Όταν η προπαγάνδα ονομάζεται επιμόρφωση

Πριν λίγες ημέρες μαζί με  πολλούς εκπαιδευτικούς   διαφόρων ειδικοτήτων παρακολουθήσαμε την πρώτη φάση της «Μείζονος Επιμόρφωσης» για το «Νέο Σχολείο». Το θέμα της φάσης αυτής δεν ήταν γνωστό από πριν, γι’ αυτό όλοι ξαφνιαστήκαμε από αυτά που παρουσιάστηκαν την πρώτη ημέρα της επιμόρφωσης.  Ενώ δηλαδή η επιμόρφωση θα είχε ως θέμα τα νέα αναλυτικά προγράμματα και τις νέες καινοτόμες διδασκαλίες, , το τριήμερο της επιμόρφωσης αναλώθηκε στη μύηση των εκπαιδευτικών  στη διαδικασία της ομαδικοσυνεργαστικής μεθόδου διδασκαλίας και στην κριτική ορισμένων σχεδίων διδασκαλίας αμφίβολης εφαρμοσιμότητας  που κατά τους επιμορφωτές  έφερναν κάτι το νέο στην εκπαίδευση.

Σχετικά με την ομαδικοσυνεργαστική μέθοδο θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι  στα επιμέρους βήματά της προϋποθέτει κατάλληλη οργάνωση των καθισμάτων των μαθητών, μύηση των μαθητών στο ομαδικό πνεύμα και στη συνεργασία, κατάλληλο ωρολόγιο πρόγραμμα και τεχνολογική υποδομή, θέματα με τα οποία η επιμόρφωση δεν ασχολήθηκε. Τα σχολικά βιβλία επίσης,  και η διδακτέα ύλη  με την ισχύουσα δομή τους πολύ δύσκολα προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της ομαδικοσυνεργατικής μεθόδου.

Το βασικό εγχειρίδιο της  «επιμόρφωσης» ήταν ο Α’ τόμος «Βασικό επιμορφωτικό υλικό : Γενικό μέρος». Στο εξώφυλλο του βιβλίου αυτού υπάρχουν τα στοιχεία του ευρωπαϊκού προγράμματος  ΕΣΠΑ 2007-13\Ε.Π.Ε&δβμ\Α.Π.1.2.3. Ουδέν μεμπτό έως την 9^η παράγραφο  της πρώτης σελίδας. «Δημόσια δωρεάν και υψηλής ποιότητας Παιδεία για όλους. Κεντρική προγραμματική δέσμευση του ΠΑΣΟΚ.  Η εκπαίδευση παραμένει προτεραιότητα στον προϋπολογισμό  παρά την εξαιρετικά αρνητική και δύσκολη δημοσιονομική συγκυρία.» Τι θα έλεγαν άραγε αν το διάβαζαν οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί και μαθητές που είδαν τα σχολεία τους να κλείνουν ή να συγχωνεύονται, οι καθηγητές Γαλλικών, Γερμανικών , Ιταλικών. Εύγλωττα σ’ αυτήν την μικρή παράγραφο περνά από τα μάτια μας όλη η αμαρτωλή  ιστορία της νεοελληνικής εκπαίδευσης , η κατασπατάληση ευρωπαϊκών κονδυλίων σε κομματικές μπροσούρες ενδεδυμένες εκπαιδευτικές αξίες που μένουν υποσχέσεις και κενές αοριστίες. Αν κάποιος επιχειρούσε να κρίνει αυτό το βιβλίο θα χρησιμοποιούσε απλά τρεις λέξεις : λόγια, λόγια, λόγια.

«Πρώτα ο μαθητής» σύνθημα και λαϊκισμός  που διαλύεται απέναντι στην πρωτοφανή ταλαιπωρία που βίωσαν φέτος και θα βιώσουν χιλιάδες Έλληνες γονείς τα επόμενα χρόνια.

«Με πρωταγωνιστή τον εκπαιδευτικό… με τις γνώσεις που χρειάζεται και αμοιβή». Τα συμπεράσματα δικά σας.

«Πράσινο σχολείο» , τι να σημαίνει;  Άλλη μια αγοραία χρήση του οικολογικού προβλήματος.

Σχολείο ανοικτό στην κοινωνία. Εμπλοκή με άλλα λόγια των πάντων  στη λειτουργία του σχολείου. Με ποιο σκοπό, για να επιλύσουν  πρακτικά προβλήματα ή μήπως η τοπική κοινωνία να ασκήσει πίεση στη διδασκαλία, στη βαθμολογία των μαθητών  και στην αξιολόγηση των σχολείων ;

