Masaki Kobayashi (1916-1996) Ο "ειρηνιστής" σκηνοθέτης

Ιάπωνας σκηνοθέτης, γνωστός για την κοινωνική κριτική μέσα από τον κινηματογράφο των μιλιταριστικών και αριστοκρατικών στοιχείων των ιαπωνικών παραδόσεων και προτύπων. Δημιουργούσε τις ταινίες του με προσοχή, σχολαστικά. Ως αποτέλεσμα, το έργο του δεν είναι μεγάλο σε σύγκριση με σύγχρονους του σκηνοθέτες, αλλά παραμένει σημαντικό.

"Γνωστός για την κριτική του σε θέματα ηθικής και για την ισχυρή αίσθηση στην οπτική λεπτομέρεια, ο Κομπαγιασι έφτιαξε ταινίες εκπληκτικά πολιτικές σε σύγκριση με τους συγχρόνους του στην Ιαπωνία», έγραψε ο Mike Pinksy στον δικτυακό τόπο του DVD Verdict. "Αν και Κομπαγιασι δεν είναι τόσο γνωστός στο εξωτερικό όσο κάποιοι άλλοι Ιάπωνες σκηνοθέτες, η φήμη του βασίζεται στον ανένδοτο έλεγχο της προσωπικής ευθύνης και την επιθυμία του να εκθέσει δυσάρεστες αλήθειες.

Η πρόωρη σταδιοδρομία του διακόπτεται από τον πόλεμο


Γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1916, στο Otaru, στην Ιαπωνία, και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στο βόρειο νησί της Hokkaido, , στο λιμάνι της πόλης του Otaru. Το 1933 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο Waseda του Τόκιο, όπου ξεκίνησε τις σπουδές στη φιλοσοφία και την τέχνη. Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη βουδιστική γλυπτική και προγραμματίζει να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ιστορία της τέχνης, αλλά ο Πόλεμος είχε ήδη αρχίσει. " Ήξερα ότι θα απαιτήσει πολύ περισσότερα χρόνια επίπονης έρευνας η Ιστορία της τέχνης και ο πόλεμος έκανε το μέλλον μου αβέβαιο", δήλωσε ο Κομπαγιασι στο Παγκόσμιο Συνέδριο Σκηνοθετών. "Αλλά με τον κινηματογράφο, σκέφτηκα ότι θα υπήρχε μια πιθανότητα να αφήσω κάτι πίσω."


Μετά την αποφοίτησή του το 1941, πήγε να εργαστεί στο Shochiku Film Company στην πόλη Ofuna. Η εργασία του δεν κράτησε πολύ εξαιτίας της εμπλοκής των Ιαπώνων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Kobayashi, ο οποίος συχνά περιγράφεται από τους ιστορικούς ως ειρηνιστής, κατατάχτηκε στον ιαπωνικό αυτοκρατορικό στρατό το 1942. Ο Κομπαγιασι απεχθανόταν τον στρατό και ως διαμαρτυρία, αρνήθηκε κάθε προαγωγή. Στάλθηκε να πολεμήσει πρώτα στην Μαντζουρία και στη συνέχεια στα νησιά Ryukyu. Συνελήφθη ως αιχμάλωτος πολέμου στη μάχη της Οκινάουα. Παρέμεινε στην Οκινάουα μέχρι το τέλος του πολέμου.


