Γιατί η φιλανθρωπία δεν λύνει ουσιαστικά κανένα κοινωνικό πρόβλημα αλλά αντίθετα διατηρεί ή και γεννά καινούρια

Τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και πιο εμφανής η αθλιότητα και η αβάσταχτη φτώχεια στην οποία έχει περιέλθει μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Ζούμε ή βλέπουμε να  εξελίσσονται μπροστά μας καταστάσεις που ακούγαμε ή κοιτάγαμε έκπληκτοι  παλαιότερα σε αφιερώματα της Unicef. Πολλές οικογένειες ομολογούν ότι δεν μπορούν να θρέψουν ή να συντηρήσουν τα παιδιά τους ούτε να τους προμηθεύσουν  τα αναγκαία με ότι και αν σημαίνει αυτό (τροφή, στέγη, μόρφωση, φροντίδα). Γυρίσαμε για το γινάτι των τραπεζιτών και των κεφαλαιαγορών σε εποχές κατοχής, πείνας, δικτατορίας κάπου στις αρχές του 20^ου αιώνα για να μην πω πιο πίσω. Όσο και αν κάποιοι εντοπίζουν την ευημερία στον αριθμό των υπολογιστών ή των I phone που κυκλοφορούν , «τρόμος και αθλιότητα»  (κατά  τον Μπρεχτ)  βασιλεύει στη σημερινή Ελλάδα.

Δείκτες της αθλιότητας και «των έργων» των ελληνικών κυβερνήσεων αποτελούν και  τα συσσίτια που άρχισαν να ξεφυτρώνουν σε εκκλησίες, πλατείες, ιδρύματα, στρατόπεδα και σε λίγο και σε σχολεία.  Γνωστές εταιρείες , η επίσημη εκκλησία , το κράτος αποφάσισαν από το «λαϊκίζετε εσείς που μιλάτε για φτώχεια» να περάσουν στο «ας σταθούμε αλληλέγγυοι , με το αζημίωτο βέβαια».

Έτσι βρέθηκε το παλιό καλό κόλπο της φιλανθρωπίας που απευθύνεται στο «υστέρημα» του φτωχού και στο  «φιλοδώρημα» του επιχειρηματία. Και μέσα σε αυτό φιλάνθρωπο αγγελικά πλασμένο κόσμο η εκκλησία πάντα να συντηρεί , να παρακαλάει  και να θεωρεί ότι όλα αυτά είναι περίπου θέλημα Θεού. Αγάπη προς το συνάνθρωπο δεν σημαίνει να του δίνεις ένα πιάτο φαί όσο και αν αυτό συχνά είναι βάλσαμο για τον πεινασμένο. Είναι και να τον βοηθάς να βρει δουλειά, να  φροντίζεις για την υγεία και τη μόρφωση του, να τον βοηθάς να επανενταχτεί στον κοινωνικό ιστό.  Κάποτε , στις μεγάλες δόξες του ο γνωστός Έλληνας επιχειρηματίας  που συνέδεσε το όνομά του με πολιτικό σκάνδαλο διατυμπάνιζε από τα  ΜΜΕ που κατείχε ότι είχε δώσει ένα σεβαστό ποσό για να σωθεί η ζωή ενός  κατάκοιτου νέου. Μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι ανά τον κόσμο συντηρούν ιδρύματα που δήθεν κόπτονται για την πείνα στον τρίτο κόσμο, τον εμβολιασμό, το AIDS, το περιβάλλον. Ακόμη πάντως το 1/3 του πλανήτη λιμοκτονεί.  Μεγάλες εκστρατείες κυρίως καλλιτεχνών  κατά της πείνας στην Αφρική απέδωσαν μεγάλα ποσά , έδωσαν όμως και λύση στο πρόβλημα;

Με λίγα λόγια η χριστιανικού τύπου φιλανθρωπία που ευημερεί και στη σημερινή Ελλάδα ταπεινώνει και ευτελίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα και βέβαια  δεν λύνει το πρόβλημα της πείνας ούτε της υγείας κυρίως των ασθενέστερων όπως των ηλικιωμένων και των παιδιών . Αντίθετα, συντηρεί την οικονομική ανισότητα, παγιώνει την περιθωριοποίηση, διατηρεί το καθεστώς ανεργίας , αφού ο άνεργος φτωχός νιώθει συχνά παραπεταμένος και ανήμπορος ή και συμβιβάζεται με το «ένα πιάτο φαΐ».  Προσθέτει δωρεάν διαφήμιση αλλά και το «κατιτίς» στους επιχειρηματίες  με τελευταίο αίσχος αυτό που ακούστηκε ότι οι μαθητές θα στήνονται στα σχολικά συσσίτια με δύο ευρώ στο χέρι.  Ακόμη και η τελευταία «προσφορά» γνωστών υπεραγορών να ζητούν από τους πελάτες τους να ψωνίζουν για τους φτωχούς βρίθει  υποκρισίας και  κουτοπονηριάς. Όλοι εμείς που συμπάσχουμε με την Ελλάδα που υποφέρει  ζητούμε έναν κόσμο χωρίς  ζητιάνους, πείνα ελεημοσύνες και  φιλοδωρήματα  .  Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του αργεντινού γιατρού που  προσπαθούσε να βρει ένα συνδυασμό φαρμάκων για να βοηθήσει ένα υποσιτισμένο κορίτσι και στο τέλος περίλυπος  κατέληγε «Το καλύτερο φάρμακο για την πείνα  είναι η δουλειά. Αν εργάζονται οι γονείς δεν υπάρχει πείνα».  Και όπως είχε πει ένα σοφός Κινέζος : Αν  σου δώσω ένα πιάτο με ψάρια θα φας μια φορά, αν σε μάθω να ψαρεύεις, θα τρως για πάντα».

H ηρωοποίηση άβουλων και ανίκανων προσώπων δεν είναι τωρινό φαινόμενο

Το είδαμε και αυτό στη σημερινή Ελλάδα. Να ηρωοποιείται πρώην πρωθυπουργός στο βωμό εκλογικών συμφερόντων  , να διαγράφονται με μιας οι μεγάλες ευθύνες της κυβέρνησης του στο οικονομικό κατρακύλισμα, τα σκάνδαλα που ξεπουλούσαν  τη δημόσια περιουσία και τον ιδρώτα του κόσμου (Βατοπέδι, Δομημένα ομόλογα), τη διαγραφή του μεγαλύτερου μεταπολεμικού σκανδάλου δημόσιας ασφάλειας (τηλεφωνικές υποκλοπές ) . Άβουλος και  «βούδας» κατά την έκφραση των μυστικών τηλεγραφημάτων των αμερικανικών υπηρεσιών (wiki leaks) δεν μπήκε καν στον κόπο να εξηγήσει πώς ένας μαθητής δολοφονήθηκε και ένα κράτος έμεινε απαθές για τρεις ολόκληρες μέρες. Πώς τα δημόσια στατιστικά στοιχεία «μαγειρεύτηκαν»  και χωρίς να πει ο ίδιος κουβέντα η  χώρα τον Φεβρουάριο του 2010 οδηγούταν στη λαιμητόμο του ΔΝΤ . Αυτός λοιπόν που οι κακές γλώσσες τον θεωρούσαν άσο στο Play Station  να χαρακτηρίζεται  σήμερα περίπου ως το μαύρο πρόβατο των Αμερικανών και να υιοθετείται μια αντίληψη ότι μόνο από τύχη δεν δολοφονήθηκε από το «σάπιο ντόπιο και διεθνές κατεστημένο».  

Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό.  Πολλές ιστορικές προσωπικότητες  της νεότερης ελληνικής ιστορίας με αντιφατικά χαρακτηριστικά «δικαιώθηκαν» μετά θάνατον από την επίσημη ιστοριογραφία και την πολιτική.  Ο Γρηγόριος ο Ε’ αφόρισε την ελληνική επανάσταση και αγιοποιήθηκε. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν σήκωσε ποτέ το λάβαρο της επανάστασης στην Αγία Λαύρα, υπήρξε ενάντιος στο ελληνική εξέγερση αλλά και αυτός ηρωοποιήθηκε.  Ο Ελευθέριος Βενιζέλος  θεωρήθηκε ο κορυφαίος Έλληνας πολιτικός παρότι ενέπλεξε την Ελλάδα στα επεκτατικά σχέδια της Αντάντ, οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία, τοποθέτησε τον ανεπαρκή  και επικίνδυνο   Στεργιάδη ως αρμοστή στη Σμύρνη και ξεκίνησε με το «ιδιώνυμο» την αντικομουνιστική εκστρατεία που θα συνεχιστεί με μικρά διαλείμματα έως το 1974. Ο Γεώργιος  Παπανδρέου, αφού επέβαλε με τα αγγλικά όπλα τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ θεωρήθηκε «Γέρος της Δημοκρατίας» και αντιστασιακός. Το ίδιο φαινόμενο σημάδεψε και τη πολιτική πορεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίος αφού ξεκίνησε το οικοδομικό τερατούργημα που λέγεται Αθήνα , οργάνωσε τις εκλογές «βίας και νοθείας» του 1961, πολιτικά υπεύθυνος για τη δολοφονία Λαμπράκη , «ουδέτερος»  κατά τη χουντική επταετία θεωρήθηκε μεταπολιτευτικά σύμβολο της δημοκρατίας και εθνάρχης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπόλογος σε μια σειρά σκανδάλων, υπεύθυνος για την οικονομική υποδούλωση της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο,  δημαγωγός  σε θέματα εθνικής κυριαρχίας (ΝΑΤΟ,ΕΟΚ) θεωρήθηκε «ριζοσπάστης» πολιτικός και ανανεωτής.

Σίγουρα , η τωρινή κρίση βοήθησε πολλούς Έλληνες χωρίς ιστορικές γνώσεις και πολιτική κρίση  να αναθεωρήσουν την πολιτική αγιογραφία. Να όμως που επανεμφανίζεται το φαινόμενο από τους ίδιους ιδεολογικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Υπολογίζουν στην εξασθένιση της μνήμης και στο δημοσιογραφικό κουτσομπολιό που απέχει παρασάγγας από την ιστορία. Ας ξανασκεφτούμε ποιοι μας έφεραν στην τωρινή κατάσταση, ποιοι σιώπησαν και αυτοπαομονώθηκαν όταν το πλοίο βούλιαζε.

Μανόλη Αναγνωστάκη Ἐπιτύμβιον

Πέθανες- κι ἔγινες καὶ σύ: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Τριάντα ἕξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεῖς λόγοι ἀντιπροέδρων,
Ἑφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς ὑπέροχες ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερες.

Ἄ, ρὲ Λαυρέντη, ἐγὼ ποὺ μόνο τὄξερα τί κάθαρμα ἤσουν,
Τί κάλπικος παρᾶς, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθῶ τὴν ἡσυχία σου νὰ ταράξω.

(Ἐγώ, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μὲς στὴ σιωπὴ θὰ τὴν ἐξαγοράσω
Πολὺ ἀκριβὰ κι ὄχι μὲ τίμημα τὸ θλιβερό σου τὸ σαρκίο.)

Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ. Ὡς ἤσουν πάντα στὴ ζωή: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.

Δὲ θά ῾σαι ὁ πρῶτος οὔτε δὰ κι ὁ τελευταῖος.

Το μόνο που μας έχει απομείνει ως άνθρωποι είναι η αξιοπρέπεια μας

Το μόνο που μας έχει απομείνει ως άνθρωποι είναι η αξιοπρέπεια μας. Αυτή που δοκιμάζεται καθημερινά στις προσταγές μιας απάνθρωπης εξουσίας. Φυσικά και συνδέεται με την αμοιβή και το έργο μας , αλλά υπάρχει και μια τιμή, ένα φιλότιμο, μια πίστη στον συνάνθρωπο, που δεν μπορεί να μας τα πάρει καμιά τραπεζοφασιστική ελίτ.  Όσοι διακονούμε αυτό το έργο της εκπαίδευσης δεν θα πρέπει να μένουμε μουγγοί στις προκλήσεις προς το χρέος μας. Όταν συρρικνώνεται η μόρφωση , κλείνουν σχολεία, τα βιβλία είναι αγαθό εν ανεπαρκεία, τα παιδιά πληρώνουν πρώτα εκείνα την οικονομική κρίση, ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να μένει ουδέτερος. Τα ψέματα τελείωνουν, οι συνταξιούχοι απολύονται λίγο πριν την αποζημίωσή τους, οι θέσεις πολλών κλάδων κλείνουν, η μονιμότητα κλονίζεται.  Ποιος άραγε ελπίζει  ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες ; Αναστοχαστείτε, Συνάδελφοι, και Φίλοι και μην γυρίσετε πίσω , η ανακύκλωση ιδεών και χρεοκοπημένων αντιλήψεων βοηθά μόνο τις ελίτ του πλούτου και το φάυλο κατεστημένο που κυβερνάει εδώ και 50 περίπου χρόνια.
Σκεφτείτε τα παιδιά σας και τις νέες γενιές. Οι γονείς μας, πολλοί αγράμματοι, έλιωσαν στη δουλειά, για να μας μορφώσουν και να μας δουν σε καλύτερη ζωή. Αυτό πρέπει να είναι το χρέος κάθε γενιάς.
Η επιστροφή στη βαρβαρότητα και στον "δουλοπάροικο του 21ου αιώνα" είναι μια πραγματικότητα. Μην αποδέχεστε την " ευελιξία", την "απασχόληση", την προσωρινότητα και  την ανεργία που σας ετοιμάζουν. Το δικαίωμα στη λιγότερη μόρφωση και στην "απασχόληση" είναι το "εισιτήριο" για την ανεργία και την περθωριοποίηση.  Πάνω από υπολογιστές, κινητά, ἐξυπνες μηχανές υπάρχει το ανεκτίμητο αγαθό της ανθρωπινης λογικής που μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία στην αλληλεγγύη και την κοινωνικότητα.

Πολυτεχνείο 1973, Ικαρία 1993: Ο αφανής ήρωας Γιώργος Κηρύκου

Την ώρα που μπήκαν τα τανκς ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα και κρατούσε την ελληνική σημαία. Νύχτα 17ης Νοεμβρίου 1973. Αυτός σκαρφαλωμένος στην πύλη του Πολυτεχνείου ανεμίζει την ελληνική σημαία και φωνάζει, «όχι αδέρφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».

Μαζί με την πόρτα του Πολυτεχνείου, όλα έγιναν συντρίμμια.

Το όνομα του: Γιώργος Κηρύκου. Είναι ένας από τους αφανείς ήρωες του Πολυτεχνείου. Αυτός συνέχισε, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε και δυο δεκαετίες μετά την εξέγερση κάηκε στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993 στην προσπάθεια του να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του. Μια ακόμη θυσία…

Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιγε τον Νοέμβριο του 73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε 20 χρόνια μετά ολόκληρο το νησί. Το όνομα του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας. Η επανάσταση δεν ήταν κάτι που γινόταν έξω απ’ αυτόν. Η μικρότερη αδερφή του Όλγα, μόλις 11 ετών τότε, θυμάται τον Γιώργο να λέει με υπερηφάνεια, «άντε να αστράψει το όραμα, να φωτιστεί η ύπαρξη μας, μπας και πάρει φωτιά ο κόσμος».