Στη συνέχεια περιγράφεται η σκληρή πραγματικότητα του σχολείου – ν α κάτι για το οποίο χρειαζόμασταν επιμόρφωση! Και προτείνεται ένα άλλο σχολείο[1] με ευέλικτο ωράριο, πληθώρα Η/Υ, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, ευρυζωνικές συνδέσεις, ευχάριστες συζητήσεις, έρευνες που θα παράγουν οι μικροί «διανοούμενοι» και «επιστήμονες[2]» από την Α’ Γυμνασίου…  και λίγο πιο πέρα  θα μας περιμένει η νεράιδα των παραμυθιών. Πραγματικά τίθεται μείζον ηθικό και πολιτικό  θέμα πώς  η επιμόρφωση – προπαγάνδα αυτή αξιολογήθηκε ως εφαρμόσιμη από τους «σοφούς» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θέτουν μάλιστα και στόχους[3] : μείωση της μαθητικής διαρροής, πιστοποίηση γνώσεων ξένης γλώσσας και υπολογιστή, διασφάλιση της πρόσβασης στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.  Αν δεν ήμασταν εντός μεσοπρόθεσμου προγράμματος όλα αυτά θα φάνταζαν ως κακόγουστα αστεία.

Δεν θέλω να σας κουράσω με αριθμούς αλλά το 2,75 % του προϋπολογισμού που δόθηκε φέτος για την Παιδεία δεν αφήνει περιθώριο σε πολλούς να με κατηγορήσουν ότι γκρινιάζω.

Και όλοι βέβαια αξιολογούμε , εγώ αξιολογώ, εσύ αξιολογείς, αυτός αξιολογεί, εμείς αξιολογούμε, εσείς αξιολογείτε, αυτοί αξιολογούν, ακόμη και ο μαθητής θα αξιολογεί τον εκπαιδευτικό και τον εαυτό του. Σε ποιο πλαίσιο, με ποιες αρχές, με ποια εργαλεία δεν αναφέρεται.

Στο πλαίσιο της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας το ίδιο το σχολείο θα φροντίζει για τα έξοδά του, το κλίμα, τις σχέσεις, τις καινοτόμες δράσεις, τη διοίκηση. Αρκεί βέβαια να έχει- θα συμπλήρωνα εγώ -χορηγούς, πάτρωνες και «δήμαρχο έξω καρδιά» , γιατί κρατική χρηματοδότηση δεν προβλέπεται.

Όσον αφορά τις προτεινόμενες διδασκαλίες  η κριτική γινόταν μόνο σε σχέση με τις αρχές της διαθεματικότητας, της χρήσης των ΤΠΕ, την αειφορία, τη διαμορφωτική μάθηση και το άνοιγμα προς την κοινωνία.  Ο επιμορφωτής απέτρεπε τη συζήτηση σχετικά με το επιστημονικό μέρος, και την πρακτικότητα του σχεδίου διδασκαλίας. 

Όλοι ,επίσης, μείναμε περισσότερο προβληματισμένοι και μπερδεμένοι  από πριν για τα νέα ΑΠ, τις συνθετικές εργασίες και για την αξιολόγηση. Οι επιμορφωτές δεν έθιγαν την ουσία τους λέγοντας ότι δεν ξέρουν τίποτα γι αυτά, ενώ  από την άλλη πλευρά υπόσχονταν στους συναδέλφους μεγαλύτερη ευελιξία στα νέα ωράρια και στη διδακτέα ύλη.

Οι στόχοι και οι γενικότεροι σκοποί που θέτει το νέο Πρόγραμμα Σπουδών είναι υπερβολικά φιλόδοξοι  ιδιαίτερα για τα παιδιά της Α’ και Β’ Γυμνασίου. Ενδεικτικά, απαιτούν από τους μαθητές να σχεδιάζουν , να εφαρμόζουν μικρές έρευνες και να αντλούν συμπεράσματα.

Έμφαση δόθηκε επίσης στο θέμα της προσαρμοστικότητας των μαθητών  σε απότομες αλλαγές  όπως η μετανάστευση , η προσφυγιά, (η ανεργία θα έλεγα εγώ) μέσα από τη διδασκαλία συγκεκριμένων θεμάτων στη Γλώσσα και τη Λογοτεχνία.  Οι επιμορφωτές επέμεναν ότι οι μαθητές θα πρέπει να βρίσκουν θετικά στοιχεία σε αυτές τις αλλαγές.

Διάχυτη ,επίσης, τόσο στα νέα ΠΣ όσο και στην επιμόρφωση ήταν η αρχή της απαξίωσης της γνώσης, τάση  που αναπαράγει τα γνωστά «πυροτεχνήματα» του κονστρουκτιβισμού, του μεταμοντερνισμού και τις γνώσης ως υποκειμενικής εμπειρίας.

