Η εποχή μας είναι αναμφισβήτητα η καρδιά του σκότους ή θα έλεγα της παρακμής. Πνευματική έρημος,
παραπληροφόρηση, προβολή του παράλογου και του φασισμού ως πιθανής λύσης , ελπίδα
για κάτι που δεν θα έρθει ποτέ, συμβιβασμός με την υποτέλεια και τη
βαρβαρότητα, όπως εκφράζεται με τους αλλεπάλληλους αντικοινωνικούς φόρους, τα μνημόνια και τον εργασιακό
μεσαίωνα.
Η πνευματική έρημος εντοπίζεται στην παντελή έλλειψη στοχαστικού και
κριτικού δημόσιου λόγου πάνω στη σημερινή βαρβαρότητα και τον εκφασισμό μέρους της
κοινωνίας. Οι σημερινοί διανοούμενοι , συγγραφείς, λογοτέχνες, επιστήμονες
προτιμούν την φιλοσοφική ενατένιση παρά την αντιμετώπιση των πρακτικών
προβλημάτων, συχνά μάλιστα συνοδοιπορούν με το κατεστημένο που ευθύνεται για
την σημερινή κατάσταση. Πολλά γράφονται
για το «ένδοξο παρελθόν» ,για το σήμερα μόνο ένας καταγγελτικός μηδενιστικός λόγος που πάντως ήρθε λίγο
καθυστερημένα αν κρίνουμε από τα όσα γράφουν για την ζοφερή υποβόσκουσα κρίση
των τελευταίων δεκαετιών . Το να κατηγορείς τα κόμματα ή το κατεστημένο δεν σε αθωώνει
αυτομάτως από τις δικές σου ευθύνες ως ταγού του πνεύματος και της επιστήμης. Και
φυσικά τίποτα για την ουσία , την ιδεολογία, το περιεχόμενο της πολιτικής που
ασκήθηκε και ασκείται.
Τίποτα για τον εκφασισμό που τεχνηέντως καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια
από τα επιχειρηματικά ΜΜΕ, την ανάδειξη του φασιστικού σωβινισμού ως πολιτικής
δύναμης και ισοδύναμου συνομιλητή. Τη
λύση στα κοινωνικά προβλήματα θα μας την έδιναν
οι νοσταλγοί της χούντας , οι ελληνορθόδοξοι, και πλέον οι θαυμαστές του
Χίτλερ. Οι υπερασπιστές διανοούμενοι του
ευρωπαϊκού ανθρωπισμού κάπου στο δρόμο ξέχασαν τις αρχές της ανεκτικότητας, της
ανεξιθρησκίας και της ισονομίας. Δεν είναι τυχαίο που και σήμερα σε
έγκριτες ευρωπαϊκές εφημερίδες μάλλον
φιλελεύθερες ή μετριοπαθείς κάνουν θραύση φασιστικές, ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια
σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με υπόστρωμα τους οικονομικούς ανταγωνισμούς.
Η παραπληροφόρηση και η συσκότιση σχετικά με τα πραγματικά αίτια της οικονομικής
κρίσης συντελούνται με την μανιώδη
ενασχόληση με την παραπολιτική , την ποδοσφαιροποίηση, την περιγραφική και μελό
καταγγελτική τάχα μου αντίληψη των δεκάδων αυτοκτονιών συνανθρώπων μας
που αποτελούν τη θυσία στον Μόλωχ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Κάπου εκεί στο σκοτάδι ή την ομίχλη που εξαφανίζει την αλήθεια γεννιέται η φενάκη
της δήθεν αριστερής αλλαγής που παράγεται πάντως από τα ίδια σαθρά υλικά, τις παλαιές
νοοτροπίες, την αποδοχή της ΕΕ των πολυεθνικών, τη θεοποίηση του κατακτητικού
υπερόπλου που ονομάζεται ευρώ-νόμισμα.
Οι τελευταίες εκλογές απέδειξαν ότι η μικροαστική φοβία μιας από καιρό κατηργημένης
μικροαστικής τάξης που έχει μετατραπεί πλέον σε προλεταριάτο καλά κρατεί.
Οι Έλληνες εξέλεξαν «υπεύθυνες» πολιτικές δυνάμεις που θα συνεχίσουν τη
μνημονιακή πολιτική των απολύσεων και των άδικων φόρων, θα προσπέσουν στην γερμανίδα καγκελάριο για
λίγα εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να ενισχυθούν οι κατασκευαστικές εταιρείες ,
προτίμησαν την εκ του ασφαλούς ψευτοπατριωτική και φασίζουσα ακροδεξιά για να
δώσει αγώνα χαρακωμάτων ενάντια σε μερικούς εξαθλιωμένους νεόπτωχους που πάντως
εξακολουθούν να ταΐζουν τα ταμεία των
πολυεθνικών ως φθηνή εργατική δύναμη. Εξέλεξαν βέβαια και την «Αριστερά» του
συμβιβασμού και της σύγχυσης που καταγγέλλει αλλά στην πράξη συμφωνεί και συζητά
στα ίδια καπιταλιστικά πλαίσια.
