ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Όλοι εμείς που ζούμε την πρωτοφανή αυτή καταστροφή της χώρας μας μεγαλώσαμε με μύθους και taboo που σε αρκετές περιπτώσεις άγγιζαν τα όρια του γελοίου και του παράλογου. Τώρα που νομίζω δεν υπάρχει «σοβαρός» άνθρωπος να πιστεύει τις οικονομικές αναλύσεις του ΜΕGΑ, ΑΝΤ1 ή ΣΚΑΪ, ας ξανασκεφτούμε τη μυθολογία που περιέβαλε την απλή και ταπεινή ζωή του καθενός μας.

• ·        Η  Ελλάδα θα προοδεύσει μέσω του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης
• ·        Η Ελλάδα χρειάζεται υπεύθυνες και έμπειρες κυβερνήσεις δηλαδή την κυβέρνηση της ΝΔ
• ·        Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στη σταθερότητα και την ανάπτυξη
• ·        Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η φοροδιαφυγή , κυρίως μικρομεσαίων και επαγγελματιών
• ·        Το ευρώ θα μας εξασφαλίζει την ευημερία
• ·        Στην Ελλάδα υπήρξε μεταπολίτευση και αποκατάσταση της δημοκρατίας
• ·        Υπήρξε και εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας
• ·        Για το χρέος φταίνε οι συνδικαλιστές, οι αυξήσεις στους μισθούς, οι τεμπέληδες Έλληνες, οι λίγες ιδιωτικοποιήσεις, τα κλεμμένα του Άκη, του Γιώργου, του τάδε, του δείνα.
• ·        Ο δανεισμός της Ρωσίας ή της Κίνας είναι καλύτερος από το ΔΝΤ
• ·        Η Ευρώπη θα μας έσωζε αλλά εμείς είμαστε τόσο διεφθαρμένοι που δεν μπορούμε να ακούσουμε τις σοφές συμβουλές της
• ·        Τα στατιστικά της ΕΛΣΤΑΤ μαγειρεύτηκαν ερήμην  των πολιτικών μας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης
• ·        Η Ελλάδα βγαίνει σε λίγο από την κρίση
• ·        Οι νεοφασίστες ως συνεχιστές της αείμνηστης Χούντας θα βάλουν τάξη στο κράτος.

Αυτά και άλλα «ανέκδοτα» καταπίνουν αμάσητα πολλοί συμπολίτες μας και εξακολουθούν να ψηφίζουν «σίγουρες» «σταθερές» δυνάμεις, όπως αυτές που λεηλατούν αυτή τη στιγμή το λαϊκό εισόδημα. Λείπει εντελώς η κοινή λογική, ο κοινός νους , και αν ίσως υπάρχει κάπου, φαίνεται ξεχειλωμένος από την αμερικάνικη υποκουλτούρα που μας περιλούζει. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο ραγιαδισμό, την προσαρμογή στη βαρβαρότητα, το ρουφιανισμό μπας και επιζήσουμε από τις σάρκες του συμπολίτη μας.

«ὁ ἄνθρωπος εἶναι μαλακός, ἕνα δεμάτι χόρτο-
χείλια καὶ δάχτυλα ποὺ λαχταροῦν ἕνα ἄσπρο στῆθος
μάτια ποὺ μισοκλείνουν στὸ λαμπύρισμα τῆς μέρας
καὶ πόδια ποὺ θὰ τρέχανε, κι ἂς εἶναι τόσο κουρασμένα,
στὸ παραμικρὸ σφύριγμα τοῦ κέρδους.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μαλακὸς καὶ διψασμένος σὰν τὸ χόρτο,
ἄπληστος σὰν τὸ χόρτο, ρίζες τὰ νεῦρα του κι ἀπλώνουν-
σὰν ἔρθει ὁ Θέρος
προτιμᾶ νὰ σφυρίξουν τὰ δρεπάνια στ᾿ ἄλλο χωράφι-
σὰν ἔρθει ὁ Θέρος
ἄλλοι φωνάζουνε γιὰ νὰ ξορκίσουν τὸ δαιμονικὸ
ἄλλοι μπερδεύουνται μὲς στ᾿ ἀγαθά τους,  ἄλλοι  ρητο-
    ρεύουν.
Ἀλλὰ τὰ ξόρκια τ᾿ ἀγαθὰ τὶς ρητορεῖες,
σὰν εἶναι οἱ ζωντανοὶ μακριά, τί θὰ τὰ κάνεις;
Μήπως ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄλλο πράγμα;
Μὴν εἶναι αὐτὸ ποὺ μεταδίνει τὴ ζωή;
Καιρὸς τοῦ σπείρειν, καιρὸς τοῦ θερίζειν.»

Γεώργιος Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός