Κωστής Παλαμάς
Από τα "Σατυρικά γυμνάσματα" (1912)
1.
Στ' ἀκάθαρτα κυλῆστε μας τοῦ βούρκου,
καὶ πιὸ βαθιά. Πατῆστε μας μὲ κάτι
κι ἀπὸ τὸ πόδι πιὸ σκληρό του Τούρκου.
Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,
ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλῆδες,
οἰκοπεδοφαγάδες, ἀβοκάτοι,
κομματάρχηδες καὶ κοτζαμπασῆδες,
καὶ τῆς γραμματικῆς οἱ μανταρίνοι
καὶ τῆς πολιτικῆς οἱ φασουλῆδες,
ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι!
-Ἀμάν! Ἀγά, στὰ πόδια σου! ἄκου! στάσου!
Βυζαντινοὶ — Γασμοῦλοι — Λεβαντίνοι.
Ρωμαίικο, νά! Μὲ γειά σου, μὲ χαρά σου.
4
Σκύλος κοκκαλογλύφτης φέρνει γύρα
κράκ! τάκ! τῆς γειτονιᾶς τοὺς τενεκέδες.
Ὁ ποσαπαίρνης μὲ τὸ θεσιθήρα
γιὰ τὴν πατρὶς καυγὰ στοὺς καφενέδες.
Οἱ γάτοι λιγεροὶ στὰ κεραμίδια
ταιριάζουν ἐρωτόπαθους γιαρέδες.
Φαγοπότι, ξαπλωταριό, τὰ ἴδια.
Τὰ θέατρα, τὶς ταβέρνες, τὰ πορνεῖα,
φάμπρικες, μπάνκες, σπίτια, ἀποκαΐδια,
τ' ἀνταμώνει ἀττικώτατη ἁρμονία.
Καὶ κοιμισμένη στὰ ὄνειρά της βλέπει
μουρλὴ γλωσσοκοπάνα Πολιτεία
τὸν Περικλῆ. Μὰ ὁ Χασεκὴς τῆς πρέπει.
Κυριακή 25 Απριλίου 2010
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Στο δικαστήριο της Ιστορίας
Λοιπόν, για να τελειώνουμε, να ποιοι μας έφεραν σto σημερινό χάλι :
Είναι οι ίδιοι, που δεν έδωσαν ως όφειλαν στους φτωχούς αγωνιστές αγρότες του 1821 τις εθνικές γαίες και ακόμη μας κυβερνάνε.
• Η τριανδρία της Αντιβασιλείας και ο αυταρχισμός της
• Η άφρονα, κουτσαβάκικη πολιτική του Όθωνα, που δεν δεχόταν να πληρώσει τους τόκους των προηγούμενων δανείων και τους άφησε να αυγατίσουν.
• Η μεγαλομανία του Κωλέττη, που νόμιζε ότι η μικρή ελλαδίτσα θα έμπαινε στην Κων/λη.
• Ο κομματικός στρατός του ίδιου, που χτύπαγε εκβίαζε και σπαταλούσε τα δημόσια έσοδα κατά το δοκούν.
• Οι κυβερνήσεις Τρικούπη, Δηλιγιάννη, που έδωσαν, καλή ώρα σαν σήμερα, τα πάντα στους εφοπλιστές, μπας και βάλλουν καμιά δραχμή για τη «ψωροκώσταινα».
• Το «εφτωχεύσαμε» του 1893 υπήρξε απόρροια όλων των παραπάνω, δηλαδή, της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης των ελληνικών κυβερνήσεων και όχι μόνο των ξένων τραπεζιτών.
• Η χρεοκοπία του 1898 υπήρξε το αποτέλεσμα του πολέμου του 1897 και της «μεγάλης ιδέας» του εθνοσωτήρα Δηλιγιάννη.
• Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος άδειασε τα δημόσια ταμεία και τροφοδότησε τον ελληνικό στρατό με εγγλέζικα και γαλλικά όπλα, για να τον σύρει σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
• (1910-1912 και 1915-1922 )10 χρόνια στρατιωτική θητεία για την νέα γενιά της Ελλάδας , σερβικό βουλγαρικό, ουκρανικό και μικρασιατικό μέτωπο για να διασφαλίσουμε τις επενδύσεις του Μπενάκη και τον βυζαντινισμό του παλατιού.
• Οι δικτατορίες και τα στρατιωτικά κινήματα του Μεσοπολέμου, που χρησιμοποιούσαν το κράτος σαν φέουδο και οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, που αφαιρούσαν τεράστια ποσά από τα δημόσια ταμεία.
