Στα είκοσι περίπου χρόνια που υπηρετώ την εκπαίδευση κατάλαβα ότι πέρα από ιδεολογικές, και επιστημονικές διαφορές υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά που προσδιορίζεται από το πώς αντιλαμβάνεται ο κάθε εκπαιδευτικός το έργο που επιτελεί. Άλλοι εκπαιδευτικοί θεωρούν την εκπαίδευση απλά και μόνο δουλειά , δημοσιοϋπαλληλικό καθήκον, αντιμετωπίζουν την τάξη περίπου σαν μια στείρα καθημερινότητα, μια σειρά από υποχρεώσεις, που θα τους οδηγήσει κάποτε στο εφάπαξ και τη σύνταξη με τιμές και μπράβο. Οι ίδιοι αυτοί φροντίζουν να μην χαλάνε τα χατίρια της εκάστοτε διοικητικής εξουσίας, είναι έτοιμοι να κλείσουν και το σχολείο, αν τους το επιβάλει ο προϊστάμενος τους . Πρώτιστη φροντίδα τους είναι η δημόσια εικόνα τους σε διοίκηση, γονείς και μαθητές θυσιάζοντας οποιαδήποτε ελάχιστη ηθική αξία ή υποχρέωση απέναντι στους συναδέλφους τους.
Το ατομικό συμφέρον έτσι, κυριαρχεί σε βάρος του συλλογικού όπως και αν λέγεται αυτό , σωματείο, ένωση, σχολείο. Η απεργία είναι απαγορευμένη λέξη για αυτούς, όπως και η στάση εργασίας, η ένσταση, το υπόμνημα διαμαρτυρίας. Όλα είναι υπέροχα ακόμη και αν απολυθούν συνάδελφοί τους στην ίδια μονάδα ή αν υποστούν κάποια διοικητική κύρωση εξαιτίας του αυταρχισμού κάποιων ιθυνόντων. Στο πλαίσιο του αμοραλισμού τους όλα επιτρέπονται, το παράνομο φροντιστήριο, ο χρηματισμός, « το ιδιαίτερο» σε μαθητές της ίδιας τους της τάξης με τη μόνιμη επωδό: «τι να κάνω, δεν βγαίνω». Ως πιστός υπηρέτης του συστήματος όσο σαθρό και αν είναι αυτό, βλέπει συχνά το όνομά του να φιγουράρει σε συμβούλια και σε επιτροπές , αφού εκεί δεν επιλέγονται οι πιο άξιοι αλλά οι πιο υπάκουοι. Έναν τέτοιο δάσκαλο θα τον χαρακτήριζα εύκολα «σκλάβο», «πρόβατο» «υπαλληλίσκο» έναν άνθρωπο που βρήκε ανοιχτή την πόρτα της εκπαίδευσης και μπήκε, που παρότι μπορεί να πληροί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ενός μαθήματος αποτελεί επικίνδυνο αντιπρότυπο για τους μαθητές του.
Στον κλάδο των εκπαιδευτικών υπηρετούν όμως, και αυτοί που επέλεξαν ως στάση ζωή να διδάξουν σε τάξη, που αψήφησαν την ψυχική κούραση και την ένταση του μαθήματος, που πρόταξαν αρχές και αξίες προκειμένου να θυσιάσουν την καλή γνώμη του περίγυρου, περιορίστηκαν στον φτωχό πλην τίμιο μισθό τους. Πήραν την πρώτιστη ικανοποίηση από την πρόοδο των μαθητών τους και τους κοίταξαν όλους τίμια στα μάτια χωρίς διακρίσεις. Απαίτησαν ίση μεταχείριση και στάθηκαν αλληλέγγυοι στους συναδέλφους τους . Μπορεί να διαφωνούσαν με την εκάστοτε συνδικαλιστική ηγεσία αλλά απήργησαν σεβόμενοι τα αιτήματα και τους παλαιότερους αγώνες των εργαζομένων. Είδαν πρώτιστα τον εαυτό τους ως πρότυπο για τους μαθητές τους και ύστερα ως υπάλληλο. Δεν ξέχασαν ότι η συμπεριφορά τους μπορεί να χαντακώσει κυριολεκτικά δεκάδες νέες ψυχές που ετοιμάζονται για την κοινωνία. Κοίταξαν επίσης, τους μαθητές τους και είδαν το καλύτερο αύριο και την ελπίδα. Δεν δίστασαν τέλος να αμφισβητήσουν τον πολιτικαντισμό και την προπαγάνδα της εκάστοτε εξουσίας εκφράζοντας με παρρησία την επιστημονική τους θέση.
