ΤΑ  ΕΞΙ ΜΕΓΑΛΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

1. Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ. Η Ελλάδα πάντα δανειζόταν όπως και άλλες χώρες , μάλιστα στις τελευταίες δεκαετίες δανειζόταν όλο και περισσότερο με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ και της ΕΚΤ για να διατηρεί την "οικονομία της φούσκας" και την ψεύτικη ευημερία που καλλιεργούσαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δεν είχε ωστόσο μεγαλύτερο χρέος σε γενικούς δείκτες από τις ΗΠΑ, Γερμανία, Ιταλία ή και άλλες ισχυρές χώρες. Επίσης το ελληνικό χρέος παρήγαγαν η εξάρτηση από την ΕΕ, τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα και τα χαριστικά δάνεια σε εφοπλιστές και κομματικούς φίλους. Η γενικότερη αντιπαραγωγική δομή της ελληνικής οικονομίας ήταν αποτέλεσμα της αποδιάρθρωσης της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής όπως και της ένταξης στην ευρωζώνη των τεσσάρων ελευθεριών. Όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι σημερινοί δείκτες το δημόσιο χρέος μετά το 2010 εκτοξεύτηκε σε δυσθεώρητα ύψη ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών , γεγονός που το καθιστά έτσι και αλλιώς ένα χρέος που δεν θα καλυφτεί ποτέ.
2. Η ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. Άλλο ένα μεγάλο ψέμα της εγχώριας προπαγάνδας, αφού το ευρώ είναι ένα νόμισμα που επιβαρύνει την ελληνική οικονομία, δεν επιδέχεται υποτίμηση και προκαλεί άμεση επιβάρυνση της λαϊκής τσέπης. Εξασφαλίζει επίσης την απόλυτη κυριαρχία της ΕΚΤ στις χώρες της ευρωζώνης και κυρίως στις πιο αδύναμες οικονομίες. Η ΕΕ επίσης απαιτεί όλο και μεγαλύτερους φόρους υπέρ της (ΦΠΑ ) , μείωση των εθνικών κρατικών υπηρεσιών , των κοινωνικών δομών, των συντάξεων και των επιδομάτων για να εξασφαλίζει οικονομικότερες και φθηνότερες υπηρεσίες και χαμηλές τιμές. Η Ελλάδα μετατράπηκε μετά το 1980 στο φτωχό συγγενή, το Μεξικό της Ευρώπης , μια χώρα που εισάγει, δεν παράγει και καταναλώνει δάνεια.
3. Η ΚΑΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Η Γερμανία είναι μέρος του σκληρού κατεστημένου της ΕΕ και δρα σε αγαστή συνεργασία με ΗΠΑ , Βρετανία , Ρωσία για να επιβάλλει τις λεγόμενες "μεταρρυθμίσεις" στο κοινωνικό κράτος , δηλαδή πετσόκομμα μισθών , συντάξεις-ζητιανιά, οπλικές αγορές , και γενικότερα μετατροπή των κοινωνιών σε μπανανίες  και σε καπιταλιστικές ζούγκλες. Η ΕΕ στο σύνολό της αποδέχεται και επιβάλλει αυτές τις πολιτικές .   
4. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΑΣΙΑΤΙΚΗ ΖΏΝΗ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΑ . Η ΕΕ δεν είναι ο μόνος οργανισμός -εργαλείο του διεθνούς καπιταλισμού. Μετά την αντεπανάσταση και την καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία του Πούτιν προσπαθεί να παίξει το ρόλο της παλιάς υπερδύναμης μάλλον αποτυχημένα. Η ίδια η Ρωσία αποτελεί ένα ακραιφνώς καπιταλιστικό κράτος οπού λίγες δεκάδες επιχειρηματιών διαχειρίζονται έναν τεράστιο πλούτο χωρίς βέβαια να εξυπηρετούν τον ρωσικό λαό αλλά τα δυσθεώρητα υπερκέρδη τους. Η Ρωσία πασχίζει να διασώσει ότι απέμεινε στα άμεσα ζωτικά  συμφέροντα της με τρόπο ωστόσο τυχοδιωκτικό πότε συνομιλώντας με τις δυτικές υπερδυνάμεις και πότε καταφεύγοντας σε επικίνδυνα ψυχροπολεμικά παιχνίδια -απειλές που ωστόσο δεν πείθουν κανένα.   Ο ρόλος της στη διεθνή οικονομία είναι πεισσότερο ρόλος συνομιλητή και συνδιαχειριστή παρά αντίπαλο δέος όπως ήταν η Σοβιετική Ένωση.
5.  Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΕΛΤΙΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΕΝΝΟΕΙ  Ο ΟΟΣΑ ΚΑΙ  ΤΟ ΔΝΤ.  Ο όρος "μεταρρύθμιση" είναι ένας όρος που αρέσει στις δυτικές ελίτ , ίσως γιατί θυμίζει τον προτεσταντισμό και την εμμονή στην πειθαρχία, την τάξη, την ευσέβεια και μια κουλτούρα που απέχει παρασάγγης από έναν κανονικό ανθρώπινο τρόπο ζωής. Στο πλαίσιο του διεθνούς καπιταλισμού πράγματι τα υπερκέρδη των επιχειρηματικών δεν αντέχουν την κοινωνική πολιτική, τον ελεύθερο χρόνο, την οικογένεια, την παιδεία, την αλληλεγγύη των γενεών, την τιμητική απόσυρση του παλαίμαχου εργαζόμενου . Άλλωστε υπάρχουν χώρες στον γ' κόσμο που πότε δεν γνώρισαν κράτος πρόνοιας.Στην Ευρώπη κάποιες σημαντικές κατακτήσεις ήρθαν ως αποτέλεσμα  των κοινωνικών αγώνων και της ραγδαίας ανάπτυξης των κομμουνιστικών κοινωνιών μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.Σήμερα ωστόσο εμφανίζεται ως πανάκεια και περίπου μοντερνισμός η βαρβαρότητα που λέγεται ιδιωτική ασφάλεια με περίθαλψη υπό όρους, η εργασία χωρίς δικαιώματα και όρους, οι συμβάσεις πείνας και το κλείσιμο των λαϊκών σχολείων , το ξήλωμα της γενικής εκπαίδευσης, Οι παραπάνω προτροπές υπακούν στους νόμους της αγοράς σε μια μπακαλίστικη λογιστική θεώρηση που θεωρεί το κοινωνικό κράτος ενίοτε φθηνό ή ακριβό.
6. Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΕ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ. Την ώρα που όλα αυτά μοιάζουν ανέκδοτα . όταν το 50% του ενεργού πληθυσμού δεν δουλεύει, οι νέοι επιστήμονες μεταναστεύουν όπως όπως για να ζήσουν , η σύνταξη μετατρέπεται σε φιλοδώρημα του κράτους, οι παπαγάλοι του συστήματος σε κάθε κρίσιμη γι αυτούς περίσταση διατυμπανίζουν την απειλή της στάσης πληρωμών . Φυσικά και το κόλπο πιάνει στον μέσο πολίτη που ενημερώνεται από την τηλεοπτική προπαγάνδα και τους αγύρτες που ρητορεύουν εν μέσω τηγανιών και τραπεζομάντηλων.  Αλλά αντίθετα μια στάση πληρωμών στους διεθνείς τοκογλύφους θα ήταν σωτήρια κίνηση , άλλωστε η Ελλάδα έχει επιλέξει πολλάκις στο παρελθόν το όπλο της χρεοκοπίας.  Η ταυτόχρονη έξοδος από ΕΕ και ευρωζώνη, η αντικατάσταση του ευρώ από ένα εθνικό νόμισμα, η παροχή άμεσης βοήθειας για τα είδη πρώτης ανάγκης και τα φάρμακα , η επιβολή δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα , ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα υποχρέωνε το μεγάλο κεφάλαιο να πληρώσει επιτέλους όχι μόνο δεν θα καταργούσε τους μισθούς αλλά θα δημιουργούσε συνθήκες λαϊκής ανάπτυξης και προόδου, όλα αυτά πάντα σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικονομίας και όχι βέβαια σε συνθήκες διαιώνισης του σημερινού κοινωνικού χάους.    