Σταδιοδρομία

Μετά τον πόλεμο, ο Κομπαγιασι ήταν σε θέση να επαναλάβει την καριέρα του στον κινηματογράφο και την επανένταξή του στο στούντιο Shochiku. Το Νοέμβριο του 1946, άρχισε η εξαετής μακρά μαθητεία του ως βοηθού σκηνοθέτη στον Keisuke Kinoshita σε 15 ταινίες. Ο Kinoshita δεν ήταν μόνο η αρχή εποπτείας του Kobayashi , αλλά διετέλεσε επίσης ο μέντοράς του. Οι δύο σκηνοθέτες έγραψαν μία ταινία από κοινού το 1949.
Ο Kobayashi έκανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του το Νοέμβριο του 1952, με την ταινία «Musoko δεν seishun» (Νεολαία Υιοί μου '). Η ταινία παρακολουθούσε τη ζωή μιας μεσο-αστικής οικογένειας με δύο έφηβους γιους. Στη δεύτερη προσπάθεια του ο Kobayashi, χρησιμοποίησε ένα σενάριο γραμμένο από τον μέντορά του με τίτλο «Magakoro» (Ειλικρινείς). Το σενάριο ήταν ένα δώρο από τον Kinoshita για τον εορτασμό της προώθησης του Κομπαγιασι εντός του στούντιο.


Την ίδια χρονιά, ο Κομπαγιασι αποφάσισε ότι ήταν καιρός να ξεκινήσει τη δική του ταινία. Το αποτέλεσμα ήταν μια ανεξάρτητη ταινία που ονόμασε «Kabe atskui Heya» (Δωμάτιο με χοντρούς τοίχους). Για την πραγματοποίηση αυτής της ταινίας, ο Κομπαγιασι ξεκίνησε τη δική του εταιρεία παραγωγής, Shinei Productions. Το θέμα που επέλεξε να εξετάσει για αυτή την ταινία ήταν μια αντικειμενική ματιά στις θηριωδίες του πολέμου. Το σενάριο έγραψε η μυθιστοριογράφος Kobo Abe, που βασίστηκε στο ημερολόγια Ιαπώνων εγκληματιών πολέμου. Η ταινία δεν κυκλοφόρησε μέχρι το 1956. Το στούντιο φοβήθηκε μήπως προσβάλλουν με το θέμα του τους Αμερικανούς Τελικά, η ταινία κέρδισε το Βραβείο Πολιτισμού και Ειρήνη του έθνους για το έτος αυτό.

Τα επίμαχα θέματα


Ο Kobayashi γύρισε τέσσερις ταινίες με την εταιρεία Shochiku. Το 1956 ο Kobayashi είχε εδραιωθεί ως καταξιωμένος σκηνοθέτης , και είχε αρκετή πείρα, για να γράψει την αμφιλεγόμενη ταινία «Anata kaimasu» (θα αγοράσετε). για τη διαφθορά στο εσωτερικό του επαγγελματικού μπέιζμπολ, Η ταινία που ακολούθησε δεν ήταν λιγότερο αμφιλεγόμενη, to «Kuroi Kawa» (Black River, 1957) Αυτή τη φορά Κομπαγιασι έβαλε στο στόχαστρό του τη διαφθορά και τα εγκληματικά στοιχεία γύρω από τις στρατιωτικές βάσεις στην Ιαπωνία.


Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες γύρισε to 1958 την περισσότερο επική ταινία του Ningen δεν joken (Η ανθρώπινη κατάσταση). Η επική αυτή σειρά του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν βασισμένη στο μυθιστόρημα έξι τόμων του Jumpei Gomikawa. Η ταινία ακολουθεί ένα μόνο αρσενικό χαρακτήρα από την περίοδο της ιαπωνικής κατοχής της Μαντζουρίας, μέχρι την αιχμαλωσία των ιαπωνικών δυνάμεων από τους Ρώσους το 1945, μετά την ιαπωνική παράδοση
«Η Ανθρώπινη Κατάσταση» είναι πάνω από όλα χωρίς συμβιβασμούς ρεαλιστική. Η αποτελεσματική χρήση των εξωτερικών χώρων, τα λεπτομερή σύνολα, η ελάχιστη χρήση της μουσικής, και το φρικτό αποτέλεσμα του πολέμου για τον άνθρωπο (αιχμάλωτοι σκοτώνονται από τον ατμό, τα βασανιστήρια, ακόμη και οι εκτελέσεις on camera), μας αναγκάζουν να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικότητες του πολέμου », έγραψε Pinksy. "Υπάρχει μια ισχυρή αίσθηση ότι παρακολουθούμε κάτι αληθινό, σαν ένα ντοκιμαντέρ σε αφηγηματική μορφή."


