή απρόσκλητο επισκέπτη. Ξενοδοχειακά συγκροτήματα μέσα από ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και ιδιωτική φρούρηση προσφέρουν πλήρως απομονωμένες διακοπές στους εκλεκτούς καλεσμένους που θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν ένα σεβαστό ποσό, για να απολάυσουν τον ήλιο, τη θάλασσα, τα εξαίσια κρασία αλλά όχι και την φιλοξενία της τοπικής κοινωνίας.
Πολλαπλασιάζονται, λοιπόν, οι χώροι, όπου η ασφάλεια, η καθαρότητα, η ομοιογένεια και η νομιμοφροσύνη θεωρούνται πολυτιμότερα αγαθά από την κοινωνικότητα, την επαφή με το διαφορετικό, την επικοινωνία Το ίδιο τείνει να ισχύσει στο σχολικό χώρο, τον αθλητικό χώρο, την εκκλησία, το κοινοβούλιο αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή ΄Ένωση δηλαδή, η φρούρηση ως προυπόθεση της ασφάλειας.
Η απομόνωση και ο αποκλεισμός υπέρ της ασφάλειας και της καθαρότητας θυμίζουν άλλες παλαιότερες εποχές, τη μεσαιωνική Ευρώπη με τους φεουδάρχες, τύραννους άλλά και επιτηρητές της τάξης, το φασισμό του Μεσοπολέμου που προειδοποιούσε για τους ¨εχθρούς της φυλής¨. Σαν να μην εξελίχτηκε η ανθρωπότητα και να μην έμαθε από τους καταστρεπτικούς πολέμους που συγκλόνισαν την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Η επανάσταση ενάντια στην αδικία ξεσπούσε πάντα και καμιά βαστίλη με τα τείχη της δεν την εμπόδιζε. Λουδοβίκοι και Αντουανέτες υπάρχουν και σήμερα. Όπως έλεγε, όμως, ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζήσει με άλλους ανθρώπους. Η απομόνωση θα επιφέρει την παρακμή και την καταστροφή του. Με το να κλείνεις τα μάτια σου δεν εξαφανίζεται το πρόβλημα. Όταν το ατομικό–ιδωτικό διαχωρίζεται από το κοινωνικό συμφέρον επέρχεται σύντομα η αποχάυνωση, η διάλυση και τελικά η πτώση.
To Σχολείο της Ανθρωπιάς
Το σχολείο της ανθρωπιάς είναι ενιαίο και έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο, τον εκπαιδευτικό και τον μαθητή και διαμορφώνει υπεύθυνους και ειλικρινείς πολίτες. Συνδέει την αγωγή με τη μόρφωση και κυρίως την επιστήμη με την αλληλεγγύη, την ειρηνική συμβίωση και την αλληλοκατανόηση.
Βασικά στοιχεία ενός τέτοιου σχολείου είναι τα εξής :
• Το σχολείο της ανθρωπιάς είναι ανοικτό όλη τη μέρα για εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες.
• Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από το εισόδημα, το γνωστικό και το νοητικό επίπεδο, τις ιδιαιτερότητες και τον πολιτισμικό χώρο.
• Είναι πλήρως στελεχομένο με εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους, επιβοηθητικό προσωπικό και αναλυτικά προγράμματα που προσαρμόζονται στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και στους μαθητές με νοητικές και σωματικές ιδιαιτερότητες.
• Στεγάζεται σε λειτουργικά κτήρια με υποδομές, ευχάριστους χώρους και παιδαγωγικό κλίμα.
• Υπάρχουν καταγεγραμμένοι κανόνες για θέματα λετουργίας και πειθαρχίας συμφωνημένοι από μαθητές και εκπαιδευτικούς.
• Οι διαδικασίες εκλογής των μαθητικών συμβουλίων είναι δημοκρατικές και διαφανείς.
• Καλλιτεχνικές δραστηριότητες ενυπάρχουν στο αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα
• Το Λύκειο δεν εξαρτάται από τις πανελλαδικές εξετάσεις.
• Νέα φιλοσοφία διαπνέει τους σκοπούς και τους στόχους των αναλυτικών προγραμμάτων με υποβάθμιση του ανταγωνιστικού και βαθμοθηρικού πνέυματος που κυριαρχεί σήμερα και ενίσχυση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
• Οι εκπαιδευτικοί επιμορφώνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από πανεπιστημιακούς καθηγητές ή και πιο έμπειρους και κατάλληλα καταρτισμένους εκπαιδευτικούς πάνω στις νέες επιστημονικές και παιδαγωγικές εξελίξεις
• Θεσπίζεται «φόρος δημόσιας εκπαίδευσης» σε όλες τις επιχειρήσεις και τα μεγάλα εισοδήματα έτσι ώστε να αυξηθεί και η δημόσια διαπάνη για την παιδεία.
• Ο μισθός των εκπαιδευτικών αυξάνεται τουλάχιστον 30 % και ενσωματώνονται όλα τα ποικίλης υφής επιδόματα που υπάρχουν σήμερα. Η πολιτεία οφείλει να πατάξει τα παράνομα φροντιστήρια. Το δημόσιο εκπαιδευτικό λειτούργημα καταντά φενάκη όταν νοθεύεται από την κερδοσκοπία.
• Τα αναλυτικά προγράμματα θα πρέπει να εμπλουτιστούν με πρακτικές δραστηριότητες με ερευνητικό και κοινωνικό περιεχόμενο, όπως ομάδες Ιστορίας, Φυσικής, Κοινωνιολογίας, Τέχνης, Χημείας, Ελληνικής Γλώσσας.
• Η θρησκεία διακρίνεται από την εκπαίδευση και το μάθημα των Θρησκευτικών μετατρέπεται σε μελέτη της θρησκευτικής συμπεριφοράς αλλά και των πιο διαδεδομένων θρησκειών και της ιστορίας τους.
• Το δημόσιο σχολείο οφείλει να προσφέρει πλήρη εκμάθηση των πιο βασικών ξένων γλωσσών σε όλα τα επίπεδα.
• Τα σχολικά βιβλία θα πρέπει να γράφονται μέσα από δημόσιους και ανοικτούς διαγωνισμούς με αξιολόγησή τους από ανεξάρτητη επιτροπή ειδικών. Τα νέα σχολικά βιβλία θα πρέπει να δοκιμάζονται αρχικά σε μικρό αριθμό μαθητών.
• Στους εκπαιδευτικούς θα δίνονται κίνητρα για να επιχειρούν εκπαιδευτική έρευνα μέσα στην τάξη και να εφαρμόζουν νέες διδακτικές μεθόδους.
• Το αναλυτικό πρόγραμμα θα προβλέπει μαθήματα σχετικά με την αγωγή υγείας, την κυκλοφοριακή αγωγή, το σεβασμό στο περιβάλλον, την αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο και την οικογενειακή αγωγή εντός των διδακτικών ωρών.
• Στο πλάσιο του προγράμματος κάθε μαθήματος θα προτείνονται πρακτικές δραστηριότητες, όπως κατασκευές, καθαριότητα, κηπουρική, καλλιτεχνική δραστηριότητα και γενικότερα τρόποι συνειδητοποίησης της ηθικής αξίας της χειρονακτικής εργασίας.
• Τα αναλυτικά προγράμματα θα πρέπει να ανανεώνονται τουλάχιστον κάθε 5 χρόνια και θα αποτελούν πεδίο διαλόγου των εκπαιδευτικών, των ειδικών και της πολιτείας και θα αξιολογούνται από μαθητές, εκπαιδευτικούς αλλά και γονείς.
Βασικά στοιχεία ενός τέτοιου σχολείου είναι τα εξής :
• Το σχολείο της ανθρωπιάς είναι ανοικτό όλη τη μέρα για εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες.
• Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από το εισόδημα, το γνωστικό και το νοητικό επίπεδο, τις ιδιαιτερότητες και τον πολιτισμικό χώρο.
• Είναι πλήρως στελεχομένο με εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους, επιβοηθητικό προσωπικό και αναλυτικά προγράμματα που προσαρμόζονται στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και στους μαθητές με νοητικές και σωματικές ιδιαιτερότητες.
• Στεγάζεται σε λειτουργικά κτήρια με υποδομές, ευχάριστους χώρους και παιδαγωγικό κλίμα.
• Υπάρχουν καταγεγραμμένοι κανόνες για θέματα λετουργίας και πειθαρχίας συμφωνημένοι από μαθητές και εκπαιδευτικούς.
• Οι διαδικασίες εκλογής των μαθητικών συμβουλίων είναι δημοκρατικές και διαφανείς.
• Καλλιτεχνικές δραστηριότητες ενυπάρχουν στο αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα
• Το Λύκειο δεν εξαρτάται από τις πανελλαδικές εξετάσεις.
• Νέα φιλοσοφία διαπνέει τους σκοπούς και τους στόχους των αναλυτικών προγραμμάτων με υποβάθμιση του ανταγωνιστικού και βαθμοθηρικού πνέυματος που κυριαρχεί σήμερα και ενίσχυση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
• Οι εκπαιδευτικοί επιμορφώνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από πανεπιστημιακούς καθηγητές ή και πιο έμπειρους και κατάλληλα καταρτισμένους εκπαιδευτικούς πάνω στις νέες επιστημονικές και παιδαγωγικές εξελίξεις
• Θεσπίζεται «φόρος δημόσιας εκπαίδευσης» σε όλες τις επιχειρήσεις και τα μεγάλα εισοδήματα έτσι ώστε να αυξηθεί και η δημόσια διαπάνη για την παιδεία.
• Ο μισθός των εκπαιδευτικών αυξάνεται τουλάχιστον 30 % και ενσωματώνονται όλα τα ποικίλης υφής επιδόματα που υπάρχουν σήμερα. Η πολιτεία οφείλει να πατάξει τα παράνομα φροντιστήρια. Το δημόσιο εκπαιδευτικό λειτούργημα καταντά φενάκη όταν νοθεύεται από την κερδοσκοπία.
• Τα αναλυτικά προγράμματα θα πρέπει να εμπλουτιστούν με πρακτικές δραστηριότητες με ερευνητικό και κοινωνικό περιεχόμενο, όπως ομάδες Ιστορίας, Φυσικής, Κοινωνιολογίας, Τέχνης, Χημείας, Ελληνικής Γλώσσας.