Kώστα Βάρναλη , Mοιραίοι ως Έλληνες , Ελλάδα 2016 , τρίτο μνημόνιο , εργασιακός μεσαίωνας , εν μέσω κλειστών συνόρων

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ' η παρέα πίναμ' εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.


Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.


Ήλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!

Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!


Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος, ίδιο στοιχειό·

τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα

στο σπίτι λυώνει από χτικιό·

στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη

κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.


― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα

δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.


Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Πίσω στο 1911

Mε αφορμή τις πρώτες μετά το 1911 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων   και εκπαιδευτικών τονίζω ξανά ότι θα υπάρξει και συνέχεια.  Μην εφησυχάζετε ούτε μεμψιμοιρείτε. Μόνο  με τον αγώνα  όσων απομείναμε ακόμη στο δημόσιο σχολείο  μπορούν να ανατραπούν τα σχέδια τους. Όλοι στις απεργίες  και στα συλλαλητήρια.

Μην υπακούετε σε αξιολογήσεις και αυτοαξιολογήσεις, ο δρόμος προς την κόλαση είναι  στρωμένος μ ε αγαθές προθέσεις. Το δήλωσαν άλλωστε και οι ίδιοι, απέλυσαν για να τιμωρήσουν. Και οι δύο αξιολογήσεις φέρουν τη σφραγίδα του ΟΟΣΑ. Θα κλείσουν σχολεία, θα απολυθούν εκπαιδευτικοί, θα διώξουν τους νέους από την εκπαίδευση και την μόρφωση.

Αυτά που αρχἰζουν να εφαρμόζονται σήμερα (υποχρεωτικές μεταθέσεις, απολύσεις, επιπλέον ώρες , αξιολογήσεις , νέο σχολείο) είναι η βάση για να χτιστεί μια άνευ προηγουμένου βαρβαρότητα σε βάρος της εκπαίδευσης και κυρίως των μελλοντικών γενεών.

