Καθημερινά πληθαίνουν τα δημοσιεύματα και οι καταγγελίες για σπατάλες, σκάνδαλα, μίζες, για παράνομες διασυνδέσεις πολιτικών και υπουργών με πολυεθνικές εταιρείες ή και συγκεκριμένους εφοπλιστές. Εντύπωση επίσης ξαφνικά προκαλούν τα προνόμια των βουλευτών , υπαλλήλων συγκεκριμένων ΔΕΚΟ ή και ορισμένων δημοσίων υπαλλήλων. Τι προκύπτει από όλα αυτά; Τι σχέση επίσης έχουν με την τωρινή Ελλάδα της τεχνητής πτώχευσης και της διεθνούς οικονομικής κατοχής;
Σχεδόν καμία εκτός του ότι ορισμένοι υπουργοί ή πολιτικοί του κυβερνόντος κόμματος μας κοροϊδεύουν και μας εμπαίζουν ασύστολα. Ενώ δηλαδή την ίδια στιγμή μιλούν για δυσβάσταχτα χρέη και ανάγκη εξορθολογισμού καταργώντας σχολεία και νοσοκομεία οι ίδιοι ζουν μέσα στη χλιδή και τη σπατάλη.
Υπάρχουν όμως και οι άμεσες συνέπειες αυτής της «αρρωστημένης κατάστασης στο δημόσιο βίο», που προσπαθούν έντεχνα και σκόπιμα να περάσουν ορισμένα κέντρα (κυρίως ΜΜΕ) στην κοινή γνώμη.
Προσδοκούν στη σταδιακή και ολική απαξίωση της πολιτικής, του κοινοβουλίου και όλων των κομμάτων, για να προετοιμάσουν το έδαφος για «σωτήρες» και επιτροπές «σοφών» που θα κυβερνούν ως εκπρόσωποι των ξένων κατακτητών.
Απεργάζονται τη συντήρηση ενός κλίματος απαξίωσης του συνδικαλισμού και των σωματείων των εργαζομένων με σκοπό την εξάπλωση των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων εργασίας.
Δεν καταλογίζουν συγκεκριμένες ευθύνες αλλά μιλάνε για «κρίση της πολιτικής», «Βουλή κοτζαμπάσηδων», «κλέφτες της βουλής κλπ και στιγματίζουν με τη λογική της γενίκευσης κόμματα, που δεν έπαιξαν ποτέ το παιχνίδι της εξουσίας.
Σκανδαλολογώντας και κυνηγώντας μάγισσες» αποκρύπτουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης που δεν είναι άλλα από τις συγκεκριμένες ιδεολογικές και οικονομικές επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων 50 χρόνων.
Συγκαλύπτουν τις ευθύνες των κομμάτων εξουσίας και των πολιτικών τους, όπως και την ιδεολογία τους, που οδήγησαν τη χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση. Η κρίση δηλαδή, δεν είναι μόνο ζήτημα νοικοκυρέματος ή σπατάλης αλλά και του ίδιου του συντάγματος που διαμόρφωσαν τα δύο αυτά κόμματα.
Παίζουν το παιχνίδι του νεοφασισμού που εξαπλώνεται αργά αλλά σταθερά στη δυτική Ευρώπη. Χρεώνουν ακόμη και τους ξένους μετανάστες ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης και αμφισβητούν την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου.
Χαϊδεύουν τα αυτιά του κοσμάκη, για να εμφανίσουν την κρίση ως αποτέλεσμα κάποιων απατεώνων ή κακών υπουργών τη στιγμή που οι πολυεθνικές έχουν στήσει πάρτι με μίζες και υπρκοστολογημένες συμβάσεις με το συνταγματικό και νόμιμο μανδύα.