Ο Kobayashi επέλεξε να σπάσει την ταινία σε τρία μέρη, καθένα από τα οποία ήταν τρεις ή περισσότερες ώρες στο μήκος. Η ταινία έχει εισαχθεί στο βιβλίο Γκίνες ως η μεγαλύτερη ταινία σε διάρκεια Η πρώτη ταινία της τριλογίας που είναι γνωστή ως Greater Love (1959), που κέρδισε το San Giorgio Βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας και θεωρείται ως ένα αριστούργημα. Οι άλλες δύο ταινίες της τριλογίας είναι Road to Eternity (1959) και μια Προσευχή του Στρατιώτη (1961). Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο Βρετανός σκηνοθέτης ταινιών, συμπεριλαμβανομένων του 2001 και ο Δρ Strangelove, φέρεται να έχει εμπνευστεί από την τελευταία ταινία της τριλογίας, για τη δημιουργία του πρώτου τμήματος της δικής ταινίας Full Metal Jacket.

Απογοήτευση και Επιτυχίες


Η πρώτη υπερπαραγωγή του Κομπαγιάσι ήταν η ταινία Kwaidan (Kaidan, 1964), μια ταινία που αποτελείται από τέσσερις διαφορετικές ιστορίες φαντασμάτων που έγραψε ο ποιητής Λευκάδιος Χερν, και βασίστηκαν σε παραδοσιακά ιαπωνικά παραμύθια. Με το Kaidan ο Κομπαγιασι εγκατέλειψε το ρεαλιστικό ύφος για το οποίο είχε γίνει γνωστός υπέρ της διερεύνησης της ομορφιάς με έναν πιο τυποποιημένο τρόπο. Ήταν επίσης η πρώτη του ταινία με χρώμα και θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες του. Η φωτογραφία της ταινίας κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.

Το έργο του στη δεκαετία του 1960 ήταν ακόμη πιο επιτυχημένο. Ένα δοκίμιο στο Διεθνές Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών για τα λήμματα «Seppuku» (Χαρακίρι, 1962) και «Joiuchi» (Rebellion, 1967) τις αναφέρει ως τις "δύο καλύτερες ταινίες του Kobayashi." Οι ταινίες αυτές χρησιμοποιούν τις ιστορικές συνθήκες, για να επικεντρωθούν στη διαχρονικότητα του αντιφρονούντος ατόμου. Το αριστοτεχνικό μίγμα ύφους και περιεχομένου, η σύγκρουση με το με το καταπιεστικό τελετουργικό των σαμουράι, η επιφυλακτική κίνηση της κάμερας και η κομψά γεωμετρική σύνθεση, αναδεικνύουν αυτές τις ταινίες ως τις κορυφαίες του.
Το 1970 ήταν δύσκολο για Κομπαγιασι. Οι ταινίες του έχουν κατηγορηματικά απορριφθεί από το στούντιο για την κοινωνική κριτική τους. Η βιομηχανία είχε πάρει μια εμφανώς διαφορετικά θέση απέναντι στα βασικά θέματα των ταινιών του. Kobayashi. Με τον Ακίρα Κουροσάβα [γνωστός για τις ταινίες του Επτά Σαμουράι (1954) και Rashomon (1951)], καθώς και δύο άλλους σκηνοθέτες σχηματίζουν το «Yonki δεν Kai» («Η λέσχη των Τεσσάρων Ιπποτών»). Η ιδέα ήταν για τους τέσσερις να συνεργαστούν σε ένα ενιαίο πρόγραμμα ταινιών. Η εταιρική σχέση ματαιώθηκε και καθένας από τους συμμετέχοντες απρόθυμα αποφάσισε να κάνει μια ταινία για την τηλεόραση.