Το «νέο σχολείο» είναι σχολείο- καρικατούρα, θα στηριχτεί κυρίως από γονείς και εκπαιδευτικούς, που θα οριστούν υπεύθυνοι τόσο για το μορφωτικό όσο και το υλικοτεχνικό μέρος. Με άλλα λόγια εργασιακή ευελιξία σε σημεία εξουθένωσης, οικονομική επιβάρυνση των γονέων , μεμονωμένα σχολικά προγράμματα στα πλαίσια ενός κεντρικού νόμου πλαισίου με τους διευθυντές και τους συμβούλους ελεγκτές μέσω της αξιολόγησης των αποτελεσμάτων σε επίπεδο μονάδας. Όποιος δεν ανταποκριθεί θα μένει εκτός σχολικής τάξης, όποιο σχολείο δεν πραγματοποιήσει τους στόχους θα κλείσει.

Είσοδος των επιχειρήσεων στο σχολείο για να συμβάλουν στην χρηματοδότηση εργαστηρίων, γιορτών κλπ. Μετατροπή του μαθήματος σε ώρα διαφήμισης , επιχειρηματικότητας, οικονομικού σχεδιασμού, διαθεματικότητας .

Έμφαση στις δεξιότητες που εξασφαλίζουν τον υπάκουο μαθητευόμενο εργαζόμενο  του τσάμπα ή των 300 ευρώ.

Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο και είστε γονείς , ακολουθείστε τους εκπαιδευτικούς στον αγώνα τους , να είστε σίγουροι ότι πονάνε τα παιδιάς σας περισσότερο από  την κυβέρνηση.

Η σημερινή εκπαιδευτική πολιτική χειραγωγείται από προγράμματα ΕΣΠΑ αμφίβολης μορφωτικής αξίας , τα οποία περνάνε στα σχολεία χωρίς καμία δοκιμή, οπότε και γελοιοποιούνται  ή αχρηστεύονται . Βλέπε το Πρότζεκτ, την ομαδικοσυνεργατική μάθηση, τη διαθεματικότητα στη Λογοτεχνία.

Το υπουργείο έχει μετατραπεί  σε εντολοδόχο το ΟΟΣΑ , της ΕUROCLIO, του ΔΝΤ και βέβαια της ΕΕ  και σε άκριτο μιμητή ξένων αστοχιών (τράπεζα θεμάτων).

Ουσιαστικά η εκπαίδευση ζει ακόμη από τον ηρωικό αγώνα των εκπαιδευτικών, από  τους οποίους οι  περισσότεροι εργάζονται για 600-900 ευρώ. Δεν έχει απομείνει τίποτα άλλο να κινητοποιήσει τον «άταφο νεκρό»(η ελληνική εκπαίδευση κατά Δ Γληνό)

Όλοι  όσοι εργαζόμαστε ακόμη είμαστε εν δυνάμει άνεργοι

Ακούω μερικές φορές ορισμένους να σταυροκοπιόνται  που έχουν ακόμη μια δουλίτσα και να επαναλαμβάνουν «το ωχ αδερφέ»  στη νιοστή. Δεν έχουν μάλλον  καταλάβει ακόμη ότι καθημερινά νέες εξελίξεις πανευρωπαϊκά οδηγούν σε όλο και δυσχερέστερη θέση τους «εργασία έχοντες» . Όταν ο εργαζόμενος θεωρείται από το κατεστημένο προνομιούχος, ενώ ο κηφήνας τραπεζίτης και εφοπλιστής της αρπαχτής  « τίμιος βιοπαλαιστής» και «εθνοσωτήρας» τότε κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τη θέση του.

Μπροστά στη θυσία που υποβάλλονται η υγεία και η Παιδεία θα διστάσει η μνημονιακή κυβέρνηση απέναντι στο δημόσιο υπάλληλο;  Δεν αναφέρω τους ιδιωτικούς υπαλλήλους , γιατί εκεί η εργασιακή ανασφάλεια είναι μια ζοφερή πραγματικότητα. Όταν γίνονται περικοπές στα φάρμακα και στις ιατρικές εξετάσεις , πιστεύει κανείς σοβαρά ότι θα ενδιαφερθεί για τη θεσούλα του μόνιμου εκπαιδευτικού  η κυβέρνηση του 30% . Μετά την ΕΡΤ , τις πολεμικές βιομηχανίες  και τις άλλες υπηρεσίες που ξεπουλιούνται ,  για να «εξυγιανθούν» πιστεύει αλήθεια ο  δημόσιος υπάλληλος ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο;  Ειδικά στην εκπαίδευση η ιδιωτική πρωτοβουλία και η διαθεσιμότητα, κινητικότητα- ευελιξία θα εφαρμοστούν σε πλήρη ανάπτυξη. Πεδίο δόξης λαμπρό  για τους κάθε είδους ανταγωνισμούς, ποιος έχει περισσότερα πτυχία, γνωριμίες ,  «όρεξη» όπως την εννοεί το σύστημα για εργασία μετά το μεσημέρι και τα σαββατοκύριακα για να ανταγωνιστούμε τους  ανά την υφήλιο αγγλοσάξονες κολεγιάρχες.

