Όλοι  όσοι εργαζόμαστε ακόμη είμαστε εν δυνάμει άνεργοι

Ακούω μερικές φορές ορισμένους να σταυροκοπιόνται  που έχουν ακόμη μια δουλίτσα και να επαναλαμβάνουν «το ωχ αδερφέ»  στη νιοστή. Δεν έχουν μάλλον  καταλάβει ακόμη ότι καθημερινά νέες εξελίξεις πανευρωπαϊκά οδηγούν σε όλο και δυσχερέστερη θέση τους «εργασία έχοντες» . Όταν ο εργαζόμενος θεωρείται από το κατεστημένο προνομιούχος, ενώ ο κηφήνας τραπεζίτης και εφοπλιστής της αρπαχτής  « τίμιος βιοπαλαιστής» και «εθνοσωτήρας» τότε κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τη θέση του.

Μπροστά στη θυσία που υποβάλλονται η υγεία και η Παιδεία θα διστάσει η μνημονιακή κυβέρνηση απέναντι στο δημόσιο υπάλληλο;  Δεν αναφέρω τους ιδιωτικούς υπαλλήλους , γιατί εκεί η εργασιακή ανασφάλεια είναι μια ζοφερή πραγματικότητα. Όταν γίνονται περικοπές στα φάρμακα και στις ιατρικές εξετάσεις , πιστεύει κανείς σοβαρά ότι θα ενδιαφερθεί για τη θεσούλα του μόνιμου εκπαιδευτικού  η κυβέρνηση του 30% . Μετά την ΕΡΤ , τις πολεμικές βιομηχανίες  και τις άλλες υπηρεσίες που ξεπουλιούνται ,  για να «εξυγιανθούν» πιστεύει αλήθεια ο  δημόσιος υπάλληλος ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο;  Ειδικά στην εκπαίδευση η ιδιωτική πρωτοβουλία και η διαθεσιμότητα, κινητικότητα- ευελιξία θα εφαρμοστούν σε πλήρη ανάπτυξη. Πεδίο δόξης λαμπρό  για τους κάθε είδους ανταγωνισμούς, ποιος έχει περισσότερα πτυχία, γνωριμίες ,  «όρεξη» όπως την εννοεί το σύστημα για εργασία μετά το μεσημέρι και τα σαββατοκύριακα για να ανταγωνιστούμε τους  ανά την υφήλιο αγγλοσάξονες κολεγιάρχες.

Με την οικονομία να οδηγείται σε πραγματικό ξεζούμισμα και την ιδεολογία των άκρων να στομώνει κάθε διάθεση για αντίδραση, η πολιτική του 21^ου αιώνα χτίζει νέες φεουδαρχίες.  Όπως στο μεσαίωνα χειρότερη τιμωρία και από  το μαχαίρι ή το μαστίγιο του επιστάτη για τον φτωχό βιλάνο ήταν η εκδίωξη από την εργασία, έτσι και σήμερα με το εφιάλτη της ανεργίας να ορθώνεται συντριπτικός  έναντι οποιασδήποτε διεκδίκησης ο σημερινός εργαζόμενος οφείλει κατά τους κρατούντες να κατανοήσει ότι πατρίδα του είναι η εργασία του. Στη χειρότερη μοίρα θα βρεθούν εκείνοι που δεν θα προετοιμαστούν για μετανάστευση και για ενσωμάτωση στο νέο σύστημα του εργασιακού μεσαίωνα του 21^ου αιώνα. Ο ρατσισμός που καλλιεργείται ενάντια στους μετανάστες που κατακλύζουν τα ευρωπαϊκά κέντρα εξυπηρετεί έναν αγοραίο μεσοαστικό συντηρητισμό,  που αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας .Άλλωστε οι ίδιοι που αναθεματίζουν τον διαφορετικό σύντομα θα βρεθούν στη θέση του, ξένοι σε ξένη γη βιώνοντας και οι ίδιοι τον ίδιο αν όχι χειρότερο ρατσισμό.

Ο εργασιακός πόλεμο ς , ο πόλεμος δηλαδή για την εργασία –απασχόληση τώρα μόλις ξεσπάει, αφήνοντας εκατομμύρια θύματα . Μια μάχη που θα επιστρατευτούν ψυχικά και σωματικά αποθέματα δυνάμεων , που θα οδηγήσει σε νέους «ξεβράκωτους» , που ωστόσο, σε αντίθεση με τους πεινασμένους του 1789 , εκείνοι του 21^ου αιώνα  θα μπορούν να απολαύσουν μια βόλτα σε ένα από τα κακόγουστα εμπορικά κέντρα της Αθήνας.