• Η θρησκεία διακρίνεται από την εκπαίδευση και το μάθημα των Θρησκευτικών μετατρέπεται σε μελέτη της θρησκευτικής συμπεριφοράς αλλά και των πιο διαδεδομένων θρησκειών και της ιστορίας τους.
• Το δημόσιο σχολείο οφείλει να προσφέρει πλήρη εκμάθηση των πιο βασικών ξένων γλωσσών σε όλα τα επίπεδα.
• Τα σχολικά βιβλία θα πρέπει να γράφονται μέσα από δημόσιους και ανοικτούς διαγωνισμούς με αξιολόγησή τους από ανεξάρτητη επιτροπή ειδικών. Τα νέα σχολικά βιβλία θα πρέπει να δοκιμάζονται αρχικά σε μικρό αριθμό μαθητών.
• Στους εκπαιδευτικούς θα δίνονται κίνητρα για να επιχειρούν εκπαιδευτική έρευνα μέσα στην τάξη και να εφαρμόζουν νέες διδακτικές μεθόδους.
• Το αναλυτικό πρόγραμμα θα προβλέπει μαθήματα σχετικά με την αγωγή υγείας, την κυκλοφοριακή αγωγή, το σεβασμό στο περιβάλλον, την αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο και την οικογενειακή αγωγή εντός των διδακτικών ωρών.
• Στο πλάσιο του προγράμματος κάθε μαθήματος θα προτείνονται πρακτικές δραστηριότητες, όπως κατασκευές, καθαριότητα, κηπουρική, καλλιτεχνική δραστηριότητα και γενικότερα τρόποι συνειδητοποίησης της ηθικής αξίας της χειρονακτικής εργασίας.
• Τα αναλυτικά προγράμματα θα πρέπει να ανανεώνονται τουλάχιστον κάθε 5 χρόνια και θα αποτελούν πεδίο διαλόγου των εκπαιδευτικών, των ειδικών και της πολιτείας και θα αξιολογούνται από μαθητές, εκπαιδευτικούς αλλά και γονείς.
Σάββατο 12 Ιουνίου 2010
Σχολείο της αγοράς ή της ανθρωπιάς ;
Σήμερα θα μιλήσω για το τι σημαίνει "σχολείο της αγοράς" βασισμένος στα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης , του ΟΟΣΑ και τις τελευταίες κυβερνητικές εξαγγελίες :
Σχολείο (της αγοράς) με τα νέα δεδομένα σημαίνει
• Ποσοτικοποίηση των ερευνητικών δεδομένων αλλά και των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων, κάτι που εξασφαλίζεται με συνεχείς αξιολογήσεις.
• Προγραμματισμός και συστημοποίηση του μαθήματος , δηλαδή, το σχήμα : εισαγωγή δεδομένων-επεξεργασία τους-έξοδος προϊόντος- αξιολόγησή του.
• Αποκέντρωση της διοίκησης με διαφοροποίηση των σχολείων σε τομείς όπως οι στόχοι, οι υποδομές και τα Αναλυτικά Προγράμματα.
• Ένταξη των σχολείων στη Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε ιδιωτικούς φορείς, όπως επιχειρήσεις, χορηγίες, διαφημίσεις, ιδιωτικά σεμινάρια
• Σύνδεση της σχολικής γνώσης με την αγορά εργασίας και τις ανάγκες της. Η γνώση ως εργαλείο με βάση την άμεση ωφέλεια της σε τεχνολογικούς και οικονομικούς τομείς (επιχειρηματικότητα, καταναλωτικό ιδεώδες, ανταγωνισμός, ιδιωτική ασφάλιση)
• Αναβάθμιση του ρόλου της τεχνολογίας στη διδασκαλία των μαθημάτων
• Η τεχνολογία (Η/Υ) αναδεικνύεται ως πανάκεια σε κάθε διδακτικό πρόβλημα
• Αναβάθμιση του διαδικτύου (internet) ως πηγής πληροφοριών για το μάθημα χωρίς όμως να αναφέρεται η αμφισβητούμενη εγκυρότητα και αξιοπιστία του.
• Ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο σχολικό χώρο.
• Ο εκπαιδευτικός δεν θα είναι λειτουργός , πηγή γνώσης και παιδαγωγός, αλλά κυρίως καθοδηγητής στη διδακτική διαδικασία.
• Τα πολιτιστικά προγράμματα θα χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από ιδιωτικούς φορείς
• Τα σχολικά βιβλία θα ελέγχονται κεντρικά και θα εξυπηρετούν κοινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς στόχους των ανώτερων πολιτικών φορέων της εκπαίδευσης (εθνικό κράτος, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ)
• Μείωση της ύλης των μαθημάτων με σκοπό κυρίως την επαφή με το διαδίκτυο.
• Αμφισβήτηση των επιστημονικών και επιστημολογικών θεμελίων των ανθρωπιστικών μαθημάτων όπως η γραμματική, το συντακτικό στη Γλώσσα ,η εθνική ιστορία και ιστοριογραφία στο μάθημα της Ιστορίας, αλλά και η γραμματολογία στη Λογοτεχνία.
• Διαχωρισμός ή και περιθωριοποίηση της ηθικής διάστασης της σχολικής παιδείας σε σχέση με το γνωστικό παράγοντα και ανάδειξη κυρίως αξιών, όπως η ανταγωνιστικότητα, το κέρδος, η ατομικότητα, η ασφάλεια.
Τέλος, διάσπαση της επιστημονικής γνώσης και κατακερματισμός της σε δεξιότητες, που δεν συνιστούν, ωστόσο, ένα ολοκληρωμένο μορφωτικό αγαθό. Με το πρόσχημα της δια βίου μάθησης και της συνεχούς κατάρτισης υποβαθμίζεται η βασική εκπαίδευση σε εντευκτήριο αποσπασματικών πηροφοριών και γνωστικών εμπειριών.
Σχολείο (της αγοράς) με τα νέα δεδομένα σημαίνει
• Ποσοτικοποίηση των ερευνητικών δεδομένων αλλά και των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων, κάτι που εξασφαλίζεται με συνεχείς αξιολογήσεις.
• Προγραμματισμός και συστημοποίηση του μαθήματος , δηλαδή, το σχήμα : εισαγωγή δεδομένων-επεξεργασία τους-έξοδος προϊόντος- αξιολόγησή του.
• Αποκέντρωση της διοίκησης με διαφοροποίηση των σχολείων σε τομείς όπως οι στόχοι, οι υποδομές και τα Αναλυτικά Προγράμματα.
• Ένταξη των σχολείων στη Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε ιδιωτικούς φορείς, όπως επιχειρήσεις, χορηγίες, διαφημίσεις, ιδιωτικά σεμινάρια
• Σύνδεση της σχολικής γνώσης με την αγορά εργασίας και τις ανάγκες της. Η γνώση ως εργαλείο με βάση την άμεση ωφέλεια της σε τεχνολογικούς και οικονομικούς τομείς (επιχειρηματικότητα, καταναλωτικό ιδεώδες, ανταγωνισμός, ιδιωτική ασφάλιση)
• Αναβάθμιση του ρόλου της τεχνολογίας στη διδασκαλία των μαθημάτων
• Η τεχνολογία (Η/Υ) αναδεικνύεται ως πανάκεια σε κάθε διδακτικό πρόβλημα
• Αναβάθμιση του διαδικτύου (internet) ως πηγής πληροφοριών για το μάθημα χωρίς όμως να αναφέρεται η αμφισβητούμενη εγκυρότητα και αξιοπιστία του.
• Ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο σχολικό χώρο.
• Ο εκπαιδευτικός δεν θα είναι λειτουργός , πηγή γνώσης και παιδαγωγός, αλλά κυρίως καθοδηγητής στη διδακτική διαδικασία.
• Τα πολιτιστικά προγράμματα θα χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από ιδιωτικούς φορείς
• Τα σχολικά βιβλία θα ελέγχονται κεντρικά και θα εξυπηρετούν κοινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς στόχους των ανώτερων πολιτικών φορέων της εκπαίδευσης (εθνικό κράτος, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ)
• Μείωση της ύλης των μαθημάτων με σκοπό κυρίως την επαφή με το διαδίκτυο.
• Αμφισβήτηση των επιστημονικών και επιστημολογικών θεμελίων των ανθρωπιστικών μαθημάτων όπως η γραμματική, το συντακτικό στη Γλώσσα ,η εθνική ιστορία και ιστοριογραφία στο μάθημα της Ιστορίας, αλλά και η γραμματολογία στη Λογοτεχνία.
• Διαχωρισμός ή και περιθωριοποίηση της ηθικής διάστασης της σχολικής παιδείας σε σχέση με το γνωστικό παράγοντα και ανάδειξη κυρίως αξιών, όπως η ανταγωνιστικότητα, το κέρδος, η ατομικότητα, η ασφάλεια.
Τέλος, διάσπαση της επιστημονικής γνώσης και κατακερματισμός της σε δεξιότητες, που δεν συνιστούν, ωστόσο, ένα ολοκληρωμένο μορφωτικό αγαθό. Με το πρόσχημα της δια βίου μάθησης και της συνεχούς κατάρτισης υποβαθμίζεται η βασική εκπαίδευση σε εντευκτήριο αποσπασματικών πηροφοριών και γνωστικών εμπειριών.
Τετάρτη 26 Μαΐου 2010
Φθηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό
Αυτό το μέλλον ετοιμάζουν κυβέρνηση και ΕΕ για μας και τα παιδιά μας. Μισή δουλειά, μισή ζωή. Προκειμένου να εξασφαλιστούν, όπως λένε θέσεις εργασίας και επενδύσεις . Ακόμη και στις πανελλαδικές εξετάσεις το θέμα της έκθεσης είχε να κάνει με την ευελιξία στην αγορά εργασίας. Πολλοί ίσως πιστέψετε ότι κρύβεται κάποια λογική σ’ αυτό το εγχείρημα. Θα έρθουν από την Κίνα , τις ΗΠΑ, τα αραβικά εμιράτα να χτίσουν επιχειρήσεις και έτσι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Λοιπόν, αφού οι κυβερνώντες δεν κατάλαβαν τίποτα από την εξέλιξη του καπιταλισμού όλα αυτά τα χρόνια, ας τους θυμίσουμε ορισμένα απλά πράγματα :
Μια κοινωνία δεν είναι supermarket για να προχωράς με βάση τα οικονομικά κέρδη και τις ζημιές. Υπάρχουν και κάποια πράγματα εν πολλοίς άγνωστα στις μέρες μας που τα λένε συνείδηση, όνειρα, ελεύθερος χρόνος, παιδεία, αλληλεγγύη, άμιλλα, που μπορεί να προκαλούν και χασούρα πολλές φορές στο ταμείο αλλά με αυτά επενδύεις σε ότι πιο πολύτιμο, τον άνθρωπο.