Παλικαράκι 18 ετών, με ένα σακίδιο στον ώμο και με λιγοστά χρήματα, έφυγε από το νησί για να κυνηγήσει το όνειρο στην μεγαλούπολη. Οικοδομή, ελαιοχρωματιστής ήταν μερικές από τις δου-λειέςπου έκανε εκείνο τον καιρό. Το όνειρο του όμως και η μεγάλη του αγάπη ήταν η κιθάρα. Του άρεσε να φτιάχνει στιχάκια καινά τραγουδάει για τους ανθρώπους, για τη ζωή, για το άγνωστο αύριο που ξημερώνει. Ο αρραβώνας του με μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο. «Δεν άρεσε στον αδερφό μου να μιλάει για το Πολυτεχνείο γιατί θεωρούσε ότι δεν είχε κάνει κάτι σημαντικό», αναφέρει η 43χρονη, σήμερα, αδερφή του Όλγα και συνεχίζει: «Την ώρα που μπήκαν μέσα τα τανκς αυτός ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα και κρατούσε την ελληνική σημαία. Άρχιζε να τρέχει μαζί με άλλους και, όπως μου είχε πει, κρύφτηκε σ’ έναν φωταγωγό. Τον έπιασαν όμως και φυλακίστηκε για ένα μήνα στο Χαϊδάρι. Οι βασανιστές του τον χτυπούσαν ανελέητα, τα ρούχα του ήταν ποτισμένα από το αίμα, αλλά ο Γιώργος άντεξε. Η μητέρα μου είχε τρελαθεί, έκλαιγε και έλεγε συνεχώς, χάθηκε το παιδί μου».

«Οι μέρες περνούσαν κι ελπίδες εξανεμιζόντουσαν, ώσπου ένα γράμμα της Μαρίας έφερε ξανά στο σπίτι μας τη χαρά. Ο Γιώργος ήταν ζωντανός. Μέσω ενός φαντάρου ο αδερφός μου κατάφερε να επικοινωνήσει με την αγαπημένη του και λίγες μέρες μετά να αποφυλακιστεί», θυμάται η Όλγα. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να συνέλθει από τον ξυλοδαρμό και το σοκ που είχε υποστεί ο Γιώργος. Ποτέ όμως δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε για την ιστορία του Πολυτεχνείου. Λίγους μήνες μετά μπαρκάρισε λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε και ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Βραζιλία. Γύρισε όμως γρήγορα, αφού ήταν παράνομος και δεν είχε κανένα χαρτί μαζί του. Έμεινε για λίγο στην Αθήνα και ύστερα έφυγε για την Αμερική, όπου γνώρισε μια κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκε απέκτησε κι έναν γιο και έμεινε εκεί δέκα χρόνια.

Έπαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας. «Έκανε αυτό που αγαπούσε. Χώρισε όμως με τη γυναίκα του και το ’87 επέστρεψε στην Ικαρία και έμεινε μαζί με την μητέρα μας, όπου έφτιαξε ξανά τη ζωή του κι έκανε έναν δεύτερο γάμο με τη Φανή». Στο νησί παρέδιδε μαθήματα κιθάρας, παίρνοντας ελάχιστα χρήματα. Το παρατσούκλι του ήταν «Αλμπάνο και οι μικροί μαθητές του κι όλο το χωριό έτσι τον αποκαλούσαν. Όλα πια στη ζωή του Γιώργου κυλούσαν ομαλά, ώσπου…. Το καλοκαίρι του 1993 θα γραφόταν ο τραγικός επίλογος.

Όταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευτεί 4 γέροντες έτρεξαν με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσίδα, να τους σώσουν. Τους μετέφεραν σε άλλο μέρος, πιστεύοντας ότι ήταν ασφαλείς. Ο αέρας όμως γύρισε και η φωτιά ήρθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν και κάηκαν όλοι.

Αποστολή: Νικόλαος Μόττας

από: Palmografos.com -

Ισοπέδωση και Διάλυση . Παρατηρήσεις στις οδηγίες του Υπουργείου Παιδείας για την αξιολόγηση στα Γλωσσικά Μαθήματα της Α’ Λυκείου

Όπως έχω γράψει και παλαιότερα το Υπουργείο Παιδείας έχει  συγκεκριμένο στόχο να αλλάξει τόσο τη δομή όσο και το περιεχόμενο του μαθήματος της Ιστορίας αλλά και  όλων των φιλολογικών μαθημάτων . Στηριγμένοι σε μα αντίληψη πως οτιδήποτε δυτικοευρωπαϊκό είναι άριστο ή «προοδευτικό» , οι υπεύθυνοι του υπουργείου εννοούν να μετατρέψουν τα γλωσσικά μαθήματα σε σύνολα   διαιρεμένα και ταξινομημένα, υποταγμένα σε μια λογική επιφανειακής επικοινωνιακής διαδικασίας με πομπούς και δέκτες . Η «παραδοσιακή» αντίληψη που εκλαμβάνει το λογοτεχνικό κείμενο ως καλλιτεχνικό έργο που ξεφεύγει συχνά από τα όρια μιας λογικής διερεύνησης και θεώρησης, το έργο ως πηγή αισθητικής απόλαυσης φαίνεται να αποσιωπάται στις οδηγίες για τη διδασκαλία των γλωσσικών μαθημάτων στην  Α’ Λυκείου.

Στον ίδιο δρόμο, οι οδηγίες για την αξιολόγηση των γλωσσικών μαθημάτων στην Α’ Λυκείου  διαλύουν κυριολεκτικά το λογοτεχνικό κείμενο χωρίς να συλλαμβάνουν την ολότητα , την ιδιαιτερότητα του. Επιχειρούν να ανακαλύψουν ρόλους, κανονικότητες, πρωταγωνιστές , «στερεότυπα», «φύλα», σαν να πρόκειται για κείμενα πολιτικής θεωρίας ή ιδεολογίας.  Αυτός ο ακραιφνής κοινωνιολογισμός στην αρχαία αλλά και στην νεότερη λογοτεχνία είναι και αντιπαιδαγωγικός και ορθώνει μεγάλα εμπόδια στη συμμετοχή του μαθητή.  Οι δοκιμασίες που θέτουν οι οδηγίες είναι και εξαιρετικά δύσκολες για τους μαθητές αλλά και συνάμα ξένες με το πραγματικό νόημα της τόσο της αρχαίας όσο και της νεότερης  λογοτεχνίας.

Η αξιολόγηση στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών  σύμφωνα με τις οδηγίες,  προτάσσει την «πρωτοβάθμια» όπως αναφέρει κατανόηση του κειμένου χωρίς, δηλαδή, να  επιχειρείται μια πιο ουσιαστική και συνδυαστική χρήση της μετάφρασης, του συντακτικού και της γραμματικής Αν δεν αξιολογηθούν αυτά τα στοιχεία πώς θα δειχθούν  η συλλογιστική πορεία και τα επιχειρήματα; Με υποθέσεις και τη φαντασία των μαθητών;  Το αρχαίο κείμενο ενδιαφέρει μόνο  ως γραμματειακό είδος , ένα  σύνολο σκέψεων, ιδεών, αφηγήσεων  ή ως ένα μοναδικό έργο ενδεικτικό μιας συγκεκριμένης πολιτικής και πολιτισμικής αντίληψης.