---

[1] Α’ τόμος «Βασικό επιμορφωτικό υλικό : Γενικό μέρος»,  σελ. 2

[2].Ι.μ,

[3] Ό.π. σελ 3

Για μια σύγχρονη αντιστασιακή εκπαίδευση

Καθώς η ελληνική κοινωνία βαδίζει όλο και πιο γρήγορα στην οικονομική εξαθλίωση και μετατρέπεται σε ένα χώρο  βαθιών ανισοτήτων αυξάνεται αναλογικά και η ευθύνη του εκπαιδευτικού και γενικότερα του πνευματικού ανθρώπου να σπάσει τα στερεότυπα, να εκφράσει τον επιστημονικό και ανθρωπιστικό λόγο. Συναντώ ως εκπαιδευτικός όλο και πιο συχνά μαθητές που ζητούν απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα των καιρών μας «Υπάρχει ελπίδα;», «Ποιοι φταίνε για τη σημερινή κατάσταση:», "Θα  βγει κάτι από τα κινήματα της πλατείας;"

Αντί να τους απαντήσω ευθέως, τους καλώ να βρουν έμμεσα την απάντηση μέσα από το μάθημα της Ιστορίας εστιάζοντας σε ανάλογα ιστορικά φαινόμενα του παρελθόντος αλλά και στην ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας όπως αυτή διαμορφώθηκε κυρίως στον 20ο αιώνα. Όταν θα πρέπει να καταθέσω την προσωπική μου άποψη δεν έχω κανένα πρόβλημα να υπερασπιστώ το ανθρώπινο  δικαίωμα στη ζωή την ισονομία, την ισότητα για όλους τους ανθρώπους. Πάντα επιχειρηματολογώντας αντιτίθεμαι σε οποιαδήποτε ρατσιστική νύξη που δεν εκφράζεται τις περισσότερες φορές συνειδητά από τους μαθητές αλλά περισσότερο ως σύνθημα ή εύκολη γενίκευση.

Την ίδια στάση προσπαθώ να τηρήσω και απέναντι σε ορισμένους συναδέλφους που είτε λόγω της ελλιπούς ενημέρωσης είτε λογω πολιτικής άποψης  πολλές φορές εκφράζουν αγοραίες απόψεις των ΜΜΕ.  Σίγουρα πολλοί εκπαιδευτικοί προτιμούν ειδικά απέναντι στους μαθητές τους να αποφύγουν να συζητήσουν “ενοχλητικά θέματα”, παρόλο που  αυτά μας περιμένουν ήδη όλους έξω από το σχολείο ή και μέσα σε αυτό.  Είναι άραγε δεοντολογικό να κάνουμε πως δεν βλέπουμε τους χιλιάδες ανέργους, τους πένητες , τους μετανάστες που κατακλύζουν τα μητροπολιτικά κέντρα, να κατακεραυνώνουμε τις μαθητικές καταλήψεις και την ίδια στιγμή να αδιαφορούμε για τα εκατοντάδες σχολεία που καταργήθηκαν ;

Και όταν το δικό μας σχολείο κλείσει, τότε τι θα πούμε, ότι καλά να πάθουμε; ή ότι δεν πειράζει, θα τοποθετηθούμε αλλού;  Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε «από απόσταση», οι υπόλοιπες ειδικότητες  τον αγώνα τον καθηγητών Γερμανικών και Γαλλικών να κρατήσουν τη θέση τους στο σχολείο κόντρα σε μια άδικη υπουργική απόφαση.  Για αυτόν και μόνο το λόγο ήδη θα έπρεπε να παραμένουν σε απεργία  όλα τα σχολεία. Πέρα από κάποια ψηφίσματα, ουδέν. Λυπάμαι πραγματικά που οι συνδικαλιστικοί φορείς των εκπαιδευτικών τηρούν κατά γράμμα την τακτική της «ήρεμης αντίδρασης». Νομίζω ότι όλοι θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε το γνωστό ποίημα του Μπρεχτ για τους τσιγγάνους, τους καθολικούς, τους εβραίους και να το παραφράσουμε με τις διάφορες ειδικότητες που εργάζονται στην εκπαίδευση. Πέρα από κάποια οικονομικά δεδομένα οι συνάδελφοι της Πληροφορικής, της Βιολογίας, των Ιταλικών, των Θρησκευτικών, της Τεχνολογίας, πληρώνουν την επιλογή της αγοραιοποίησης του Αναλυτικού Προγράμματος που διαμορφώνεται σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς και της ζήτησης. Και μήπως τα παραπάνω μαθήματα υστερούν σε μορφωτική αξία;  Αύριο και δεν θα είναι μακριά αυτή η μέρα η Νεοελληνική Γλώσσα, η Νεοελληνική Λογοτεχνία και η Ιστορία πιθανόν να αντικατασταθούν  από πιο εύπεπτα υβριδικά γνωστικά αντικείμενα, όπως  «Τέχνη»,  «Αρχαιογνωσία» «Κοινωνικές Επιστήμες» κλπ. Ήδη αυτή η τάση παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις σε ορισμένα ξένα πανεπιστήμια με την απαλοιφή των νεοελληνικών σπουδών.   Σε αυτήν την περίπτωση ποια θα πρέπει να είναι η στάση των Μαθηματικών και των άλλων θετικών επιστημών.