Όλα αυτά τα «γιατρικά» για την ανεργία έχουν δοκιμαστεί σε πολύ πιο ανεπτυγμένες χώρες από την Ελλάδα και απέτυχαν παταγωδώς. Η ανεργία παρέμεινε σταθερή ή και αυξήθηκε αφού η επισφαλής εργασία προκαλεί συχνά ακόμη και την παραίτηση ή την περιθωριοποίηση.
Οι ανεξέλεγκτες επιχειρήσεις απομυζούν για ένα χρονικό διάστημα κάποια περιοχή , δημιουργούν προσδοκίες και αφού εξασφαλίσουν τα κέρδη τους αποχωρούν και χτίζουν σε άλλη « φθηνότερη» περιοχή. Αφήνουν πίσω τους εξαθλιωμένα και οργισμένα θύματα, που παίρνουν και αυτά το δρόμο της μετανάστευσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η Αργεντινή, η Ιρλανδία αλλά και αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ.
Οι “ μπανανίες” δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα κράτος, κανένα πολίτη ή πολιτικό. Μόνο η United Fruit Company ωφελήθηκε. Η αιματηρή ιστορία πολλών δικτατοριών και πολέμων το αποδεικνύει.
Το κοινωνικό μοντέλο που ονειρεύονται το ΔΝΤ , η κυβέρνηση και η ΕΕ εμπεριέχει πολύ αίμα, πολύ βία, άγχος, ανταγωνισμό, αποξένωση και κυρίως εξαθλίωση τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο.
Το σχολείο θα γίνει περιττή πολυτέλεια. Λίγες βασικές γνώσεις επαρκούν , αφού τα υπόλοιπα θα τα μάθεις αν έχεις βέβαια χρήματα- στην πορεία καθώς θα αναζητείς πιο πρόσφορο- αν βρεις ποτέ- επάγγελμα.
Χρεοκοπημένες θεωρίες, όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός, το φιλελεύθερο μοντέλο του αυτοδημιούργητου, η αυτορρύθμιση της κοινωνίας, το « λιγότερο κράτος» επανέρχονται και εφαρμόζονται κατά τρόπο βαθιά αντιδημοκρατικό και θα έλεγα φασιστικό. Ενδύονται , δηλαδή, το μανδύα του νέου πατριωτισμού, της φιλοπατρίας αποκλείοντας ως προδοτική οποιαδήποτε αντίδραση.
Θα ξαναθυμηθώ το ιδιοφυίες κρεσέντο των αντιφατικών ιδεολογημάτων από τα το « 1984» του Όργουελ, αλλά θα το παραφράσω λίγο. Ελευθερία είναι η σκλαβιά, κέρδος είναι η φτώχεια, Ευδαιμονία είναι η αδιάκοπη εργασία, δημοκρατία είναι η υποταγή.
Μια κοινωνία δεν είναι supermarket για να προχωράς με βάση τα οικονομικά κέρδη και τις ζημιές. Υπάρχουν και κάποια πράγματα εν πολλοίς άγνωστα στις μέρες μας που τα λένε συνείδηση, όνειρα, ελεύθερος χρόνος, παιδεία, αλληλεγγύη, άμιλλα, που μπορεί να προκαλούν και χασούρα πολλές φορές στο ταμείο αλλά με αυτά επενδύεις σε ότι πιο πολύτιμο, τον άνθρωπο.
Όλα αυτά τα «γιατρικά» για την ανεργία έχουν δοκιμαστεί σε πολύ πιο ανεπτυγμένες χώρες από την Ελλάδα και απέτυχαν παταγωδώς. Η ανεργία παρέμεινε σταθερή ή και αυξήθηκε αφού η επισφαλής εργασία προκαλεί συχνά ακόμη και την παραίτηση ή την περιθωριοποίηση.
Οι ανεξέλεγκτες επιχειρήσεις απομυζούν για ένα χρονικό διάστημα κάποια περιοχή , δημιουργούν προσδοκίες και αφού εξασφαλίσουν τα κέρδη τους αποχωρούν και χτίζουν σε άλλη « φθηνότερη» περιοχή. Αφήνουν πίσω τους εξαθλιωμένα και οργισμένα θύματα, που παίρνουν και αυτά το δρόμο της μετανάστευσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η Αργεντινή, η Ιρλανδία αλλά και αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ.
Οι “ μπανανίες” δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα κράτος, κανένα πολίτη ή πολιτικό. Μόνο η United Fruit Company ωφελήθηκε. Η αιματηρή ιστορία πολλών δικτατοριών και πολέμων το αποδεικνύει.
Το κοινωνικό μοντέλο που ονειρεύονται το ΔΝΤ , η κυβέρνηση και η ΕΕ εμπεριέχει πολύ αίμα, πολύ βία, άγχος, ανταγωνισμό, αποξένωση και κυρίως εξαθλίωση τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο.
Το σχολείο θα γίνει περιττή πολυτέλεια. Λίγες βασικές γνώσεις επαρκούν , αφού τα υπόλοιπα θα τα μάθεις αν έχεις βέβαια χρήματα- στην πορεία καθώς θα αναζητείς πιο πρόσφορο- αν βρεις ποτέ- επάγγελμα.
Χρεοκοπημένες θεωρίες, όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός, το φιλελεύθερο μοντέλο του αυτοδημιούργητου, η αυτορρύθμιση της κοινωνίας, το « λιγότερο κράτος» επανέρχονται και εφαρμόζονται κατά τρόπο βαθιά αντιδημοκρατικό και θα έλεγα φασιστικό. Ενδύονται , δηλαδή, το μανδύα του νέου πατριωτισμού, της φιλοπατρίας αποκλείοντας ως προδοτική οποιαδήποτε αντίδραση.
Θα ξαναθυμηθώ το ιδιοφυίες κρεσέντο των αντιφατικών ιδεολογημάτων από τα το « 1984» του Όργουελ, αλλά θα το παραφράσω λίγο. Ελευθερία είναι η σκλαβιά, κέρδος είναι η φτώχεια, Ευδαιμονία είναι η αδιάκοπη εργασία, δημοκρατία είναι η υποταγή.
Κυριακή 25 Απριλίου 2010
Tότε τον έλεγαν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (1898)
Κωστής Παλαμάς
Από τα "Σατυρικά γυμνάσματα" (1912)
1.
Στ' ἀκάθαρτα κυλῆστε μας τοῦ βούρκου,
καὶ πιὸ βαθιά. Πατῆστε μας μὲ κάτι
κι ἀπὸ τὸ πόδι πιὸ σκληρό του Τούρκου.
Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,
ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλῆδες,
οἰκοπεδοφαγάδες, ἀβοκάτοι,
κομματάρχηδες καὶ κοτζαμπασῆδες,
καὶ τῆς γραμματικῆς οἱ μανταρίνοι
καὶ τῆς πολιτικῆς οἱ φασουλῆδες,
ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι!
-Ἀμάν! Ἀγά, στὰ πόδια σου! ἄκου! στάσου!
Βυζαντινοὶ — Γασμοῦλοι — Λεβαντίνοι.
Ρωμαίικο, νά! Μὲ γειά σου, μὲ χαρά σου.
4
Σκύλος κοκκαλογλύφτης φέρνει γύρα
κράκ! τάκ! τῆς γειτονιᾶς τοὺς τενεκέδες.
Ὁ ποσαπαίρνης μὲ τὸ θεσιθήρα
γιὰ τὴν πατρὶς καυγὰ στοὺς καφενέδες.
Οἱ γάτοι λιγεροὶ στὰ κεραμίδια
ταιριάζουν ἐρωτόπαθους γιαρέδες.
Φαγοπότι, ξαπλωταριό, τὰ ἴδια.
Τὰ θέατρα, τὶς ταβέρνες, τὰ πορνεῖα,
φάμπρικες, μπάνκες, σπίτια, ἀποκαΐδια,
τ' ἀνταμώνει ἀττικώτατη ἁρμονία.
Καὶ κοιμισμένη στὰ ὄνειρά της βλέπει
μουρλὴ γλωσσοκοπάνα Πολιτεία
τὸν Περικλῆ. Μὰ ὁ Χασεκὴς τῆς πρέπει.
Από τα "Σατυρικά γυμνάσματα" (1912)
1.
Στ' ἀκάθαρτα κυλῆστε μας τοῦ βούρκου,
καὶ πιὸ βαθιά. Πατῆστε μας μὲ κάτι
κι ἀπὸ τὸ πόδι πιὸ σκληρό του Τούρκου.
Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,
ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλῆδες,
οἰκοπεδοφαγάδες, ἀβοκάτοι,
κομματάρχηδες καὶ κοτζαμπασῆδες,
καὶ τῆς γραμματικῆς οἱ μανταρίνοι
καὶ τῆς πολιτικῆς οἱ φασουλῆδες,
ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι!
-Ἀμάν! Ἀγά, στὰ πόδια σου! ἄκου! στάσου!
Βυζαντινοὶ — Γασμοῦλοι — Λεβαντίνοι.
Ρωμαίικο, νά! Μὲ γειά σου, μὲ χαρά σου.
4
Σκύλος κοκκαλογλύφτης φέρνει γύρα
κράκ! τάκ! τῆς γειτονιᾶς τοὺς τενεκέδες.
Ὁ ποσαπαίρνης μὲ τὸ θεσιθήρα
γιὰ τὴν πατρὶς καυγὰ στοὺς καφενέδες.
Οἱ γάτοι λιγεροὶ στὰ κεραμίδια
ταιριάζουν ἐρωτόπαθους γιαρέδες.