Το ίδιο «προοδευτικό» πνεύμα διέπει και τις οδηγίες για την αξιολόγηση του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Οι συντάκτες των οδηγιών αποδεικνύεται ότι δεν έχουν καμία επαφή με τη σχολική τάξη, τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματα των μαθητών της Α’ Λυκείου. Θα έλεγα επίσης, ότι απευθύνονται σε σχολεία ιδιοφυιών μαθητών . Πώς να εξηγήσει κανείς την  οδηγία να δίνονται άγνωστα «ομόθεμα» ή ομοειδή κείμενα κατά το γαλλικό σύστημα; Για να εξακριβώσει τι ακριβώς ο καθηγητής; Πρώτα απ’ όλα,  η επιλογή των κειμένων μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές στρεβλώσεις, καθώς η μοναδικότητα του καλλιτεχνικού έργου ως προς τη σύλληψη αλλά και η πολυθεματικότητα του απαλείφονται προς χάριν …της αξιολόγησης. Και στις ερωτήσεις που συχνά θέτουμε ως προς ένα παρεμφερές λογοτεχνικό κείμενο εστιάζουμε σε συγκεκριμένα σημεία, δεν ταυτίζουμε τα λογοτεχνικά έργα. Φανταστείτε ένα φιλόλογο να έχει διδάξει τη «Φόνισσα» και να θέτει προς εξέταση το «Ζητιάνο» του Καρκαβίτσα γιατί και τα δύο κείμενα θίγουν τη δεισιδαιμονία των χωρικών.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται επίσης στα θέματα  «στερεότυπο»  και « φύλο».  Θα κατηγορήσουμε άραγε τους συγγραφείς του 19^ου αιώνα  για υποβάθμιση του ρόλου της γυναίκας ;  Υπήρχαν μήπως και φεμινίστριες τότε  ; Ποια ήταν η θέση της γυναίκας  στην ελληνική κοινωνία στη συγκεκριμένη περίοδο; Φυσικά και είναι θεμιτό να θίξεις θέματα όπως οι συνθήκες που διαμόρφωναν την υποβαθμισμένη θέση της στην ελληνική οικογένεια αλλά να μιλάς για στερεότυπο που αναπαράγει η λογοτεχνία ή το Δημοτικό Τραγούδι είναι τουλάχιστον αντιεπιστημονικό.  

Η αξιολόγηση, επίσης, απαιτεί από το μαθητή να αλλάξει τη «φωνή», τον ιδιαίτερο τρόπο του αφηγητή ή του πρωταγωνιστή. Αυτή η άσκηση μπορεί να τεθεί ως εργασία αλλά όχι ως ερώτηση διαγωνίσματος. Ζητά ουσιαστικά, να μεταγράψει ο μαθητής ένα λογοτεχνικό κείμενο και πώς αλήθεια θα αξιολογήσεις ένα τέτοιο κείμενο;

Μεγάλης δυσκολίας είναι και η επόμενη ερώτηση, όπου ζητείται να γράψει ο μαθητής διαφήμιση(;) του λογοτεχνικού έργου ή κριτική. Στη δεύτερη περίπτωση με ποιες λογοτεχνικές γνώσεις θα κληθεί να αξιολογήσει έναν Παπαδιαμάντη ή έναν Βάρναλη; Και πάλι θέτω το ερώτημα γιατί πρέπει όλα να  τεμαχίζονται και να μετρώνται; Ένα έργο μπορεί  να συνδεθεί με βιώματα του μαθητή, να συσχετιστεί με κοινές εμπειρίες, ένα άλλο κείμενο μπορεί να μη γίνει κατανοητό. Ποιος είναι επομένως ο βασικός σκοπός της διδασκαλίας της Λογοτεχνίας;  Η  κριτική της;

Στο ίδιο πνεύμα διάλυσης του κειμένου ζητείται από τους μαθητές να ταυτιστούν με τον ήρωα και να γράψουν το ημερολόγιό του.  Μπορεί ένας μαθητής να ταυτιστεί με τη Φραγκογιαννού ή την Αρετούσα; Ποιος είναι ο στόχος εδώ; Να παράγουν οι μαθητές λογοτεχνία; Ως συμπλήρωμα στις διάφορες οπτικές του κειμένου σε εργασία τετραμήνου  μπορεί  μα τεθεί όχι όμως ως βασική στόχευση μιας διδασκαλίας.

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στην άσκηση που προτείνεται σε σχέση με τα   σύμβολα ενός λογοτεχνικού έργου,  τα οποία κατατάσσονται σε κατηγορίες χωρίς καμία αναφορά στη σημασία και την ερμηνεία τους.

Συνοψίζοντας,  τα γλωσσικά μαθήματα (Αρχαία Ελληνικά, Νεοελληνική Γλώσσα, Νεοελληνική Λογοτεχνία)  τίθενται υπό τη σκιά της Κοινωνιολογίας και ενός κακώς εννοούμενου εποικοδομισμού, που από τη μια πλευρά ζητά από το μαθητή να μην επιμείνει στις ιδιαιτερότητες των κειμένων από την άλλη τον θέλει  μικρό «λογοτέχνη». 

Νεοϊμπεριαλισμός και νεοφασισμός

Αλήθεια πόσο θράσος χρειάζεται, για να προτείνεις σε μια χώρα τη μείωση της εθνικής της κυριαρχίας. Όταν μάλιστα  υπηρετείς ως υπουργός εξωτερικών μια χώρα που αιματοκύλισε πριν 60 χρόνια  την Ευρώπη. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι πιθανόν να σε συνδέσουν με κάποια ιστορικά πρόσωπα που οι εικόνες τους προξενούν τη φρίκη ακόμη και σήμερα. Με εύκολη δικαιολογία το χρέος και τα ελλείμματα , προτείνεις ουσιαστικά την αποικιοποίηση  μιας χώρας.

Περνάμε ,λοιπόν, στη φάση του καπιταλισμού που προκειμένου να επιβιώσει της κρίσης αναζητά αποικίες και πρόθυμους δοσίλογους , έτοιμους να ξεπουλήσουν την εθνική τους κυριαρχία για μερικά δάνεια.  Ο ιμπεριαλισμός του 19ου αιώνα είχε προτεταμένα τα κανόνια και τις λόγχες. Σήμερα, αρκούν τα χρέη και τα δάνεια που τα θρέφουν. Αφού υποδούλωσαν μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον αποβιομηχανοποιημένο ευρωπαϊκό νότο , οι ισχυροί της Δύσης,  τον ωθούν τώρα στην αποικιοποίηση. Με τοπικές κυβερνήσεις υπόδουλες και προδοτικές,  έτοιμες να οργανώσουν προπαγάνδα, παρακράτος και συντάγματα ή και έκτακτα μνημόνια στα μέτρα τις Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολυεθνικών οικονομικών ιδρυμάτων που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία. Με κόμματα –καρικατούρες που μιλούν για «συναινέσεις» και «μονόδρομους» και αποκοντά και κάποιους διανοουμένους ,  που μετρούν  τη δημοκρατία με το πόσα πήραν για τον «κόπο» τους.

Ένα πολιτισμός του ριάλιτι και του σταρ σύστεμ  αλλά και των ναρκωτικών , για να ξεχνά η νεολαία ότι είναι άνεργη και να τρέφεται από το κομπόδεμα της οικογένειας.  

Όλα αυτά έγιναν με την ανοχή πολλών από εμάς, και μεγάλωσαν στην ελληνική κοινωνία σαν το αβγό του φιδιού,  τώρα όμως που ο «βασιλιάς είναι γυμνός» και οι «αγαθές προθέσεις», «η πρόοδος» και η «μεταρρύθμιση» φανερώνει το  «μεσαίωνα» και το σκοταδισμό που έκρυβε τεχνηέντως, είναι η ώρα να πάρει ο καθένας τη θέση του , να προασπίσει το μέλλον των παιδιών του ή να το βάλει στα πόδια ζώντας με τη μιζέρια του.

