Είναι μέσα στις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος να τρώει τις ίδιες τις σάρκες του , να αδειάζει τις δεξαμενές που το τροφοδοτούν, τους καταναλωτές των προϊόντων που παράγει.
Την ώρα που ολόκληρες χώρες εξαναγκάζονται να διαλύσουν το κράτος πρόνοιας προκειμένου να δανειστούν με δυσβάσταχτους όρους και εκατομμύρια άνθρωποι βυθίζονται στη φτώχεια, μερικές δεκάδες κροίσοι σε ολόκληρο τον κόσμο σπαταλούν ασύστολα περιουσίες σε πύργους, ακριβά αυτοκίνητα, φανταχτερά ρούχα και κάθε λογής χλιδή. Τα περίφημα πια golden boys ετοιμάζονται με τους πακτωλούς χρημάτων που απέκτησαν , να στήσουν νέες « ρουλέτες» σε βάρος των ανυποψίαστων δανειοληπτών. Ωστόσο εάν κοιτάξει κανείς λίγο πιο μακριά, θα αναρωτηθεί, « Τι θα απομείνει μετά το φαγοπότι; ». Όταν τα χρήματα των πολιτών θα έχουν τελειώσει και τα χρέη θα παραμένουν ακάλυπτα, ποια θα είναι η συνέχεια αυτού του « πολιτισμού της χλιδής και της σπατάλης» .
Μάγοι δεν ήμαστε ούτε μάντεις. Ένα είναι , όμως, βέβαιο. Οι επαύλεις, η πολυτέλεια, το ίδιο το χρήμα δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα, καμία αξία. Θα πρέπει οι άνθρωποι να ξαναχτίσουν από την αρχή εκεί από όπου ξεκίνησαν, στο χωράφι. Ο γερό -Λαδάς στον « Χριστό ξεσταυρώνεται» μαζεύει χρόνια ολόκληρα λίρες στο σεντούκι του, για να τις δει στο τέλος να καταστρέφονται. Είναι πια γεγονός ότι ο πολιτισμός των αρχών του 21ου αιώνα δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο . Οι βιομηχανίες παράγουν προϊόντα για τα ράφια και όχι για χρήση. Υπολογιστές, τηλεοράσεις, συσκευές mp3, πακέτα διακοπών στολίζουν διαφημίσεις και βιτρίνες, ίσως και την ανθρώπινη ματαιοδοξία.
Όλοι αναγνωρίζουν την ευθύνη των τραπεζών στην παρούσα κρίση. Καμία χώρα ωστόσο, δεν εννοεί να ασκήσει έλεγχο στην ανεξέλεγκτη τοκογλυφία τους. Το πρόσκαιρο κέρδος μπορεί να είναι μεγάλο , είναι όμως «πρόσκαιρο». Οι νέες οικονομικές δυνάμεις της Κίνας και της Ινδίας στηρίζονται άλλωστε και αυτές στην αλυσίδα ‘παραγωγή- ζήτηση’ και όσο και αν πρωταγωνιστούν στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο εμπόριο θα αναγκαστούν περικόψουν σταδιακά μονάδες παραγωγής και θέσει εργασίας.
Οι ισχυρές βιομηχανικές χώρες του Βορά θα δουν σε μερικές δεκαετίες ότι τα λεφτά τελείωσαν. Οι δυτικές κοινωνίες του μεταπολεμικού κόσμου στηρίχτηκαν στο κράτος δικαίου, στον κοινωνικό έλεγχο (φόροι , δασμοί) , για να στηρίξουν βασικές υποδομές στην παιδεία και την υγεία. Ταυτόχρονα, η ανάγκη για καταναλωτικά αγαθά στήριξε τη βιομηχανία αλλά και ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που έπληξε το φυσικό περιβάλλον και τις κοινωνικές σχέσεις (άγχος, κοινωνική ανισότητα. )
Σήμερα, ο αγώνας της καπιταλιστικής ελίτ είναι να συμπιέσει προς τα κάτω τους μισθούς, για να αντέξει στον ανταγωνισμό. Σύντομα, ωστόσο, θα καταλάβει ότι ο φτωχός πτυχιούχος άνεργος δεν θα καταναλώσει , ούτε θα καταλήξει δουλοπάροικος, αλλά θα επαναστατήσει.