Φαγοπότι, ξαπλωταριό, τὰ ἴδια.
Τὰ θέατρα, τὶς ταβέρνες, τὰ πορνεῖα,
φάμπρικες, μπάνκες, σπίτια, ἀποκαΐδια,
τ' ἀνταμώνει ἀττικώτατη ἁρμονία.
Καὶ κοιμισμένη στὰ ὄνειρά της βλέπει
μουρλὴ γλωσσοκοπάνα Πολιτεία
τὸν Περικλῆ. Μὰ ὁ Χασεκὴς τῆς πρέπει.
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Στο δικαστήριο της Ιστορίας
Λοιπόν, για να τελειώνουμε, να ποιοι μας έφεραν σto σημερινό χάλι :
Είναι οι ίδιοι, που δεν έδωσαν ως όφειλαν στους φτωχούς αγωνιστές αγρότες του 1821 τις εθνικές γαίες και ακόμη μας κυβερνάνε.
• Η τριανδρία της Αντιβασιλείας και ο αυταρχισμός της
• Η άφρονα, κουτσαβάκικη πολιτική του Όθωνα, που δεν δεχόταν να πληρώσει τους τόκους των προηγούμενων δανείων και τους άφησε να αυγατίσουν.
• Η μεγαλομανία του Κωλέττη, που νόμιζε ότι η μικρή ελλαδίτσα θα έμπαινε στην Κων/λη.
• Ο κομματικός στρατός του ίδιου, που χτύπαγε εκβίαζε και σπαταλούσε τα δημόσια έσοδα κατά το δοκούν.
• Οι κυβερνήσεις Τρικούπη, Δηλιγιάννη, που έδωσαν, καλή ώρα σαν σήμερα, τα πάντα στους εφοπλιστές, μπας και βάλλουν καμιά δραχμή για τη «ψωροκώσταινα».
• Το «εφτωχεύσαμε» του 1893 υπήρξε απόρροια όλων των παραπάνω, δηλαδή, της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης των ελληνικών κυβερνήσεων και όχι μόνο των ξένων τραπεζιτών.
• Η χρεοκοπία του 1898 υπήρξε το αποτέλεσμα του πολέμου του 1897 και της «μεγάλης ιδέας» του εθνοσωτήρα Δηλιγιάννη.
• Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος άδειασε τα δημόσια ταμεία και τροφοδότησε τον ελληνικό στρατό με εγγλέζικα και γαλλικά όπλα, για να τον σύρει σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
• (1910-1912 και 1915-1922 )10 χρόνια στρατιωτική θητεία για την νέα γενιά της Ελλάδας , σερβικό βουλγαρικό, ουκρανικό και μικρασιατικό μέτωπο για να διασφαλίσουμε τις επενδύσεις του Μπενάκη και τον βυζαντινισμό του παλατιού.
• Οι δικτατορίες και τα στρατιωτικά κινήματα του Μεσοπολέμου, που χρησιμοποιούσαν το κράτος σαν φέουδο και οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, που αφαιρούσαν τεράστια ποσά από τα δημόσια ταμεία.
• Η γερμανική κατοχή, που αφαίρεσε τις καταθέσεις από τις ελληνικές τράπεζες και τα δημόσια ταμεία με τη συνεργασία πάντα του επίσημου ελληνικού κράτους.
• Οι εμφυλιακές κυβερνήσεις, που αγόρασαν πολεμικό υλικό (αμερικάνικους ημιόνους, ναπάλμ ), για να εξαλείψουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και έδωσαν μεγάλο μέρος του «σχεδίου Μάρσαλ» σε Έλληνες μεγαλοβιομήχανους (Μποδοσάκης) Το πώς ζούσε ο ελληνικός λαός μπορεί να δει κανείς στα βιβλία του Ταχτσή, Χατζή, Φραγκιά, Καραγάτση, κ.ά.
• Η ελληνική χούντα και τα έργα της είναι σε όλους γνωστά.
• Τα «φαγοπότι» συνεχίστηκε και μετά το 1975 με την κακοδιαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, τις φοροαπαλλαγές, τις υπερκοστολογήσεις δημόσιων έργων, τους πανάκριβους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τη χρηματοδότηση των κομματικών στρατών εξουσίας, το τζογάρισμα των ταμείων στο χρηματιστήριο, το βούλιαγμα της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ, του ΟΤΕ τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ακόμη πληρώνουμε για έργα που δεν έγιναν ποτέ.
• Οι σημερνή εξουσία είναι οι απόγονοι του κοτζαμπασισμού και υπερασπιστές της ντόπιας επιχειρηματικής ολιγαρχίας. Συνεχίζουν την ίδια ξενόδουλη και αδιέξοδη πολιτική όλων των προηγούμενων. Οι περισσότεροι υπουργοί έχουν φοιτήσει σε αγγλοσαξονικά κολλέγια με τις ίδιες μικροοικονομικές και στενά λογιστικές αντιλήψεις για τα δημόσια οικονομικά. Ας ελπίσουμε να χρεοκοπήσουμε, προτού «μας σώσουν», μήπως και αφήσουμε στην άκρη τα λογύδρια και πάρουμε τη μοίρα αυτού του τόπου στα χέρια μας.
Είναι οι ίδιοι, που δεν έδωσαν ως όφειλαν στους φτωχούς αγωνιστές αγρότες του 1821 τις εθνικές γαίες και ακόμη μας κυβερνάνε.
• Η τριανδρία της Αντιβασιλείας και ο αυταρχισμός της
• Η άφρονα, κουτσαβάκικη πολιτική του Όθωνα, που δεν δεχόταν να πληρώσει τους τόκους των προηγούμενων δανείων και τους άφησε να αυγατίσουν.
• Η μεγαλομανία του Κωλέττη, που νόμιζε ότι η μικρή ελλαδίτσα θα έμπαινε στην Κων/λη.
• Ο κομματικός στρατός του ίδιου, που χτύπαγε εκβίαζε και σπαταλούσε τα δημόσια έσοδα κατά το δοκούν.
• Οι κυβερνήσεις Τρικούπη, Δηλιγιάννη, που έδωσαν, καλή ώρα σαν σήμερα, τα πάντα στους εφοπλιστές, μπας και βάλλουν καμιά δραχμή για τη «ψωροκώσταινα».
• Το «εφτωχεύσαμε» του 1893 υπήρξε απόρροια όλων των παραπάνω, δηλαδή, της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης των ελληνικών κυβερνήσεων και όχι μόνο των ξένων τραπεζιτών.
• Η χρεοκοπία του 1898 υπήρξε το αποτέλεσμα του πολέμου του 1897 και της «μεγάλης ιδέας» του εθνοσωτήρα Δηλιγιάννη.
• Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος άδειασε τα δημόσια ταμεία και τροφοδότησε τον ελληνικό στρατό με εγγλέζικα και γαλλικά όπλα, για να τον σύρει σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
• (1910-1912 και 1915-1922 )10 χρόνια στρατιωτική θητεία για την νέα γενιά της Ελλάδας , σερβικό βουλγαρικό, ουκρανικό και μικρασιατικό μέτωπο για να διασφαλίσουμε τις επενδύσεις του Μπενάκη και τον βυζαντινισμό του παλατιού.
• Οι δικτατορίες και τα στρατιωτικά κινήματα του Μεσοπολέμου, που χρησιμοποιούσαν το κράτος σαν φέουδο και οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, που αφαιρούσαν τεράστια ποσά από τα δημόσια ταμεία.
• Η γερμανική κατοχή, που αφαίρεσε τις καταθέσεις από τις ελληνικές τράπεζες και τα δημόσια ταμεία με τη συνεργασία πάντα του επίσημου ελληνικού κράτους.
• Οι εμφυλιακές κυβερνήσεις, που αγόρασαν πολεμικό υλικό (αμερικάνικους ημιόνους, ναπάλμ ), για να εξαλείψουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και έδωσαν μεγάλο μέρος του «σχεδίου Μάρσαλ» σε Έλληνες μεγαλοβιομήχανους (Μποδοσάκης) Το πώς ζούσε ο ελληνικός λαός μπορεί να δει κανείς στα βιβλία του Ταχτσή, Χατζή, Φραγκιά, Καραγάτση, κ.ά.
• Η ελληνική χούντα και τα έργα της είναι σε όλους γνωστά.
• Τα «φαγοπότι» συνεχίστηκε και μετά το 1975 με την κακοδιαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, τις φοροαπαλλαγές, τις υπερκοστολογήσεις δημόσιων έργων, τους πανάκριβους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τη χρηματοδότηση των κομματικών στρατών εξουσίας, το τζογάρισμα των ταμείων στο χρηματιστήριο, το βούλιαγμα της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ, του ΟΤΕ τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ακόμη πληρώνουμε για έργα που δεν έγιναν ποτέ.
• Οι σημερνή εξουσία είναι οι απόγονοι του κοτζαμπασισμού και υπερασπιστές της ντόπιας επιχειρηματικής ολιγαρχίας. Συνεχίζουν την ίδια ξενόδουλη και αδιέξοδη πολιτική όλων των προηγούμενων. Οι περισσότεροι υπουργοί έχουν φοιτήσει σε αγγλοσαξονικά κολλέγια με τις ίδιες μικροοικονομικές και στενά λογιστικές αντιλήψεις για τα δημόσια οικονομικά. Ας ελπίσουμε να χρεοκοπήσουμε, προτού «μας σώσουν», μήπως και αφήσουμε στην άκρη τα λογύδρια και πάρουμε τη μοίρα αυτού του τόπου στα χέρια μας.
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Ο δεκάλογος του σύγχρονου ενημερωμένου και κριτικά σκεπτόμενου πολίτη
• Δεν βλέπει ειδήσεις στα μεγάλα ελληνικά κανάλια. Κυριαρχεί η ακατάσχετη φλυαρία σχετικά με την παραπολιτική, μπόλικη υποκριτική κλάψα για τα φορολογικά μέτρα και κατευθυνόμενη ενημέρωση αν όχι προπαγάνδα.
• Δεν παρακολουθεί τις τηλεοπτικές συζητήσεις των ελλήνων πολιτικών και τη στείρα μονότονη αντιπαράθεσή τους.
