Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016




ΤΑ  ΕΞΙ ΜΕΓΑΛΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ


  1. Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ. Η Ελλάδα πάντα δανειζόταν όπως και άλλες χώρες , μάλιστα στις τελευταίες δεκαετίες δανειζόταν όλο και περισσότερο με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ και της ΕΚΤ για να διατηρεί την "οικονομία της φούσκας" και την ψεύτικη ευημερία που καλλιεργούσαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δεν είχε ωστόσο μεγαλύτερο χρέος σε γενικούς δείκτες από τις ΗΠΑ, Γερμανία, Ιταλία ή και άλλες ισχυρές χώρες. Επίσης το ελληνικό χρέος παρήγαγαν η εξάρτηση από την ΕΕ, τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα και τα χαριστικά δάνεια σε εφοπλιστές και κομματικούς φίλους. Η γενικότερη αντιπαραγωγική δομή της ελληνικής οικονομίας ήταν αποτέλεσμα της αποδιάρθρωσης της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής όπως και της ένταξης στην ευρωζώνη των τεσσάρων ελευθεριών. Όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι σημερινοί δείκτες το δημόσιο χρέος μετά το 2010 εκτοξεύτηκε σε δυσθεώρητα ύψη ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών , γεγονός που το καθιστά έτσι και αλλιώς ένα χρέος που δεν θα καλυφτεί ποτέ.
  2. Η ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. Άλλο ένα μεγάλο ψέμα της εγχώριας προπαγάνδας, αφού το ευρώ είναι ένα νόμισμα που επιβαρύνει την ελληνική οικονομία, δεν επιδέχεται υποτίμηση και προκαλεί άμεση επιβάρυνση της λαϊκής τσέπης. Εξασφαλίζει επίσης την απόλυτη κυριαρχία της ΕΚΤ στις χώρες της ευρωζώνης και κυρίως στις πιο αδύναμες οικονομίες. Η ΕΕ επίσης απαιτεί όλο και μεγαλύτερους φόρους υπέρ της (ΦΠΑ ) , μείωση των εθνικών κρατικών υπηρεσιών , των κοινωνικών δομών, των συντάξεων και των επιδομάτων για να εξασφαλίζει οικονομικότερες και φθηνότερες υπηρεσίες και χαμηλές τιμές. Η Ελλάδα μετατράπηκε μετά το 1980 στο φτωχό συγγενή, το Μεξικό της Ευρώπης , μια χώρα που εισάγει, δεν παράγει και καταναλώνει δάνεια.
  3. Η ΚΑΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Η Γερμανία είναι μέρος του σκληρού κατεστημένου της ΕΕ και δρα σε αγαστή συνεργασία με ΗΠΑ , Βρετανία , Ρωσία για να επιβάλλει τις λεγόμενες "μεταρρυθμίσεις" στο κοινωνικό κράτος , δηλαδή πετσόκομμα μισθών , συντάξεις-ζητιανιά, οπλικές αγορές , και γενικότερα μετατροπή των κοινωνιών σε μπανανίες  και σε καπιταλιστικές ζούγκλες. Η ΕΕ στο σύνολό της αποδέχεται και επιβάλλει αυτές τις πολιτικές .   
  4. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΑΣΙΑΤΙΚΗ ΖΏΝΗ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΑ . Η ΕΕ δεν είναι ο μόνος οργανισμός -εργαλείο του διεθνούς καπιταλισμού. Μετά την αντεπανάσταση και την καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία του Πούτιν προσπαθεί να παίξει το ρόλο της παλιάς υπερδύναμης μάλλον αποτυχημένα. Η ίδια η Ρωσία αποτελεί ένα ακραιφνώς καπιταλιστικό κράτος οπού λίγες δεκάδες επιχειρηματιών διαχειρίζονται έναν τεράστιο πλούτο χωρίς βέβαια να εξυπηρετούν τον ρωσικό λαό αλλά τα δυσθεώρητα υπερκέρδη τους. Η Ρωσία πασχίζει να διασώσει ότι απέμεινε στα άμεσα ζωτικά  συμφέροντα της με τρόπο ωστόσο τυχοδιωκτικό πότε συνομιλώντας με τις δυτικές υπερδυνάμεις και πότε καταφεύγοντας σε επικίνδυνα ψυχροπολεμικά παιχνίδια -απειλές που ωστόσο δεν πείθουν κανένα.   Ο ρόλος της στη διεθνή οικονομία είναι πεισσότερο ρόλος συνομιλητή και συνδιαχειριστή παρά αντίπαλο δέος όπως ήταν η Σοβιετική Ένωση.
  5.  Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΕΛΤΙΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΕΝΝΟΕΙ  Ο ΟΟΣΑ ΚΑΙ  ΤΟ ΔΝΤ.  Ο όρος "μεταρρύθμιση" είναι ένας όρος που αρέσει στις δυτικές ελίτ , ίσως γιατί θυμίζει τον προτεσταντισμό και την εμμονή στην πειθαρχία, την τάξη, την ευσέβεια και μια κουλτούρα που απέχει παρασάγγης από έναν κανονικό ανθρώπινο τρόπο ζωής. Στο πλαίσιο του διεθνούς καπιταλισμού πράγματι τα υπερκέρδη των επιχειρηματικών δεν αντέχουν την κοινωνική πολιτική, τον ελεύθερο χρόνο, την οικογένεια, την παιδεία, την αλληλεγγύη των γενεών, την τιμητική απόσυρση του παλαίμαχου εργαζόμενου . Άλλωστε υπάρχουν χώρες στον γ' κόσμο που πότε δεν γνώρισαν κράτος πρόνοιας.Στην Ευρώπη κάποιες σημαντικές κατακτήσεις ήρθαν ως αποτέλεσμα  των κοινωνικών αγώνων και της ραγδαίας ανάπτυξης των κομμουνιστικών κοινωνιών μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.Σήμερα ωστόσο εμφανίζεται ως πανάκεια και περίπου μοντερνισμός η βαρβαρότητα που λέγεται ιδιωτική ασφάλεια με περίθαλψη υπό όρους, η εργασία χωρίς δικαιώματα και όρους, οι συμβάσεις πείνας και το κλείσιμο των λαϊκών σχολείων , το ξήλωμα της γενικής εκπαίδευσης, Οι παραπάνω προτροπές υπακούν στους νόμους της αγοράς σε μια μπακαλίστικη λογιστική θεώρηση που θεωρεί το κοινωνικό κράτος ενίοτε φθηνό ή ακριβό.
  6. Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΕ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ. Την ώρα που όλα αυτά μοιάζουν ανέκδοτα . όταν το 50% του ενεργού πληθυσμού δεν δουλεύει, οι νέοι επιστήμονες μεταναστεύουν όπως όπως για να ζήσουν , η σύνταξη μετατρέπεται σε φιλοδώρημα του κράτους, οι παπαγάλοι του συστήματος σε κάθε κρίσιμη γι αυτούς περίσταση διατυμπανίζουν την απειλή της στάσης πληρωμών . Φυσικά και το κόλπο πιάνει στον μέσο πολίτη που ενημερώνεται από την τηλεοπτική προπαγάνδα και τους αγύρτες που ρητορεύουν εν μέσω τηγανιών και τραπεζομάντηλων.  Αλλά αντίθετα μια στάση πληρωμών στους διεθνείς τοκογλύφους θα ήταν σωτήρια κίνηση , άλλωστε η Ελλάδα έχει επιλέξει πολλάκις στο παρελθόν το όπλο της χρεοκοπίας.  Η ταυτόχρονη έξοδος από ΕΕ και ευρωζώνη, η αντικατάσταση του ευρώ από ένα εθνικό νόμισμα, η παροχή άμεσης βοήθειας για τα είδη πρώτης ανάγκης και τα φάρμακα , η επιβολή δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα , ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα υποχρέωνε το μεγάλο κεφάλαιο να πληρώσει επιτέλους όχι μόνο δεν θα καταργούσε τους μισθούς αλλά θα δημιουργούσε συνθήκες λαϊκής ανάπτυξης και προόδου, όλα αυτά πάντα σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικονομίας και όχι βέβαια σε συνθήκες διαιώνισης του σημερινού κοινωνικού χάους.    


Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Kώστα Βάρναλη , Mοιραίοι ως Έλληνες , Ελλάδα 2016 , τρίτο μνημόνιο , εργασιακός μεσαίωνας , εν μέσω κλειστών συνόρων



Mες την υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ' η παρέα πίναμ' εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.


Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.


Ήλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!

Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!


Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος, ίδιο στοιχειό·

τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα

στο σπίτι λυώνει από χτικιό·

στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη

κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.


― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα

δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.


Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!