Γιατί με άλλα λόγια πρέπει ο εκπαιδευτικός που εργάζεται στη Δημόσια Εκπαίδευση να έχει το στόμα του κλειστό και να αδιαφορεί για την εκάστοτε κυβερνητική αυθαιρεσία. Ποια λογική απαγορεύει στους εκπαιδευτικούς να εκφράζουν πολιτική άποψη ; Μήπως θα πρέπει να κρατάμε μαζί μας τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη, όταν μιλάμε στα σχολεία; Υπάρχει κάτι στην κοινωνία μη πολιτικό; Κάποιοι, φαίνεται, τον επικαλούνται μόνο, όταν βάζουν διαγωνίσματα τετραμήνου.  Πολλοί θεωρούν, επίσης, ότι κομματικολογούμε στο σχολείο. Εκείνοι άραγε δεν υπερασπίζονται μια άλλη ιδεολογία που τυγχάνει όμως αυτή τη φορά να αντιτίθεται στις εκπαιδευτικές ανάγκες της χώρας μας; Δεν συναινούν στην ελέω ΔΝΤ κατεδάφιση της Δημόσιας Παιδείας; Ας αφήσουν λοιπόν τη θεσμολαγνεία και την νομολαγνεία ειδικά, όταν ανακαλεί την σκοροφαγωμένη Ράλειο εγκύκλιο του 1977 και να αντιπαρατεθούν με παρρησία στους διαμαρτυρόμενους συναδέλφους. Είναι χρέος όλων των συλλόγων των διδασκόντων των σχολείων να απαιτήσουν από τους Διευθυντές τους  παιδαγωγικές συγκεντρώσεις, για να συζητηθούν τα θέματα της επιμόρφωσης, των ξενόγλωσσων, του «Νέου Λυκείου», της θεσμικής υποβάθμισης  του συλλόγου διδασκόντων.

Η κοινωνία, συνάδελφοι, μας παρακολουθεί ακόμα και τώρα που δεν γίνονται μαθήματα. Μαθητές και γονείς περιμένουν από μας να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και να προετοιμάσουμε τους μαθητές για το δύσκολο αύριο. Ξεχάστε για λίγο τις συντάξεις σας, τους βαθμούς των πανελλαδικών   και το «άσε θα δούμε»  και αντισταθείτε.

Ακόμα και αν σας δίναμε τον ήλιο μας κ Σόιμπλε, δεν θα κόλαγε στον πολιτισμό σας

 Από το "Άξιον Εστί" του Οδυσσέα Ελύτη


...Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί µου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ µε τη φτέρνα τους.


Έφεραν τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη
Βίβλους γραµµάτων και αριθμών
την πάσα Υποταγή και ∆ύναµη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.

Και το φως δεν έδεσε ποτέ µε τη σκέπη τους.

Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινήσει παιχνίδι

ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.

Έστησαν και θεµέλιωσαν

στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα

πύργους κραταιούς κι επαύλεις

ξύλα και άλλα πλεούμενα τους Νόµους,

τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα

στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας…

Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ µε τη σκέψη τους. 

Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε• 

ούτε καν ένα βλέµµα ξωθιάς τη µιλιά τους δεν είπε να πάρει. 

Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι» 

αμέτρητες φορές οι εχθροί µου

τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. 

Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε

παρά µόνο σίδερο και φωτιά. 

Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα

μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά. 

Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

Στόχος πρώτος η οργανική θέση των εκπαιδευτικών, στόχος δεύτερος η μονιμότητα;

Αν κοιτάξει κανείς συνολικά «τις επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό» της κυβέρνησης στα σχολεία , το κλείσιμο ολόκληρων μονάδων, τη συγχώνευση άλλων , την ίδρυση Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων με πενταετή θητεία  των εκπαιδευτικών,  την ουσιαστική κατάργηση σε πολλά σχολεία των Γερμανικών ή των Γαλλικών ως δεύτερης ξένης  γλώσσας μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πίσω από όλες αυτές τις αλλαγές κρύβεται ένας και μοναδικός βασικός στόχος, η κατάργηση της οργανικής θέσης  των εκπαιδευτικών.

Η οργανική θέση ήταν πάντα ένα από τα προπύργια του εκπαιδευτικού απέναντι στην αυθαιρεσία, το ρουσφέτι και την εξάρτηση από την εκάστοτε διεύθυνση ή διοίκηση. Εξασφάλιζε μια συνέχεια στο διδακτικό του έργο και του επέτρεπε με την αποκτώμενη εμπειρία σε ένα σχολείο να βοηθά πολύπλευρα στις λειτουργίες της εκπαίδευσης.  Τα τελευταία χρόνια το υπουργείο και οι διάφορες διευθύνσεις έχουν «καταφέρει» να αυξήσουν τους υπεράριθμους κάθε Διεύθυνσης εκπαίδευσης και  στριμώχνουν κάθε χρόνο στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ χιλιάδες εκπαιδευτικούς. Φέτος η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη με το κλείσιμο και τις συγχωνεύσεις εκατοντάδων σχολικών μονάδων αλλά  και με τις επερχόμενες αλλαγές στα ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία και στη δεύτερη ξένη γλώσσα. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί  έχασαν την οργανική τους θέση και βρέθηκαν ξαφνικά σε κατάσταση αβεβαιότητας  πού θα τοποθετηθούν τη νέα σχολική χρονιά, σε ποιο σχολείο, σε ποια περιοχή αφού πλέον δεν λαμβάνεται υπόψη η εντοπιότητα.   Πού το πάει λοιπόν η κυβέρνηση στο θέμα της οργανικής θέσης.