• Δεν παρακολουθεί τις πρωινές εκπομπές, που προβάλλουν κυρίως το κυβερνητικό έργο ή καλούν ορισμένους δήθεν «επαΐοντες» της οικονομίας και της πολιτικής ή υπουργούς που μονολογούν σχετικά με την ορθότητα των κυβερνητικών μέτρων.
• Δεν διαβάζει τις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες που διατυμπανίζουν την ανάγκη επαχθούς δανεισμού από τι ξένες τράπεζες, ενώ κυριαρχεί η σπατάλη και η κακοδιοίκηση.
• Ενημερώνεται από διάφορες πηγές του διαδικτύου, από ιστοσελίδες χρηστών, κοινωνικών οργανώσεων και ελληνικές ή ξένες διαδικτυακές πύλες, εφημερίδες , συγκρίνοντας, ωστόσο, πάντα τις πληροφορίες που του παρέχονται. Και στο διαδίκτυο συχνά κυριαρχεί η συκοφάντηση, το «ράδιο αρβύλα», η απόκρυψη της αλήθειας.
• Επιλέγει ελληνικά ή ξένα ενημερωτικά προγράμματα από το YouTube με κριτήριο τον κοινωνικό προβληματισμό και την διαλεκτική τους αξία.
• Διαβάζει επιλεγμένα λογοτεχνικά βιβλία αλλά και μελέτες σχετικά με την σύγχρονη πολιτική και οικονομική κατάσταση, έργα, επίσης, που παρουσιάζουν ιστορικά θέματα με εκλαϊκευτική και κριτική διάθεση.
• Ανατρέχει στις αυθεντίες της διανόησης, όπως ο Μαρξ, ο Φρόιντ, οι Έλληνες Φιλόσοφοι για να ανακαλύψει για άλλη μια φορά πόσο επίκαιροι είναι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
• Επιλέγει προσεκτικά τη ψυχαγωγία του, τη συναυλία, το θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο που θα παρακολουθήσει. Επειδή δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, ας περιορίσουμε, τουλάχιστον, την επαφή μας με την αμερικάνικη υποκουλτούρα.
• Προτιμότερη πάντα είναι ζωντανή επικοινωνία, η συζήτηση με φίλους και γνωστούς, η βόλτα στο πάρκο ή στην αγορά. H ανθρώπινη επαφή δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το απρόσωπο chat το sms ή το email.
• Συμμετέχει στα κοινά και στις κοινωνικές εκδηλώσεις της περιοχής του ή και ευρύτερα. Στέκεται αλληλέγγυος στους συνανθρώπους και στους συνεργάτες του.
• Δεν παρακολουθεί τις τηλεοπτικές συζητήσεις των ελλήνων πολιτικών και τη στείρα μονότονη αντιπαράθεσή τους.
• Δεν παρακολουθεί τις πρωινές εκπομπές, που προβάλλουν κυρίως το κυβερνητικό έργο ή καλούν ορισμένους δήθεν «επαΐοντες» της οικονομίας και της πολιτικής ή υπουργούς που μονολογούν σχετικά με την ορθότητα των κυβερνητικών μέτρων.
• Δεν διαβάζει τις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες που διατυμπανίζουν την ανάγκη επαχθούς δανεισμού από τι ξένες τράπεζες, ενώ κυριαρχεί η σπατάλη και η κακοδιοίκηση.
• Ενημερώνεται από διάφορες πηγές του διαδικτύου, από ιστοσελίδες χρηστών, κοινωνικών οργανώσεων και ελληνικές ή ξένες διαδικτυακές πύλες, εφημερίδες , συγκρίνοντας, ωστόσο, πάντα τις πληροφορίες που του παρέχονται. Και στο διαδίκτυο συχνά κυριαρχεί η συκοφάντηση, το «ράδιο αρβύλα», η απόκρυψη της αλήθειας.
• Επιλέγει ελληνικά ή ξένα ενημερωτικά προγράμματα από το YouTube με κριτήριο τον κοινωνικό προβληματισμό και την διαλεκτική τους αξία.
• Διαβάζει επιλεγμένα λογοτεχνικά βιβλία αλλά και μελέτες σχετικά με την σύγχρονη πολιτική και οικονομική κατάσταση, έργα, επίσης, που παρουσιάζουν ιστορικά θέματα με εκλαϊκευτική και κριτική διάθεση.
• Ανατρέχει στις αυθεντίες της διανόησης, όπως ο Μαρξ, ο Φρόιντ, οι Έλληνες Φιλόσοφοι για να ανακαλύψει για άλλη μια φορά πόσο επίκαιροι είναι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
• Επιλέγει προσεκτικά τη ψυχαγωγία του, τη συναυλία, το θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο που θα παρακολουθήσει. Επειδή δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, ας περιορίσουμε, τουλάχιστον, την επαφή μας με την αμερικάνικη υποκουλτούρα.
• Προτιμότερη πάντα είναι ζωντανή επικοινωνία, η συζήτηση με φίλους και γνωστούς, η βόλτα στο πάρκο ή στην αγορά. H ανθρώπινη επαφή δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το απρόσωπο chat το sms ή το email.
• Συμμετέχει στα κοινά και στις κοινωνικές εκδηλώσεις της περιοχής του ή και ευρύτερα. Στέκεται αλληλέγγυος στους συνανθρώπους και στους συνεργάτες του.
Παρασκευή 9 Απριλίου 2010
H αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου
Με αφορμή την πρόταση του ΥΠΕΠΘ σχετικά με την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων έχω να επισημάνω τα εξής :
• Δεν νοείται αξιολόγηση των εκπαιδευτικών χωρίς συστηματική και εντατική επιμόρφωση τους.
• Η αξιολόγηση όπως και η επιμόρφωση το εκπαιδευτικού έπονται της πλήρους, σταδιακής αναμόρφωσης ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος, από την προσχολική έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
• Η επιμόρφωση όπως και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα πρέπει να γίνεται από έμπειρους και καταρτισμένους παιδαγωγούς, αλλά και πανεπιστημιακούς καθηγητές. Η αυτοξιολόγηση έπεται της επιμόρφωσης και είναι συμπληρωματική διαδικασία στην κύρια αξιολόγηση.
• Στην αυτοαξιολόγηση, άλλωστε, υπεισέρχονται τοπικοί, ενδοσχολικοί και κοινωνικοί παράγοντες, όπως η φιλία, οι διοικητικές εξαρτήσεις.
• Δεν μπορούν να εξαχθούν αντικειμενικά αποτελέσματα, όταν αξιολογούνται οι ανθρώπινες σχέσεις, ο μαθητής, η διοίκηση, το εργασιακό περιβάλλον ή κλίμα, η επάρκεια του εκπαιδευτικού.
• Τα κριτήρια, όπως η γνωστική κατάρτιση του εκπαιδευτικού, η δημοκρατικότητα του στην τάξη, η συνεργατικότητα του υπόκεινται σε υποκειμενική και ιδεολογική επίδραση.
• Τα δήθεν «αντικειμενικά» κριτήρια της βαθμολογικής επίδοσης των μαθητών ή της βαθμολογικής προόδου ενός τμήματος ή μιας τάξης επηρεάζονται από παράγοντες, όπως η διδασκαλία, το διδακτικό στυλ του εκπαιδευτικού, οι απαιτήσεις του από το μάθημα, το οικογενειακό περιβάλλον του μαθητή, η ομοιογένεια του τμήματος, το ανταγωνιστικό κλίμα, οι κοινωνικές πιέσεις, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι απαιτήσεις του από κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα.
• Έαν επιθυμεί κανείς να εφαρμόσει την αξιολόγηση μόνο για ερευνητικούς σκοπούς μπορεί να τη δοκιμάσει σε ένα δείγμα σχολείων ή εκπαιδευτικών. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, θα αφορούν στην αποτελεσματικότητα της αξιολόγησης και στα τυχόν πρακτικά προβλήματα που θα ανακύψουν και δεν θα συνεισφέρουν κάτι στη βασική έρευνα.
• Οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης θα πρέπει να έχει συμβουλευτικό και επιβοηθητικό περιεχόμενο για τον εκπαιδευτικό και να αποσυνδέεται από μισθολογικές επιβραβεύσεις ή υπηρεσιακές διακρίσεις.
• Δεν νοείται αξιολόγηση των εκπαιδευτικών χωρίς συστηματική και εντατική επιμόρφωση τους.
• Η αξιολόγηση όπως και η επιμόρφωση το εκπαιδευτικού έπονται της πλήρους, σταδιακής αναμόρφωσης ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος, από την προσχολική έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
• Η επιμόρφωση όπως και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα πρέπει να γίνεται από έμπειρους και καταρτισμένους παιδαγωγούς, αλλά και πανεπιστημιακούς καθηγητές. Η αυτοξιολόγηση έπεται της επιμόρφωσης και είναι συμπληρωματική διαδικασία στην κύρια αξιολόγηση.
• Στην αυτοαξιολόγηση, άλλωστε, υπεισέρχονται τοπικοί, ενδοσχολικοί και κοινωνικοί παράγοντες, όπως η φιλία, οι διοικητικές εξαρτήσεις.
• Δεν μπορούν να εξαχθούν αντικειμενικά αποτελέσματα, όταν αξιολογούνται οι ανθρώπινες σχέσεις, ο μαθητής, η διοίκηση, το εργασιακό περιβάλλον ή κλίμα, η επάρκεια του εκπαιδευτικού.
• Τα κριτήρια, όπως η γνωστική κατάρτιση του εκπαιδευτικού, η δημοκρατικότητα του στην τάξη, η συνεργατικότητα του υπόκεινται σε υποκειμενική και ιδεολογική επίδραση.
• Τα δήθεν «αντικειμενικά» κριτήρια της βαθμολογικής επίδοσης των μαθητών ή της βαθμολογικής προόδου ενός τμήματος ή μιας τάξης επηρεάζονται από παράγοντες, όπως η διδασκαλία, το διδακτικό στυλ του εκπαιδευτικού, οι απαιτήσεις του από το μάθημα, το οικογενειακό περιβάλλον του μαθητή, η ομοιογένεια του τμήματος, το ανταγωνιστικό κλίμα, οι κοινωνικές πιέσεις, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι απαιτήσεις του από κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα.