Μια πρόταση για τη φετινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου

Μια πρόταση για τη φετινή επέτειο  της 28ης Οκτωβρίου

Η επέτειος για την 28η Οκτωβρίου 1940 πλησιάζει. Ξέρω ότι πολλοί συνάδελφοι ετοιμάζουν λόγους, αναθέτουν σε μαθητές ποιήματα  με πατριωτικό περιεχόμενο, οργανώνουν τη χορωδία για τα τραγούδια της εποχής ή και τα αντιστασιακά τραγούδια της κατοχής. Ξέρω βέβαια ότι πολλοί τα έχουν  βαρεθεί όλα αυτά λόγω πολιτικής στάσης ή και λόγω της καταιγίδας των αντιεκπαιδευτικών μέτρων που έχουν μετατρέψει τις σχολικές γιορτές σε επιπλέον «αγγαρεία».   Πέρα λοιπόν από τις παρελάσεις και την εξύμνηση του εθνικού φρονήματος του ελληνισμού η φετινή γιορτή μπορεί να λάβει ένα πιο επίκαιρο και πραγματικά βιωματικό περιεχόμενο. Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου θα αναφερθεί σύντομα και  περιεκτικά στα γεγονότα του ’40 ή και της σκληρής περιόδου της Κατοχής. Το μεγαλύτερο μέρος όμως θα μπορούσε να φέρει σε αρμονική συνέχεια με τα ιστορικά γεγονότα ένα πιο σύγχρονο και βαθιά επιδραστικό μήνυμα για τους σύγχρονους νέους. Το «όχι» στον ιταλικό φασισμό μπορεί να μετατραπεί σε ΟΧΙ

·         στο ξεπούλημα της Ελλάδας

·         στην καπιταλιστική βαρβαρότητα όπως εκφράζεται με το φορολογικό «ξεζούμισμα» και  τη συρρίκνωση των ποσών για την Παιδεία και την Υγεία

·         στην υποβάθμιση του σχολείου με  την απαξίωση της μόρφωσης, την απόσυρση των σχολικών βιβλίων την κατάργηση σχολικών μονάδων  και τις επερχόμενες απολύσεις.

·         Στη φαυλοκρατία και τους «Λουδοβίκους» και «Κωλέττηδες» που κυβέρνησαν και εξακολουθούν να κυβερνούν αυτόν τον τόπο.

·         στην οικονομική υποδούλωση, την ανεργία και τον εξανδραποδισμό του νέου εργαζομένου των 500 ευρώ.

·         στα ναρκωτικά και στην νομιμοποίησή τους

·         στον αυταρχισμό και την αστυνομοκρατία που διεισδύουν  στους εκπαιδευτικούς χώρους

·         στο ρατσισμό και την ξενοφοβία

Φτιάξτε με τους μαθητές σας αφίσες, πανό, κείμενα,   παρουσιάσεις Power Point, δραματοποιήσεις και ό, τι άλλο νομίζετε ότι μπορεί να εκφράσει καλύτερα τη συγκεκριμένη στάση. Πιστεύω ότι τόσο η συγκεκριμένη επέτειος όσο και οι υπόλοιπες (17 Νοέμβρη, 25^η Μαρτίου) προσφέρονται για μια τέτοια προσέγγιση.

70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ. H ανάγκη για ένα νέο μέτωπο.

Όσο και αν φαίνεται παράξενο η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα παραπέμπει σε καθεστώς κατοχής και τυραννίας. Πολλοί πιθανόν να διαφωνήσετε μαζί μου,  όμως  θα μου επιτρέψετε να παραθέσω ορισμένα επιχειρήματα :

·         Πού αλλού θα παρέπεμπε το σημερινό κλίμα ανασφάλειας, απογοήτευσης,  αβεβαιότητας και άγχους για το αύριο.

·         Η κυριαρχία του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος ως μαύρης πραγματικότητας  με όλα τα τυπικά βάρβαρα χαρακτηριστικά του, τις απολύσεις, τις διώξεις, την προπαγάνδα, την εξώθηση στην αθλιότητα και τη φτώχια.

·         Η επιβολή ενός ξένου διοικητηρίου που απορροφά καθημερινά τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και ουσιαστικά «πουλά και αγοράζει» καθημερινά τη χώρα.

·         Η εναλλαγή ξενόδουλων κυβερνήσεων,  που ουσιαστικά αποτελούν εντολοδόχους των ξένων και των ντόπιων ελίτ

·         Η επιβολή ενός καθεστώτος τυραννίας όπου η «δημοκρατικά εκλεγμένη» κυβέρνηση εννοεί να αλλάζει πολιτικές κάθε βδομάδα, να αφαιρεί συνταγματικά δικαιώματα και να επιβάλει φόρους όπως ο ελέω θεού μονάρχης.

·         Η χρήση κάθε τεχνολογικού μέσου καταστολής για να παρεμποδιστεί η ελεύθερη έκφραση διαμαρτυρίας

·         Η τόσο φανερή σύγκρουση του λαϊκού αισθήματος και της κοινής γνώμης με τη σημερινή ολιγαρχική πολιτική.

  Σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση είναι επιβεβλημένο να διαμορφωθεί ένα ευρύτερο δημοκρατικό και προοδευτικό μέτωπο από δυνάμεις της αριστεράς με πρωτεργάτη το ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό έχει την πιο ξεκάθαρη θέση απέναντι σο ζήτημα του μνημονίου, του χρέους και της απεξάρτησης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οδηγός σε αυτήν την προσπάθεια θα είναι το πετυχημένο παράδειγμα του ΕΑΜ του 1941, μια ελπιδοφόρα σελίδα στη νεότερη ιστορία, όταν αριστεροί, κομμουνιστές και άλλοι προοδευτικοί Έλληνες συμφώνησαν σε αρχές, σε ένα όραμα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, δημοκρατική και δίκαιη. Επιστήμονες, καλλιτέχνες και απλοί άνθρωποι, αγρότες , εργάτες μπήκαν τότε χωρίς καμία ιδιοτέλεια στον αγώνα της απελευθέρωσης. Σε μια περίοδο όπου ο φόβος κυριαρχούσε στις ψυχές ακόμη και για την ίδια την επιβίωση το ΕΑΜ οδήγησε το λαό σε αυτογνωσία, αντίσταση  και πατριωτική εγρήγορση. Είναι επομένως, χρέος πατριωτικό και ηθικό , όλων όσοι νομίζουν ότι μπορούν να μπουν σε μια τέτοια προσπάθεια να συνεργαστούν. Τώρα που ο καπιταλισμός αρχίζει να δείχνει τα βάρβαρα χαρακτηριστικά του και την πολεμική του στις λαϊκές τάξεις τώρα είναι η ευκαιρία ένα νέο ΕΑΜ αν οργανωθεί.

Ο πρώτος δάσκαλος σε μια κοινωνία είναι η πολιτική ηγεσία της

Μια πολιτική ηγεσία που επιβάλλει έκτακτο φόρο σε ανέργους δεν δικαιούται να μιλά για εκσυγχρονισμό στην εκπαίδευση και για «νέο σχολείο». Μια κυβέρνηση που αποκαλεί εργαζόμενους «κοπρίτες» και  αραδιάζει καθημερινά ασύστολα ψεύδη, για δήθεν χρεοκοπίες και  την ανάγκη η χώρα να υπαχθεί σε διεθνή έλεγχο δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι θα χαράξει σοβαρή εκπαιδευτική πολιτική. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Όποια εκπαίδευση διαμόρφωσε η Χιλή του  Πινοσέτ ή η επταετής ελληνική Χούντα, ή οι νοτιοαμερικανικές «μπανανίες» τέτοια πολιτική και τέτοια αναλυτικά προγράμματα θα παράγει και αυτό το πολιτικό καθεστώς.  Ακόμη και αν μαϊμουδίσεις τα αναλυτικά προγράμματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ακόμη και αν μεταφράσεις τους εκπαιδευτικούς νόμους και τις αρχές τους , δεν θα πάψεις να διδάσκεις την αθλιότητα, το ψέμα  και τον κυνισμό. Στην καλύτερη περίπτωση θα φανείς αναντίστοιχος με τη ρητορική σου για δήθεν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το «Νέο Σχολείο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά, τίποτε το νέο, αλλά αντίθετα πολλά παλιά : εξετάσεις, επιθεωρητές  που θα λέγονται «μέντορες ή «αξιολογητές», σχολεία χωρίς βιβλία (σχολικά και εξωσχολικά εξαιτίας της  έλλειψης  σχολικής βιβλιοθήκης) κλείσιμο σχολικών μονάδων για να συρρικνωθεί το κόστος, ερευνητικές εργασίες που απλά πιστοποιούν την αντιεπιστημόνικοτητα της «διαθεματικότητας» και μια σειρά από αναχρονισμούς,  που μας επιστρέφουν  δεκαετίες πίσω όσο και αν στολίζονται  με εύηχες λέξεις όπως «καινοτομία» και  «αριστεία».  Πρότυπα σχολεία, πανεπιστήμια και συγγράμματα επί πληρωμή και άλλες τέτοιες  αναπαλαιώσεις, που πιστοποιούν το πνευματικό τέλμα των πολιτικών μας ταγών.