Όπως φαίνεται στο νέο νόμο για τα Πρότυπα Πειραματικά πολλοί εκπαιδευτικοί με οργανική θέση στα νυν  Πειραματικά  με το πρόσχημα της αξιολόγησης θα βρεθούν στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ με δήθεν προτεραιότητα, το καρότο δηλαδή  , για να απεμπολήσουν τη θέση τους. Αλλά και αν ακόμη συνεχίσουν  στα Πρότυπα Πειραματικά μετά από πενταετή θητεία πάλι θα βρεθούν στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ. Αυτή η διαδικασία θα αποτελέσει το πείραμα για το νέο σύστημα διορισμών και θητείας σε ένα σχολείο. Η θετική ή αρνητική εξωτερική αξιολόγηση και η αυτοαξιολόγηση θα αποτελέσουν τα εργαλεία,  για να κριθεί η  παραμονή  ενός εκπαιδευτικού στη σχολική μονάδα ή στην αβεβαιότητα,   που  κάποτε μπορεί να οδηγήσει και σε απόλυση.

Έτσι,  η σταδιακή κατάργηση της οργανικής θέσης όλων των εκπαιδευτικών θα διευκολύνει το πέρασμα στο «Καλλικρατικό Σχολείο».   Στα επόμενα χρόνια το θέμα των διορισμών σε σχολεία θα το αναλάβουν οι σχολικές επιτροπές, οι δημοτικές επιτροπές παιδείας ακόμη και το δημοτικό συμβούλιο. Ήδη στα νέα Πρότυπα Πειραματικά οι διορισμοί θα κρίνονται πρώτιστα από τη Διοικούσα Επιτροπή των Προτύπων και το Εποπτικό συμβούλιο των Προτύπων και δευτερευόντως από το υπουργείο.

Αντίστοιχα,  η τυπική σχολική μονάδα  θα αποφασίζει  σε συνεργασία με τον Καλλικρατικό Δήμο για την πρόσληψη των εκπαιδευτικών. Το υπουργείο θα έχει μόνο την εποπτεία όλων αυτών των διαδικασιών.

Και καλά θα μας ρωτήσει κάποιος τι κακό έχει  αυτό το σύστημα, εφαρμόζεται άλλωστε. με παραλλαγές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες . Οι ενστάσεις μας  λοιπόν είναι εξής :

Η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς κουλτούρα αξιολόγησης χωρίς υποδομές επιμόρφωσης και διαφανές οργανωτικό πλαίσιο, ελλείψεις  που εγγυώνται τη σίγουρη κομματικοποίηση και ρουσφετοποίηση  του συστήματος διορισμών.

Οι Καλλικρατικοί Δήμοι αδυνατούν ήδη να καλύψουν στοιχειώδεις δαπάνες των παιδικών σταθμών και των άλλων υπηρεσιών τους. Οι υποδομές και το προσωπικό τους δεν επαρκούν,  για να αναλάβουν εξολοκλήρου τη διαχείριση των διορισμών και των πληρωμών των σχολείων.

Πολλοί μεγάλοι Δήμοι ταλανίζονται από οικονομικά σκάνδαλα γεγονός που δείχνει ότι το ισχύον σύστημα δεν εγγυάται τη δίκαιη κατανομή και εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων για τα σχολεία.

Η οικονομική καχεξία των νέων σχολείων θα οδηγήσει με μαθηματικούς ρυθμούς στην επιβάρυνση της οικογενειακής τσέπης, στην αγοραιοπόιηση του σχολείου, στην αναζήτηση χορηγών.

Οι μικρές σχολικές μονάδες (κάτω από 200 μαθητές) θα κλείσουν και θα δημιουργηθούν τεράστια σχολικά συγκροτήματα με απρόσωπες διοικήσεις και επιτροπές, που θα δημιουργήσουν ένα νέο «γραφειοκρατικό τέρας», το οποίο  θα εκμεταλλεύεται με αδιαφανείς διαδικασίες την αγωνία χιλιάδων αδιόριστων εκπαιδευτικών.

Η μονιμότητα των εκπαιδευτικών θα δώσει  τη θέση της σε πενταετίες ή και σε συντομότερες θητείες , στην περιοδική αξιολόγηση- μαστίγιο και στην ατομική αναζήτηση «επιμορφωτικών μονάδων»,  αναγκαίων για να  ανταποκριθεί ο εκπαιδευτικός στις νέες κρίσεις.

Οι  διορισμοί θα γίνονται με το σταγονόμετρο ή και με βάση την εκλογική πελατεία  πάντα σε σχέση με τα ασφυκτικά οικονομικά πλαίσια της ελληνικής «μπανανίας». 

Τελικά, το μόνο που θα καταφέρει το νέο σύστημα θα είναι να δημιουργήσει  χιλιάδες άνεργους εκπαιδευτικούς και τρομοκρατημένους συμβασιούχους καλλικρατικούς υπαλλήλους.