• Έαν επιθυμεί κανείς να εφαρμόσει την αξιολόγηση μόνο για ερευνητικούς σκοπούς μπορεί να τη δοκιμάσει σε ένα δείγμα σχολείων ή εκπαιδευτικών. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, θα αφορούν στην αποτελεσματικότητα της αξιολόγησης και στα τυχόν πρακτικά προβλήματα που θα ανακύψουν και δεν θα συνεισφέρουν κάτι στη βασική έρευνα.
• Οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης θα πρέπει να έχει συμβουλευτικό και επιβοηθητικό περιεχόμενο για τον εκπαιδευτικό και να αποσυνδέεται από μισθολογικές επιβραβεύσεις ή υπηρεσιακές διακρίσεις.
Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
«Απατεώνες στην ευρωπαϊκή οικογένεια» (τίτλος του γερμανικού περιοδικού Focus)
Δεν μας έφτανε η οικονομική ευρωπαϊκή ένωση και τα «οφέλη» της , κάποιοι στην Ελλάδα ζητάνε εδώ και χρόνια και πολιτική ένωση. Να ενσωματωθεί , δηλαδή, η Ελλάδα σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση που θα εδρεύει στις Βρυξέλλες και η Ελλάδα, όπως και άλλες μικρές χώρες, να είναι η τουριστική υποανάπτυκτη περιφέρεια της κεντρικής γερμανογαλλικής κυβέρνησης. Εκεί λοιπόν θα παίρνονται όλες οι αποφάσεις που θα αφορούν στην εκπαίδευση, στην υγεία και στην εργασία του Έλληνα πολίτη. Δικαίωμα ψήφου και νομοθεσίας θα έχουν κυρίως οι ισχυρές και μεγαλύτερες οικονομικά χώρες με τις φτωχότερες χώρες να παίζουν, όπως σήμερα, περίπου διακοσμητικό ρόλο.
Η ομοσπονδία αυτή θα έχει βέβαια και τοπικά κυβερνητικά συμβούλια τα οποία θα εξασφαλίζουν παρά θα αμφισβητούν τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης. Ευρωπαϊκός στρατός και ευρωπαϊκή αστυνομία, ως άλλη ¨Ιερή Συμμαχία", με διεθνή εντάλματα και απεριόριστα όρια έρευνας σε κάθε χώρα θα προστατεύουν το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» από κάθε απειλή (λέγε με λαθρομετανάστη, αριστερό, ακτιβιστή, αντιευρωπαϊστή).
Το επόμενο στάδιο θα είναι η διαμόρφωση κοινής ευρωπαϊκής συνείδησης. Η εκπαίδευση αλλά και κάθε φορέας παιδείας θα επιστρατευτεί με σκοπό τη μετάδοση μιας κοινής αλλά και κατασκευασμένης ευρωπαϊκής παράδοσης με στοιχεία από την κλασική, ρωμαϊκή έως και τη σύγχρονη ευρωενωσιακή περίοδο. Θα αναρωτηθεί κανείς σ’ αυτή την περίπτωση, ποια θα είναι η θέση της ελληνικής επανάστασης του 1821 σε μια τέτοια ιστορία. Ποια θα είναι η θέση της ελληνικής αντίστασης 1941-1944, του κυπριακού ζητήματος, των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα, σίγουρα πάντως η εθνική ιστορία με όποια μορφή θα υποβιβαστεί σε μάθημα επιλογής κατά το πρότυπο του μαθήματος Γενικής Παιδείας όπως διδάσκεται σήμερα στην γ’ Λυκείου.
Όποιοι τυχόν διαβάζετε αυτό το κείμενο ίσως να αρχίσετε να δυσανασχετείτε με το ενδεχόμενο αφανισμού στοιχείων της τοπικής ή και ευρύτερης ελληνικής παράδοσης. Ποια θα είναι άραγε η τύχη της νέας ή αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής εκπαίδευσης.
Χρησιμοποιώντας τις αρχές της Συνόδου της Λισαβόνας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εκπαίδευση που ονειρεύεται η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα σχολείο δεξιοτήτων και αποσπασματικών πληροφοριών, που θα παρέχει σχετικά όρια ελευθερίας στους μαθητές και τον εκπαιδευτικό να ετοιμάζουν συνθετικές εργασίες ή να επιλέγουν γνωστικά αντικείμενα. Σίγουρα, το όραμα μιας τέτοιας εκπαίδευσης φαντάζει μακρινό και δυσπρόσιτο, μολονότι σε πολλά εθνικά συστήματα, όπως και το ελληνικό οι ετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει. Οι τριβές ανάμεσα στους ευρωπαίους εταίρους τόσο σε οικονομικά όσο και σε κρίσιμα πολιτικά θέματα καλά κρατούν σε ένα αβέβαιο περιβάλλον ζοφερής οικονομικής και πνευματικής κρίσης. Ισχυρές χώρες με μεγάλες εθνικές παραδόσεις όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία δεν θα δεχτούν χωρίς βασικές εγγυήσεις να απεμπολήσουν μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού τους. Σε δυσκολότερη θέση θα βρεθούν τα μικρότερα κράτη όπως η Ελλάδα, το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία. Οι οικονομικές εξαρτήσεις, όπως και στο παρελθόν θα παίξουν το ρόλο τους ενισχύοντας, όπου χρειάζεται, τις συγκεντρωτικές και ευρωπαϊκές κατευθύνσεις.
Στην Ελλάδα, εδώ και τριάντα χρόνια η ευρωπαϊκή προοπτική θεωρείται μονόδρομος, η Γη της Επαγγελίας ο κήπος της Εδέμ από την πλειονότητα του πολιτικού κατεστημένου. Το ελληνικό κράτος είναι περίπου καταδικασμένο ή προορισμένο από την μοίρα του να συναντήσει την «πεφωτισμένη» Ευρώπη. Τι κοινό, όμως, πραγματικά έχει το ελληνικό κράτος με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ποιοι πολιτισμικοί δεσμοί υπάρχουν ανάμεσα στην ελληνική και τη γαλλική ή τη γερμανική παράδοση;
Σε επίπεδο πολιτικής οργάνωσης οι έννοιες της δημοκρατίας και του έθνους, όπως διαμορφώθηκαν στη Γαλλία ή την Αγγλία, απέχουν παρασάγγας από τις αντίστοιχες έννοιες όπως τις διαμορφώσαμε στην Ελλάδα. Η ισχυρή δυτικοευρωπαϊκή αστική τάξη ως απότοκο της μεσαιωνικής φεουδαρχίας και της εμποροτραπεζικής τάξης δεν έχει τίποτα κοινό με την αντιπαραγωγική και ελέω ρουσφετιού διοικητική αριστοκρατία που διαβιούσε σε βάρος της ελληνικής αγροτικής και εργατικής τάξης. Οι βιοτέχνες, τραπεζίτες και βιομήχανοι των παροικιών, που έφτασαν με τα μεγάλα προσφυγικά ρεύματα του 20ού αιώνα ενσωματώθηκαν σε αυτό το παρασιτικό καθεστώς μέσα σε κλίμα πολιτικής και οικονομικής αστάθειας.
Αντίθετα, η σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι το αποτέλεσμα της δράσης της αστικής τάξης του 19ου αιώνα αλλά και του κεφαλαιοκρατικού συστήματος του 20ου πάντα σε στενή συνεργασία με μοναρχικά αλλά και θρησκευτικά κέντρα εξουσίας. Η ισχυρή γραφειοκρατική οργάνωση της Αγγλίας ή της Γερμανίας ακόμη και της Ισπανίας στηρίχτηκε στο κρατικό οικοδόμημα της ελεώ θεού μοναρχίας και απολυταρχίας του 19ου αιώνα αλλά και στα τεράστια ποσά που συγκέντρωναν τα κράτη αυτά από τις ανά την υφήλιο αποικίες τους. Ακόμη και σε περιπτώσεις στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης ή παγίωσης κοινωνικών ανισοτήτων κατά τον 20ο αιώνα το άριστα οργανωμένο κράτος δικαίου ή πρόνοιας μπορούσε να εξασφαλίσει μια σχετικά ασφαλή και άνετη ζωή στον άνεργο, τον ασθενή, τον μετανάστη, τον συνταξιούχο.
Αντίθετα, ο Έλληνας πολίτης σε όλη τη νεότερη περίοδο είχε να αντιμετωπίσει μια εχθρική έως απάνθρωπη υπηρεσιακή γραφειοκρατία που αποτέλεσε για δεκαετίες το λάφυρο του εκάστοτε κόμματος που ανέβαινε στην εξουσία. Οι όροι « κράτος δικαίου» και «κράτος πρόνοιας» εισήχθησαν στην ελληνική πολιτική ζωή, για πρώτη φορά, τη δεκαετία του 1980 κυρίως ως ιδεολογήματα και λιγότερο ως απτή πραγματικότητα. Πάνω σ’ αυτό το ανταγωνιστικό έως σκληρό κοινωνικό σύστημα ο Έλληνας διδάχτηκε από τη διοικητική διαφθορά και είτε υιοθέτησε τρόπους εξαπάτησης των υπηρεσιών είτε εντάχτηκε αυτοβούλως στο αναξιοκρατικό σύστημα διορισμών. Ολόκληρες γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν βασισμένες σε ρουσφέτια, στα παράνομα έσοδα ή και σε παρασιτική εκμετάλλευση του δημόσιου πλούτου.
