Λίγα λόγια τον νέο θεσμό των ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ(ΠΠΣ)

·         Εγκαθιδρύει  το σχολείο της αγοράς, όπου εκπαιδευτικοί και μαθητές καταδικάζονται στον στείρο ανταγωνισμό και τη λειψή μόρφωση. 

·         Το σχολείο δηλαδή, που θα κυνηγά τη χορηγία, που θα κοστίζει λίγο στο κράτος,  που θα προσφέρει πολύ δουλειά με μικρό αντίτιμο.

Η συγκεκριμένη αξιολόγηση που εφαρμόζεται κατά την επιλογή των εκπαιδευτικών και την εργασία  τους στα ΠΠΣ  επιπλέον είναι αναξιόπιστη γιατί:

·         Το 80 % περίπου των κριτηρίων (η συνέντευξη, οι δημοσιεύσεις, τα «εκπαιδευτικά συγγράμματα»,  το θέμα των τίτλων σπουδών, οι «καινοτόμες δράσεις») είναι υποκειμενικά, άρα υπόκεινται σε ιδεολογική και κομματική επιρροή.

·         Ορισμένα από τα κριτήρια είναι φωτογραφικά , το κριτήρια για τις καινοτόμες δράσεις, τους ομίλους  , το μεταπτυχιακό στη διοίκηση εκπαίδευσης  που καθορίζει επακριβώς τα χαρακτηριστικά του  διευθυντή μάνατζερ. Άρα ο εκπαιδευτικός  του νέου σχολείου  οφείλει να έχει συγκεκριμένα επιστημονικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά

·         Το νέο αυτό «σχολείο» δεν το ονομάζω ούτε πειραματικό ούτε πρότυπο γιατί ούτε έρευνα θα  γίνεται σε αριστούχους μαθητές ούτε  θα έχει κάτι θετικό  για να ζηλέψει ή να μιμηθεί κανείς , αφού θα καταστήσει τη ζωή και το έργο των εκπαιδευτικών  μίσθια δουλειά¨ , μια γραφειοκρατική διαδικασία που ο καθένας θα τρέχει να μαζέψει μόρια για την επόμενη αξιολόγηση.  Με την επερχόμενη μάλιστα αύξηση του ωραρίου ή και την ελαστικοποίηση του, δουλειά όσο αντέχεις,  δηλαδή, θα οδηγήσει πολλούς συναδέλφους σε βέβαιη «επαγγελματική εξουθένωση» («burn out[1]»). Ο εκπαιδευτικός θα χάσει  το ενδιαφέρον του, θα γίνει θύμα της ρουτίνας, και θα αποδειχτεί ανίκανος να προσφέρει στους μαθητές του.

·         Στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών εμπλέκονται άλλοι εκπαιδευτικοί του ίδιου σχολείου, μέλη της ΕΠΠΣ , εγκαινιάζει επομένως, τον ανταγωνισμό, την ανθρωποφαγία, παράκεντρα εξουσίας και χαφιεδισμό του χειρίστου είδους .

·         Η αξιολόγηση καθιστά αποκλειστικά υπεύθυνο τον εκπαιδευτικό για την κατάντια του σημερινού σχολείου αποσιωπώντας αμέτρητες άλλες παραμέτρους.

·         Η διδασκαλία αξιολογείται  με το μέτρο σύμφωνα με  παρωχημένες συμπεριφοριστικές  λογικές του τύπου «αρκεί που ο χιμπατζής έπιασε την μπανάνα», και μάλιστα δις και σύμφωνα με τις όποιες  οδηγίες του συμβούλου

·         Τα κριτήρια καθορίζουν επακριβώς πώς πρέπει να διδάξω και τι πρέπει να διδάξω άρα περιορίζουν  τη ερευνητική και εκπαιδευτική ελευθερία

·         Το νέο σύστημα θεσπίζει το  φακέλωμα    των εκπαιδευτικών και με στοιχεία από την καθημερινότητα του εκπαιδευτικού, όπως τι ώρα ήρθε, αν τσακώθηκε, αν δυσανασχέτησαν οι μαθητές κλπ

·         Προκειμένου να αξιολογήσει σώνει και καλά  τους εκπαιδευτικούς με δόλιο τρόπο το υπουργείο ανέτρεψε το σχετικό άρθρο του νόμου διακρίνοντας σε εκείνους που θα αποτύχουν στην αξιολόγηση και σε εκείνους  που θα αρνηθούν να αξιολογηθούν.

·         Τα νέα ΠΡΟΤΥΠΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ δεν είναι, επομένως, σχολεία αλλά κέντρα προσωπικών και κομματικών εξυπηρετήσεων, χώροι καταναγκαστικής  εφαρμογής αντιπαιδαγωγικών, αντιεπιστημονικών και καινοφανών αντιλήψεων, όπως της περιβόητης «Διαθεματικότητας», της αντίληψη περί «ολικής ποιότητας στην εκπαίδευση», του εταιρικού συστήματος διοίκησης με κυρίαρχο τον εκάστοτε διευθυντή, διορισμένες επιτροπές και ένα σύλλογο διδασκόντων, που δεν θα έχει κανένα λόγο για τίποτε στο «σχολείο».

·         Τέλος , παίζουν με την αγωνία μαθητών και γονέων για μια καλύτερη μόρφωση, στήνουν σκηνικά επιλογής διακρίνοντας τα παιδιά σε «ικανά» και μη.  Ταπεινώνουν και γεμίζουν με απόρριψη από την ηλικία των δέκα ετών μαθητές που δεν έχουν καλά καλά κατανοήσει  τη σημασία της γνώσης. Πιστοποιούν με τον πιο επίσημο τρόπο την ταξικότητα της ελληνικής εκπαίδευσης.

