Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος το θέμα των Πανελλαδικών Εξετάσεων ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών. Πέρυσι προσπαθήσαμε όλοι, γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί να καταλάβουμε τον όρο «αυτομόρφωση» και πώς αυτός έχασε τη βασική εννοιολογική του σημασία δηλαδή την ανάγκη το άτομο να μορφωθεί χωρίς ετεροκαθοδήγηση και μεταβλήθηκε σε τεχνοκρατική και οικονομικίστικη έκφραση που δικαιολογεί τη μάστιγα της ανεργίας.
Αυτή τη φορά το κείμενο που επέλεξε η επιτροπή των εξετάσεων προβάλλει με τη μορφή προπαγάνδας τη «κοινωνία της πληροφορίας». Και λέω «προπαγάνδα», γιατί πραγματικά ο αρθρογράφος απαξιώνει κάθε κριτική άποψη σχετικά μ ε το διαδίκτυο και την ψηφιακή τεχνολογία παραθέτοντας μια σειρά από σοφίσματα και αποκαλώντας τις αντίθετες απόψεις «γκρίνιες».
Πρώτα από όλα η επιτροπή έπρεπε να είχε επιλέξει ένα κείμενο με λεξιλογικό πλούτο, κριτική σκέψη, ολοκληρωμένα νοήματα και ξεκάθαρη ανάλυση. Λεξιλογικά το κείμενο είναι εξαιρετικά φτωχό χρησιμοποιώντας τεχνολογικούς κυρίως όρους , κάτι που φαίνεται και στην ιδιαίτερη ευκολία των λεξιλογικών ασκήσεων. Η λέξη «γκρίνια» που χρησιμοποιείται κατά κόρον ρίχνει το υφολογικό επίπεδο του κειμένου καθιστώντας το μονόπλευρο και φορτισμένο. Το συγκεκριμένο άρθρο επίσης, αναφέρει ως θέσφατα μια σειρά από εξαιρετικά αμφίβολες συμβάσεις. «Η ισότιμη πρόσβαση στη γνώση», «ο εκδημοκρατισμός της γνώσης» βασίζονται στη σκόπιμη σύγχυση μεταξύ της γνώσης και της πληροφορίας . Το διαδίκτυο δεν προσφέρει γνώση αλλά πληροφορία, ελέγξιμη, φορτισμένη, αγοραία και σε μεγάλη αφθονία. Αντίθετα, η γνώση κατακτιέται μετά από δια ζώσης διδασκαλία, επίμοχθη έρευνα , επιτόπια διατριβή με τις πηγές και διάλογο. Και εάν σε κάποιους χώρους των θετικών επιστημών και της τεχνολογίας μπορεί το διαδίκτυο να αποτελέσει μια κοιτίδα γνώσης σε άλλους χώρους όπως την Ιστορία, ο αποπροσανατολισμός, ο φανατισμός, η αλλοίωση της ιστορικής γνώσης κυριαρχεί. Η δημοκρατία την οποία επίσης επικαλείται έχει και κάποιους ταγούς «πιο ίσους από τους άλλους». Είναι οι μυστικές υπηρεσίες, οι πολυεθνικοί κολοσσοί που διαχειρίζονται τα λογισμικά και τις εφαρμογές αλλά και η ίδια η πολιτική οργάνωση που επιζητά τον έλεγχο πάνω σε χώρους του διαδικτύου όπως τα ιστολόγια που έως σήμερα παραμένουν σχετικά ανεξάρτητοι.
Ο αρθρογράφος στη συνέχεια, ξεκινά να επιχειρηματολογεί με σοφίσματα και άστοχες παραβολές, όπως η χαρακτηριστική παρομοίωση του διαδικτύου με τη θεραπεία του Αλτσχάιμερ. Καλά που δεν το έχρισε τον αέρα που αναπνέουμε. Το κείμενο σε αυτό το σημείο δεν εξελίσσεται αλλά επανέρχεται στο θέμα της ισότιμης συμμετοχής στην «δημοκρατία της γνώσης». Ο συγγραφέας αγνοεί ή δείχνει να αγνοεί τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα, τον ασφυκτικό έλεγχο πάνω στο Wikipedia και την παρακολούθηση που υφίστανται το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τα κοινωνικά δίκτυα αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του διαδικτύου. Καμιά συγκεκριμένη αναφορά επίσης, δεν γίνεται στους γνωστούς κινδύνους του διαδικτύου που κάθε τόσο προκαλούν την ανησυχία της κοινής γνώμης, το ηλεκτρονικό έγκλημα, τη διάρρηξη της μυστικότητας των επικοινωνιών , τις πολύμορφες απειλές για τους ανήλικους χρήστες.
Υπάρχουν επομένως, κεφαλαιώδεις διαφορές και ανισότητες στους χρήστες του υπολογιστή και του διαδικτύου. Ανισότητες, που οφείλονται ατην ισχύουσα πολιτική και οικονομική οργάνωση και την έλλειψη παιδείας σχετικά με την αξιοποίηση της πληροφορίας και την αξιολόγησή της. Το διαδίκτυο μπορεί να μετατραπεί σε επικίνδυνο εθισμό και εξάρτηση, εικονική πραγματικότητα και εργαλείο αποπροσανατολισμού. Όλα παρόλα αυτά φαίνονται για τον κ Μανδραβέλη δημοκρατικά και ισότιμα.
Το κείμενο επιχειρεί να εξηγήσει τις κάθε είδους «αλήθειες» του διαδικτύου ως «κατακερματισμένη εμπειρία». Έτσι φτάνει στο σημείο να δικαιολογεί την αλλοίωση της πραγματικότητας , την πλαστογράφηση της και δημοσιογραφική παραποίηση των γεγονότων ειδικά όταν αφορούν σε σύγχρονα πολιτικά γεγονότα. Οι κοινότητες, κ Μανδραβέλη και Κυρίες και Κύριοι της Επιτροπής των Εξετάσεων δεν ζητούν «κοινή εμπειρία», ζητούν την αλήθεια και μόνο αυτή. Το αναμφισβήτητο επομένως, γεγονός που δείχνει να αγνοεί ο αρθρογράφος και η επιτροπή των Εξετάσεων είναι ότι τα ισχυρά κέντρα εξουσίας εκμεταλλεύονται το διαδίκτυο, για να χειραγωγήσουν κοινωνικές ομάδες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Όσο για τη σύγχυση και «το πληροφοριακό άγχος» το προκαλείτε κυρίως εσείς, Κυρίες και Κύριοι της επιτροπής των εξετάσεων θέτοντας προς εξέταση τέτοια κείμενα.