Με την οικονομία να οδηγείται σε πραγματικό ξεζούμισμα και την ιδεολογία των άκρων να στομώνει κάθε διάθεση για αντίδραση, η πολιτική του 21^ου αιώνα χτίζει νέες φεουδαρχίες.  Όπως στο μεσαίωνα χειρότερη τιμωρία και από  το μαχαίρι ή το μαστίγιο του επιστάτη για τον φτωχό βιλάνο ήταν η εκδίωξη από την εργασία, έτσι και σήμερα με το εφιάλτη της ανεργίας να ορθώνεται συντριπτικός  έναντι οποιασδήποτε διεκδίκησης ο σημερινός εργαζόμενος οφείλει κατά τους κρατούντες να κατανοήσει ότι πατρίδα του είναι η εργασία του. Στη χειρότερη μοίρα θα βρεθούν εκείνοι που δεν θα προετοιμαστούν για μετανάστευση και για ενσωμάτωση στο νέο σύστημα του εργασιακού μεσαίωνα του 21^ου αιώνα. Ο ρατσισμός που καλλιεργείται ενάντια στους μετανάστες που κατακλύζουν τα ευρωπαϊκά κέντρα εξυπηρετεί έναν αγοραίο μεσοαστικό συντηρητισμό,  που αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας .Άλλωστε οι ίδιοι που αναθεματίζουν τον διαφορετικό σύντομα θα βρεθούν στη θέση του, ξένοι σε ξένη γη βιώνοντας και οι ίδιοι τον ίδιο αν όχι χειρότερο ρατσισμό.

Ο εργασιακός πόλεμο ς , ο πόλεμος δηλαδή για την εργασία –απασχόληση τώρα μόλις ξεσπάει, αφήνοντας εκατομμύρια θύματα . Μια μάχη που θα επιστρατευτούν ψυχικά και σωματικά αποθέματα δυνάμεων , που θα οδηγήσει σε νέους «ξεβράκωτους» , που ωστόσο, σε αντίθεση με τους πεινασμένους του 1789 , εκείνοι του 21^ου αιώνα  θα μπορούν να απολαύσουν μια βόλτα σε ένα από τα κακόγουστα εμπορικά κέντρα της Αθήνας.  

Κάτι λείπει από το "κάδρο"

του Νίκου Μπογιόπουλου

Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο«πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί - μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της(αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία κάθε άλλο παρά αποτελεί αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.

Μήπως υπερβάλουμε;

Αντί άλλης απόδειξης ας ανατρέξουμε (και) στα καθ’ ημάς: Πριν φτάσουμε στην «4η Αυγούστου» και στην κήρυξη της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας είχε προηγηθεί η 16η Απρίλη του 1936. Τότε τα δυο μεγάλα κόμματα, το Λαϊκό κόμμα (σ.σ.: σαν να λέμε η «Νέα Δημοκρατία» της εποχής...) και το κόμμα των Φιλελευθέρων (σ.σ.: σαν να λέμε το «ΠΑΣΟΚ» της εποχής...),συνέπραξαν. Εφαρμόζοντας όλους τους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας διόρισαν πρωθυπουργό τον φασίστα Μεταξά που δεν διέθετε στη Βουλή παρά μόλις 7 βουλευτές. Κάπως έτσι οικοδομήθηκε το κράτος της «4ης Αυγούστου» που ο ίδιος ο Μεταξάς το περιγράφει στα ημερολόγιά του ως εξής:

«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...».

 Ο φασίστας Μεταξάς δέχεται τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των ομοϊδεατών του.

Παρατήρηση δεύτερη: Στον αγγελικά πλασμένο καπιταλιστικό κόσμο μας 737 πολυεθνικά μονοπώλια κατέχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου.  Εντούτοις οΛένιν, εκατό σχεδόν χρόνια από την διαπίστωσή του ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, δηλαδή στην πλήρη επικράτηση του μονοπωλίου στην οικονομία, δεν έχει κληθεί ακόμα για να παραλάβει το… Νόμπελ Οικονομίας.

Μήπως υπερβάλουμε;

Αν η πρόταση να αποδοθεί στον Λένιν το Νόμπελ είναι υπερβολική, πάντως δεν έχει διατυπωθεί από εμάς. Πρωτοδιατυπώθηκε  το 2010. Και  μάλιστα διατυπώθηκε από κάποιον πέραν πάσης υποψίας  για ενδεχόμενη ροπή του προς τον «μπολσεβικισμό»:  Από τον Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ επί Ρόναλντ Ρήγκαν…

Παρατήρηση τρίτη:  Ο φασισμός ως συγκροτημένη πολιτική έκφραση έχει ιστορικά προσδιορισμένο χώρο και χρόνο γέννησης: Γεννιέται ακριβώς στο έδαφος  του μονοπωλιακού καπιταλισμού.  Ως λίπασμα,  δε, για την ανάπτυξη του φασισμού λειτουργούν οι κρίσεις του καπιταλισμού.

