Ήδη από τις 29 Δεκέμβρη 2010 αλλά και παλαιότερα είχα προειδοποιήσει στο ιστολόγιο μου και σε μηνύματα για την «αξιολόγηση-μαστίγιο» που προωθούν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο και φυσικά και η ελληνική. Αν κάποιοι ακόμη πιστεύουν ότι η αξιολόγηση χωρίς επιμόρφωση, το σχολείο της αγοράς και οι «πενταετείς εκπαιδευτικοί των Προτύπων » μπορούν ί να οδηγήσουν σε καλύτερο σχολείο, ας λάβουν υπόψη τους τα εξής :
Α) Οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν οργανικά στα Πειραματικά σχολεία δεν είναι ουρανοκατέβατοι, ούτε ζήτησαν ρουσφετολογική ή ακόμη και δίκαιη τοποθέτηση ούτε βέβαια βρέθηκαν τυχαία στα σχολεία αυτά. Επιλέχτηκαν με βάση τα πτυχία, τη μετεκπαίδευση τους , το επιστημονικό τους έργο και τη σχέση τους με την παιδαγωγική έρευνα. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Κανείς δημόσιος υπάλληλος με το ισχύον νομικό καθεστώς δεν μετατίθεται ή χάνει τη θέση του σε μια υπηρεσία αν δεν το ζητήσει ο ίδιος ή αν δεν έχει υποπέσει σε κάποιο σοβαρό παράπτωμα. Η άρση της οργανικότητας της θέσης στο Πειραματικό σχολείο μόνο και μόνο από κάποια αρνητική αξιολόγηση θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στον ψυχισμό αλλά και στη διάθεση ενός εκπαιδευτικού που θέλει να προσφέρει στους μαθητές του και στο σχολείο.
Β) Η αξιολόγηση αυτή όπως προωθείται με τον σωφρονιστικό της χαρακτήρα είναι ένα βαθιά αντιδραστικό και αυταρχικό μέσο που πειθαναγκάζει ανθρώπους που αφιέρωσαν τα νιάτα τους σε επιστημονική έρευνα να υπακούουν στον οποιοδήποτε κομματικό μέντορα, πανεπιστημιακό ή « δάσκαλο του γραφείου» που θα έρθει να εποπτεύσει στο πειραματικό σχολείο.
Γ) Τι έχουν να κερδίσουν τα Πρότυπα ή Πειραματικά σχολεία από ανακυκλώσιμους εκπαιδευτικούς πενταετίας ; Πολλοί θα πουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα υπηρετούν και άλλοι εκπαιδευτικοί που έχουν ανάλογα προσόντα αλλά για κάποιους λόγους αποκλείστηκαν. Άλλοι θα πουν ότι η οργανικότητα δρα ως παράγοντας αδρανοποίησης και εφησυχασμού. Στο πρώτο θα απαντούσα ότι η οργανικότητα (όπου ισχύει) ισχύει με τους ίδιους όρους σε όλο το δημόσιο τομέα. Κάποιοι από μας θα μπορούσαν να δουλέψουν στο πανεπιστήμιο ή στο εξωτερικό ή να υπηρετούν σε κάποιο ερευνητικό πόστο πιο ξεκούραστα σε σχέση με το επίπονο διδακτικό έργο σε «τριαντάρι τμήμα» . Για κάποιους λόγους όμως, όπως ίσως προσωπική αδράνεια, έλλειψη ενημέρωσης, αριθμό θέσεων, οργάνωση των πανεπιστημίων δεν το καταφέραμε. Τι πρέπει να κάνουμε ; Να ζητήσουμε να απολυθούν άμεσα ή σε πέντε χρόνια όλοι οι πανεπιστημιακοί ερευνητές και διδάσκοντες για να τις διεκδικήσουμε ; Ένας εκπαιδευτικός που δουλεύει και προσφέρει στο πόστο που έχει επιλέξει και έχει κοπιάσει για αυτό, γιατί θα πρέπει να παύεται;
Δ) Με τους σωφρονισμούς και τις τιμωρίες η πολιτεία θα προσπαθήσει να δημιουργήσει πειθήνιους υπηρέτες και όχι εκπαιδευτικούς . Ουσιαστικά η απεργία, η διαμαρτυρία, η παιδαγωγική ένσταση απέναντι στην εκάστοτε εξουσία θα απαγορευτούν Το κριτήριο δεν θα είναι το περιεχόμενο της διδασκαλίας και η συμβολή του εκπαιδευτικού στην πρόοδο των μαθητών του, αλλά το «πόσοι μαθητές τον ενέκριναν», «πόσες ώρες έκανε μάθημα ετησίως», «πόση ύλη ολοκλήρωσε» και φυσικά, πόσο «συνεργάσιμος» υπήρξε.
Ε) Έλεγχος και αξιολόγηση χρειάζονται όπως και τακτική επιμόρφωση και απαραίτητες προϋποθέσεις για επιστημονικό έργο που στα περισσότερα πειραματικά σχολεία με το ισχύον σύστημα δεν υπάρχει. Στο Πειραματικό Λύκειο Αναβρύτων για παράδειγμα, εδώ και χρόνια η πολιτεία γνωρίζει ότι δεν επαρκούν οι αίθουσες διδασκαλίας με αποτέλεσμα πολλά μαθήματα να γίνονται στο χαώδες αμφιθέατρο ή στην κατ’ ευφημισμόν «σχολική αίθουσα» «Πανίτσα». Δεν υπάρχει επίσης, βιβλιοθήκη, χώρος εργασίας για τους εκπαιδευτικούς ούτε βέβαια αίθουσα καλλιτεχνικών εκδηλώσεων . Η αξιολόγηση είναι αυτό που λείπει ;
ΣΤ)Τέλος, θα ήθελα να πω ότι σε αυτό το αυταρχικό και δουλοπρεπές σχολείο που θέλουν να δημιουργήσουν το μόνο που θα παραχθεί θα είναι ο συμβιβασμός, ο φόβος, ο ανταγωνισμός και ο φθόνος μεταξύ των εκπαιδευτικών και βέβαια η «αυλή» που θα περιβάλλει τον εκάστοτε διευθυντή και θα λειτουργεί κυρίως κατά τον τύπο και την κολακεία και λιγότερο σύμφωνα με τη δημοκρατική και ανθρωπιστική διάσταση της παιδείας.