Για τον Κομπαγιασι, το αποτέλεσμα αυτό ήταν το Kaseki, μια τηλεοπτική ταινία, που βασίζεται στο βιβλίο του Yasushi Inoue. Το έργο αποτελείται από οκτώ, επεισόδια μιας ώρας. Η μαγνητοσκόπηση έγινε σε διαφορετικές τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης. Το έργο προβλήθηκε στην τηλεόραση το 1972. Σύμφωνα με το Διεθνή Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών, ο Κομπαγιασι λέγεται ότι εξέτασε «ακατέργαστα πλάνα" για την έκδοση του έργου στον κινηματογράφο. Η σειρά εκδόθηκε αργότερα σε 213 λεπτά και κυκλοφόρησε ως ταινία μεγάλου μήκους το 1975.

Εγκλήματα Πολέμου σε Ντοκιμαντέρ


Η επόμενη ταινία του ήταν το «saiban» (Οι δίκη του Τόκιο, 1983), ένα ντοκιμαντέρ 5 ωρών. Η ταινία καταγράφει τα γεγονότα του πολέμου του Ειρηνικού και την περίοδο μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και τις Δίκες της Νυρεμβέργης. Κατά τις δικές αυτές για εγκλήματα πολέμου ενώπιον του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου για την Άπω Ανατολή, 28 υψηλόβαθμοι Ιάπωνες που είχαν στρατιωτική ή πολιτική ευθύνη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δικάστηκαν από τους Συμμάχους. Όλοι κρίθηκαν ένοχοι. Επτά, συμπεριλαμβανομένου του Hideki Tojo, πρώην πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, απαγχονίστηκαν. Γι 'αυτό το ντοκιμαντέρ ο Κομπαγιασι επεξεργάστηκε χιλιάδες επίκαιρα και εφημερίδες αλλά και επίσημα έγγραφα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Πεντάγωνο.


Η Joan Mellen εξηγεί ότι η ταινία «εξετάζει τη δίκη του Τόκιο για εγκλήματα πολέμου υπό το πρίσμα της αμερικανικής περιπέτειας στο Βιετνάμ Η ταινία κλείνει με τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα. Κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1984 και κέρδισε το Βραβείο FIRPRESI του 1985 στο Βερολίνο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Η τελευταία ταινία Kobayashi ήταν το « Shokutaku δεν nai», (μεταφράζεται ποικιλοτρόπως ως είτε το άδειο τραπέζι, το Σώμα χωρίς τραπέζι, ή Τύχη της Οικογένειας, 1985). Το έργο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και τη σύγκρουση της αστυνομίας με μια τρομοκρατική οργάνωση Στην ταινία, πολλοί από τους γονείς ζητούν δημοσίως συγγνώμη για τα παιδιά τους, Ένα από τους γονείς, ωστόσο, αρνείται, και ο Κομπαγιάσι είναι σε θέση να κάνει ένα καυστικό σχόλιο στην εμμονή της σύγχρονης κοινωνίας με την παράδοση.


Μεταξύ των στενών του συνεργατών του ήταν ο Toru Takemitsu, συνθέτης και ο ηθοποιός Tatsuya Nakadai. Kobayashi και Takemitsu ξεκίνησαν να εργάζονται από κοινού το 1962 στην Karamiai (Η κληρονομιά).

Ο Kobayashi ήταν γνωστός ως τελειομανής. Κάθε μία από τις ταινίες του περείχε προσεκτικά δημιουργημένα σύνολα Έφθασε μάλιστα στο σημείο να ζωγραφίζει τα κοστούμια αλλά και τα σκηνικά των ταινιών του ο ίδιος.