Θα πει κάποιος από τους «ευφυείς» θιασώτες της θεωρίας των «δυο άκρων»: Μα και  ο κομμουνισμός  στο έδαφος του καπιταλισμού γεννιέται. Πράγματι. Με μια «μικρή» διαφορά: το σύστημα των μονοπωλίων, στην περίπτωση του κομμουνισμού, γεννάει την άρνηση  του καπιταλισμού. Στην περίπτωση του φασισμού, το σύστημα των μονοπωλίων,  γεννάει ένα τέρας με το οποίο ο καπιταλισμός – υπό όρους και προϋποθέσεις - ταυτίζεται.

Μήπως υπερβάλουμε;

Δεν υπάρχει πιο ισχυρή (για την ακρίβεια: αδιάσειστη) απόδειξη για τις σχέσεις του καπιταλισμού με τον φασισμό, που αναπτύσσονται στο έδαφος ή στο υπέδαφος και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από τις ίδιες τις σχέσεις ανάμεσα στο φασισμό και στα (οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχα στο καπιταλιστικό σύστημα) μονοπώλια.

Ο H.Ford εν έτη 1938 γιορτάζει τα 75^α γενέθλιά του λαμβάνοντας το παράσημο του ναζιστικού μεγαλόσταυρου, η ύψιστη διάκριση του ναζιστικού Γ’Ράιχ προς μη Γερμανό πολίτη.

Για παράδειγμα:

• Η «Ζήμενς»  του Χριστοφοράκου είναι  η ίδια «Ζήμενς»  που με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της  στην Αθήνα συγκροτήθηκαν επί του γερμανοντυμένου «πρωθυπουργού» Ράλλη τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.

• Η  «Ντόιτσε Μπανκ» της Μέρκελ και του Σόιμπλε είναι η ίδια «Ντόιτσε Μπανκ»  που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς.

• Η «Κρουπ» των διαλυμένων ναυπηγείων του Σκαραμαγκά και των 670 θυγατρικών ανά τον κόσμο είναι η ίδια «Κρουπ»  που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ  και που ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο κύριος Κρουπ έλεγε  το 1934:  «Ο Εθνικοσοσιαλισμός  απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)».

• Είναι η «Φαρμπεν»  που το βιομηχανικό συγκρότημα της κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Αουσβιτς . Είναι η «Φάρμπεν»  που κατασκεύασε το Zyklon B, το αέριο που χρησιμοποιήθηκε στα ναζιστικά κρεματόρια.  Η «Φάρμπεν» σήμερα κυκλοφορεί με άλλο όνομα. Τη λένε «Μπάγερ». 

• Είναι η «ΙΒΜ» που μηχανοργάνωσε τα  78 ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και που ο πρόεδρός της, ο  T. Watson τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937.

• Είναι η «ITT» που σχεδίασε τις βόμβες «Wulfs» του χιτλερικού στρατού.

• Είναι η «General  Motors» που κατασκεύασε χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό.

• Είναι η «Ford» εκείνη που κατασκεύασε για λογαριασμό του Χίτλερ τα μισά σχεδόν φορτηγά της Βέρμαχτ και  που ο πρόεδρός της,  ο κύριος H.Ford, τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» του στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1938.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Όπως και τα απαλλακτικά βουλεύματα. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κανένα μονοπώλιο και κανένα στέλεχος εταιρειών από τις χώρες των δυτικών Συμμάχων δεν τιμωρήθηκε για τις σχέσεις του με τον Ναζισμό. Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν. Φρόντισε ο κύριος John McCloy.  Ηταν ο Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Αλλά βασικά ο κύριος  McCloy  ήταν τραπεζίτης. Από το 1947  ήταν ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πιο πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των επιχειρήσεων «Ροκφέλερ» και της Τράπεζας  «Chase Manhattan». 

 Ο πρόεδρος της IBM T. Watson με τον Χίτλερ, λίγο πριν από την παρασημοφόρησή του από τους ναζί, το 1937.

Παρατήρηση τέταρτη:  Το κάδρο της «χρυσαυγειάδας» θα παραμείνει μισό, όπως και κάθε δήθεν «αντιφασιστικό» κάδρο, από το οποίο θα απουσιάζουν εκείνοι  που στέκονται δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους φασίστες και από τους ναζί. 

Και που για να εντοπιστούν, για να πολεμηθούν  και να ξεριζωθούν ο Μπρεχτ επέμενε ήδη από τη δεκαετία του ’30: «... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός  στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» 

Το μάθημα της Ιστορίας στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως πάρεργο διαφόρων ειδικοτήτων,  μια όψη της  γενικότερης απαξίωσης      

1      Η γενικότερη απαξίωση της Ιστορίας στη Μέση Εκπαίδευση

Η εισήγηση αυτή έχει ως σκοπό να καταδείξει ότι η ανάθεση της διδασκαλίας της Ιστορίας σε ειδικότητες εκτός των φιλολόγων συνδέεται με τη γενικότερη πορεία αναθεώρησης της  του μαθήματος στη Μέση Εκπαίδευση .

