Με αφορμή τα τελευταία επεισόδια με βουλευτές που κατηγορούνται και προπηλακίζονται για τη τωρινή στρεβλή κατάσταση της Ελλάδας γεννήθηκαν ορισμένα ερώτηματα σε μένα και ελπίζω σε πολλούς από εσάς που διαβάζετε αυτό το ιστολόγιο.
Αυτοί οι βουλευτές σίγουρα έχουν μεγάλη προσωπική ευθύνη με τις πολιτικές επιλογές τους. Είχαν όμως άλλη επιλογή μέσα στο κόμμα τους και μέσα στο διεφθαρμένο κοτζαμπασικο-καπιταλιστικό σύστημα της Ελλάδας;
Ήταν δηλαδή θέμα μόνο προσωπικής επιλογής η ελληνική διαφθορά και κρίση;
Ποια είναι τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα; Θίγονται άραγε από τέτοιες αποδοκιμασίες;
Το σύστημα της Ελλάδας είναι πρωθυπουργοκεντρικό. Επομένως, ποιες ευθύνες αναλογούν στους βουλευτές και τους υπουργούς;
Σίγουρα το καθεστώς ασυλίας και απολαβών των βουλευτών προκαλεί αμφισβητήσεις. Γιατί όμως οι φίλοι "Αγανακτισμένοι" ασχολούνται κυρίως με αυτό και ξεχνούν τα εγγενή καρκινώματα του ελληνικού πολιτικού συστήματος όπως είναι η δουλική εξάρτηση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις μεγάλες πολυεθνικές;
Η εξουσία από μόνη της διαφθείρει; Ή μήπως είναι το οικονομικό και θεσμικό πλαίσιο που διέπει αυτή την εξουσία που γεννά τα σκάνδαλα.
Το πολιτικό σύστημα τρομοκρατείται από τέτοιες εκδηλώσεις; Ή μήπως αντλεί επιχειρήματα νομιμοποίησης και ξεκινά δήθεν σταυροφορίες κατά της βίας ή του φασισμού;
Οι κραυγές, τα γιαούρτια και τα φάσκελα μήπως εμποδίζουν μια πιο οργανωμένη και ιδεολογικοποιημένη πολιτική συμπεριφορά; Θα εκδηλωθεί άραγε στις επόμενες εκλογές με συνέπεια ή θα έχουμε πάλι την αποχή και το λευκό ως "υπεύθυνη" πολιτική αντίδραση;
Οι εκδηλώσεις βίας τι σημαίνουν πρακτικά ; Είναι η αντίδραση του απατημένου; Είναι η κραυγή απόγνωσης ; Είναι μήπως η αποδοκιμασία κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων; Αρκεί αυτή η αντίδραση για να αλλάξει η ζοφερή σημερινή κατάσταση της ξεπουλημένης Ελλάδας;
Στο ερώτημα "τι πρέπει να γίνει" , σας απαντώ ότι ο δρόμος είναι η πίεση στα σωματεία για μεγάλες απεργίες, η οργανωμένη διαμαρτυρία σε συλλόγους και συλλαλητήρια, η συλλογή υπογραφών, ή νέκρωση του οικονομικού συστήματος, η αποστολή υπομνημάτων από οργανωμένα συλλογικά όργανα και τελικά η συνειδητή ψήφος στις εκλογές σε εκείνα τα κόμματα που δεν δέχτηκαν τα μνημόνια, τις αποκρατικοποιήσεις και την "ευρωενωσιακή μέγγενη των Συμφώνων του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας."
.