• Η γερμανική κατοχή, που αφαίρεσε τις καταθέσεις από τις ελληνικές τράπεζες και τα δημόσια ταμεία με τη συνεργασία πάντα του επίσημου ελληνικού κράτους.
• Οι εμφυλιακές κυβερνήσεις, που αγόρασαν πολεμικό υλικό (αμερικάνικους ημιόνους, ναπάλμ ), για να εξαλείψουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και έδωσαν μεγάλο μέρος του «σχεδίου Μάρσαλ» σε Έλληνες μεγαλοβιομήχανους (Μποδοσάκης) Το πώς ζούσε ο ελληνικός λαός μπορεί να δει κανείς στα βιβλία του Ταχτσή, Χατζή, Φραγκιά, Καραγάτση, κ.ά.
• Η ελληνική χούντα και τα έργα της είναι σε όλους γνωστά.
• Τα «φαγοπότι» συνεχίστηκε και μετά το 1975 με την κακοδιαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, τις φοροαπαλλαγές, τις υπερκοστολογήσεις δημόσιων έργων, τους πανάκριβους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τη χρηματοδότηση των κομματικών στρατών εξουσίας, το τζογάρισμα των ταμείων στο χρηματιστήριο, το βούλιαγμα της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ, του ΟΤΕ τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ακόμη πληρώνουμε για έργα που δεν έγιναν ποτέ.
• Οι σημερνή εξουσία είναι οι απόγονοι του κοτζαμπασισμού και υπερασπιστές της ντόπιας επιχειρηματικής ολιγαρχίας. Συνεχίζουν την ίδια ξενόδουλη και αδιέξοδη πολιτική όλων των προηγούμενων. Οι περισσότεροι υπουργοί έχουν φοιτήσει σε αγγλοσαξονικά κολλέγια με τις ίδιες μικροοικονομικές και στενά λογιστικές αντιλήψεις για τα δημόσια οικονομικά. Ας ελπίσουμε να χρεοκοπήσουμε, προτού «μας σώσουν», μήπως και αφήσουμε στην άκρη τα λογύδρια και πάρουμε τη μοίρα αυτού του τόπου στα χέρια μας.
Είναι οι ίδιοι, που δεν έδωσαν ως όφειλαν στους φτωχούς αγωνιστές αγρότες του 1821 τις εθνικές γαίες και ακόμη μας κυβερνάνε.
• Η τριανδρία της Αντιβασιλείας και ο αυταρχισμός της
• Η άφρονα, κουτσαβάκικη πολιτική του Όθωνα, που δεν δεχόταν να πληρώσει τους τόκους των προηγούμενων δανείων και τους άφησε να αυγατίσουν.
• Η μεγαλομανία του Κωλέττη, που νόμιζε ότι η μικρή ελλαδίτσα θα έμπαινε στην Κων/λη.
• Ο κομματικός στρατός του ίδιου, που χτύπαγε εκβίαζε και σπαταλούσε τα δημόσια έσοδα κατά το δοκούν.
• Οι κυβερνήσεις Τρικούπη, Δηλιγιάννη, που έδωσαν, καλή ώρα σαν σήμερα, τα πάντα στους εφοπλιστές, μπας και βάλλουν καμιά δραχμή για τη «ψωροκώσταινα».
• Το «εφτωχεύσαμε» του 1893 υπήρξε απόρροια όλων των παραπάνω, δηλαδή, της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης των ελληνικών κυβερνήσεων και όχι μόνο των ξένων τραπεζιτών.
• Η χρεοκοπία του 1898 υπήρξε το αποτέλεσμα του πολέμου του 1897 και της «μεγάλης ιδέας» του εθνοσωτήρα Δηλιγιάννη.
• Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος άδειασε τα δημόσια ταμεία και τροφοδότησε τον ελληνικό στρατό με εγγλέζικα και γαλλικά όπλα, για να τον σύρει σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
• (1910-1912 και 1915-1922 )10 χρόνια στρατιωτική θητεία για την νέα γενιά της Ελλάδας , σερβικό βουλγαρικό, ουκρανικό και μικρασιατικό μέτωπο για να διασφαλίσουμε τις επενδύσεις του Μπενάκη και τον βυζαντινισμό του παλατιού.
• Οι δικτατορίες και τα στρατιωτικά κινήματα του Μεσοπολέμου, που χρησιμοποιούσαν το κράτος σαν φέουδο και οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, που αφαιρούσαν τεράστια ποσά από τα δημόσια ταμεία.
• Η γερμανική κατοχή, που αφαίρεσε τις καταθέσεις από τις ελληνικές τράπεζες και τα δημόσια ταμεία με τη συνεργασία πάντα του επίσημου ελληνικού κράτους.