Σε ιδεολογικό επίπεδο η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέχτηκε, αν όχι ανέθρεψε τη ρατσιστική και φασιστική ιδεολογία. Μετά το Β ’Παγκόσμιο πόλεμο τα αμερικανικά κεφάλαια, η στρατιωτική αλλά και πολιτική «ασπίδα» του ΝΑΤΟ αλλά και η ανεξέλεγκτη δράση της CIA σχεδόν απαγόρεψαν την κομουνιστική ιδεολογία με αποτέλεσμα πολλά κομμουνιστικά κόμματα να αλλάξουν ιδεολογική ταυτότητα ή να ενσωματωθούν σε σοσιαλιστικά κόμματα. Το κενό της κομμουνιστικής αριστεράς στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια το καλύπτουν σήμερα είτε «πράσινοι» είτε ομάδες ευρωσκεπτικιστών με «θολή» ιδεολογική αναφορά είτε εθνικιστικές ομάδες με ξενοφοβικές και ρατσιστικές θέσεις. Οι φωνές που δειλά ακούγονταν από διάφορους πολιτικούς και ευρωβουλευτές «περί εγκληματικής κομμουνιστικής ιδεολογίας» πριν το 1991, δυνάμωσαν τα τελευταία χρόνια υποβοηθώντας την γενικότερη εκλογική άνοδο της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Παράλληλα, ο οικονομικός φιλελευθερισμός διαθέτει στο ευρωπαϊκό έδαφος ισχυρά ερείσματα. Η πανίσχυρη ευρωπαϊκή αστική και εφοπλιστική τάξη που δραστηριοποιείται μέσα από τραπεζικές και χρηματιστηριακές δραστηριότητες ενισχύεται από το λουθηρανικό ανταγωνιστικό ιδεώδες, την αντίληψη, δηλαδή, ότι η εργασία και το κέρδος εξασφαλίζουν τη σωτηρία της ψυχής. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια επιχειρείται η μονομερής εισαγωγή αυτού του ιδεώδους (περισσότερη δουλειά-μικρότερες απολαβές) χωρίς, ωστόσο, να εξασφαλίζεται η στήριξη της οικογένειας και της μητρότητας, που συναντά κανείς στις σκανδιναβικές χώρες. Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη υπάρχει έντονο το μανιχαϊστικό «εδώ είναι η πολιτισμένη δύση, εκεί είναι η εχθρική ανατολή» με συχνές αναφορές στη συγκρουσιακή σχέση «χριστιανός-μουσουλμάνος», και στο στερεότυπο «προηγμένος βοράς-οπισθοδρομικός νότος».
Στον ελληνικό χώρο, αντίθετα, , λόγω της γεωγραφικής θέσης και των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών, η σχέση με την Ανατολή δεν ήταν μόνο ανταγωνιστική αλλά υπήρξε και σχέση συμβίωσης και αλληλεπίδρασης.
Η ομοσπονδία αυτή θα έχει βέβαια και τοπικά κυβερνητικά συμβούλια τα οποία θα εξασφαλίζουν παρά θα αμφισβητούν τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης. Ευρωπαϊκός στρατός και ευρωπαϊκή αστυνομία, ως άλλη ¨Ιερή Συμμαχία", με διεθνή εντάλματα και απεριόριστα όρια έρευνας σε κάθε χώρα θα προστατεύουν το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» από κάθε απειλή (λέγε με λαθρομετανάστη, αριστερό, ακτιβιστή, αντιευρωπαϊστή).
Το επόμενο στάδιο θα είναι η διαμόρφωση κοινής ευρωπαϊκής συνείδησης. Η εκπαίδευση αλλά και κάθε φορέας παιδείας θα επιστρατευτεί με σκοπό τη μετάδοση μιας κοινής αλλά και κατασκευασμένης ευρωπαϊκής παράδοσης με στοιχεία από την κλασική, ρωμαϊκή έως και τη σύγχρονη ευρωενωσιακή περίοδο. Θα αναρωτηθεί κανείς σ’ αυτή την περίπτωση, ποια θα είναι η θέση της ελληνικής επανάστασης του 1821 σε μια τέτοια ιστορία. Ποια θα είναι η θέση της ελληνικής αντίστασης 1941-1944, του κυπριακού ζητήματος, των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα, σίγουρα πάντως η εθνική ιστορία με όποια μορφή θα υποβιβαστεί σε μάθημα επιλογής κατά το πρότυπο του μαθήματος Γενικής Παιδείας όπως διδάσκεται σήμερα στην γ’ Λυκείου.
Όποιοι τυχόν διαβάζετε αυτό το κείμενο ίσως να αρχίσετε να δυσανασχετείτε με το ενδεχόμενο αφανισμού στοιχείων της τοπικής ή και ευρύτερης ελληνικής παράδοσης. Ποια θα είναι άραγε η τύχη της νέας ή αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής εκπαίδευσης.
Χρησιμοποιώντας τις αρχές της Συνόδου της Λισαβόνας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εκπαίδευση που ονειρεύεται η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα σχολείο δεξιοτήτων και αποσπασματικών πληροφοριών, που θα παρέχει σχετικά όρια ελευθερίας στους μαθητές και τον εκπαιδευτικό να ετοιμάζουν συνθετικές εργασίες ή να επιλέγουν γνωστικά αντικείμενα. Σίγουρα, το όραμα μιας τέτοιας εκπαίδευσης φαντάζει μακρινό και δυσπρόσιτο, μολονότι σε πολλά εθνικά συστήματα, όπως και το ελληνικό οι ετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει. Οι τριβές ανάμεσα στους ευρωπαίους εταίρους τόσο σε οικονομικά όσο και σε κρίσιμα πολιτικά θέματα καλά κρατούν σε ένα αβέβαιο περιβάλλον ζοφερής οικονομικής και πνευματικής κρίσης. Ισχυρές χώρες με μεγάλες εθνικές παραδόσεις όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία δεν θα δεχτούν χωρίς βασικές εγγυήσεις να απεμπολήσουν μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού τους. Σε δυσκολότερη θέση θα βρεθούν τα μικρότερα κράτη όπως η Ελλάδα, το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία. Οι οικονομικές εξαρτήσεις, όπως και στο παρελθόν θα παίξουν το ρόλο τους ενισχύοντας, όπου χρειάζεται, τις συγκεντρωτικές και ευρωπαϊκές κατευθύνσεις.
Στην Ελλάδα, εδώ και τριάντα χρόνια η ευρωπαϊκή προοπτική θεωρείται μονόδρομος, η Γη της Επαγγελίας ο κήπος της Εδέμ από την πλειονότητα του πολιτικού κατεστημένου. Το ελληνικό κράτος είναι περίπου καταδικασμένο ή προορισμένο από την μοίρα του να συναντήσει την «πεφωτισμένη» Ευρώπη. Τι κοινό, όμως, πραγματικά έχει το ελληνικό κράτος με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ποιοι πολιτισμικοί δεσμοί υπάρχουν ανάμεσα στην ελληνική και τη γαλλική ή τη γερμανική παράδοση;
Σε επίπεδο πολιτικής οργάνωσης οι έννοιες της δημοκρατίας και του έθνους, όπως διαμορφώθηκαν στη Γαλλία ή την Αγγλία, απέχουν παρασάγγας από τις αντίστοιχες έννοιες όπως τις διαμορφώσαμε στην Ελλάδα. Η ισχυρή δυτικοευρωπαϊκή αστική τάξη ως απότοκο της μεσαιωνικής φεουδαρχίας και της εμποροτραπεζικής τάξης δεν έχει τίποτα κοινό με την αντιπαραγωγική και ελέω ρουσφετιού διοικητική αριστοκρατία που διαβιούσε σε βάρος της ελληνικής αγροτικής και εργατικής τάξης. Οι βιοτέχνες, τραπεζίτες και βιομήχανοι των παροικιών, που έφτασαν με τα μεγάλα προσφυγικά ρεύματα του 20ού αιώνα ενσωματώθηκαν σε αυτό το παρασιτικό καθεστώς μέσα σε κλίμα πολιτικής και οικονομικής αστάθειας.
Αντίθετα, η σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι το αποτέλεσμα της δράσης της αστικής τάξης του 19ου αιώνα αλλά και του κεφαλαιοκρατικού συστήματος του 20ου πάντα σε στενή συνεργασία με μοναρχικά αλλά και θρησκευτικά κέντρα εξουσίας. Η ισχυρή γραφειοκρατική οργάνωση της Αγγλίας ή της Γερμανίας ακόμη και της Ισπανίας στηρίχτηκε στο κρατικό οικοδόμημα της ελεώ θεού μοναρχίας και απολυταρχίας του 19ου αιώνα αλλά και στα τεράστια ποσά που συγκέντρωναν τα κράτη αυτά από τις ανά την υφήλιο αποικίες τους. Ακόμη και σε περιπτώσεις στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης ή παγίωσης κοινωνικών ανισοτήτων κατά τον 20ο αιώνα το άριστα οργανωμένο κράτος δικαίου ή πρόνοιας μπορούσε να εξασφαλίσει μια σχετικά ασφαλή και άνετη ζωή στον άνεργο, τον ασθενή, τον μετανάστη, τον συνταξιούχο.
Αντίθετα, ο Έλληνας πολίτης σε όλη τη νεότερη περίοδο είχε να αντιμετωπίσει μια εχθρική έως απάνθρωπη υπηρεσιακή γραφειοκρατία που αποτέλεσε για δεκαετίες το λάφυρο του εκάστοτε κόμματος που ανέβαινε στην εξουσία. Οι όροι « κράτος δικαίου» και «κράτος πρόνοιας» εισήχθησαν στην ελληνική πολιτική ζωή, για πρώτη φορά, τη δεκαετία του 1980 κυρίως ως ιδεολογήματα και λιγότερο ως απτή πραγματικότητα. Πάνω σ’ αυτό το ανταγωνιστικό έως σκληρό κοινωνικό σύστημα ο Έλληνας διδάχτηκε από τη διοικητική διαφθορά και είτε υιοθέτησε τρόπους εξαπάτησης των υπηρεσιών είτε εντάχτηκε αυτοβούλως στο αναξιοκρατικό σύστημα διορισμών. Ολόκληρες γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν βασισμένες σε ρουσφέτια, στα παράνομα έσοδα ή και σε παρασιτική εκμετάλλευση του δημόσιου πλούτου.