·         H έλλειψη κατάλληλης και διαρκούς επιμόρφωσης έχει απομακρύνει τους φιλολόγους από τις σύγχρονες εξελίξεις στον τομέα της ιστοριογραφίας και της διδακτικής με αποτέλεσμα, συχνά, να μην νιώθουν έτοιμοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μαθήματος.

·         H εκάστοτε πολιτική ηγεσία θεωρεί σκόπιμο να επιτρέψει μέσω αστοχιών των σχολικών βιβλίων ή των επίσημων διδακτικών οδηγιών την περαιτέρω αποσιώπηση ή τη διαστρέβλωση σημαντικών ιστορικών γεγονότων.

·         H υποταγή του Λυκείου στις απαιτήσεις των πανελλαδικών εξετάσεων  εμποδίζει κάθε προσπάθεια για καλλιέργεια της ιστορικής σκέψης. Αντίθετα, οι εξετάσεις  προάγουν είτε  την άκριτη αποστήθιση είτε την επιφανειακή πληροφόρηση  και φυσικά, πάντα,  τη συμμόρφωση με τις προδιαγραφές τους.

2.      Το μάθημα της Ιστορίας μετά το 1981

3^η διαφάνεια

  Μετά το 1981 πολλές υπήρξαν οι προσδοκίες[ii] για μία αναπροσαρμογή της ύλης και γενικότερα της διδασκαλίας  της Ιστορίας στη ελληνική δευτεροβάθμια  εκπαίδευση. Σύντομα όμως οι ελπίδες διαψεύστηκαν.             Παρέμεινε  η εκτεταμένη ύλη της νεότερης ιστορίας και προωθήθηκε η θεματική διδασκαλία ως αφορμή για μεγαλύτερη  εμβάθυνση στην ιστορική γνώση. Έτσι παρά τις όποιες νέες ιστοριογραφικές προσεγγίσεις στα κείμενα των εγχειριδίων οι μαθητές ούτε μάθαιναν για τη νεότερη ιστορία μετά το 1922 και στην καλύτερη περίπτωση εστίαζαν αποσπασματικά σε συγκεκριμένες περιόδους όπως το Νεοελληνικό Διαφωτισμό, τη διπλωματία της επανάστασης του 1821, τη μικρασιατική εκστρατεία 1919-1922. Σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση και τον ανταγωνισμό του συστήματος των Πανελλήνιων εξετάσεων η Ιστορία και κυρίως η Νεότερη Ελληνική Ιστορία ως μάθημα παρέμεινε ένα αντικείμενο, δυσνόητο και απόμακρο για μεγάλη μερίδα των μαθητών[iii].    

Και βέβαια ούτε λόγος για ιστορική ανάλυση ή κρίση στην πιο ώριμη περίοδο  της εφηβείας που είναι τα 16 χρόνια. Εδώ πρωτοστατεί το φροντιστήριο, η έτοιμη γνώση, η άκριτη αποστήθιση κειμένων με στόχο την επιτυχία στις πανελλαδικές εξετάσεις. «Τυχεροί» θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης, οι οποίοι   διδάσκονται  αποσπασματικά ορισμένα ιστορικά γεγονότα  όπως την οικονομία του 19ου αιώνα, τα κόμματα των αρχών του 20^ου αιώνα, την Κρητική επανάσταση.

Το μάθημα ταλανίστηκε ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια με την όλο και μεγαλύτερη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών στη διδασκαλία. Αν και οι νέες τεχνολογίες εμφανίστηκαν[iv] ως πανάκεια και ελπίδα για το μάθημα , οδήγησαν τελικά τους μαθητές στην άκριτη υιοθέτηση της ιστορίας των ηλεκτρονικών εγκυκλοπαιδειών («wikis»)  αντί του εγχειριδίου και στη συρραφή (copy –paste) αντί της βιβλιογραφικής έρευνας. Χωρίς καθοδήγηση τις περισσότερες φορές σε εγκεκριμένες ιστοσελίδες και προγράμματα μάθησης (software), οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί στάθηκαν απαθείς  απέναντι στα πολύμορφα αποτελέσματα της πολυμεσικής διδασκαλίας. Το διαδίκτυο εμφανίστηκε ως νέος χώρος έρευνας αν και με την ελευθερία που προσέφερε και την κοινωνική δικτύωση επέτρεπε ουσιαστικά να γράφει ο καθένας ό, τι θέλει, ανεξέλεγκτα και μαζικά. Φασιστικές οργανώσεις, παραθρησκευτικές εταιρείες, μεμονωμένα άτομα ή ομάδες χρηστών διακινούν ιστορικές πληροφορίες με μικρό ή ανύπαρκτο βαθμό επιστημονικής  εγκυρότητας κάτι που φυσικά ο μαθητής αδυνατεί να αξιολογήσει και να κρίνει.