• Οι εμφυλιακές κυβερνήσεις, που αγόρασαν πολεμικό υλικό (αμερικάνικους ημιόνους, ναπάλμ ), για να εξαλείψουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και έδωσαν μεγάλο μέρος του «σχεδίου Μάρσαλ» σε Έλληνες μεγαλοβιομήχανους (Μποδοσάκης) Το πώς ζούσε ο ελληνικός λαός μπορεί να δει κανείς στα βιβλία του Ταχτσή, Χατζή, Φραγκιά, Καραγάτση, κ.ά.
• Η ελληνική χούντα και τα έργα της είναι σε όλους γνωστά.
• Τα «φαγοπότι» συνεχίστηκε και μετά το 1975 με την κακοδιαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, τις φοροαπαλλαγές, τις υπερκοστολογήσεις δημόσιων έργων, τους πανάκριβους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τη χρηματοδότηση των κομματικών στρατών εξουσίας, το τζογάρισμα των ταμείων στο χρηματιστήριο, το βούλιαγμα της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ, του ΟΤΕ τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ακόμη πληρώνουμε για έργα που δεν έγιναν ποτέ.
• Οι σημερνή εξουσία είναι οι απόγονοι του κοτζαμπασισμού και υπερασπιστές της ντόπιας επιχειρηματικής ολιγαρχίας. Συνεχίζουν την ίδια ξενόδουλη και αδιέξοδη πολιτική όλων των προηγούμενων. Οι περισσότεροι υπουργοί έχουν φοιτήσει σε αγγλοσαξονικά κολλέγια με τις ίδιες μικροοικονομικές και στενά λογιστικές αντιλήψεις για τα δημόσια οικονομικά. Ας ελπίσουμε να χρεοκοπήσουμε, προτού «μας σώσουν», μήπως και αφήσουμε στην άκρη τα λογύδρια και πάρουμε τη μοίρα αυτού του τόπου στα χέρια μας.
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Ο δεκάλογος του σύγχρονου ενημερωμένου και κριτικά σκεπτόμενου πολίτη
• Δεν βλέπει ειδήσεις στα μεγάλα ελληνικά κανάλια. Κυριαρχεί η ακατάσχετη φλυαρία σχετικά με την παραπολιτική, μπόλικη υποκριτική κλάψα για τα φορολογικά μέτρα και κατευθυνόμενη ενημέρωση αν όχι προπαγάνδα.
• Δεν παρακολουθεί τις τηλεοπτικές συζητήσεις των ελλήνων πολιτικών και τη στείρα μονότονη αντιπαράθεσή τους.
• Δεν παρακολουθεί τις πρωινές εκπομπές, που προβάλλουν κυρίως το κυβερνητικό έργο ή καλούν ορισμένους δήθεν «επαΐοντες» της οικονομίας και της πολιτικής ή υπουργούς που μονολογούν σχετικά με την ορθότητα των κυβερνητικών μέτρων.
• Δεν διαβάζει τις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες που διατυμπανίζουν την ανάγκη επαχθούς δανεισμού από τι ξένες τράπεζες, ενώ κυριαρχεί η σπατάλη και η κακοδιοίκηση.
• Ενημερώνεται από διάφορες πηγές του διαδικτύου, από ιστοσελίδες χρηστών, κοινωνικών οργανώσεων και ελληνικές ή ξένες διαδικτυακές πύλες, εφημερίδες , συγκρίνοντας, ωστόσο, πάντα τις πληροφορίες που του παρέχονται. Και στο διαδίκτυο συχνά κυριαρχεί η συκοφάντηση, το «ράδιο αρβύλα», η απόκρυψη της αλήθειας.
• Επιλέγει ελληνικά ή ξένα ενημερωτικά προγράμματα από το YouTube με κριτήριο τον κοινωνικό προβληματισμό και την διαλεκτική τους αξία.
• Διαβάζει επιλεγμένα λογοτεχνικά βιβλία αλλά και μελέτες σχετικά με την σύγχρονη πολιτική και οικονομική κατάσταση, έργα, επίσης, που παρουσιάζουν ιστορικά θέματα με εκλαϊκευτική και κριτική διάθεση.
• Ανατρέχει στις αυθεντίες της διανόησης, όπως ο Μαρξ, ο Φρόιντ, οι Έλληνες Φιλόσοφοι για να ανακαλύψει για άλλη μια φορά πόσο επίκαιροι είναι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
• Επιλέγει προσεκτικά τη ψυχαγωγία του, τη συναυλία, το θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο που θα παρακολουθήσει. Επειδή δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, ας περιορίσουμε, τουλάχιστον, την επαφή μας με την αμερικάνικη υποκουλτούρα.