Το δημόσιο σχολείο στην ουσία είναι ο καθρέφτης της επίσημης πολιτικής.  Η απουσία του ελάχιστου σεβασμού προς τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς αποδεικνύεται καθημερινά με παραλείψεις, αντιφάσεις, προχειρότητες που δεν χρειάζεται , νομίζω, να τα επαναλάβω, αφού τις  βιώνουμε καθημερινά ακόμη και μέσα  στην τάξη. Είναι εντυπωσιακό πώς ο κυβερνητικός κώδικας αξιών και η στυγνή καπιταλιστική βαρβαρότητα ξεπερνούν τις μεγαλόστομες διακηρύξεις και τα σχέδια για «καινοτόμα σχολεία». Τι θα πεις άραγε στο παιδί του ανέργου που εσύ ως κυβέρνηση δημιούργησες; Δεν είναι τυχαίο που εφέτος δεν ακούστηκαν ευχές του υπουργείου Παιδείας για τη νέα σχολική χρονιά. Θα ακουγόταν πραγματικά σουρεαλιστικό αν όχι τραγικό κάτι τέτοιο. Ωστόσο, η δημόσια ρητορική της εκάστοτε κυβέρνησης έχει αντίκτυπο στο σχολείο.

Τολμώ να πω ότι ξεπερνά ακόμη και εμάς τους εκπαιδευτικούς. Όσο και αν αποδυόμαστε αυτόν τον ρόλο είμαστε στα μάτια πολλών εκπρόσωποι του κράτους ή και   συνένοχοι της κυβερνητικής αυθαιρεσίας ή ανικανότητας. Όταν μάλιστα, συνεχίζουμε σε επίπεδο συνδικαλιστικής εκπροσώπησης να υπομένουμε τον πόλεμο που έχει κηρυχθεί  στη ζωή και στην εργασία παραδίδουμε τη δημόσια εκπαίδευση στη διάλυση  και επιτρέπουμε τη  διάβρωση του κοινωνικοπολιτικού ρόλου  του σχολείου.

Μουσική και κουλτούρα

     Πολλοί πιστεύουν ότι η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα που μιλάει σε διαφορετικούς ανθρώπους και ενώνει διαφορετικές κουλτούρες. Φέρνουν ως παράδειγμα τη παγκόσμια δημοφιλία της ροκ ή και  τη συνύπαρξη σε ορχήστρες μουσικών από διαφορετικές χώρες ή και παραδόσεις. Η ανάπτυξη, επίσης, κατά τις τελευταίες δεκαετίες της έθνικ μουσικής κυρίως ως παρακλάδι της τζαζ δημιούργησε την εντύπωση ότι οι εθνικές κουλτούρες ασιατικών και αφρικανικών χωρών μπορούν να αναμιχθούν σε ένα ενιαίο κορμό , μια «νέα μουσική» μέσα από τη συνάντηση σε διεθνή φεστιβάλ αλλά και σε συμβόλαια με δυτικές εταιρίες δίσκων. Είδαμε δυτικούς μουσικούς ακόμη και ροκ καλλιτέχνες ( Peter Gabriel, Sting, κ.ά) να συνεργάζονται με μαροκινούς ή πακιστανούς μουσικούς ενσωματώνοντας στη δική τους κουλτούρα τα στοιχεία των αντίστοιχων αυτών μουσικών παραδόσεων.

   Η μουσική, ωστόσο, δεν είναι μία όπως διατείνονται πολλοί, ακόμη και τα κριτήρια για το τι είναι εύηχο  μπορεί να διαφέρουν ριζικά ανάμεσα στις διάφορες παραδόσεις. Κοινά σημεία υπάρχουν αναμφισβήτητα, όπως κλίμακες, παρόμοια μουσικά όργανα, ρυθμοί, εκεί ωστόσο που διαφέρουν οι μουσικές είναι στο βιωματικό μέρος που εκφράζεται μέσα από τον ιδιαίτερο τρόπο εκτέλεσης της μουσικής. Όλοι μας όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική προσπαθήσαμε να παίξουμε ή και εντριφίσαμε τελικά σε μια μουσική από την αγγλοσαξονική παράδοση ή και σε αφρικάνικους ρυθμούς. Η αίσθηση του ρυθμού και ο ιδιαίτερος τρόπος, «το ύφος» θα έλεγε κάποιος δεν μπορεί να αντιγραφεί από κάποιον μουσικό με διαφορετική κουλτούρα και κυρίως διαφορετικά βιώματα. Οι Έλληνες παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες πολλών ικανών μουσικών δεν κατάφεραν να παίξουν το Heavy Metal των Black Sabbath ή των Judas Priest, γιατί τα βιώματα αυτών των            μουσικών  παρέπεμπαν στο μουντό αγγλικό τοπίο της γκρίζας βιομηχανικής πόλης , παρέπεμπαν, επίσης, σε μια άλλη εκπαίδευση και σε μια άλλη κουλτούρα με μανιχαϊστικά και προτεσταντικά στοιχεία που βρίσκονταν  στην αντίπερα όχθη  όχι μόνο από την ελληνική αλλά και την γενικότερη ανατολική θέαση της ζωής.   

  Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να αντιτείνει το παράδειγμα της κλασσικής μουσικής και πώς αυτή η μουσική παρότι ξεκίνησε από τον δυτικό κόσμο βρήκε άξιους εκπροσώπους σε ολόκληρη την υφήλιο. Στην περίπτωση της κλασσικής μουσικής μιλάμε για μια έντεχνη και αυστηρά ακαδημαϊκή μουσική, που ενώ απαρτίζεται από  διαφορετικές μουσικές παραδόσεις στηρίζεται, ωστόσο, σε  αυστηρούς κανόνες δημιουργίας και εκτέλεσης . Και σ’ αυτήν την περίπτωση, βέβαια, έχουμε έργα όπως του Λιστ ή του Σκαλκώτα που το βιωματικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα έντονο.

Η μουσική, επομένως  κυρίως στην πρωτογενή της έκφραση αλλά και στην λαϊκή της εκδοχή εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό το βίωμα. Άλλο τραγούδι υπήρξε το¨Αll along the watchtower" του ΒοB Dylan και άλλο η μεταγραφή του στα ελληνικά « Ο παλιάτσος και ο ληστής» του Διονύση Σαββόπουλου. Η πρώτη εκτέλεση γράφτηκε σε μια Αμερική που γνώριζε τα αντιπολεμικά και εκπαιδευτικά  κοινωνικά κινήματα, ενώ το δεύτερο γράφτηκε στη δίνη της χουντικής επταετίας περισσότερο ως μια σύνθεση παραδοσιακών ελληνικών και σύγχρονων ροκ στοιχείων. Αντίστοιχα παραδείγματα μπορούμε να βρούμε χιλιάδες στην παγκόσμια μουσική και είναι προς τιμή των μουσικών, όταν αναγνωρίζουν την ιδιαιτερότητα της παραλλαγής ή της επανεκτέλεσης. Ακόμη και μέσα στην ίδια χώρα και παράδοση μπορούν να εμφανιστούν ουσιώδεις διαφορές στις επανεκτελέσεις κυρίως παλαιότερων κομματιών, Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι δεύτερες εκτελέσεις  στο " Σπασμένο Καράβι" ή στο " Τι σου κανα και πίνεις".