Τέως  εκπαιδευτικός  σε ΠΠΣ

---

[1] Ο όρος «επαγγελματική εξουθένωση» (“burn out”) χαρακτηρίζει τον κορεσμό ή την εξάντληση από το επάγγελμα.

Είμαστε όλοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ

Αυτές τις ημέρες φανερώθηκαν σε πολλούς ανυποψίαστους συμπολίτες μας δύο βασικά στοιχεία :

1.       Η σαπίλα του ντόπιου οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου

2.       Και η ανάγκη να συστρατευτούμε με όλους εκείνους που υποφέρουν , τους ανέργους, τους απολυμένους, εκείνους που περιμένουν τη «γκιλοτίνα» της διαθεσιμότητας, αλλά και όσους εργαζόμενους βλέπουν   τη ζωή τους να υποβαθμίζεται να φορολογείται το σπίτι, το νερό, ο αέρας τους.

Η ΕΡΤ, όπως η Ολυμπιακή και οι άλλοι οργανισμοί που κλείνουν θα δοθούν προίκα στο διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο πέρα και παρά τις εθνικές και δημοκρατικές παραμέτρους που τους ακολουθούν. Η Ελλάδα δεν ενδιαφέρει ως κυρίαρχο και αυτεξούσιο κράτος ή πολιτισμός αλλά ως ζώνη επενδύσεων σε συνθήκες καπιταλιστικής  ζούγκλας, φέουδο, όπου δίκαιο είναι το δίκαιο του επιχειρηματία και του τραπεζίτη. Ο εθνικός πολιτισμός  θα ενσωματωθεί στην αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος και κυρίως υποκουλτούρας. Η διακυβέρνηση θα ανατεθεί  στα παράκεντρα των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης όπως   η άμυνα και αστυνόμευση. Στο ίδιο  πλαίσιο και η παιδεία που θα λάβει τα κυρίαρχα στην Ευρώπη φιλελεύθερα και νεοδαρβινιστικά χαρακτηριστικά.

Τέλος , αποδείχτηκε ότι το σοσιαλιστικό όραμα δεν είναι τόσο ουτοπικό ή φαντασιακό όσο παρουσιάζεται. Δείγμα του είδαμε στην ΕΡΤ τις τελευταίες ημέρες όπου εργαζόμενοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, απλοί άνθρωποι εμφανίζονται στην οθόνη και καταθέτουν την άποψή τους για την επικαιρότητα. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Ο ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ, Η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ. Οι εργαζόμενοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης «φυλάσσουν Θερμοπύλες» τη δημόσια περιουσία, δουλεύουν με αυταπάρνηση χωρίς κανένα αντίτιμο με μόνο κέρδος τη συμπαράσταση του κόσμου. 

68 χρόνια Χούντα

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τι είδους διακυβέρνηση εφαρμόζεται στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τα έχουμε γράψει σε παλαιότερες αναρτήσεις. Τα τελευταία γεγονότα πιστοποίησαν και απέδειξαν και στους πιο συντηρητικούς σκεπτικιστές ότι αυτή η κοινωνία δεν έχει άλλο δρόμο από τη ρήξη και την ανατροπή. Η τωρινή κυβέρνηση μείγμα φασίζουσας ιδεολογίας και απότοκο της νικήτριας παράταξης του εμφυλίου δηλαδή των απανταχού δοσίλογων συνεχίζει επάξια το έργο όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων μέχρι σήμερα. Τυπικά συμφωνεί με τη λεγόμενη «κεντροαριστερά» σε «εκσυγχρονισμούς», «ευρωπαϊκές συνεργασίες και  αναπτύξεις» και άλλα τέτοια ανέκδοτα, ουσιαστικά εφαρμόζει τη λογική του «αποφασίζομεν και διατάζομεν». Αυτά σε επίπεδο πολιτικής πράξης,  γιατί όλοι αυτοί εκτός της  κτηνωδίας που διέκρινε το έργο τους υπήρξαν και συνεχίζουν να αποτελούν  πειθήνια όργανα ξένων δυνάμεων υπακούοντας μόνο στο νόμο της καπιταλιστικής ζούγκλας. Τρεις χιλιάδες οικογένειες στο δρόμο δεν ήταν τίποτε προκειμένου να πάρουν τη «δόση» και να δρέψουν τη δόξα της τηλεοπτικής αποθέωσης από τους γνωστούς «παπαγάλους» των επιχειρηματικών καναλιών. 

 Αποδεικνύεται, επίσης, ότι ποτέ δεν τίμησαν ούτε σεβάστηκαν τον ελληνικό πολιτισμό, είτε το λαϊκό είτε τον αστικό ακαδημαϊκό ούτε βέβαια την ιστορική μνήμη. Από τις εξορίες και τις εκτελέσεις των αριστερών διανοουμένων έως τους "λαπάδες", την επίσημη λογοκρισία , το γκρέμισμα της "Columbia", ο  νεότερος ελληνικός πολιτισμός, η επιστημονική σκέψη και ο προβληματισμός αποτελούσαν επικίνδυνους αντιπάλους  που έπρεπε να εξοβελιστούν και να μείνουν μακριά από το λαό και την παιδεία. 

Και μην ξεχνάμε και τους διαχρονικούς συνεργάτες τους,  μπράβους, παρακρατικούς, που από το περιθώριο που βρίσκονταν τους έμπασαν με τις τελευταίες εκλογές και στο κοινοβούλιο για να παίξουν στην   κοινωνία το παιχνίδι του «μπαμπούλα».