Σε μια ιστοσελίδα αφιερωμένη σε μια αναδρομική έκθεση του Κομπαγιάσι στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, το corpus του έργου του χαρακτηρίζεται ως «απόλυτα βασισμένο στην εμπειρία του κατά τη διάρκεια του πολέμου. "Είτε ιστορικά δράματα είτε ιστορίες στη σύγχρονη Ιαπωνία, εκφράζουν όλα την απόρριψη της στρατιωτικής ή της κοινωνικής αρχής που ασκείται σε βάρος του ατόμου. Λίγοι καλλιτέχνες έχουν υποστηρίξει με περισσότερο πάθος από τον Κομπαγιασι τη θέση τους ενάντια στην κατάχρηση της εξουσίας.


Πηγές

Διεθνές Λεξικό Ταινιών και Κινηματογραφιστών, τόμος 2, St James Press, 1996.
Κόσμος Σκηνοθετών, Τόμος 2 1945-1985, η HW Wilson Company, 1988.
Ασία Wire Intelligence Αφρική (From The Yomiuri Shimbun / Daily Yomiuri), 8 Αυγούστου 2002.

Πανεπιστήμιο Κολούμπια: http://www.columbia.edu/cu/ealac/jfm/ (10 Φλεβάρη 2003).

"Deep Focus: Masaki Kobayashi (1916-1996)," DVD Verdict, 11 Οκτ 2000, http://www.dvdverdict.com/columns/deepfocus/kobayashi.shtml (10 Φεβρουαρίου 2003).

Ανοικτές κοινωνίες ή φρουρούμενες;