Με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο μαθητής φαινομενικά να αποκτά ένα επιφανειακό ενδιαφέρον για την ιστορία, τις περισσότερες φορές, ωστόσο, δεν κατανοεί αυτό που διαβάζει στο διαδίκτυο, το αντιγράφει άκριτα και το μεταφέρει αμετάβλητο στην εργασία του. Το υπουργείο και σε αυτό το ζήτημα όχι μόνο δεν εξέδωσε διευκρινιστικές οδηγίες αλλά προώθησε ακόμη περισσότερο τη θέση του υπολογιστή και του δικτύου στο σχολείο με ένα νέο αντικείμενο  την "Ερευνητική Εργασία[v]" .

3.Η αμφισβήτηση της Γενικής Ιστορίας

4η διαφάνεια

Τα τελευταία χρόνια το μάθημα της Ιστορίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αντιμετώπισε έναν ενορχηστρωμένο πόλεμο από τον Τύπο δεχόμενο κυρίως  πυρά για την έλλειψη ενδιαφέροντος, την  αναξιοπιστία, τη σχετικότητά του και την πολιτική ιδεολογία που υποκρύπτει[vi] .

Το μάθημα σύμφωνα με τους υποστηριχτές[vii] του μετασχηματισμού της διδασκαλίας της Ιστορίας, (5^η διαφάνεια) θα έπρεπε να εντάξει τους μαθητές στη διαδικασία να αναζητήσουν μόνοι τη γνώση στο διαδίκτυο ή σε άλλους οικείους σε αυτούς χώρους. Τα μέσο γίνεται το μήνυμα και η Ιστορία διαιρείται σε θέματα σύμφωνα μ ε την προσέγγιση  της «διαθεματικότητας[1]» και σε τομείς ανεξάρτητα από την ιστορική περίοδο και την ιστορική συνάφεια των γεγονότων.

 Η Ιστορία κατά αυτόν τον τρόπο μπορεί και να αυτοκαταργηθεί, αφού μπορεί να διδαχθεί ως πληροφορία και μέσα από τα Θρησκευτικά,  την ,Κοινωνιολογία, την Τέχνη, τη Μαγειρική, τη Γεωγραφία, τη Γλώσσα και τη Λογοτεχνία, ακόμη και μέσα από τα Μαθηματικά.  Την  αποσπασματικότητα της ιστορικής πληροφορίας υπηρετεί και η ευρύτατα διαδεδομένη τα τελευταία χρόνια «Θεματική Ιστορία» που προτείνει την κάθετη ιστορική προσέγγιση με βάση το «Θέμα» κυρίως και λιγότερο την  ένταξη  των γεγονότων σε μια γενικότερη ιστορική αφήγηση. 

4.      Πολιτικά και ιδεολογικά κίνητρα πίσω από την αμφισβήτηση της Γενικής Ιστορίας

Τα αίτια της αμφισβήτησης της Γενικής Ιστορίας, όπως αυτή διδασκόταν έως σήμερα ως αυτοτελές και αυτοδύναμο φιλολογικό μάθημα  μπορούν να αναζητηθούν στο χώρο της αναθεωρητικής σκέψης που διαπνέει τις οδηγίες που κατά καιρούς αποστέλλονται στους εκπαιδευτικούς και εκπορεύονται από  την ευρωπαϊκή επιτροπή[viii] ή από τον  μη κυβερνητικό εκπαιδευτικό οργανισμό Euroclio[ix] , ο οποίος και  διατυπώνει κατευθύνσεις  για τη διδασκαλία της Ιστορίας  στο πνεύμα της ριζικής αναθεώρησης της εθνικής ιστορίας.  

Τόσο η διάδοση της διαθεματικότητας, της Ερευνητικής Εργασίας,  όσο και η «Θεματική Ιστορία[x]» αποτελούν συνειδητές επιλογές της επίσημης εκπαιδευτικής πολιτικής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Τα βαθύτερα επομένως αίτια που οδήγησαν σε σταδιακή υποβάθμιση την ιστορική παιδεία στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπήρξαν προπάντων πολιτικά και ιδεολογικά.

Πολιτικά από την άποψη ότι εξυπηρέτησαν συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, αφού το μάθημα της Γενικής Ιστορίας ασκούσε  ρητά ή άρρητα την πολιτική κρίση των μαθητών, ανιχνεύοντας κοινά σημεία στην πολιτική δράση ανάμεσα σε διαφορετικές εποχές και έκανε λόγο για επαναστατικά κινήματα, πολεμικές συγκρούσεις,  ιδεολογίες και κοινωνικές τάξεις. Αντίθετα, η αποσπασματική ιστορική γνώση αποτέλεσε ένα άμεσα ελέγξιμο γνωστικό πεδίο που χρησιμοποιήθηκε κατάλληλα, για να ικανοποιήσει κυρίως τους ιδεολογικούς στόχους.