Σε ιδεολογικό επίπεδο η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέχτηκε, αν όχι ανέθρεψε τη ρατσιστική και φασιστική ιδεολογία. Μετά το Β ’Παγκόσμιο πόλεμο τα αμερικανικά κεφάλαια, η στρατιωτική αλλά και πολιτική «ασπίδα» του ΝΑΤΟ αλλά και η ανεξέλεγκτη δράση της CIA σχεδόν απαγόρεψαν την κομουνιστική ιδεολογία με αποτέλεσμα πολλά κομμουνιστικά κόμματα να αλλάξουν ιδεολογική ταυτότητα ή να ενσωματωθούν σε σοσιαλιστικά κόμματα. Το κενό της κομμουνιστικής αριστεράς στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια το καλύπτουν σήμερα είτε «πράσινοι» είτε ομάδες ευρωσκεπτικιστών με «θολή» ιδεολογική αναφορά είτε εθνικιστικές ομάδες με ξενοφοβικές και ρατσιστικές θέσεις. Οι φωνές που δειλά ακούγονταν από διάφορους πολιτικούς και ευρωβουλευτές «περί εγκληματικής κομμουνιστικής ιδεολογίας» πριν το 1991, δυνάμωσαν τα τελευταία χρόνια υποβοηθώντας την γενικότερη εκλογική άνοδο της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Παράλληλα, ο οικονομικός φιλελευθερισμός διαθέτει στο ευρωπαϊκό έδαφος ισχυρά ερείσματα. Η πανίσχυρη ευρωπαϊκή αστική και εφοπλιστική τάξη που δραστηριοποιείται μέσα από τραπεζικές και χρηματιστηριακές δραστηριότητες ενισχύεται από το λουθηρανικό ανταγωνιστικό ιδεώδες, την αντίληψη, δηλαδή, ότι η εργασία και το κέρδος εξασφαλίζουν τη σωτηρία της ψυχής. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια επιχειρείται η μονομερής εισαγωγή αυτού του ιδεώδους (περισσότερη δουλειά-μικρότερες απολαβές) χωρίς, ωστόσο, να εξασφαλίζεται η στήριξη της οικογένειας και της μητρότητας, που συναντά κανείς στις σκανδιναβικές χώρες. Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη υπάρχει έντονο το μανιχαϊστικό «εδώ είναι η πολιτισμένη δύση, εκεί είναι η εχθρική ανατολή» με συχνές αναφορές στη συγκρουσιακή σχέση «χριστιανός-μουσουλμάνος», και στο στερεότυπο «προηγμένος βοράς-οπισθοδρομικός νότος».
Στον ελληνικό χώρο, αντίθετα, , λόγω της γεωγραφικής θέσης και των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών, η σχέση με την Ανατολή δεν ήταν μόνο ανταγωνιστική αλλά υπήρξε και σχέση συμβίωσης και αλληλεπίδρασης.
Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
ΣΥΝΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ
• ΤΑ ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
• ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΕΑ ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΑ ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
• ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ (ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ)
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΕΤΟΙΜΑΣΕΙ ΝΕΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΕΚΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ
• ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΩΣ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΜΟΡΦΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΠΙΕΣΕΩΝ
• ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟ
• ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ
• ΤΑ ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
• ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΕΑ ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΑ ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
• ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ (ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ)
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΕΤΟΙΜΑΣΕΙ ΝΕΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΕΚΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ
• ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΩΣ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ
• Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΜΟΡΦΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΠΙΕΣΕΩΝ
• ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟ
• ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
Οι στίχοι του τραγουδιού του John Lehnon Working Class Hero απευθύνονται στον Έλληνα μοιρολάτρη υπάλληλο που παρακολουθεί καθισμένος στον καναπέ του να του μειώνουν τον μισθό και να αυξάνουν τα συνταξιοδοτικά του όρια
As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.
If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.
If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.
Πώς μεταστρέφει μια κυβέρνηση το αρνητικό κλίμα από την επιβολή σκληρών εισπρακτικών μέτρων :
Στηρίζεται σε «έρευνες κοινής γνώμης» με αποτελέσματα που σχεδόν πάντα επικροτούν τα νέα μέτρα ή ζητούν και σκληρότερα.
Τα δελτία ειδήσεων των κρατικών καναλιών προτάσσουν στα κείμενά τους τις φυσικές καταστροφές (σεισμούς, πλημμύρες κλπ) ή τις εγκληματικές ενέργειες (τρομοκρατία, δολοφονίες), για να ενεργοποιήσουν φοβικές αντιδράσεις και να αναγκάσουν τον πολίτη σε τυφλή πίστη στην εξουσία.
Μεταφέρει τα αίτια της κρίσης στον διεθνή παράγοντα
Επαναφέρει ανοιχτές υποθέσεις του παρελθόντος στο προσκήνιο, οι οποίες τις περισσότερες φορές αγγίζουν ευαίσθητες χορδές του ακροατηρίου.
Επιστρατεύει έναν προσποιητό κούφιο (στα λόγια) πατριωτισμό.
Κάνει σημαία της την κάθαρση και τον πόλεμο κατά της διαφθοράς.
Εφευρίσκει εχθρούς ( κερδοσκόπους, απατεώνες, αγορές, Γερμανούς, κλπ) χωρίς να δίνει άλλα στοιχεία και κηρύσσει πολέμους.
Μιλά για «ανάπτυξη».
Χωρίζει τους εργαζόμενους σε «ευνοημένους» και «μη ευνοημένους».
Καθιστά παντοδύναμο τον διεθνή παράγοντα και εμφανίζει τα σκληρά οικονομικά μέτρα ως μονόδρομο.
Ενορχηστρώνει και διασπείρει κινδυνολογικές προβλέψεις και φήμες για νέα σκληρότερα μέτρα που αναπαράγουν όλα σχεδόν τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια για να δοκιμάσει αντιδράσεις αλλά και να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για ενδεχόμενη εφαρμογή τους.
Τα δελτία ειδήσεων των κρατικών καναλιών προτάσσουν στα κείμενά τους τις φυσικές καταστροφές (σεισμούς, πλημμύρες κλπ) ή τις εγκληματικές ενέργειες (τρομοκρατία, δολοφονίες), για να ενεργοποιήσουν φοβικές αντιδράσεις και να αναγκάσουν τον πολίτη σε τυφλή πίστη στην εξουσία.
Μεταφέρει τα αίτια της κρίσης στον διεθνή παράγοντα
Επαναφέρει ανοιχτές υποθέσεις του παρελθόντος στο προσκήνιο, οι οποίες τις περισσότερες φορές αγγίζουν ευαίσθητες χορδές του ακροατηρίου.
Επιστρατεύει έναν προσποιητό κούφιο (στα λόγια) πατριωτισμό.
Κάνει σημαία της την κάθαρση και τον πόλεμο κατά της διαφθοράς.
Εφευρίσκει εχθρούς ( κερδοσκόπους, απατεώνες, αγορές, Γερμανούς, κλπ) χωρίς να δίνει άλλα στοιχεία και κηρύσσει πολέμους.
Μιλά για «ανάπτυξη».
Χωρίζει τους εργαζόμενους σε «ευνοημένους» και «μη ευνοημένους».
Καθιστά παντοδύναμο τον διεθνή παράγοντα και εμφανίζει τα σκληρά οικονομικά μέτρα ως μονόδρομο.
Ενορχηστρώνει και διασπείρει κινδυνολογικές προβλέψεις και φήμες για νέα σκληρότερα μέτρα που αναπαράγουν όλα σχεδόν τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια για να δοκιμάσει αντιδράσεις αλλά και να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για ενδεχόμενη εφαρμογή τους.
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Μερικά επιπλέον ερωτήματα :
Γιατί λοιπόν οι ΄Ελληνες να κάνουν νέες θυσίες; Για να ξαναδανειστούν οι κυβερνήσεις μας με καλύτερο επιτόκιο;
-Τι παράγει και τι εξάγει σήμερα η Ελλάδα;
-Πόιος ευθύνεται για τη νέκρωση της εγχώριας βιομηχανίας και βιοτεχνίας;
-Ποιοι τομείς της ελληνικής οικονομίας μπορούν να δώσουν σήμερα εργασία στη νέα γενιά;
-Αφού τα στατιστικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας που δίνονταν έως τώρα ήταν πλαστά, γιατί θα πρέπει να τηρηθεί η ίδια φιλελεύθερη οικονομική πολιτική
(ιδιωτικοποιήσεις, φοροαπαλλαγές, ευέλικτη εργασία) που στηρίχτηκε σε αυτά τα ψευδή στοιχεία;
-Τι παράγει και τι εξάγει σήμερα η Ελλάδα;
-Πόιος ευθύνεται για τη νέκρωση της εγχώριας βιομηχανίας και βιοτεχνίας;
-Ποιοι τομείς της ελληνικής οικονομίας μπορούν να δώσουν σήμερα εργασία στη νέα γενιά;
-Αφού τα στατιστικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας που δίνονταν έως τώρα ήταν πλαστά, γιατί θα πρέπει να τηρηθεί η ίδια φιλελεύθερη οικονομική πολιτική
(ιδιωτικοποιήσεις, φοροαπαλλαγές, ευέλικτη εργασία) που στηρίχτηκε σε αυτά τα ψευδή στοιχεία;
Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010
Πέντε απλά ερωτήματα
Αφού, λοιπόν, όπως μας λένε, είμαστε ένα κράτος σε πτώχευση και οι δανειστές μας δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από εμάς τότε
Γιατί επιμένουν ότι πρέπει να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Γιατί μας ξαναδανείζουν;
Γιατί περιμένουν να ορθοποδίσουμε, αφού δεν το καταφέραμε έως τώρα;
Γιατί προτείνουν πιο σκληρά μέτρα για τους εργαζομένους; (Έτσι θα καλυφτεί το χρέος των 250 δις;)
Γιατί δεν μας λένε ξεκάθαρα ότι η έως τώρα οικονομική πολιτική της Ελλάδας απέτυχε;
Είτε ως ρητορικές ερωτήσεις είτε ως απορίες τα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να απαντηθούν και να αξιολογηθούν από όλους εμάς που ψηφίζουμε
Γιατί επιμένουν ότι πρέπει να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Γιατί μας ξαναδανείζουν;
Γιατί περιμένουν να ορθοποδίσουμε, αφού δεν το καταφέραμε έως τώρα;
Γιατί προτείνουν πιο σκληρά μέτρα για τους εργαζομένους; (Έτσι θα καλυφτεί το χρέος των 250 δις;)
Γιατί δεν μας λένε ξεκάθαρα ότι η έως τώρα οικονομική πολιτική της Ελλάδας απέτυχε;
Είτε ως ρητορικές ερωτήσεις είτε ως απορίες τα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να απαντηθούν και να αξιολογηθούν από όλους εμάς που ψηφίζουμε
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)