Η μουσική είναι ένα κοινωνικό γεγονός, αντανακλά τα συναισθήματα, την κουλτούρα και τα βιώματα μιας κοινωνικής ομάδας σε συγκεκριμένη εποχή μέσα σε αντίστοιχες πολιτικές και οινομικές ιδιαιτερότητες.

Κάποτε ο AL Di Meola σε μια διάλεξη  κάλεσε έμπειρους μουσικούς από το ακροατήριο να τον ακολουθήσουν σε λατινοαμερικάνικους ρυθμούς. Μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες μας εκμυστηρεύτηκε ότι μόνο κάποιοι ισπανόφονοι  λαοί μπορούν να εκτελέσουν σωστά αυτούς τους ρυθμούς χωρίς καν να αντιλαμβάνονται τα μουσικά μέτρα και τα χτυπήματα. Ο ρυθμός προερχόταν από μέσα τους, «κυλούσε στο σώμα τους» όπως μας έλεγε χαρακτηριστικά. Η μουσική κάθε λαού συνδέεται με την παράδοση, την ιστορία και κυρίως τις εμπειρίες του.    

      Χωρίς να ορθώνει απαγορευτικές μπάρες η μουσική περιέχει στοιχεία από την ψυχοσύνθεση ενός λαού, ακόμη και από την κυρίαρχη  κοσμοθεωρία του. Δεν είναι τυχαίο ότι η θρησκευτική μουσική καλλιεργήθηκε κυρίως στον δυτικό κόσμο, στις γερμανικές και αγγλοσαξονικές χώρες εκσυγχρονίστηκε και εμφανίστηκε σε διάφορες παραλλαγές από ροκ μέχρι την ραπ, ενώ στον ανατολικό κόσμο η εκκλησιαστική μουσική ακολούθησε το συγκεκριμένο βυζαντινό τυπικό περιορισμένη αυστηρά για  λειτουργικούς και τελετουργχικούς σκοπούς.

Το να προσπαθήσει κανείς να ορίσει ποιο είναι ακριβώς το βιωματικό μέρος της μουσικής είναι πάρα πολύ δύσκολο όπως και το να επισημάνει ποιες μουσικές παραδόσεις θεωρούνται συγγενείς. Θα ήταν προτιμότερο να προσεγγίσει τις ιδιαίτερες συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε το κάθε είδος μουσικής όπως το Ροκ, το Μπλουζ, η Ντίσκο κλπ.

    Αν για παράδειγμα θεωρήσουμε τη Ροκ ως τη μετεξέλιξη του Rhythm 'n Blues και του Rock’n Roll αναμειγνύοντας ποικίλλα στοιχεία από αφρικάνικους ρυμούς μέχρι κλασικίζουσες φόρμες θα μιλάγαμε κυρίως για την έκφραση της επαναστατημένης νεολαίας των δεκαετικών του 60 και του 70. Μέσα στο κλίμα της γενικότερης αμφισβήτησης των παραδοσιακών αγγλοσαξονικών  αξιών  η Ροκ εξέφρασε το πάθος και την ανάγκη της γενιάς του 60 να διεκδικήσει δυναμικά τη σεξουαλική απελευθέρωση και τον σεβασμό στην ατομικότητα και τη διαφορετικότητα. Την ίδια εποχή οι πολιτικές εξελίξεις, η πετρελαϊκή κρίση, οι αραβοισραιλινοί πόλεμοι, το Βιετνάμ επέτειναν  την αμφισβήτηση στο αγγλικό ή αμερικανικό καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης κάτι που εκφράστηκε με ακόμη πιο δυνατή και πιο ρυθμική μουσική, όπως ήταν οι ακραίες μορφές της Ροκ κουλτούρας το Heavy Metal και το Punk. Ο ήχος τραχύς και άγριος περασμένος συχνά από τσιπ, τρανζίστορες λιχνίες και ηλεκτρονικά φίλτρα μετέφερε σε πιο εξευγενισμένη μουσική μορφή τον ήχο της βιομηχανίας αλλά και του δρόμου. Αυτές περιληπτικά υπήρξαν κάποιες βασικές συνιστώσες της ανάπτυξης της Ροκ, μιας μουσικής που γεννήθηκε στον αγγλοσαξονικό κόσμο, αγκάλιασε ωστόσο, σταδιακά ολόκληρη την υφήλιο μέσα από την εμπορική και τεχνολογική κυριαρχία των ΗΠΑ και της Αγγλίας και κυρίως την υπερπροβολή της συγκεκριμένης μουσικής μέσω της εικόνας (βίντεο, τηλεόραση).

 Έτσι, η ροκ μουσική στη διάρκεια της ωρίμανσής της τη δεκαετία του 1970 συνδέθηκε με τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στις αγγλοσαξονικές χώρες και μετέφερε τα βιώματα της νεολαίας μιας συγκεκριμένης εποχής με αντίστοιχες ανάγκες. Άλλο  υπήρξε το Punk του 1978 και άλλο το Punk του 2000.

Στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο η δυτική μουσική (ροκ, ποπ) καλλιεργήθηκε, μελετήθηκε και διδάχτηκε σε βάθος, άλλες φορές ενσωματώθηκε στην τοπική μουσική παράδοση σε ένα μείγμα με λαϊκά ή παραδοσιακά στοιχεία είτε μεταφέρθηκε αυτούσια όπως στην περίπτωση του αγγλόφωνου ελληνικού ροκ χωρίς, ωστόσο, σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση ιδιαίτερα επιτυχημένα αποτελέσματα.  Ακόμη και σε χώρες με πλούσια μουσική παράδοση και εμπορικό κύρος όπως η Γαλλία ή η Ιταλία οι μουσικοί δεν μπόρεσαν να συνθέσουν μια δική τους αξιόλογη αγγλόφωνη ροκ ή ποπ κίνηση που να βρει ανταπόκριση στην αγορά της Αγγλίας ή των ΗΠΑ.

Η αιτία για  αυτήν την αδυναμία εμπέδοσης της αγγλοσαξονικής  μουσικής κουλτούρας είναι τα διαφορετικά βιώματα που τη συνθέτουν. Δεν είναι δηλαδή ζήτημα γνώσεων, υποδομής ακόμη και άρθρωσης του αγγλικού στίχου αλλά ζήτημα διαφορετικής κουλτούρας ενός συνόλου δηλαδή γενικότερης παιδείας, κοσμοαντίληψης και εμπειριών.

Δελτία παραπληροφόρησης

Επειδή πολλοί νομίζουν ότι ο ελληνικός λαός τρώει κουτόχορτο,  διαβάστε τα παρακάτω απολύτως  ακριβή στοιχεία που βασίζονται σε επίσημα στοιχεία των κρατικών υπηρεσιών και των διεθνών οικονομικών οργανισμών. Τα δανείστηκα από το εξαιρετικό βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε» εκδ Λιβάνη. Αγοράστε το  και κλείστε το χαζοκούτι από τις 20.00 έως τις 22 00, όσο  κρατά  δηλαδή η προπαγάνδα του «Μεγάλου Αδερφού».

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης :

Η Ελλάδα είναι υπερχρεωμένη και πρέπει να πάρει έκτακτα μέτρα για να μην τιμωρηθεί από τους «νοικοκύρηδες»  της ΕΕ .