• Προτιμότερη πάντα είναι ζωντανή επικοινωνία, η συζήτηση με φίλους και γνωστούς, η βόλτα στο πάρκο ή στην αγορά. H ανθρώπινη επαφή δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το απρόσωπο chat το sms ή το email.
• Συμμετέχει στα κοινά και στις κοινωνικές εκδηλώσεις της περιοχής του ή και ευρύτερα. Στέκεται αλληλέγγυος στους συνανθρώπους και στους συνεργάτες του.
• Δεν παρακολουθεί τις τηλεοπτικές συζητήσεις των ελλήνων πολιτικών και τη στείρα μονότονη αντιπαράθεσή τους.
• Δεν παρακολουθεί τις πρωινές εκπομπές, που προβάλλουν κυρίως το κυβερνητικό έργο ή καλούν ορισμένους δήθεν «επαΐοντες» της οικονομίας και της πολιτικής ή υπουργούς που μονολογούν σχετικά με την ορθότητα των κυβερνητικών μέτρων.
• Δεν διαβάζει τις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες που διατυμπανίζουν την ανάγκη επαχθούς δανεισμού από τι ξένες τράπεζες, ενώ κυριαρχεί η σπατάλη και η κακοδιοίκηση.
• Ενημερώνεται από διάφορες πηγές του διαδικτύου, από ιστοσελίδες χρηστών, κοινωνικών οργανώσεων και ελληνικές ή ξένες διαδικτυακές πύλες, εφημερίδες , συγκρίνοντας, ωστόσο, πάντα τις πληροφορίες που του παρέχονται. Και στο διαδίκτυο συχνά κυριαρχεί η συκοφάντηση, το «ράδιο αρβύλα», η απόκρυψη της αλήθειας.
• Επιλέγει ελληνικά ή ξένα ενημερωτικά προγράμματα από το YouTube με κριτήριο τον κοινωνικό προβληματισμό και την διαλεκτική τους αξία.
• Διαβάζει επιλεγμένα λογοτεχνικά βιβλία αλλά και μελέτες σχετικά με την σύγχρονη πολιτική και οικονομική κατάσταση, έργα, επίσης, που παρουσιάζουν ιστορικά θέματα με εκλαϊκευτική και κριτική διάθεση.
• Ανατρέχει στις αυθεντίες της διανόησης, όπως ο Μαρξ, ο Φρόιντ, οι Έλληνες Φιλόσοφοι για να ανακαλύψει για άλλη μια φορά πόσο επίκαιροι είναι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
• Επιλέγει προσεκτικά τη ψυχαγωγία του, τη συναυλία, το θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο που θα παρακολουθήσει. Επειδή δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, ας περιορίσουμε, τουλάχιστον, την επαφή μας με την αμερικάνικη υποκουλτούρα.
• Προτιμότερη πάντα είναι ζωντανή επικοινωνία, η συζήτηση με φίλους και γνωστούς, η βόλτα στο πάρκο ή στην αγορά. H ανθρώπινη επαφή δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το απρόσωπο chat το sms ή το email.
• Συμμετέχει στα κοινά και στις κοινωνικές εκδηλώσεις της περιοχής του ή και ευρύτερα. Στέκεται αλληλέγγυος στους συνανθρώπους και στους συνεργάτες του.
Παρασκευή 9 Απριλίου 2010
H αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου
Με αφορμή την πρόταση του ΥΠΕΠΘ σχετικά με την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων έχω να επισημάνω τα εξής :
• Δεν νοείται αξιολόγηση των εκπαιδευτικών χωρίς συστηματική και εντατική επιμόρφωση τους.
• Η αξιολόγηση όπως και η επιμόρφωση το εκπαιδευτικού έπονται της πλήρους, σταδιακής αναμόρφωσης ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος, από την προσχολική έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
• Η επιμόρφωση όπως και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα πρέπει να γίνεται από έμπειρους και καταρτισμένους παιδαγωγούς, αλλά και πανεπιστημιακούς καθηγητές. Η αυτοξιολόγηση έπεται της επιμόρφωσης και είναι συμπληρωματική διαδικασία στην κύρια αξιολόγηση.
• Στην αυτοαξιολόγηση, άλλωστε, υπεισέρχονται τοπικοί, ενδοσχολικοί και κοινωνικοί παράγοντες, όπως η φιλία, οι διοικητικές εξαρτήσεις.