Πριν λίγα χρόνια παίχτηκε στους κινηματογράφους η ταινία του George Romero «Η χώρα των νεκρών», ένα ιδιαίτερα αποκρουστικό και ωμό στη βία του έργο σχετικά με το υποτιθέμενο σενάριο μιας γης, που έχει κατακλειστεί από ζωντανούς νεκρούς, όντα δηλαδή, που ενδιαφέρονται μόνο πώς θα τραφούν με ανθρώπινη σάρκα και τους λίγους εναπομείναντες ανθρώπους, που έχουν αποκλειστεί σε «πόλεις κλουβιά» με γιγαντιαία τείχη, υπερσύγχρονες μεθόδους ασφάλειας και φονικά όπλα που μπορούν να εξαφανίσουν μεγάλο αριθμό από τα εχθρικά όντα.
Μια πρώτη ανάγνωση της ταινίας δείχνει ότι απευθύνεται κυρίως στους λάτρεις των ταινιών τρόμου, ωμής βίας ή και επιστημονικής φαντασίας. Μια πιο βαθιά ερμηνεία της, ωστόσο, θίγει ένα κοινωνικό φαινόμενο της εποχής μας. Αν στη θέση των ζωντανών νεκρών τοποθετούσαμε τους σύγχρονους ανέργους, τους εξαθλιωμένους μετανάστες, τις εγκληματικές συμμορίες που κυνηγούν κάποια τελευταία ελπίδα να ξεπεράσουν το περιθώριο και τη δυστυχία τους, δεν θα μιλούσαμε για μια ταινία μελλοντολογικού τρόμου, αλλά για ένα θέμα κοινωνικού ρεαλισμού.
Μια ματιά σε κατοικίες των βορείων προαστίων της Αττικής θα επιβεβαίωνε το γεγονός ότι πληθαίνουν οι χώροι, που οι άνθρωποι ανταλλάσουν την ελευθερία και την κοινωνικότητά τους με την ησυχία και την ασφάλεια τους. Συγκροτήματα κατοικιών στο πρότυπο των αμερικάνικων «αποικιών» όπου ο «οικειακός νόμος» υπερισχύει του ομοσπονδιακού με υπερσύγχρονες κάμερες και εικοσιτετράωρη ασφάλεια αρχίζουν να εμφανίζονται και στην Ευρώπη. Το σημαντικότερο «πλεονέκτημα» των φρουρίων αυτών θεωρείται η προφύλαξη των ενοίκων από οποιονδήποτε παρείσακτο ή απρόσκλητο επισκέπτη. Ξενοδοχειακά συγκροτήματα μέσα από ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και ιδιωτική φρούρηση προσφέρουν πλήρως απομονωμένες διακοπές στους εκλεκτούς καλεσμένους που θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν ένα σεβαστό ποσό, για να απολάυσουν τον ήλιο, τη θάλασσα, τα εξαίσια κρασία αλλά όχι και την φιλοξενία της τοπικής κοινωνίας.
Πολλαπλασιάζονται, λοιπόν, οι χώροι, όπου η ασφάλεια, η καθαρότητα, η ομοιογένεια και η νομιμοφροσύνη θεωρούνται πολυτιμότερα αγαθά από την κοινωνικότητα, την επαφή με το διαφορετικό, την επικοινωνία Το ίδιο τείνει να ισχύσει στο σχολικό χώρο, τον αθλητικό χώρο, την εκκλησία, το κοινοβούλιο αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή ΄Ένωση δηλαδή, η φρούρηση ως προυπόθεση της ασφάλειας.
Η απομόνωση και ο αποκλεισμός υπέρ της ασφάλειας και της καθαρότητας θυμίζουν άλλες παλαιότερες εποχές, τη μεσαιωνική Ευρώπη με τους φεουδάρχες, τύραννους άλλά και επιτηρητές της τάξης, το φασισμό του Μεσοπολέμου που προειδοποιούσε για τους ¨εχθρούς της φυλής¨. Σαν να μην εξελίχτηκε η ανθρωπότητα και να μην έμαθε από τους καταστρεπτικούς πολέμους που συγκλόνισαν την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Η επανάσταση ενάντια στην αδικία ξεσπούσε πάντα και καμιά βαστίλη με τα τείχη της δεν την εμπόδιζε. Λουδοβίκοι και Αντουανέτες υπάρχουν και σήμερα. Όπως έλεγε, όμως, ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζήσει με άλλους ανθρώπους. Η απομόνωση θα επιφέρει την παρακμή και την καταστροφή του. Με το να κλείνεις τα μάτια σου δεν εξαφανίζεται το πρόβλημα. Όταν το ατομικό–ιδωτικό διαχωρίζεται από το κοινωνικό συμφέρον επέρχεται σύντομα η αποχάυνωση, η διάλυση και τελικά η πτώση.

To Σχολείο της Ανθρωπιάς

Το σχολείο της ανθρωπιάς είναι ενιαίο και έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο, τον εκπαιδευτικό και τον μαθητή και διαμορφώνει υπεύθυνους και ειλικρινείς πολίτες. Συνδέει την αγωγή με τη μόρφωση και κυρίως την επιστήμη με την αλληλεγγύη, την ειρηνική συμβίωση και την αλληλοκατανόηση.

Βασικά στοιχεία ενός τέτοιου σχολείου είναι τα εξής :