               

Δάσκαλοι και υπαλληλίσκοι

Στα είκοσι  περίπου χρόνια που υπηρετώ την εκπαίδευση κατάλαβα ότι πέρα από ιδεολογικές, και επιστημονικές διαφορές υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά που προσδιορίζεται από   το πώς αντιλαμβάνεται ο κάθε εκπαιδευτικός  το έργο που επιτελεί.  Άλλοι εκπαιδευτικοί  θεωρούν την εκπαίδευση απλά και μόνο  δουλειά , δημοσιοϋπαλληλικό καθήκον, αντιμετωπίζουν την τάξη περίπου σαν μια στείρα καθημερινότητα, μια σειρά από υποχρεώσεις,  που θα τους οδηγήσει κάποτε στο εφάπαξ και τη σύνταξη με τιμές και μπράβο. Οι ίδιοι αυτοί φροντίζουν να μην χαλάνε τα χατίρια της εκάστοτε διοικητικής εξουσίας, είναι έτοιμοι να κλείσουν και το σχολείο,  αν τους το επιβάλει ο προϊστάμενος τους . Πρώτιστη φροντίδα τους είναι η δημόσια εικόνα τους σε διοίκηση, γονείς και μαθητές  θυσιάζοντας οποιαδήποτε  ελάχιστη ηθική αξία ή υποχρέωση  απέναντι στους συναδέλφους τους.  

Το ατομικό συμφέρον έτσι, κυριαρχεί σε βάρος του συλλογικού όπως και αν λέγεται αυτό , σωματείο, ένωση, σχολείο. Η απεργία είναι απαγορευμένη λέξη για αυτούς, όπως και η στάση εργασίας, η ένσταση, το υπόμνημα διαμαρτυρίας. Όλα είναι υπέροχα ακόμη και αν απολυθούν συνάδελφοί τους στην ίδια μονάδα  ή αν υποστούν κάποια διοικητική κύρωση εξαιτίας του αυταρχισμού κάποιων ιθυνόντων. Στο πλαίσιο του αμοραλισμού τους όλα επιτρέπονται, το παράνομο φροντιστήριο, ο χρηματισμός, « το ιδιαίτερο»  σε μαθητές της ίδιας τους της τάξης με τη μόνιμη επωδό:  «τι να κάνω, δεν βγαίνω».  Ως πιστός υπηρέτης του συστήματος όσο σαθρό και αν είναι αυτό, βλέπει συχνά το όνομά του να φιγουράρει  σε συμβούλια και σε  επιτροπές , αφού εκεί δεν επιλέγονται οι πιο άξιοι αλλά οι πιο υπάκουοι. Έναν τέτοιο δάσκαλο θα τον χαρακτήριζα  εύκολα «σκλάβο», «πρόβατο» «υπαλληλίσκο» έναν άνθρωπο που βρήκε ανοιχτή την πόρτα της εκπαίδευσης και μπήκε, που παρότι μπορεί να πληροί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ενός μαθήματος αποτελεί επικίνδυνο  αντιπρότυπο  για τους μαθητές του.

Στον κλάδο των εκπαιδευτικών υπηρετούν όμως,  και αυτοί που επέλεξαν ως στάση ζωή  να διδάξουν σε τάξη, που αψήφησαν την ψυχική κούραση και την ένταση του μαθήματος, που πρόταξαν αρχές και αξίες  προκειμένου να θυσιάσουν την καλή γνώμη του περίγυρου, περιορίστηκαν στον φτωχό πλην τίμιο μισθό τους.  Πήραν την πρώτιστη ικανοποίηση από την πρόοδο των μαθητών τους  και τους κοίταξαν όλους τίμια στα μάτια χωρίς διακρίσεις.  Απαίτησαν ίση μεταχείριση και στάθηκαν αλληλέγγυοι στους συναδέλφους τους . Μπορεί να διαφωνούσαν με την εκάστοτε συνδικαλιστική ηγεσία αλλά απήργησαν σεβόμενοι τα αιτήματα και τους παλαιότερους αγώνες των εργαζομένων. Είδαν πρώτιστα  τον εαυτό τους ως πρότυπο για τους μαθητές τους και ύστερα ως υπάλληλο. Δεν ξέχασαν ότι η συμπεριφορά τους μπορεί να χαντακώσει  κυριολεκτικά δεκάδες νέες ψυχές που ετοιμάζονται για την κοινωνία. Κοίταξαν επίσης, τους μαθητές τους και είδαν το καλύτερο αύριο και την ελπίδα. Δεν δίστασαν τέλος να αμφισβητήσουν τον πολιτικαντισμό και την προπαγάνδα της εκάστοτε εξουσίας  εκφράζοντας με παρρησία την επιστημονική τους θέση.