Έτσι, στο πεδίο της ιδεολογίας (6^η διαφάνεια) η υποβάθμιση της Ιστορίας ουσιαστικά εξυπηρέτησε τον οικονομικό φιλελευθερισμό, «το Νέο Σχολείο[xi]» (και το συσχετισμό των  πολιτικών  δυνάμεων, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη. Η αναθεώρηση της εθνικής ιστορίας, όπως την ξέραμε μέχρι πριν λίγα χρόνια ξεκίνησε από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και συνεχίστηκε σε όλη την Ευρώπη, υιοθετώντας συχνά την ισοπεδωτική  «θεωρία των άκρων», αποκρύπτοντας ή παραποιώντας σκόπιμα  συγκρουσιακά φαινόμενα (πολέμους, επαναστάσεις, γενοκτονίες, εμφυλίους πολέμους ) που εμφανίστηκαν στη  νεώτερη  ευρωπαϊκή ιστορία.

     Στο ίδιο ιδεολογικό πλαίσιο οι  ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προτίμησαν να υποβαθμίσουν  ευθέως το μάθημα στο σχολικό πρόγραμμα συντηρώντας  την ήδη υπάρχουσα προβληματική κατάσταση και επιτρέποντας  σιωπηρά  και με την ανοχή των τοπικών διευθύνσεων την ανάθεση της  διδασκαλίας της Ιστορίας σε πλήθος ειδικοτήτων, όπως Θεολόγους, Καθηγητές Αγγλικών, Γαλλικών, έτσι ώστε να αποσυνδεθεί από το γενικό ιστορικό και ανθρωπιστικό του περιεχόμενο.  Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2010 στα αρχικά σχέδια για το Νέο Λύκειο προτάθηκε και η κατάργησή του στις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου και από φέτος μειώθηκαν  οι ώρες  της Ιστορίας στη Γ’ Γυμνασίου, ενώ αφαιρέθηκε τελείως το αντικείμενο  από την τεχνική εκπαίδευση[xii]. 

Η ιστορική γνώση όμως, δεν αποτελεί μόνο πληροφοριακό υλικό αλλά οικοδομεί πολιτική κρίση και συμπεριφορά. Διαμορφώνοντας  ανιστόρητους πολίτες ενισχύουμε το ρατσισμό, το φασισμό, το σωβινισμό. 
(9^η διαφάνεια) Αποτελεί επομένως πρώτιστη ανάγκη για την ελληνική κοινωνία το χτίσιμο σταθερών βάσεων για την ιστορική μόρφωση των μαθητών. Το επονομαζόμενο «Νέο Σχολείο» των αγορών που εγκαθιδρύεται σήμερα  θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα νέο ανθρωπιστικό δωδεκάχρονο ενιαίο υποχρεωτικό σχολείο με νέα  σχολικά προγράμματα,.

Απαιτείται απαγκίστρωση του Λυκείου και του  μαθήματος από τις κάθε είδους πανελλαδικού τύπου εξετάσεις, που το μετατρέπουν σε αγχογόνο και στείρα γνώση. Θεσμοποίηση ενός διαυγούς και αξιοκρατικού  συστήματος αξιολόγησης και επιλογής των σχολικών βιβλίων, καθιέρωση ενός βασικού σχολικού εγχειριδίου για κάθε τάξη,  αύξηση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος,  δημιουργία ενός επαρκούς διαγράμματος Γενικής Ιστορίας από την προϊστορική εποχή έως τα νεότερα χρόνια με έμφαση στα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα κάθε εποχής. Έμφαση στα σημαντικότερα και καίριας σημασίας  γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας την  επανάσταση του 1821, τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και ο την Κατοχή 1940-1944.  Ταυτόχρονα, έναρξη επιμορφωτικών προγραμμάτων    με στόχο τη βοήθεια και τον διδακτικό εξοπλισμό των εκπαιδευτικών.

Είναι πολιτικό και ηθικό χρέος όλων μας , εκπαιδευτικών και πανεπιστημιακών δασκάλων να συμβάλουμε στην ποιοτική αναβάθμιση  του μαθήματος  της Ιστορίας και στην πληρέστερη παρουσίαση του στους αυριανούς  πολίτες αυτής της χώρας .

---

[1] Ως διαθεματική προσέγγιση της γνώσης ορίζεται η πολύπλευρη διερεύνηση και

μελέτη ενός θέματος με τη συμμετοχή και το συντονισμό πολλών γνωστικών αντικει-

μένων. Μπορεί να είναι η επεξεργασία μιας διαθεματικής έννοιας, όπως σύστημα,

σημείο κλπ. ή η διερεύνηση ενός διαθεματικού θέματος με τη μέθοδο του σχεδίου

εργασίας (project). Όταν η μελέτη του θέματος περιορίζεται στο χώρο των επιστημών, τότε μιλάμε για διεπιστημονικότητα. βλ και http://www.pi-schools.gr/programs/depps/

---