• Δεν μπορούν να εξαχθούν αντικειμενικά αποτελέσματα, όταν αξιολογούνται οι ανθρώπινες σχέσεις, ο μαθητής, η διοίκηση, το εργασιακό περιβάλλον ή κλίμα, η επάρκεια του εκπαιδευτικού.
• Τα κριτήρια, όπως η γνωστική κατάρτιση του εκπαιδευτικού, η δημοκρατικότητα του στην τάξη, η συνεργατικότητα του υπόκεινται σε υποκειμενική και ιδεολογική επίδραση.
• Τα δήθεν «αντικειμενικά» κριτήρια της βαθμολογικής επίδοσης των μαθητών ή της βαθμολογικής προόδου ενός τμήματος ή μιας τάξης επηρεάζονται από παράγοντες, όπως η διδασκαλία, το διδακτικό στυλ του εκπαιδευτικού, οι απαιτήσεις του από το μάθημα, το οικογενειακό περιβάλλον του μαθητή, η ομοιογένεια του τμήματος, το ανταγωνιστικό κλίμα, οι κοινωνικές πιέσεις, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι απαιτήσεις του από κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα.
• Έαν επιθυμεί κανείς να εφαρμόσει την αξιολόγηση μόνο για ερευνητικούς σκοπούς μπορεί να τη δοκιμάσει σε ένα δείγμα σχολείων ή εκπαιδευτικών. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, θα αφορούν στην αποτελεσματικότητα της αξιολόγησης και στα τυχόν πρακτικά προβλήματα που θα ανακύψουν και δεν θα συνεισφέρουν κάτι στη βασική έρευνα.
• Οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης θα πρέπει να έχει συμβουλευτικό και επιβοηθητικό περιεχόμενο για τον εκπαιδευτικό και να αποσυνδέεται από μισθολογικές επιβραβεύσεις ή υπηρεσιακές διακρίσεις.
• Δεν νοείται αξιολόγηση των εκπαιδευτικών χωρίς συστηματική και εντατική επιμόρφωση τους.
• Η αξιολόγηση όπως και η επιμόρφωση το εκπαιδευτικού έπονται της πλήρους, σταδιακής αναμόρφωσης ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος, από την προσχολική έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
• Η επιμόρφωση όπως και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα πρέπει να γίνεται από έμπειρους και καταρτισμένους παιδαγωγούς, αλλά και πανεπιστημιακούς καθηγητές. Η αυτοξιολόγηση έπεται της επιμόρφωσης και είναι συμπληρωματική διαδικασία στην κύρια αξιολόγηση.
• Στην αυτοαξιολόγηση, άλλωστε, υπεισέρχονται τοπικοί, ενδοσχολικοί και κοινωνικοί παράγοντες, όπως η φιλία, οι διοικητικές εξαρτήσεις.
• Δεν μπορούν να εξαχθούν αντικειμενικά αποτελέσματα, όταν αξιολογούνται οι ανθρώπινες σχέσεις, ο μαθητής, η διοίκηση, το εργασιακό περιβάλλον ή κλίμα, η επάρκεια του εκπαιδευτικού.
• Τα κριτήρια, όπως η γνωστική κατάρτιση του εκπαιδευτικού, η δημοκρατικότητα του στην τάξη, η συνεργατικότητα του υπόκεινται σε υποκειμενική και ιδεολογική επίδραση.
• Τα δήθεν «αντικειμενικά» κριτήρια της βαθμολογικής επίδοσης των μαθητών ή της βαθμολογικής προόδου ενός τμήματος ή μιας τάξης επηρεάζονται από παράγοντες, όπως η διδασκαλία, το διδακτικό στυλ του εκπαιδευτικού, οι απαιτήσεις του από το μάθημα, το οικογενειακό περιβάλλον του μαθητή, η ομοιογένεια του τμήματος, το ανταγωνιστικό κλίμα, οι κοινωνικές πιέσεις, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι απαιτήσεις του από κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα.
• Έαν επιθυμεί κανείς να εφαρμόσει την αξιολόγηση μόνο για ερευνητικούς σκοπούς μπορεί να τη δοκιμάσει σε ένα δείγμα σχολείων ή εκπαιδευτικών. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, θα αφορούν στην αποτελεσματικότητα της αξιολόγησης και στα τυχόν πρακτικά προβλήματα που θα ανακύψουν και δεν θα συνεισφέρουν κάτι στη βασική έρευνα.
• Οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης θα πρέπει να έχει συμβουλευτικό και επιβοηθητικό περιεχόμενο για τον εκπαιδευτικό και να αποσυνδέεται από μισθολογικές επιβραβεύσεις ή υπηρεσιακές διακρίσεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)