Ραφαέλ Κορέα, Πρόεδρος του Ισημερινού. Πώς ένας αριστερός πατριώτης πολιτικός σεβάστηκε και υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια του λαού του και της χώρας του (Από το Wikipedia)

Ο Ραφαέλ Κορέα (Rafael Vicente Correa Delgado) είναι πολιτικός από τον Ισημερινό, Πρόεδρος της χώρας από το 2007. Το 2009 επανεξελέγη από τον πρώτο γύρο στις προεδρικές εκλογές που διενεργήθηκαν στις 26 Απριλίου. Εκτός από ισπανικά, ομιλεί κέτσουα, αγγλικά και γαλλικά. Πρώτα χρόνια και σπουδές
Γεννήθηκε στο Γουαγιακίλ στις 6 Απριλίου του 1963. Σπούδασε Οικονομικά στη γενέτειρά του (Universidad Católica de Santiago de Guayaquil) το 1987. Τον Ιούνιο του 1991 απέκτησε τίτλο Μάστερ στα Οικονομικά από το πανεπιστήμιο της Λουβαίν, στο Βέλγιο. Το 1999 απέκτησε και άλλο μάστερ στα Οικονομικά, από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις στις ΗΠΑ και διδακτορικό τίτλο τον Οκτώβριο του 2001.
Το 2005 υπηρέτησε ως Υπουργός Οικονομικών για μικρό χρονικό διάστημα επί προεδρίας του Αλφρέδο Παλάσιο. Την περίοδο αυτή υποστήριξε τη μείωση της φτώχειας και την οικονομική ανεξαρτησία. Παραιτήθηκε εξαιτίας της αναστολής της καταβολής ενός δανείου από την Παγκόσμια Τράπεζα προς τον Ισημερινό, ύψους 100 εκατομ. δολαρίων. Στην επιστολή της παραίτησής του, ο Κορέα καταδίκασε τις πιέσεις προς τον Παλάσιο[4]. Την περίοδο της παραίτησής του, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι ο Κορέα ήταν ο πιο αξιόπιστος αξιωματούχος, με το 57% των κατοίκων του Ισημερινού να δηλώνουν ότι τον εμπιστεύονταν.
Εξελέγη Πρόεδρος με 57,2% έναντι 42,7% για τον Άλβαρο Νομπόα στο δεύτερο γύρο στις 26 Νοεμβρίου του 2006 με το κόμμα Alianza PAIS (Patria Altiva i Soberana), διαψεύδοντας τις δημοσκοπήσεις, που έφεραν ως νικητή τον αντίπαλό του. O Κορέα είχε κερδίσει 23,3% στον πρώτο γύρο της 15 Οκτωβρίου του 2006 έναντι 26,1 για τον αντίπαλό του, Άλβαρο Νομπόα. Ουμανιστής αριστερός, ο Κορέα ορκίστηκε Πρόεδρος στις 15 Ιανουαρίου του 2007. Ο φιλελεύθερος Κορέα κέρδισε και στο δημοψήφισμα για τη σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης με 78,1% στις 15 Απριλίου του 2007.
Την άνοιξη του 2008 ο Κορέα διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας του με την Κολομβία μετά την επιχείρηση δυνάμεων της Κολομβίας στο έδαφος του Ισημερινού κατά την οποία βρήκε το θάνατο υψηλόβαθμο στέλεχος των FARC, την 1η Μαρτίου. O Ισημερινός κατήγγειλε παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητάς του και στο πλευρό του τάχθηκαν η Βενεζουέλα, η Κούβα και η Νικαράγουα, με τις ΗΠΑ να στηρίζουν πλήρως την Κολομβία. Η ανακοίνωση της απέλασης του Κολομβιανού πρεσβευτή από το Κίτο έγινε σε τηλεοπτικό διάγγελμα του Κορέα στις 2 Μαρτίου του 2008 και συνοδεύτηκε από κινητοποίηση του στρατού της χώρας του στα σύνορα με την Κολομβία. Tον Ιούνιο του 2008 συνελήφθησαν 3 άτομα ως ύποπτα για σχέδιο δολοφονίας του Κορέα.
Το Δεκέμβριο του 2008 απαρνήθηκε το εθνικό χρέος, χαρακτηρίζοντάς το παράνομο επειδή συσσωρεύτηκε μέσω συμφωνιών που υπέγραψαν στρατιωτικά καθεστώτα και υποσχέθηκε να προσφύγει σε διεθνή δικαστήρια για το θέμα.
Ο Κορέα πέτυχε σημαντική νίκη με την έγκριση του νέου Συντάγματος, σε δημοψήφισμα , στις 28 Σεπτεμβρίου του 2008.Το νέο Σύνταγμα, το εικοστό στην Ιστορία της χώρας, εγκρίθηκε από τους πολίτες με υψηλό ποσοστό, που έφτασε το 63,9%, σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα..
Οι γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 26 Απριλίου του 2009. Επιβεβαιώνοντας τις δημοσκοπήσεις έξω από τα εκλογικά κέντρα, ο Κορέα επανεξελέγη από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό 51,7% των ψήφων έναντι 28% του βασικού του αντιπάλου, Λούσιο Γκουτιέρες , πρώην πρόεδρου του Ισημερινού. Η εκλογή του από τον πρώτο γύρο είναι μοναδική στο είδος της για πρόεδρο από το 1979. Στην πρώτη του ομιλία μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων ο Κορέα ευχαρίστησε το εκλογικό σώμα.Ορκίστηκε για μία ακόμη θητεία στις 10 Αυγούστου του 2009.
Στις 30 Σεπτεμβρίου 2010 ο Πρόεδρος Κορέα δέχτηκε επίθεση στο Κίτο από αστυνομικούς και στρατιωτικούς που διαμαρτύρονταν για περικοπές σε συγκεκριμένα προνόμια και επιδόματα. Η κυβέρνηση κατήγγειλε ότι σημειώθηκε απόπειρα πραξικοπήματος σε βάρος του Προέδρου και κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Ασφαλείας, Μιγκέλ Καρβαχάλ. Πρόσφατα εξασφάλισε την επανεκλογή του έως το 2017. Η πολιτική του πέτυχε τη δραστική  μείωση της φτώχιας, της ανεργίας και της εγκληματικότητας.