Αγαπητέ Μιχάλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα, καλή εβδομάδα και καλή φώτιση, αφού χτες ήταν η γιορτή του Αγίου Πνεύματος! Συμφωνώ στα περισσότερα που ανφέρεις στο συγκεκριμένο άρθρο, αλλά έχω μιαν ένσταση: εγώ αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου και χωρίς να κάνω, για παράδειγμα, απεργία, αφού οι μίζερες ηγεσίες των συνδικαλιστικών μας οργάνων αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν! Εμείς όμως τους βγάζουμε, θα αντιτείνεις και θα έχεις δίκιο! Το κάναμε, ή και το κάνουμε ακόμη, για να εξυπηρετήσουμε τα μικροσυμφέροντά μας. Ωστόσο, αυτό σταδιακά τελειώνει. Τι μένει στο τέλος; Για μένα μία πικρή γεύση, αφού δεν υπάρχει καμία αξιόπιδτη πρόταση, ειδικά από τη λεγόμενη Αριστερά. Το προοδευτικό, υποτίθεται, τμήμα της αναλώνεται σε ανέξοδη κοινωνική κριτική και ανόητο ακτιβισμό. Άλλωστε, πολλά στελέχη από αυτόν το χώρο βρίσκονται σε επιστημονικές επιτροπές, ινστιτούτα, πανεπιστημικά τμήματα, ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης. «Τραβεστί» αριστεροί, με ροζ αποχρώσεις, που ωρύονται για τα διαιώματα των μεταναστών και τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, χωρίς συχνά να ξέρουν τι λένε, αφού όλα αυτά εντάσσονται στον εντυπωσιασμό που προκαλεί ένας διεθνισμός του «μώλου», για να μην πω κακή κουβέντα! Από την άλλη πλυρά υπάρχει και η ανένταχτη, πάλι υποτίθεται Αριστερά που ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Άφησα τελευταίο το ΚΚΕ, γιατί πράγματι αποτελεί αξιοπερίεργο φαινόμενο. Πολιτικά πολιθωμένο με αποστειρωμένα και αναμενόμενα συνθήματα δεν μπορεί να προσαρμοστεί με τους καιρούς που ζούμε σήμερα. Κοινοτισμός και μία πολιτική πρόταση που βασίζεται στην παράδοσή μας είναι η δική μου πρόταση για όλο αυτό το χάλι το οποίο και εμείς δημιουργήσαμε με τη δική μας ανοχή και τις λάθος μας επιλογές! Καλή δύναμη!
BILLY THE KID
Αγαπητε BILLY,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν απεργούμε μόνο για συνδικαλιστικούς λόγους, αλλά και για να στείλουμε μήνυμα αντίστασης στον αυταρχισμό και την κυβερνητική αναλγησία. Εάν δεν απεργήσουμε κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε ότι τελικά συμφωνούμε με το κλείσιμο των σχολείων και με τις άλλες αντιδραστικές "μεταρρυθμίσεις" της κυβέρνησης. Έτσι τουλάχιστον τον εκλαμβάνουν οι κυβερνώντες, πολλοί μαθητές ή γονείς και τα εφοπλιστικά ΜΜΕ. Εάν δεν απεργήσουμε, εάν δεν πάμε στις πορείες, αν δεν πάρουμε μέρος στις συνελεύσεις των συλλόγων και των σωματείων μας πώς αλλιώς θα αντιδράσουμε. Η γκρίνια και το "άσε, θα δούμε" δεν οδηγούν πουθενά. Το περιχαρακωμένο κοινοτικό σύστημα σε μια κοινωνία ανισοτήτων και ολιγαρχίας στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί σε φαινόμενα ξενοφοβίας (με τη γενικότερη έννοια του όρου) και απομόνωσης και στη χειρότερη περίπωση δημιουργεί τουριστικές ατραξιόν όπως οι Κουακέροι των ΗΠΑ.