Τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και πιο εμφανής η αθλιότητα και η αβάσταχτη φτώχεια στην οποία έχει περιέλθει μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Ζούμε ή βλέπουμε να εξελίσσονται μπροστά μας καταστάσεις που ακούγαμε ή κοιτάγαμε έκπληκτοι παλαιότερα σε αφιερώματα της Unicef. Πολλές οικογένειες ομολογούν ότι δεν μπορούν να θρέψουν ή να συντηρήσουν τα παιδιά τους ούτε να τους προμηθεύσουν τα αναγκαία με ότι και αν σημαίνει αυτό (τροφή, στέγη, μόρφωση, φροντίδα). Γυρίσαμε για το γινάτι των τραπεζιτών και των κεφαλαιαγορών σε εποχές κατοχής, πείνας, δικτατορίας κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα για να μην πω πιο πίσω. Όσο και αν κάποιοι εντοπίζουν την ευημερία στον αριθμό των υπολογιστών ή των I phone που κυκλοφορούν , «τρόμος και αθλιότητα» (κατά τον Μπρεχτ) βασιλεύει στη σημερινή Ελλάδα.
Δείκτες της αθλιότητας και «των έργων» των ελληνικών κυβερνήσεων αποτελούν και τα συσσίτια που άρχισαν να ξεφυτρώνουν σε εκκλησίες, πλατείες, ιδρύματα, στρατόπεδα και σε λίγο και σε σχολεία. Γνωστές εταιρείες , η επίσημη εκκλησία , το κράτος αποφάσισαν από το «λαϊκίζετε εσείς που μιλάτε για φτώχεια» να περάσουν στο «ας σταθούμε αλληλέγγυοι , με το αζημίωτο βέβαια».
Έτσι βρέθηκε το παλιό καλό κόλπο της φιλανθρωπίας που απευθύνεται στο «υστέρημα» του φτωχού και στο «φιλοδώρημα» του επιχειρηματία. Και μέσα σε αυτό φιλάνθρωπο αγγελικά πλασμένο κόσμο η εκκλησία πάντα να συντηρεί , να παρακαλάει και να θεωρεί ότι όλα αυτά είναι περίπου θέλημα Θεού. Αγάπη προς το συνάνθρωπο δεν σημαίνει να του δίνεις ένα πιάτο φαί όσο και αν αυτό συχνά είναι βάλσαμο για τον πεινασμένο. Είναι και να τον βοηθάς να βρει δουλειά, να φροντίζεις για την υγεία και τη μόρφωση του, να τον βοηθάς να επανενταχτεί στον κοινωνικό ιστό. Κάποτε , στις μεγάλες δόξες του ο γνωστός Έλληνας επιχειρηματίας που συνέδεσε το όνομά του με πολιτικό σκάνδαλο διατυμπάνιζε από τα ΜΜΕ που κατείχε ότι είχε δώσει ένα σεβαστό ποσό για να σωθεί η ζωή ενός κατάκοιτου νέου. Μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι ανά τον κόσμο συντηρούν ιδρύματα που δήθεν κόπτονται για την πείνα στον τρίτο κόσμο, τον εμβολιασμό, το AIDS, το περιβάλλον. Ακόμη πάντως το 1/3 του πλανήτη λιμοκτονεί. Μεγάλες εκστρατείες κυρίως καλλιτεχνών κατά της πείνας στην Αφρική απέδωσαν μεγάλα ποσά , έδωσαν όμως και λύση στο πρόβλημα;
Με λίγα λόγια η χριστιανικού τύπου φιλανθρωπία που ευημερεί και στη σημερινή Ελλάδα ταπεινώνει και ευτελίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα και βέβαια δεν λύνει το πρόβλημα της πείνας ούτε της υγείας κυρίως των ασθενέστερων όπως των ηλικιωμένων και των παιδιών . Αντίθετα, συντηρεί την οικονομική ανισότητα, παγιώνει την περιθωριοποίηση, διατηρεί το καθεστώς ανεργίας , αφού ο άνεργος φτωχός νιώθει συχνά παραπεταμένος και ανήμπορος ή και συμβιβάζεται με το «ένα πιάτο φαΐ». Προσθέτει δωρεάν διαφήμιση αλλά και το «κατιτίς» στους επιχειρηματίες με τελευταίο αίσχος αυτό που ακούστηκε ότι οι μαθητές θα στήνονται στα σχολικά συσσίτια με δύο ευρώ στο χέρι. Ακόμη και η τελευταία «προσφορά» γνωστών υπεραγορών να ζητούν από τους πελάτες τους να ψωνίζουν για τους φτωχούς βρίθει υποκρισίας και κουτοπονηριάς. Όλοι εμείς που συμπάσχουμε με την Ελλάδα που υποφέρει ζητούμε έναν κόσμο χωρίς ζητιάνους, πείνα ελεημοσύνες και φιλοδωρήματα . Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του αργεντινού γιατρού που προσπαθούσε να βρει ένα συνδυασμό φαρμάκων για να βοηθήσει ένα υποσιτισμένο κορίτσι και στο τέλος περίλυπος κατέληγε «Το καλύτερο φάρμακο για την πείνα είναι η δουλειά. Αν εργάζονται οι γονείς δεν υπάρχει πείνα». Και όπως είχε πει ένα σοφός Κινέζος : Αν σου δώσω ένα πιάτο με ψάρια θα φας μια φορά, αν σε μάθω να ψαρεύεις, θα τρως για πάντα».