• Το σχολείο της ανθρωπιάς είναι ανοικτό όλη τη μέρα για εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες.
• Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από το εισόδημα, το γνωστικό και το νοητικό επίπεδο, τις ιδιαιτερότητες και τον πολιτισμικό χώρο.
• Είναι πλήρως στελεχομένο με εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους, επιβοηθητικό προσωπικό και αναλυτικά προγράμματα που προσαρμόζονται στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και στους μαθητές με νοητικές και σωματικές ιδιαιτερότητες.
• Στεγάζεται σε λειτουργικά κτήρια με υποδομές, ευχάριστους χώρους και παιδαγωγικό κλίμα.
• Υπάρχουν καταγεγραμμένοι κανόνες για θέματα λετουργίας και πειθαρχίας συμφωνημένοι από μαθητές και εκπαιδευτικούς.
• Οι διαδικασίες εκλογής των μαθητικών συμβουλίων είναι δημοκρατικές και διαφανείς.
• Καλλιτεχνικές δραστηριότητες ενυπάρχουν στο αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα
• Το Λύκειο δεν εξαρτάται από τις πανελλαδικές εξετάσεις.
• Νέα φιλοσοφία διαπνέει τους σκοπούς και τους στόχους των αναλυτικών προγραμμάτων με υποβάθμιση του ανταγωνιστικού και βαθμοθηρικού πνέυματος που κυριαρχεί σήμερα και ενίσχυση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
• Οι εκπαιδευτικοί επιμορφώνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από πανεπιστημιακούς καθηγητές ή και πιο έμπειρους και κατάλληλα καταρτισμένους εκπαιδευτικούς πάνω στις νέες επιστημονικές και παιδαγωγικές εξελίξεις
• Θεσπίζεται «φόρος δημόσιας εκπαίδευσης» σε όλες τις επιχειρήσεις και τα μεγάλα εισοδήματα έτσι ώστε να αυξηθεί και η δημόσια διαπάνη για την παιδεία.
• Ο μισθός των εκπαιδευτικών αυξάνεται τουλάχιστον 30 % και ενσωματώνονται όλα τα ποικίλης υφής επιδόματα που υπάρχουν σήμερα. Η πολιτεία οφείλει να πατάξει τα παράνομα φροντιστήρια. Το δημόσιο εκπαιδευτικό λειτούργημα καταντά φενάκη όταν νοθεύεται από την κερδοσκοπία.
• Τα αναλυτικά προγράμματα θα πρέπει να εμπλουτιστούν με πρακτικές δραστηριότητες με ερευνητικό και κοινωνικό περιεχόμενο, όπως ομάδες Ιστορίας, Φυσικής, Κοινωνιολογίας, Τέχνης, Χημείας, Ελληνικής Γλώσσας.
• Η θρησκεία διακρίνεται από την εκπαίδευση και το μάθημα των Θρησκευτικών μετατρέπεται σε μελέτη της θρησκευτικής συμπεριφοράς αλλά και των πιο διαδεδομένων θρησκειών και της ιστορίας τους.
• Το δημόσιο σχολείο οφείλει να προσφέρει πλήρη εκμάθηση των πιο βασικών ξένων γλωσσών σε όλα τα επίπεδα.
• Τα σχολικά βιβλία θα πρέπει να γράφονται μέσα από δημόσιους και ανοικτούς διαγωνισμούς με αξιολόγησή τους από ανεξάρτητη επιτροπή ειδικών. Τα νέα σχολικά βιβλία θα πρέπει να δοκιμάζονται αρχικά σε μικρό αριθμό μαθητών.
• Στους εκπαιδευτικούς θα δίνονται κίνητρα για να επιχειρούν εκπαιδευτική έρευνα μέσα στην τάξη και να εφαρμόζουν νέες διδακτικές μεθόδους.
• Το αναλυτικό πρόγραμμα θα προβλέπει μαθήματα σχετικά με την αγωγή υγείας, την κυκλοφοριακή αγωγή, το σεβασμό στο περιβάλλον, την αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο και την οικογενειακή αγωγή εντός των διδακτικών ωρών.

• Στο πλάσιο του προγράμματος κάθε μαθήματος θα προτείνονται πρακτικές δραστηριότητες, όπως κατασκευές, καθαριότητα, κηπουρική, καλλιτεχνική δραστηριότητα και γενικότερα τρόποι συνειδητοποίησης της ηθικής αξίας της χειρονακτικής εργασίας.

• Τα αναλυτικά προγράμματα θα πρέπει να ανανεώνονται τουλάχιστον κάθε 5 χρόνια και θα αποτελούν πεδίο διαλόγου των εκπαιδευτικών, των ειδικών και της πολιτείας και θα αξιολογούνται από μαθητές, εκπαιδευτικούς αλλά και γονείς.