Μια που είναι επίκαιρη η συζήτηση, ξαναδημοσιεύω το παλιότερο άρθρο μου "Είναι δημοκρατία ;"

Το πολίτευμα που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε σήμερα «δημοκρατία» είναι το σύστημα διακυβέρνησης που μας κληρονόμησε με κάποιες επιμέρους αλλαγές η Γαλλική Επανάσταση. Είναι ένα σύστημα εξουσίας που υπηρέτησε κυρίως την μεγαλοαστική τάξη και εξασφάλισε την διαιώνιση της κυριαρχίας της πάνω στις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις. Το κοινοβούλιο είναι η καρδιά αυτού του πολιτεύματος, αφού οι περισσότερες λειτουργίες εξαρτώνται αλλά και καθορίζονται από αυτό το σώμα. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας εκφράζεται κυρίως μέσα από την εκλογή των βουλευτών αλλά και με μια σειρά από συμβάσεις, όπως η αρχή της πλειοψηφίας αλλά και η «κοινή γνώμη», όπως αποκρυσταλλώνεται κυρίως μέσα από το εν πολλοίς κατευθυνόμενο ιδεολογικά και οικονομικά δίκτυο των ΜΜΕ.
Διασφαλίζεται, ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο πράγματι η υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και πώς νομιμοποιείται μια κυβέρνηση σχετικής πλειοψηφίας να λάβει καίριες αποφάσεις που αφορούν σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας;
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε την διάψευση των ελπίδων που στήριξε ο μεταπολεμικός κόσμος σε αυτή τη «δημοκρατία». Οι πολιτικοί έγιναν πιόνια στα δάχτυλα ορισμένων οικονομικών κολοσσών και παραμέρισαν το δημόσιο συμφέρον προς όφελος του προσωπικού. Κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα σε επιλογές υψηλού ρίσκου και φόρτωσαν τα χρέη στις πλάτες των πολιτών. Αποδέχτηκαν με δουλοπρέπεια τις κεντρικές επιλογές της ΕΕ εξυπηρετώντας αποκλειστικά τους στόχους ορισμένων τραπεζικών οργανισμών. Νέκρωσαν τις τοπικές οικονομίες για εφαρμόσουν τις επιταγές της ελεύθερης αγοράς. Πρόταξαν την παιδεία της αγοράς και υποβάθμισαν την γενική βασική μόρφωση. Και όλα αυτά με το μίνιμουμ της συναίνεσης, την υπερψήφιση δηλαδή από την κομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το δημοψήφισμα θεωρήθηκε επικίνδυνη πολυτέλεια για τα κυβερνητικά επιτελεία, μια πολυτέλεια ωστόσο που αποτελεί περισσότερο νομιμοποιητική βάση από μια νόθα πλειοψηφία που στηρίζεται μάλιστα και σε ένα πλειοψηφικό στις περισσότερες χώρες εκλογικό σύστημα.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτής της δημοκρατίας είναι τα κόμματα, οι κυβερνήσεις και ο έλεγχος τους. Το πολίτευμα που επικρατεί στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες ευνοεί την προστασία του βουλευτή ή και του κυβερνητικού αξιωματούχου σε βαθμό που διαταράσσεται η συνταγματική αρχή της ισότητας απέναντι στο νόμο. Ασυλία αλλά και ευνοϊκοί όροι παραγραφής των αδικημάτων διευκολύνουν τους βουλευτές αλλά και τους υπουργούς να παρανομήσουν και να διαφύγουν οποιονδήποτε ποινικό ή ηθικό έστω στιγματισμό. Η γνωστή τον τελευταίο καιρό φράση «μαζί τα φάγαμε» και ο εύκολος συμψηφισμός προκαλούν σκόπιμη σύγχυση αλλά και αδιαφορία στους πολίτες.
Έτσι τελικά αυτή η αποκαλούμενη «δημοκρατία» γίνεται υπόθεση των λίγων, λίγοι εκλογείς, λίγοι ευνοούμενοι, λίγοι κατατοπισμένοι στις εξελίξεις και κυρίως λίγοι οι συμμετέχοντες στην εξουσία.