Πραγματικότητα :

Συνολικό εξωτερικό (δημόσιο +ιδιωτικό) χρέος το 2015

Ελλάδα  500 δις δολάρια (11^η στην Ευρώπη)

Γερμανία 5 τρις δολάρια

Βρετανία 9 τρις δολάρια

ΗΠΑ 14 τρις δολάρια  (Πηγή : στοιχεία Παγκόσμιας Τράπεζας)

Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας στο 167% του ΑΕΠ

Το αντίστοιχο τη Ιρλανδίας 1000% του ΑΕΠ

Το εξωτερικό χρέος της Ελβετίας  στο 271% του ΑΕΠ

Ο ι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα:

 7 ,160 δις επιδικάστηκαν από τη Διάσκεψη των Παρισίων  (1946)

3,5 δις από το δάνειο των κατοχικών δυνάμεων  που έλαβαν από τις ελληνικές τράπεζες

Αρχαιολογικοί θησαυροί  που δεν επιστράφηκαν

Αποζημιώσεις θυμάτων γερμανικών θηριωδιών

Σύνολο χρεών Γερμανίας  στην Ελλάδα σε σημερινή αξία 1,5 τρις

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης :

Η ελληνική κυβέρνηση τήρησε το Σύνταγμα και με εντολή του ελληνικού λαού ψήφισε το μνημόνιο.

Πραγματικότητα

Το μνημόνιο επικυρώθηκε από 151 ψήφους στη Βουλή αντί για 180 όπως όριζε το άρθρο 28 του Συντάγματος.

Με ειδική τροπολογία ο υπουργός οικονομικών σαν να πρόκειται για μονάρχη  νομιμοποιείται να προχωρά σε οποιαδήποτε συμφωνία  με το ΔΝΤ,  την ΕΚΤ κλπ χωρίς την έγκριση της Βουλής

Τον Ιούνιο του 2010 ψηφίστηκε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ η δανειακή σύμβαση όπου η Ελλάδα παραιτείται από κάθε δικαίωμα ασυλίας της δημόσιας περιουσίας.

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης :

Οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης  εκβιάζουν την Ελλάδα και την κυβέρνηση και αποσπούν τεράστια ποσά.

Πραγματικότητα

Ποιοι κέρδισαν κυρίως από το δάνειο  5 δις τον Μάρτιο του 2010 ; Οι Έλληνες κεφαλαιούχοι που συμμετείχαν στον δανεισμό σε ποσοστό  23%.

4 τράπεζες  (Εθνική, Πειραιώς, Alpha, Euro bank  )δανείζονταν από την ΕΚΤ με τόκο 1 % και δάνειζαν το ελληνικό κράτος με 6%

Το 30% των ομολόγων  ελληνικού δημοσίου κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης

Τα μνημόνια και τα δάνεια μετά το 2009 επέτρεψαν στην Ελλάδα να ανασάνει

Πραγματικότητα

Με την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης το επιτόκιο δανεισμού και τα «σπρεντς» (διαφορά από το επιτόκιο δανεισμού της Γερμανίας) υπερτετραπλασιάστηκαν. Το Μάη του 2011 το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας έφτασε στο 17,5%.

2009 το δημόσιο χρέος 298 δις

2010 το δημόσιο χρέος 340 δις

Το 2015 το δημόσιο χρέος  υπολογίζεται σε 400 δις

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης

Οι  έλληνες  γενικά υποφέρουν από την κρίση και κυρίως οι επιχειρηματίες

Πραγματικότητα

Η ΔΕΗ το 2010 έδωσε 950000 εντολές διακοπής ρεύματος σε ελληνικά νοικοκυριά.

Η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 18 % το 2011.

Οι ελληνικές « οφ σορ» εταιρείες διακινούν ετησίως 500 δις ευρω.

Οι καταθέσεις και συμφωνίες επαναγοράς ελληνικών εταιρειών   (ρέπος)εκτινάχτηκαν από 160 δις το 2004 σε 279 δις το 2009.

Το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 (30 δις)  ισούται με μια παραγγελία 77 ελληνικών πλοίων . Από τα 160 πλοία ελληνικών εταιρειών που ναυπηγήθηκαν το 2009 μόνο 2  φτιάχτηκαν σε ελληνικά ναυπηγία.

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης

Τα δάνεια πάνε για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις .

Πραγματικότητα

Απρίλιος  Δεκέμβριος 2010    :  δανειακές υποχρεώσεις ελληνικού δημοσίου  40 δις

Εισπράξεις από δάνεια την ίδια περίοδο 38 δις

Το 2012 θα εισπραχτούν   30 δις

 Οι δανειακές  υποχρεώσεις το 2012 ανέρχονται σε  58 δις

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης

«1 εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν 10 εκατομμύρια πολίτες».

Πραγματικότητα

Οι μισθοί του δημοσίου αντιστοιχούσαν το 2009 στο 10% του προϋπολογισμού

Η Ελλάδα είναι 4^η στην Ευρώπη στην αναλογία πληθυσμού- δημόσιων υπαλλήλων  (11,4%)

Το 80% των δημοσίων υπαλλήλων παίρνουν από 800 έως 1500 ευρώ με το 50% αυτών να έχουν

πτυχίο ΑΕΙ.

Το 1 εκατομ του Λομβέρδου είναι 625.738 μόνιμοι υπάλληλοι από τους οποίους 200 000 εργάζονται  στην εκπαίδευση και 93 000 στην υγεία. (απογραφή 2009) Και οι δύο κλάδοι εμφανίζουν μεγάλες ελλείψεις  σε προσωπικό.

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης

Η Ελλάδα έχει υπέρογκες δημόσιες δαπάνες

Πραγματικότητα

Το 1998-2007 η Ελλάδα διέθετε 3.550 ευρώ κατά κεφαλή για υγεία

Ο μέσος όρος της Ευρώπης είναι 6.500 ευρώ

Το 50% των ελλειμμάτων οφείλεται στη φοροδιαφυγή (τάδε έφη  ΔΝΤ)

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης

Η Ελλάδα αναγκάστηκε σε δύσκολες συνθήκες να πάρει μέτρα  λιτότητας

Πραγματικότητα

Η Ελλάδα  έδωσε 3,4% του ΑΕΠ για το ΝΑΤΟ  (8 δις ευρώ) το 2009

Το πακέτο λιτότητας το 2010 ήταν 5,8 δις ευρώ

Αν δεν έδινε αυτά τα χρήματα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του Αφγανιστάν, του Ιράκ, του Κοσσόβου θα αρκούσε το ποσό για να μην παρθούν τα μέτρα λιτότητας

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης

Η Ευρώπη έσωσε την Ελλάδα και την οδήγησε στην ευημερία

Πραγματικότητα

Από το 1980 έως το 2013 η Ελλάδα έλαβε από την ΕΕ 65 δις ευρώ

Διαιρώντας  με τους 10 εκατομ  Έλληνες το ποσό αντιστοιχεί από το 1980  σε 196 ευρώ το χρόνο. (0,54 λεπτά την ημέρα)

Οι εισαγωγές από χώρες  της ΕΕ υπολογίζονται σε 254 δις ,  τόσα έδωσε ο Ελληνικός λαός (1 ευρώ αυτοί,  6 ο ελληνικός λαός)

Με την ένταξη στην ΕΕ  ξεκληρίστηκαν 189 000  αγροτικά νοικοκυριά

20 000 αγροτικά νοικοκυριά  χάνονται το χρόνο

Προπαγάνδα ιδιωτικών καναλιών και κυβέρνησης

Τα ασφαλιστικά ταμεία βούλιαξαν από τις μεγάλες συντάξεις και τη γήρανση του πληθυσμού

Πραγματικότητα

1950 Καταθέσεις ασφαλιστικών ταμείων  με επιτόκιο κατάθεσης     –7,6%

1974 -21,8%

1981 -13%

1990 -2,4%

2011-2015  αφαίμαξη των συνταξιούχων 11 δις

Συμπέρασμα : μισός αιώνας ληστεία